Tales of

Sinnoh

Iedere keer als hij ergens heen wilde, moest hij langs het festival gaan. Al wat Casimir wilde was even naar de winkel gaan, maar hier stond hij weer aan de rand van het festival. Hoe langer hij ernaar keek, hoe erger het werd. Samen met Alain viel het mee, dan had hij afleiding, maar hier alleen rondlopen was toch net iets anders. Aan zijn voeten liep de Rockruff zoals gewoonlijk met hem mee. Het was ergens toch fijn, om het ding bij zich te hebben, ook al gromde het naar alles en iedereen. De pokémon leek het altijd door te hebben als iemand hem zou benaderen, en nu was het niet anders.

Elk festival wist weer een hele hoop volk te trekken, dus het mocht eigenlijk niet als een verrassing komen dat hij bekende mensen tegen kwam. Dat hij Alaric van iedereen tegenkwam was echter iets wat hij niet had verwacht. “Heb je goed gezien,” antwoordde Casimir koeltjes. “Zag je niet aan voor het romantische type.” Met andere woorden had hij niet verwacht hm tegen te komen op een Valentijns Festival. Niet dat hij veel moest zeggen, als hij rond liep zonder Alain zag het er uit alsof hij ergens een verkeerde afslag had genomen en per ongeluk hier terecht was gekomen.

Het was een feit dat de twee vaak bij elkaar waren. Slechts een korte tijd was voorbij gegaan, waarin de twee weer even alleen woonde. Nu de ex van Alain echter in zijn huis verbleef, zat de andere bij hem. Het was iets waar je Casimir niet over zou horen klagen. De woorden van Alaric zorgde ervoor dat hij even één mondhoek wat optrok. Ondertussen werd de Charmander die de andere vast had op de grond gezet en haast gelijk vernauwde de Rockruff zijn ogen. Zijn bovenlip werd even opgetrokken, om te laten merken dat hij niet wilde dat de andere pokémon dichter in de buurt kwam. Gelukkig zou de pokémon niks doen, tenzij Casimir het toe stond.

Zachtjes humde hij wanneer de andere hem vertelde wat hij hier was komen doen. Niet alleen was het om de rare charmander socialer te maken, maar om praktisch hetzelfde te doen met Lucie. Maar dan sloeg alles om wanneer Alaric het gesprek een hele andere bocht in gooide. “Myrdinn’s Gible?” Casimir zijn gezicht trok haast wit weg toen de woorden van Alaric tot hem doordrongen. Myrddin had een Gible. Het was een combinatie waar hij nooit aan had willen denken. Hij moest moeite doen om naar de woorden die erachter volgde te luisteren. Maar wat als die Gible eenmaal evolueerde en als-

“Het had je aangevallen?” vroeg hij alsof dat het enige was wat ertoe deed., de vraag die Alaric gesteld had alweer vergeten. Arceus. Ze zouden sommige mensen moeten verbieden zo’n pokémon in bezit te hebben. Het kon niet- wat als- er was geen twijfel mogelijk dat het ooit mis zou lopen. Van dat wat hij zeker. de vraag was enkel wanneer en hoe erg de scha- nee. Hier wilde hij niks mee te maken hebben.

Casimir ademde scherp in en schudde zijn hoofd kort om de gedachten weer van zich af te zetten. “Het is een lang verhaal,” besloot hij uiteindelijk wat schor te zeggen, waardoor hij zijn keel schraapte en zijn armen kruiste over zijn borst. Een lang verhaal waar hij niet om stond te springen om te vertellen.

Nadat Alaric was begonnen over de Gible, had hij niet eens meer door hoe dat de twee pokémon met elkaar in interactie gingen. Ook al duurde het niet lang. Zelfs al had de Charmander weer afstand gecreëerd, bleef de Rockruff haar nauwkeurig in het oog houden. Iedere beweging zou opgemerkt worden.

