Met een licht tevreden blik – voor zover hij tevreden kon kijken – liet Eli zijn blik naar de muren glijden. Hij had ze zelf opnieuw geverfd. De meubels had hij zelf ook aangekocht en hij had de plek een beetje naar zijn eigen zin gemaakt. Het leek erop dat hij vrij rustige buren had. Niet dat dat hem veel zou schelen: hij zou voor het merendeel toch op pad zijn. Maar een plek hebben waar hij naar terug kon keren, was wel fijn. Het was beter dan waar hij eerst had gewoond. In Kanto, bij zijn ouders, was het allesbehalve fijn geweest. Vooral bij zijn ouders in de buurt. Bijna instinctief gleed zijn hand haast tracerend over zijn borst heen, alsof hij in een soort van trance was. Hij haalde zijn vingers van zijn borstkas af en zuchtte. Nee, daar ging hij nu niet meer aan denken. Zijn lichaam mocht dan misschien getekend zijn, maar mentaal moest hij naar een betere plaats gaan. Zijn blik gleed kort naar Scar, naar zijn Houndour. De Dark en Fire type die hij vastgebonden en afgedankt in een steegje in Kanto had gevonden en onder zijn vleugel had genomen. Hij stak zijn hand uit en zijn Houndour schoot vooruit om aan zijn hand te snuffelen. Het litteken op zijn oog bewoog mee toen hij zijn blik naar Eli liet glijden en de jongen glimlachte kort naar hem. Hij besloot om Scar uit zijn Poké Ball te laten en wenkte hem, waarna hij de straat op ging. Hij moest nog een badge case halen, maar voor de rest was hij wel voorbereid op zijn reis als Pokémon trainer. Alles op zijn tijd. Hij stak zijn handen in zijn zakken en besloot om een blokje om te maken, om kennis te maken met zijn nieuwe omgeving.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Samen met Alain was Casimir weer naar jubilife City gegaan voor één van de vele check ups die hij zou moeten ondergaan tot alles volledig genezen was. Het enige wat ze wilde nakijken was zijn pols, om er zeker van te zijn dat alles goed aan het genezen was. In het slechtste geval moest hij alsnog een nieuwe operatie ondergaan. Als er iets was wat hij niet wilde, dan was het dat. Maar gelukkig was alles in orde en moest hij enkel voor enige tijd in de gips.
Nu stond hij buiten op straat te wachten op Alain die de auto was gaan halen. Met zijn voet was het niet mogelijk om lange afstanden te wandelen, dus was wachten de beste optie. Tussen zijn handen hield hij de bal vast van de Houndoom en liet die wat tussen zijn vingers rollen. Het beest bracht zich enkel in de problemen, dus wilde hij hem er nog niet uit laten.
Toen hij in de verte een auto zag aankomen die leek op die van Alain, stond hij te snel recht. Zijn rug klaagde direct door de beweging en hij verloor zijn grip rond de pokébal. In een hopeloze poging probeerde Casimir het nog te redden, maar zijn rechter arm kon hij amper bewegen door de mobilisatie en zijn andere hand zat in het gips. De bal viel de grond op en begon verder te rollen, richting de baan. “Fuck,” vloekte Casimir binnensmonds terwijl hij enkele strompelde stappen ernaartoe nam.
