Tales of

Sinnoh

Geduldig wachtte ze op haar stoeltje in de wachtkamer tot ze bij de balie werd geroepen. De hoeveelste quest was het ondertussen? Ze had er al aardig wat gekregen en was opgeroepen om weer een quest te komen doen. Ze moest echter op de Crescent Moon base even wachten tot de vrouw aan de balie klaar was om haar de quest te overhandigen. Het gebeurde wel vaker, dat ze aan de balie eerst de quest van iemand anders moesten afronden voor ze zelf aan de beurt was om de hare te ontvangen. Het duurde even maar uiteindelijk kwam ze toch aan de beurt. Een vrouw in een net mantelpakje overhandigde haar de papieren die bij de quest hoorde. Opnieuw nam Jett plaats om deze snel door te lezen. De opdrachtgever was een jonge vrouw die haar Hypno kwijt was geraakt. De pokémon was voor het laatst gezien samen met een klein meisje. Dit was op de video beelden van een van de beveiliging camera's in de buurt van het park te zien. De opdrachtgever had echter geen idee wie het meisje was. Alles wat ze wisten was dat de pokémon voor het laatst gezien was terwijl hij met het meisje in de richting van het bos grenzend aan Hearthome City.

Zodra ze buiten was, liet ze Zoro uit zijn pokéball. De Luxray was groot genoeg om als vervoer te gebruiken. Het was een stuk sneller en de pokémon vond het nog eens leuk om te doen ook. Zo racete ze door de stad, tot ze uiteindelijk bij de bosrand uit kwam waar de Hypno voor het laatst was gezien. Zoals op het papier stond, zou de vrouw bij wie de pokémon hoorde, daar op haar wachten. Al snel kwam ze in zicht. De... zacht gezegd bijzondere kleding viel nogal op. Het werd eerder lastig om de vrouw over het hoofd te zien dan haar te missen. "Goedemiddag. Ik ben Jett Maltos, de ranger die de zaak van uw Hypno is toegewezen." De vrouw begroette haar terug en vertelde nog een keer in haar eigen woorden wat er was gebeurd. Eerlijk waar, waarom had deze vrouw niet door dat haar pokémon duidelijk een onnatuurlijke interesse in het meisje had gehad? "Zou ik de pokéball van de pokémon mee mogen nemen? Dan kan ik hem makkelijker naar u terugbrengen", stelde ze voor aan de vrouw. De pokéball zou zowel voor een geurspoor voor Zoro zorgen, als de mogelijkheid om de pokémon mee te nemen zonder gehypnotiseerd te worden.

Eenmaal in het bos liet ze haar twee Toxtricities uit hun bal. Terwijl Zoro het geurspoor volgde had hij weinig aandacht voor de omgeving. Ze liepen ver buiten de paden, in gebieden waar sterkere wilde pokémon voorkwamen. Daarom had ze het extra paar ogen wel nodig. Ze had natuurlijk ook voor Zola en Zivar kunnen kiezen maar de twee werkte net iets minder soepel samen dan het Toxtricity duo. Zo trok het viertal steeds dieper het bos in, terwijl ze het spoor volgde wat Zoro had opgepikt. De neus van de Luxray was enorm goed, dus konden ze haast niet verkeerd zitten. De geur van een pokémon zat immers erg sterk aan hun pokéball en precies dat hadden ze om de sporen mee te vergelijken. Zoro draaide zich dan ook regelmatig naar haar om, zodat hij opnieuw aan de bal zou kunnen ruiken. Het verbaasde haar eigenlijk wel hoe diep ze het bos in gingen. Dit was geen afstand die een kind zo makkelijk zou kunnen lopen. Hypno moest haar wel gedragen hebben wilde ze zo ver het bos in gaan. Het was duidelijk dat de pokémon het meisje zag als iets waardevols. Waarschijnlijk had ze mooie dromen die hij wilde eten.