Het werd alleen maar erger en een krop vormde zich in zijn keel. Ongelovig keek hij Alaric aan terwijl hij vertelde over zijn ervaring met Myrddin zijn Gible. Als de kleine jongen dat al niet onder controle kon houden, wat ging het dan zijn als het evolueerde? Casimir had van de eerste rij kunnen zien wat voor schade een ongecontroleerde Garchomp kon toebrengen. Weten dat iemand rondom hem zo’n pokémon bezat, zat hem niet goed. Zijn kaken klemde hij op elkaar terwijl hij zijn ogen op de grond richten. “Het zou niet mogen, dat ze het nog maar toelaten,” zei hij, meer tegen zichzelf als tegen Alaric. Was het niet de taak van Crescent Moon leden om pokémon uit gevaarlijke situaties weg te halen? Konden ze dat niet doen nu? Of zouden ze er weer overheen zien omdat het te maken het om één van hun leden?

Er werd nog meer gezegd, maar Casimir zijn gedachten waren weer op volle toeren aan het draaien waardoor hij weer miste wat er werd gezegd. Iets over schoppen. Zijn grijze ogen landen op Alaric zijn been, waar de afdrukken van de tanden nog steeds zichtbaar waren. Het stelde niets voor, maar toch wende hij snel zijn blik af.

De andere wilde nog steeds weten wat het verhaal was, maar kreeg enkel een bedenkelijke blik van Casimir. Zo’n goede vrienden waren ze niet. Het was niet hetzelfde als de vriendschap tussen Alaric en Alain. Hij was niet zeker of het een goed idee was de andere te vertrouwen met deze informatie. Nee, de andere had geen zaken met het volledige verhaal. “Laten we het erop houden dat Garchomp en evoluties verboden zouden moeten worden.” Ze moesten in het bijzonder uit handen gehouden worden van mensen zoals Myrddin.

Standvastig bleef de Rockruff zitten, zelfs al kwam de kleinere pokémon dichterbij. Hij ging zich niet verzetten omdat een andere pokémon dichter in zijn buurt kwam. “Maar zoals gewoonlijk, niemand die er wat aan zal doen,” zuchtte Casimir. Nee, het leek alsof de kleine man alles mocht dan wat hij wilde zonder consequenties.

Voor even leek het alsof dat de wereld stopte met ronddraaien. Hoe wist- nee, nee Alain had er helemaal niets over gezegd. Daarom dat Alaric hem nu aan het ondervragen was, omdat hij in eerste instantie dacht dat het Alain was die wat had meegemaakt. Nu was de andere dan ook over zichzelf aan het spreken. Hij had ook een sibling verloren door een- door een- en dan Myrddin met zijn Gible. Lag het aan hem of werd het benauwder.

Een nieuwe scherpe adem volgde, terwijl Casimir weer vat probeerde te krijgen over zijn emoties en gedachten. Normaal wist hij zo beheerst te blijven in de meeste situatie, maar nu voelde hij de controle weg slippen. Zijn grijze ogen vonden Alaric terug. Sinds wanneer had hij de Charmander weer vast? “Ik-,” begon hij wat twijfelend. “-, sorry,” besloot hij uiteindelijk te zeggen, in plaats van er verder op in te gaan. Casimir wist maar al te goed hoe de andere zich moest voelen.

Zijn duim en wijsvinger drukte hij even tegen zijn neus voor dat hij door zijn ogen wreef. Hij kon het waarderen dat de andere probeerde het gesprek een andere wending te geven, ook al wist Casimir dat hij de gedachten niet snel van zijn af kon zeggen. “Ja, heel goed. Met Alain gespendeerd,” zei hij nog wat afwezig. Het waren die gedachten waar hij zich aan moest vasthouden.

Een klacht indienen. Casimir twijfelde er sterk aan dat het zou helpen om iets aan de situatie te veranderen. Hij had eerder al een klacht ingediend, en daar was ook amper wat mee gedaan terwijl het ging over zelfs drastischere zaken. “Kans is klein dat het helpt,” zuchtte hij diep. Ooit had hij een beetje vertrouwen gehad in het systeem dat hen moest beschermen, maar langzaam aan begon dat vertrouwen te verdwijnen. Lang zou het niet meer duren voordat het volledig weg was.

