Tales of

Sinnoh

“Fijne valentijn!” wenste Victor zijn klant toe terwijl hij de tas aan de man overhandigde. Zodra de ander uit zicht was, draaide de researcher zich om en liet hij de vrolijke uitdrukking van zijn gezicht glijden. Een blik op zijn horloge vertelde dat het tijd was voor zijn pauze. Even weg van mensen die niet wisten of ze beter een rode of een gouden fotokader konden kopen en absoluut zijn hulp nodig hadden om tot een antwoord te komen, die niet konden beslissen wat voor inpakpapier ze wouden of die zich afvroegen of dit standje dat ene specifieke voorwerp waar ze naar op zoek waren verkochten; het was tijd dat hij zelf het festival wat verkende.

Hij haalde Edgar en Eliot uit hun pokébal. De murkrow vloog direct op zijn schouder en de traited dreepy zweefde naast hen. De straten waren net als het kraam waar hij werkte versierd met hartjes en stonden helemaal in het teken van valentijn. Langs zijn rechterkant vertrok er een swanna bootje en Victor voelde de leegte in zijn hart die hij de laatste tijd steeds meer gewaar was geworden toen hij het bootje om de hoek zag verdwijnen. Zijn eerste maanden in Sinnoh waren het vooral honger en koude die hij had gevoeld, nu hij onderdak had gevonden bij de university of science en een job had om eten te kopen, waren het vooral menselijke contacten die hij miste. Zijn vrienden, zijn pokémon, zelfs de onbekwame medestudenten en collega’s waarmee hij in het labo had gestaan. Maar hoe zeer hij hen allemaal ook miste, hij kon niet terug en moest hier in Sinnoh een nieuw leven opbouwen.

Een spandoek met daarop ‘Noibat’s blind dates’ deed hem stilstaan waarop Edgar zijn klauwen in Victors schouder zette om zijn evenwicht niet te verliezen en Eliot tegen zijn trainer opvloog. “Sorry,” mompelde hij naar de pokémon maar zijn aandacht ging naar het standje. Er waren verschillende mensen een formulier aan het invullen terwijl iemand anders een foto aan het laten maken was. Aarzelend zette hij een stap dichterbij: misschien was dit wel een eerste stap in de richting die hij uit wou gaan. Er hadden een paar mensen hier in Sinnoh hem geholpen en dat had hem zich laten realiseren dat dat het soort mensen was dat hij in zijn leven wou hebben. Weg met vrienden die er alleen maar waren voor zijn geld of omdat zijn vader op een goed blaadje met hun ouders moest staan, weg met partners die hij niet zelf kon kiezen, die enkel gekozen waren voor hun familienaam, en weg met zijn vader die—het deed nog steeds pijn om het aan zichzelf toe te geven—al heel lang niet meer van hem had gehouden. Zijn besluit genomen, stapte Victor op het standje af. Direct kreeg hij een formulier om in te vullen waarna er een foto van hem genomen werd. Toen hij het hele proces doorlopen had en het standje verliet, voelde hij de zenuwen pas echt. Morgen zou hij op date gaan met iemand! Nerveus keek hij om zich heen. Wat kon hij nu doen om zichzelf van Noibat's blind dates af te leiden tot de matches bekend waren gemaakt?