Onderweg kwamen ze een groepje wilde pokémon tegen. Twee Pansage en een Cacnea. De pokémon leken duidelijk ergens door van slag te zijn. Het was goed mogelijk dat ze in de weg hadden gestaan van de Hypno's plannen. Al leken ze niet erg gewond. Het was waarschijnlijk een mentaal iets. Met een handgebaar liet ze Zoro stoppen met het volgen van het spoor voor een moment. Ze wilde weten wat er was gebeurd en of dit inderdaad door de Hypno kwam. Het drietal leek hun nog niet door te hebben en zou waarschijnlijk schuw zijn voor mensen. Zachtjes tikte ze Zaika aan, voor ze in het oor van de pokémon fluisterde. "Kun je aan ze vragen of ze zo bang zijn door een Hypno die met een klein meisje langs kwam. En ze gerust stellen dat we er wat aan gaan doen als dat het geval is?" De Toxtricity gaf een knikje en liep rustig op de pokémon af. Ze hurkte voor het drietal neer en begon er rustig tegen te praten. Iets wat ze van Zola had geleerd. Al snel kwam ze terug en gaf ze aan dat het inderdaad het geval was geweest.

Verder over het geurspoor dan maar. Er was weinig aan, enkel achter je pokémon aan lopen. Maar goed, quests waren er ook niet om leuk te zijn. Ze waren er om problemen op te lossen. En op het moment was het probleem de Hypno die samen met een klein meisje was weggelopen. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze er aan dacht. Hoe kreeg je het voor elkaar? Het ging toch opvallen dat je pokémon steeds graag naar een parkje ging en naar één specifiek kind keek. Als een man dat had gedaan was hij al lang bestempeld als pedofiel. Maar nee. Het was een pokémon dus mensen zagen het gedrag sneller door de vingers. Je moest je pokémon nou eenmaal goed opvoeden. Hoe irritant dat soms ook mocht zijn. Hoe leuk ze ook mochten zijn. En hoe veel werk dat dan wel niet kon zijn. Het was een verantwoordelijkheid die je als trainer had. Je kon nou eenmaal niet aannemen dat elke pokémon maar 'goed' was. Nee, zeker niet. Net zoals mensen hadden pokémon allerlei soorten persoonlijkheden. De ene beter dan de andere. Het zou haar oprecht niets verbazen als de vrouw haar licentie zou verliezen.

Jett schrok er lichtjes van toen Zoro vanuit het niets stilstond. Ze volgde zijn blik om in de verte iets geels te zien zitten. Zodra ze beter keek, begon het figuur toch wel veel op een Hypno te lijken. Langzaam sloop het viertal dichterbij totdat de situatie waar ze naar keken duidelijk werd. De gele pokémon zat naast het meisje en keek er nogal intens naar. Het meisje leek te slapen maar verder niet gewond te zijn. Dat was zo ongeveer wel wat ze had verwacht. Het probleem was alleen; hoe ging ze dit oplossen? Ze had de pokéball van de pokémon wel maar kon niet dichtbij genoeg komen om hem terug te halen. Als ze eenmaal dichterbij zouden komen, kon de pokémon hun zien en zou hij zich zeker verzetten. Plus hij zou ook nog gemakkelijk zelf uit de pokéball kunnen breken. Een zucht rolde over haar lippen. Het leek er op dat ze weinig keus hadden. Dit zou een gevecht worden. Omdat ze zo snel mogelijk wilde winnen, werd het een drie tegen één gevecht. Maar ze moest de pokémon wel eerst verder van het meisje weg lokken. Anders liep zij gevaar tijdens het gevecht.