Eli liet zijn blik naar opzij glijden toen Scar begon te blaffen. Zijn blik gleed naar de overkant van de straat, waar hij een jongen zag staan. Dat was op zich nog niet zo interessant, maar hij zag de bal die op de grond viel en begon te rollen naar de baan. Hij stond aan de overkant van de weg en Scar was al half naar voren aan het lopen. ”Scar…” begon Eli, maar zijn Houndour luisterde niet en rende de straat over. Eli’s hart stond zowat stil toen dat een auto aan kwam rijden, luid toeterend naar Scar. Op datzelfde moment bewoog Eli zich ook naar voren. Hij zag als in slow motion hoe Scar de bal tussen zijn tanden pakte en instinctief nam hij een sprong, zijn handen naar voren gericht. Hij wist niet hoe hij het voor elkaar kreeg, maar hij wist én de auto te ontwijken én Scar vast te pakken. De landing op de stoep aan de andere kant van de baan was niet echt nice, maar in elk geval waren zowel hij als Scar ongedeerd. Eli’s rode ogen gleden naar de andere kant van de straat toen de eigenaar van de auto al snel kwam uitgestapt en naar hem begon te schelden. ”Rot toch op, man!” riep Eli naar hem terug. ”Je hebt niks geraakt en je auto heeft geen schade, dus je kunt gewoon doorrijden.” De man leek nog iets te mompelen, maar stapte al snel weer terug in zijn wagen toen auto’s achter hem op hem begonnen te toeteren en Eli richtte zijn aandacht op zijn Houndour. ”Wat heb je daar?” vroeg hij en hij strekte zijn handpalm uit, waar Scar netjes de Poké Ball in liet vallen. Nu herinnerde hij het zich weer. De vallende Poké Ball. En de jongen die de bal had laten vallen. Eli keek op en zag daar een jongen staan, zijn pols in het gips. ”Ik geloof dat deze van jou is?” Hij stak de Poké Ball naar de jongen toe, een kille blik in zijn rode ogen hebbend. Dit was de laatste keer dat hij de held voor iemand ging uithangen. En hij nam het de jongen ook kwalijk dat Scar bijna aan was gereden door een auto.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dat de jongen en zijn pokémon bijna werden aangereden, ontging hem volledig. Op dat moment was dat niet belangrijk. Hij probeerde achter de pokébal aan te gaan, zelfs toen die op het straat belande, maar gezien hij amper gewicht kon zetten op zijn voet hielp niet. Gelukkig voor hem, ging er iemand anders achter aan, ook al voelde het op dat moment niet goed aan. Het feit dat hij weer een pokébal verloor die in handen kwam van een volledige vreemde. Zijn hart sloeg een tel over en hij was al klaar om een opmerking te maken, toen de jongen de pokébal weer overhandigde. De spanning die hij voelde, verminderde wat.
“Ja, geef maar snel terug.” Casimir stak een bevende hand uit naar de jongen die zijn pokébal vast had om hem aan te nemen. Het was verschrikkelijk om te zien en frustreerde hem enorm. Hoe harde hij zijn best deed om het tegen te gaan, hoe erger het werd. Alsof hij schrik had of op was van de stress. De dokters hadden hem gezegd dat het na verloop van tijd weg zou gaan, maar dat er voorlopig weinig aan gedaan kon worden tot de wonden op zijn rug verder genezen was.
Hij ademde nog even scherp in en stak nadien de pokébal weer veilig weg. Dit was normaal het punt waarop je normaal de andere zou bedanken en vroeg of alles in orde was, maar het ging volledig aan hem voorbij.
Eli snoof geagiteerd toen hij de woorden van de jongen hoorde. ”Stoere praat voor iemand die staat te trillen als een rietje,” kon hij het niet laten om op een sarcastische manier te zeggen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen toen de jongen al bevend de Poké Ball weg stak en hij trok kort zijn wenkbrauw op toen er geen bedankje volgde. ”Really? Mijn trouwe partner wordt bijna aangereden door een auto en je hebt niet eens het fatsoen om hem te bedanken?” Deze keer was híj diegene die aan het trillen was, maar dan wel van woede. Dat hij niet bedankt werd terwijl hij ook bijna aan was gereden, maakte hem niks uit. Het was het disrespect naar zijn Houndour waar hij niet goed mee om kon gaan. En hij wilde nog zo veel meer zeggen, maar zijn Houndour blafte kort en knikte naar de jongen. Waar het duidelijk allesbehalve goed mee ging. Eli wierp de Dark en Fire type een vernietigende blik toe, maar Scar bleef net zo strak terug kijken en Eli zuchtte diep. ”De dingen die ik voor jou doe,” siste hij op een verwijtende toon naar zijn Houndour, waarna hij zijn blik weer naar de kerel richtte. ”Alles in orde? Je Pokémon is weer veilig bij je terug, hoor. Er is geen reden om zo aangedaan te zijn.” Wist hij veel dat de jongen een traumatische ervaring achter de rug had omtrent Pokémon verliezen. Hij was nog steeds gepikeerd over het feit dat de jongen zo brutaal deed en sloeg zijn armen dan ook weer demonstratief over elkaar heen terwijl hij wachtte op een reactie.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Alles was veel te recent voor hem om normaal om te gaan met deze situatie. Het was te veel om één van zijn pokéballen in handen te zien van iemand die hij niet. Er was niets dat de jongen tegen hield om niet gewoon met de pokébal te gaan lopen. En wat zou Casimir dan doen? Niks. Opnieuw zou hij volledig machteloos zijn geweest.
