Tales of

Sinnoh

Rustig richtte hij zich wat beter op. Een hand bracht hij omhoog om zijn sigaret wat af te schermen, de ander gebruikte hij voor zijn aansteker. Rustig nam hij een eerste trek, waarna een beverige ademteug zijn lippen verlieten. Ah, wat een hatelijk iets dit. Nog even, dan was het gedaan, niet? HIj liet zijn blik even rondgaan langs de mensen. Met zijn uniform stond hij klaar om in te grijpen waar nodig. De grote Gabite naast hem, de kleine Ninetales aan de andere kant. Hij stond hier, wederom, voor beveiliging. Maar het leed het afgelopen uur zo rustig dat hij gewoon gefrustreerd liep. Hij wilde werk doen, dingen doen, iets. Zolang hij maar bezig was moest hij niet malen over nutteloze dingen. Hij moest ze vergeten en verder gaan. De gedachten die hij had gehad, zou hij ermee moeten hebben met zijn therapeut? Nee, leek hem helemaal niet nodig. Waren allemaal nutteloze dingen anyway. HIj kantelde zijn hoofd wat, kwam van de muur af en nam ene trek van zijn peuk, waarna hij de rook vantussen zijn lippen liet glijden. Crescent Moon. Een organisatie die amper iets deed. Het moest onder handen genomen worden, zoveel was duidelijk. En misschien dat hij de persoon daarvoor was. Hij plaatste kalm de sigaret tussen zijn lippen en richtte zijn ogen naar de hemel op. Dan hadden ze misschien nu al zijn zus gevonden. Dan hadden ze misschien nu al Maeve terug. Maar nee, wat deden ze... POkémon zoeken. Was dat iets dat belangrijker was dan een mens? Een persoon? Die mentaliteit zou hij kunnen delen met hun, maar niet op dat niveau. ALles moest over een kam geschoren worden. En ookal waren mensen een heel stuk naarder, was dit onderwerp hetzelfde voor mens en Pokémon.

Kalm kwam hij in beweging, waarna hij rustig even de peuk naar de grond wierp. Zijn twee Pokémon kwamen in beweging achter hem aan en hielden al snel halt toen de kleine man dat ook deed. In zijn ooghoek zag hij een man die aan het grijpen was in een tas van een ander. Hij kantelde zijn hoofd wat en zag dat hij snel weg wandelde. Kort wierp hij een blik op Murphy, die een instemmend geluidje maakte. De roze Gabite kwam in beweging, sneller dan men zou verwachten voor een beest van haar grootte, waarna ze opsprong en de persoon in kwestie tacklede, tegen de grond aan duwde. Snel liep de kleine man achter zijn Pokémon aan, waarna hij snel bij de dief neerknielde en ruig hetgeen dat hij had gestolen uit zijn handen trok. Hier moest hij dus van walgen.

- Nova

Een stem liet hem opkijken. Het leek erop dat de eigenaar van het gestolen goed eis deed op hetgeen dat hij terug had genomen van de dief. Kort keek hij haar even aan, waarna hij zuchtte en zijn hand uitstak naar haar om de zak aan haar aan te geven. Kalm knikte hij een enkele keer, waarna hij zich weg draaide van de dame en naar de man toe stapte. NOg steeds stond Murphy zonder veel problemen op de man. De Gabite was groot voor haar soort en daarbij ook zwaar, dus de dief zou niet snel op zijn benen gaan staan. Rustig bekeek hij de situatie nog even, waarna hij zijn holo caster erbij nam en kalm de politie inlichtte via een berichtje. Ze waren immers wel al bekend met hem. Myr had op het Valentijnsfestival alleen al drie zakkenrollers te pakken weten te krijgen. Het waren makkelijke doelwitten als je het hem vroeg. En misschien dat zijn kleine gestalte juist een voordeel speelde, want vaak zag men hem niet zo snel aankomen. En ondanks dat hij klein was, was hij duidelijk wel gespierd. Dus zelf zonder zijn Pokémon zou een man met gemak kunnen onderscheppen en in bedwang houden. Zo niet, dan sloeg hij hem wel knock out.

Eenmaal de politie ingelicht te hebben, keek hij weer op naar de dame. Rustig begon hij verder te typen op zijn holo caster, waarna al snel de stem van het apparaatje afkwam. 'Is dat alles dat hij van u gestolen heeft?' Hij keek de vrouw vragend, afwachtend aan. Als er meer was dat er vermist werd zou hij de man af moeten gaan. Daar had hij eigenlijk niet veel zin in, maar als het moest, dan moest het. Het maakte deel uit van zijn job, van de badge en het uniform dat hij droeg.