Voorzichtig sloop ze om de pokémon heen tot ze op de juiste plek stond. "Hey Hypno!" riep ze naar de pokémon. Geschrokken keek de pokémon op. Hij bewoog zich al snel tussen haar en het meisje, dreigend stapte hij haar kant op. Zodra hij dichtbij genoeg was, besloot ze ervoor te gaan. Tijd om het gevecht te starten. "Spark!" riep ze, terwijl ze door haar knieën ging. Over haar heen sprong Zoro met elektriciteit over zijn hele lijf. Van links en recht kwamen de twee Toxtricities stuk voor stuk met de zelfde aanval richting de Hypno. De gele pokémon werd zo overrompeld dat hij niet wist welke kant hij op moest om te ontwijken. Van drie kanten tegelijkertijd werd hij geraakt door de aanval. Haar drie pokémon sprongen terug en zette een paar stappen verder haar kant op. Daardoor bewoog de Hypno zich nog verder weg van het meisje. Mooi, precies volgens plan. De pokémon begon met Hypnosis in de hoop zijn tegenstanders te verminderen. Ze had van te voren kunnen weten dat de enige waarop het succes had, Zeik was. Een diepe zucht rolde over haar lippen terwijl ze op de Toxtricity af liep. "Electric Terrain en Acid Spray", droeg ze haar twee overige pokémon af. De Luxray brulde luid terwijl er elektriciteit van zijn lijf af liep, de grond in. Met haar electric type gebeuren was ze hiermee behoorlijk in het voordeel. De Hypno zou er echter helemaal niets aan hebben. Met de nodige precisie wist Zaika haar Acid Spray te gebruiken om een lijn te trekken tussen de Hypno en het meisje. Hij zou haar in ieder geval niet meer vast kunnen pakken en er mee weg rennen. Gelukkig was het meisje er niet door geraakt. Het was wel nogal riskant geweest. De Hypno bleef natuurlijk ook ongedeerd. Fysiek dan. Terwijl Jett behoorlijk begon te schudden met het lijf van Zeik, probeerde de Hypno Poison Gas hun richting in te gebruiken. Snel sprong Zaika er tussen en ademde een groot deel van het gas in. Het was voor haar alles behalve goed maar beter één pokémon met damage dan een pokémon en hun trainer. Zoro had zijn kans gegrepen om dichter bij de Hypno te staan en gebruikte Scary Face zo ongeveer in zijn gezicht. Er ging duidelijk een rilling over het lijf van de pokémon. Zaika was inmiddels min of meer hersteld en gebruikte net zoals de Luxray een boze blik om de Hypno te intimideren, door middel van Leer. De Hypno zette snel een stap naar achter. Veel meer ging niet aangezien hij anders in de Acid van Zaika zou trappen. Snel hief hij zijn munt en gebruikte hij Confusion. Zoro wist op tijd zijn ogen te sluiten en had er daardoor geen last van. Zaika daarentegen begon meteen te wankelen. Het was duidelijk dat ze verward was door de aanval. Damn, nu had ze twee pokémon die niet konden vechten. "Zeik!" riep ze hard in het oor van de Toxtricity. Blijkbaar was het genoeg om hem te wekken. Dat waren er weer twee die actief deel konden nemen aan het gevecht. "Zoro Thunder Shock. Zeik Venom Drench!" droeg ze haar pokémon op. Ze moesten in beweging blijven, anders zou dat voor narigheid zorgen. De Luxray omhulde zijn lijf in elektriciteit, voor er een schicht tegen de Hypno aan schoot. Zeik opende zijn mond om de Venom Drench te gebruiken maar moest deze al snel sluiten, wilde hij Zaika niet raken. De verwarde Toxtricity kwam namelijk voor hem staan en gebruikte Acid tegen zijn gezicht. Resultaten van verwarring en zeer irritant. Dat vond Zeik duidelijk ook. Hij opende zijn mond en een hels gegil klonk. Jett sloeg snel haar handen over haar oren en Zoro legde de zijne in zijn nek. Verward keek de Toxtricity om zich heen en mompelde een geïrriteerde verontschuldiging tegen de andere pokémon. Terwijl de Hypno zijn volgende move leek voor te bereiden richtte Jett zich tot de twee pokémon. "Niet kibbelen nu, focus!" Maar het was al te laat. Tegen de tijd dat de pokémon zich op de Hypno richtte, werden ze beide met een Psychic geraakt. De Toxtricities grepen naar hun hoofd en zakte door de knieën. Zoro besloot in de grijpen en rende richting de Hypno om hem te kunnen bijten. Dit was echter een slecht idee aangezien de Hypno eerder al Future Sight had gebruikt en daardoor Zoro op een pijnlijke plaats wist te slaan. De Luxray zakte door zijn knieën en dat gaf de Hypno zijn volgende opening. Zijn voorhoofd begon te gloeien voor hij deze met een flinke klap naar beneden bracht tegen de kop van Zoro. "Shockwave, snel." De twee Toxtricities konden de aanval voorbereiden en goed getimed loslaten op de Hypno zodat ze enkel hem raakte. Dat was het voordeel van meerdere pokémon gebruiken in een gevecht. De vijand kon zich nooit op allemaal tegelijkertijd focussen. Terwijl de elektriciteit tegen de Hypno kapot knapte, wist Zoro zich weer op zijn poten te werken. De Luxray opende zijn bek en brulde luid, vol in het gezicht van de Hypno. Dit trok de aandacht van de gele pokémon weer zijn kant op. In die tijd wisten Zeik en Zaika dichterbij te komen. De Amped Toxtricity gebruikte Poison Jab en gaf de Hypno een goede rechtste in zijn buik, waardoor hij dubbelvouwde. Dit gaf de Lowkey Toxtricity de kans om dichtbij te komen en zijn mond te openen, om een volle lading aan vergif over de Hypno te gooien. Eens zien of dit genoge was en ze de pokémon terug in zijn bal wist te houden. Jett liet de Hypno terugkeren in de bal die ze van zijn trainer had ontvangen. Het was hopen dat hij er ook daadwerkelijk in zou blijven en er niet terug uit zou komen. Dan zouden ze namelijk verder moeten vechten. Daar had ze weinig zin in aangezien het enkel gevaarlijk zou worden voor het meisje. Ze moest natuurlijk voorkomen dat het meisje ook maar enige vorm van verwondingen op zou lopen door de vechtende pokémon. De ervaring was waarschijnlijk al traumatisch genoeg zoals hij nu was.