Zwak.
De stem bleef door zijn hoofd spoken, zowel dag en nacht. Hij werd weer uit zijn gedachten getrokken, door de woorden van de jongen. Verbouwereerd keek Casimir de jongen aan, niet goed wetend wat hij erop moest zeggen. “Wat?” Meer kreeg hij niet over zijn lippen. Normaal was het iets waar hij tegenin zou gaan, want wie dacht die jongen niet dat hij was. Maar dit was geen normale situatie, hij zat niet in de juiste mindset.
Zijn ogen gingen vluchtig naar de baan, hopend dat Alain snel zou aankomen. De blaf van de Houndour die volgde, was genoeg om hem meteen een pas naar achter te doen zetten. Het was maar een Houndour, en het was niet eens tegen hem geweest. Casimir ademde scherp in, in een poging zichzelf te herpakken. Ondertussen was de jongen ook weer beginnen praten.
“Ik weet niet wat je probleem is—”begon Casimir, maar waar hij normaal zeker was van zijn zaak, was dat nu niet het geval. Zijn borstkas ging zwaar op en neer en iedere ademhaling zorgt ervoor dat hij zich ellendig voelde. ”Maar— ik— rot op,” de woorden miste de normale scherpe toon die ze normaal hadden. Integendeel, Casimir klonk eerder verslagen. Grijze ogen schoten enkele keren snel naar de jongen toe, maar dan weer naar de baan. Oogcontact behouden was geen optie.
Eli trok kort zijn wenkbrauwen op. Hij had de jongen duidelijk betrapt op een zwak moment. Hij herkende de attitude van de jongen bij zichzelf wel een beetje, maar dat was nadat hij in elkaar was geslagen geweest door zijn vader en over straat was gaan wandelen. Hij nam de jongen even goed in zich op en fronste kort toen hij de hand zag dat in het gips zat. Een helaas maar al te bekend beeld voor hem. Was dat waarom Scar zo behulpzaam was? Hij zou denken dat zijn Houndour iets gereserveerder zou zijn tegenover mensen die dat hij niet kende, maar dit bewees maar weer eens het tegendeel. Of misschien was het net alsof zijn Houndour naar hem zat te kijken in plaats van naar een onbekende jongen. Hij voelde langzaamaan een ongemakkelijk gevoel door zijn borst trekken. Hij was totaal geen empathisch persoon en hij vermeed dit soort conversaties liever dan dat hij zich erbij betrokken wilde voelen. Hij kon Scar’s wens echter ook niet negeren en schudde zijn hoofd toen de jongen onvast zei dat hij op moest rotten. ”Nee,” zei hij op een toon dat geen tegenspraak duldde. Toen pakte hij zo voorzichtig mogelijk de andere arm van de jongen vast – de niet zichtbaar aangedane arm – en trok hem mee naar een bankje verderop. Het bankje bevond zich meer tegen de rand van de straten aan en de mensen liepen er vlug langs. Zo zou niemand zich met hun zaken bemoeien, wat hem wel beter leek voor deze kerel. ”Ga zitten,” zei hij en hij duwde de jongen zonder pardon tegen zijn borst naar achteren zodat hij geen andere keuze zou hebben. Hij had het idee dat de jongen elk moment tegen de grond kon gaan en als hij ergens geen zin in had, dan was het wel iemand reanimeren met alle drama tot gevolg. ”Waarom ben je zo aangedaan?” vroeg hij. Kort door de bocht, straight to the point. Geen bezorgde opmerkingen, geen bemoedigende woorden. Gewoon zeggen wat er is. Het leek hem de techniek die de jongen nodig had. Scar hield de jongen al wel wat zorgzamer in het oog, al hield hij zijn afstand ook wel. Hij had gemerkt dat de jongen van hem was geschrokken en hij wilde dat niet nog meer triggeren.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Nee.
Dat ene woord deed direct Casimir zijn ogen vernauwen. Hij wilde het daarbij laten, zich omdraaien en de andere verder negeren tot Alain er – hopelijk snel – was. Maar, de andere had andere gedachten. Voor Casimir het wist werd zijn arm beet genomen. “Hey,” zei hij luid verontwaardigd. Nog voor hij zich los kon trekken, trok de andere hem mee naar een bank verderop. “Laat los.” De emoties die op dat moment door hem heen gingen, waren er teveel om op te sommen.