Vele gedachten raasde door zijn hoofd en op dit moment wilde Casimir niets liever dan het allemaal achter zich te laten. Helaas was het allemaal zo makkelijk niet. Alaric was hier gekomen om te weten waarom Alain zo raar had gereageerd, maar in de plaats daarvan had Casimir meer vrij gegeven over zichzelf dan hij wilde. Een gedachte waar hij zich niet goed bij voelde. Maar Alaric zou Alaric niet zijn als hij niet met één of andere domme opmerking kwam. Zijn grijze ogen richtte hij op het handgebaar en één wenkbrauw schoot in de lucht. Was hij serieus.

Overdreven rolde Casimir uiteindelijk met zijn ogen. “Het was leuk je gezien te hebben vandaag, Alaric, geniet nog van je dag” zei hij in plaats van te reageren op de vraag doe hem gesteld werd. Wat hij en Alain deden, ging deze man helemaal niets aan. Om het dan nog op die manier te vragen…wat dacht hij wel niet. Casimir maakte alvast aanstalten om verder te wandelen waardoor ook de Rockruff weer recht schoot. Ongelooflijk gewoon. In elk geval had het er wel voor gezorgd dat het vorige onderwerp even vergeten werd.

Hiervoor stond hij er al niet om te springen om de kleine man nog eens tegen te komen, maar nu hij wist wat voor monster hij met zich mee droeg, wilde hij het al helemaal niet. Die pokémon was tien keer erger dan de jongen zelf en als het zo agressief was, zou het slechts een kwestie van tijd zijn. Klacht indienen was een mogelijkheid, maar gezien de andere er ook niets meer over zei, was hij er zeker van dat hij ook besefte dat het geen verschil zou maken.

Er was geen enkele reden waarom hij Alaric zou vertellen over zijn privé leven, en dan zeker over deze delen. Als de man had verwacht dat hij openlijk ging vertellen wat ze allemaal deden, had hij zich volledig vergist. Het kwam niet eens als een verrassing toen de andere er nog een schepje bovenop deed en verder probeerde te vissen naar antwoorden. “Is het omdat je eigen seksleven zo triestig is dat je andere maar gaat ondervragen?” Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij de andere strak aan. Het enige wat hij - jammer genoeg - over Alaric zijn seksleven wist, was dat hij wat gedaan had met Myrddin. Van iedereen die hij had kunnen uitkiezen daarvoor…

Normaal was hij niet de persoon voor een comeback, maar deze keer kon hij het niet laten. Natuurlijk had hij verwacht dat de andere erop zou reageren, maar toch rolde hij overdreven met zijn ogen. Het was zo vermoeiend om met Alaric om te gaan.

Casimir zijn gezicht vertrok duidelijk toen dat Alaric begon over wat was vermoedelijk zijn laatste avontuur. “Beelden die ik liefst niet wil voorstellen,” mompelde hij terwijl hij een hand op stak om de andere te stoppen. Nee, hoe minder hij aan de kleine man dacht, hoe beter. Zeker in de situatie die Alaric- nee, nee hij wilde er echt niet aan denken. Het was al erg genoeg dat hij er opnieuw aan herinnerd werd. De laatste keer had hij drank op, dat maakte het een beetje dragelijk.

In eerste instantie wilde Casimir een stap naar achter zetten toen de andere man dichterbij kwam, maar hij kon enkel zijn gewicht wat naar achter verplaatsen voor een hand op zijn schouder werd gelegd. Hij keek van de hand, naar Alaric met een diepe frons. “Ik waardeer je bezorgdheid,” was het enige wat hij zei. De andere verwijderde zijn hand weer en eindelijk kon Casimir de stap naar achter zetten om weer wat ruimte te creëren. Hij wreef even over zijn schouder, alsof die vuil was geworden door de korte aanraking. Eén wenkbrauw schoot echter omhoog bij het nieuws dat de andere meedeed met de blind dates. “Ik heb al medelijden met je date.” En dat zei heel wat want Casimir had niet vaak medelijden met iemand.