Gefocust bleef ze naar de pokéball kijken. Bewoog hij nou? Nee. Het leek er op dat de pokéball stil bleef liggen in haar hand. De Hypno was waarschijnlijk te ver beschadigd om nog verder te kunnen vechten. Gelukkig, dan was ze in ieder geval van dat deel van het probleem af. Nu bleef er alleen het meisje over. Dat meteen heel hard begon te huilen. Het leek er op dat ze wakker was geworden van alle commotie. Ze kon het op zich wel begrijpen dat het meisje zou huilen. Als je gekidnapt werd door een pokémon die je niet kende. Daarnaast ook nog eens wakker werd tussen het gevecht van de Hypno met een paar andere pokémon en een vreemde vrouw. Daarbij kwam ook nog dat de Luxray er niet echt vriendelijk uit zag. Daarnaast waren de twee Toxtricity ook niet echt het toonbeeld van schoonheid of schattigheid. Maar dat betekende niet dat ze zo naar waren. De twee pokémon waren echt schatten als je ze eenmaal kende. En ze je mochten. Maar dat was een ander verhaal. De Luxray was eigenlijk ook niet ideaal. Ugh. Ze had hier echt niet de juiste pokémon voor bij. Het was tijd voor een andere aanpak.

Voorzichtig zette ze een paar stappen in de richting van het meisje voor ze er een stukje voor neer hurkte. Ze gaf haar drie pokémon het signaal dat ze een beetje afstand moesten houden. Op die melding ging Zeik recht tegen een boom aan zitten. Zoro krulde zich er bij in de buurt op. Enkel Zaika leek even te twijfelen voor ze uiteindelijk ook ergens ging zitten tegen een boom. Okay. Jett richtte haar ogen op het meisje maar het leek er op dat ze nog steeds aan het huilen was. De zwartharige vrouw haalde een pokémon tevoorschijn. Voor haar verscheen een kleine gele pokémon. Een Jolteon. Zola. De pokémon keek vragend van het huilende meisje naar haar trainer. "Kun je haar proberen te kalmeren?" vroeg ze aan de pokémon. Voorzichtig kroop de Jolteon naar voren in de richting van het meisje. Ze leek op zich wel open te staan voor de pokémon en liet deze dichterbij komen. Voorzichtig duwde de pokémon haar vacht tegen de wang van het meisje. Het luide gehuil van eerst was nu veranderd in zacht gesnuffel. Het was duidelijk dat ze al iets gekalmeerd was ten opzichte van toen ze wakker werd.