Er was geen mogelijkheid dat hij het had kunnen zien aankomen, en eenmaal dat hij het deed, was het te laat. De jongen duwde tegen zijn borst en wel direct klapte hij dubbel door de pijn afkomstig van zijn borstkas. Casimir probeerde nog een stap naar achter te zetten om te blijven staan, maar de bank stond daar waardoor hij neer zakte. Slechts een kleine week geleden had hij nog in het ziekenhuis achter hem gelegen. Door wat er was gebeurd, waren zowel zijn ribben als borstbeen gebroken. Een operatie was toen de enige mogelijkheid.
Het was nog een geluk dat hij niet met zijn rug tegen de leuning van de bank klapte nadat hij neerviel. Dit alleen was al genoeg om zijn maag te doen omkeren. Eén arm – die met het gips – had hij tegen zijn ribben gelegd terwijl hij met zijn andere steun zocht op de bank terwijl hij licht naar voor gebogen zat. Casimir had zijn ogen dichtgeknepen, maar er stonden tranen van pijn en frustratie klaar om door te breken. “Wat is je probleem?” vroeg Casimir schor, zijn kaken op elkaar geklemd en de toon van zijn stem geagiteerd. Hij was zich vaag bewust van de vraag die de andere gesteld had, maar die negeerde hij volledig. Sterker nog, hij wist al niet meer wat de vraag was geweest. De pijn en druk die de duw had nagelaten, deden hem het gevoel hebben dat hij niet goed kon ademen.
Eli vernauwde kort zijn ogen toen zijn actie ervoor zorgde dat de jongen er uit zag alsof hij elk moment gereanimeerd moest worden. De gegipste hand werd tegen zijn ribben geduwd en Eli vernauwde zijn ogen nog meer. Dit was slecht. Dit was heel slecht. En dit was niet van een simpele val van een trap of iets dergelijks. Nee, deze jongen had wel wat dingen meegemaakt. Net zoals Eli. Hij wist niet of ze precies in hetzelfde schuitje zaten, maar Eli hoefde de littekens op zijn eigen lichaam niet te zien om ze perfect voor de geest te halen. ”Ik heb geen probleem,” zei hij op een kille toon toen de jongen dat aan hem vroeg. Hij hoefde de blik van de ander niet te zien om te weten wat zich daar in bevond. Dat hoorde hij al aan de stem van de jongen. ”Ik heb alleen met de mensen een probleem die ervoor gezorgd hebben dat je hier nu zo zit.” En dat terwijl hij de ander niet een persoonlijk kende. Maar dat maakte niet uit. Geen enkel excuus was goed genoeg om mishandeling goed te praten. Iedereen die dat deed, verdiende een straf. Een flinke. ”Luister,” zei hij terwijl hij naast de jongen ging zitten en zijn handen in elkaar gevouwen op zijn knieën liet rusten, iets voorovergebogen zijnde. ”Je hoeft me niet in detail te vertellen wat er met je gebeurd is, maar ik denk dat ik je wel kan helpen. Niet door therapeutische sessies en al die onzin, maar wel door je te leren hoe je jezelf moet verdedigen voor een volgende keer.” Hij kon het ook compleet mis hebben, maar hij had zo’n gevoel dat hij dat niet had. Hij had die aangedane blik nog maar één keer bij iemand anders gezien en dat was bij zichzelf geweest, vlak nadat hij voor dood door zijn vader achter was gelaten in hun appartement in Kalos. Hij wist niet waar deze jongen doorheen was gegaan, maar het was niet goed. Zeer zeker niet.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Na de duw van de jongen, voelde het aan alsof het moeilijker was om te ademen. Iedere ademhaling zorgde voor een nieuwe pijnscheut daar waar de jongen hem had aangeraakt. De andere was tegen hem aan het praten, zei dat hij geen probleem had, maar dan waarom stond hij hier nog steeds?
Casimir vernauwde zijn ogen en keek de jongen aan. Als de witharige eens wist wie er verantwoordelijk was voor de conditie waarin hij nu verkeerde, zou hij er vast niet zo makkelijk over doen. Het was allemaal veel complexer dan de meeste mensen zouden denken. Wijselijk hield Casimir zijn lippen op elkaar terwijl hij probeerde weer op adem te komen. Hij keek de andere enkel aan met een kwade blik.
