Tales of

Sinnoh

Het was eigenlijk best wel chill op dit festival. Naast de overdreven hoeveelheid aan hartjes dan, viel het nog reuze mee. Haar paarse Oddish vond het in ieder geval leuk, en als zij het leuk vond kon Nova het wel verdragen. Het was daarbij ook beter dan je leven verdoen aan de hele dag een shoppingassistente te zijn in die stomme kledingwinkel. Ze zuchtte eventjes  terwijl ze met haar rode ogen rondkeek alleen maar om te beseffen dat Radish weer eens was weggezoeft. Ze trok hard aan de banden van haar rugzak terwijl ze rondkeek. Ugh, dit was precies wat ze nodig had – een verdwenen radijs. Met een ietwat gefrustreerde blik zocht ze rond tussen al de mensen en hoorde opeens Radish vrolijke geluidjes maken. Ze snapte niet goed waarom, tot ze besefte bij wie dat de paarse pokémon stond. Oh. Blijkbaar was Nova’s oudere broer hier dus ook  - somehow – en had de Oddish hem gezien en dacht dat het leuk was om erbij te gaan staan. Vroeger had de Oddish een beetje angst gehad voor haar grotere broer maar blijkbaar had ze die al afgeleerd. Dat was goed om te weten, alleen was het nu niet de bedoeling dat Radish hem zou lastigvallen iedere keer ze hem zag. Het zwartharige meisje naderde ze al snel met een neutrale houding. De frustratie van daarstraks was nergens meer te bekennen. “Hey Raf”, begroette ze de ander rustig. “Sorry voor Radish. Ze is… Overenthousiast blijkbaar” ze kruiste haar armen terwijl haar ogen gericht stonden op de paarse Oddish, die nog steeds vrolijke geluiden aan het maken was en nu zelfs aan het springen was… Niet normaal die Pokémon tegenwoordig.


Rafael Blackthorn