Een tijdje keek Jett toe hoe het meisje zich langzaam maar zeker rustiger ging voelen. Zola wist altijd mensen op hun gemak te stellen. De Jolteon was stiekem ook een enorme knuffel pokémon als ze de kans kreeg. Daarom was het ook maar goed dat ze haar mee had genomen. Het was de enige pokémon in haar team die als 'geruststellende knuffel pokémon' door kon gaan. Technisch gezien was Zivar ook zo'n pokémon die dat kon. Maar zijn persoonlijkheid lag er nou eenmaal niet naar. Met zijn angst voor vreemdelingen was het nogal lastig om mensen op hun gemak te stellen. Het zelfde gold voor Zoro. Hij zou het misschien nog wel kunnen maar hij leek het met niemand te kunnen vinden. Het was nogal vermoeiend soms, zo'n anti-sociaal team. Twee er van waren alleen gefixeerd op haar. Twee werden nogal eens eng gevonden door mensen. Alleen Zola bleef over. En het was maar goed ook eigenlijk. Anders zouden ze hier niet zo makkelijk mee weg komen. "Zullen we terug naar huis gaan?" vroeg ze aan het meisje. Het werd steeds later en ze zou het meisje wel terug moeten brengen naar huis. Bovendien, ze leek nu een heel stuk gekalmeerd te zijn, ze huilde al een tijdje niet meer.

Jett hield haar adem in door de spanning. Ze had er alles behalve behoefte aan als er nog van alles met het kind aan de hand zou blijken te zijn. Maar gelukkig gaf het kind een klein knikje, haar hoofd nog helemaal rood van het huilen. Jett stak haar hand naar het meisje uit terwijl Zola haar overeind hielp. Het was duidelijk dat ze nog wat wankelde op haar benen. "Wil je proberen te lopen, dat ik je draag of samen op de Luxray rijden?" vroeg ze het meisje. Lopen zou haar niet lukken, dat was duidelijk te zien. Toch wilde ze haar de illusie van keuze geven. Het meisje pakte haar hand vast en gaf aan dat ze op de Luxray wilde. Dat scheelde enorm veel. Lopen was voor haar geen optie natuurlijk maar als het kind voor dragen had gekozen, was het nog een behoorlijk lange terugreis geweest. Ze gokte zo dat het kind een jaar of vijf a zes was dus rond de twintig kilo. Dat was leuk voor een tijdje maar op een gegeven moment zou het toch wel heel zwaar worden. Zoro kon het gelukkig makkelijk aan.

Terwijl ze op de terugweg waren, zorgde ze er voor dat Zoro een rustig tempo aanhield. Moe van al het huilen en alles wat er waarschijnlijk aan vooraf was gegaan, dommelde het meisje langzaam maar zeker weg in slaap. Aan de ene kant was het makkelijk want dan hoefde ze zich er weinig zorgen over te maken. Aan de andere kant moest ze nu wel continu opletten dat het kind niet viel. Daarom hield ze haar met een hand vast. Ondertussen kon ze wel handsfree rijden op de pokémon. Met aan andere hand stuurde ze een bericht naar de Crescent Moon base, dat ze met het meisje en de pokémon onderweg terug was. Het duurde niet lang voor ze een berichtje terug kreeg dat ze de moeder van het meisje naar de rand van de stad zouden brengen. Als het goed was, zou de eigenaar van de Hypno daar ook nog steeds staan. Een hele rit later, kwam de opening van het bos weer in zicht. Zachtjes schudde ze het meisje wakker. "We zijn er bijna, daar is je moeder." Ook haalde ze de pokéball van de Hypno tevoorschijn om deze terug te kunnen geven aan de vrouw. Hopelijk zou ze haar pokémon voortaan beter in de gaten houden. Dit waren niet de meest ideale tripjes.