Toen de jongen naast hem neer ging zitten, schoof Casimir direct opzij om zoveel mogelijk afstand te behouden. Nog steeds had hij één arm langs zijn ribben liggen. “Dat was ik ook niet van plan,” zei hij direct tussen samen geklemde tanden door. De woorden die volgde zorgde ervoor dat Casimir met zijn tong klikte. “Dat gaat nuttig zijn tegen een pokémon,” snauwde hij sarcastisch. Wat wilde een mens gaan beginnen tegen een Garchomp en Metagross, als zelfs zijn eigen pokémon er niet van konden winnen? Ondertussen schoof hij nog een klein stukje opzij, in hoeverre mogelijk.
Eli herkende eerlijk gezegd best veel van zichzelf in de attitude van de jongen. Hij had ook nooit zin om te praten over zijn eigen problemen. Hij wilde ook geen zwakte tonen naar anderen. Hij had niet eens één iemand waarmee hij kon praten over wat er in Kanto bij hem thuis gebeurd was. Zijn moeder had alles maar in de doofpot gestopt en Eli was zo snel mogelijk weggegaan zodra hij de kans daartoe had gehad. Hij had niet gezegd waar hij heen ging en had de nummers van zijn ouders geblokkeerd. Ze hadden niet de moeite genomen om een nieuwe telefoon te kopen en hem opnieuw te bereiken, wat aantoonde dat ze hem niet zo graag wilden vinden. En dat vond hij prima. Zijn blik gleed naar opzij toen de jongen al snauwend aangaf dat zijn verdedigingstechnieken vooral handig zouden zijn tegen een Pokémon. ”Dat is wel een heel nieuw level van laf,” mompelde hij voor zich uit. Dat je iemand ging aanvallen met een Pokémon in plaats van het klusje zelf te klaren. Een niet erg sterk, fysiek persoon dus. Of de jongen had zichzelf proberen te verdedigen door zijn eigen Pokémon te gebruiken en dat was uit de hand gelopen. ”En je gaat ze ermee weg laten komen?” vroeg Eli, zijn rode ogen naar de jongen richtend. ”Kun je geen contact opnemen met die Crescent Moon members of hoe die groep ook noemt? Of naar de politie gaan? Je gaat iemand die in staat is om anderen aan te vallen met een Pokémon toch niet zijn gang laten gaan?” Hij trok zijn wenkbrauwen kort op. Was hij hard? Misschien wel. Maar er liep blijkbaar één of andere gek rond die zijn hand er niet voor omdraaide om een mens aan te vallen met zijn of haar Pokémon en naar Eli’s weten moest zo iemand zo snel mogelijk gestopt worden.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Er was maar weinig wat je kon beginnen tegen pokémon. Casimir had zijn best gedaan, maar zijn pokémon waren geen match voor die van de Team Zekrom Executive. Als hij de man persoonlijk had aangevallen, vreesde hij ervoor dat hij ook niks kon beginnen. Er was iets aan de man dat macht uitstraalde.
Met vernauwde ogen bleef hij de jongen die naast hem zat aankijken. Nog steeds waren zijn ribben aan het branden door de duw, maar daar had de jongen ook nog steeds niks over gezegd. Al dat de andere deed was zich bemoeien met een situatie waar hij niets over wist. Irritatie bouwde op in Casimir en zijn geduld werd echt op de proef gesteld. Hij was gewoon op Alain aan het wachten en nu zat hij hier. Het was dat zijn eigen lichaam het er niet mee eens zou zijn als hij nu weg wandelde.
De woorden die volgde deed hem snuiven. “Gezien het overal op het nieuws is neem ik aan dat ze het wel weten,” snauwde Casimir redelijk sarcastisch. De politie had zelfs aan zijn bed gestaan toen hij in het ziekenhuis lag. Het was niet dat de persoon die hem had aangevallen, een onbekende was voor de politie. Zelfs Crescent Moon wist ervan, maar die organisatie— ene bende hopeloze gevallen als je het hem vroeg. “Misschien moet jij je niet bemoeien met iets waar je duidelijk niets van af weet.” Alsof de andere ook maar iets kon doen om de situatie te veranderen.
