Omwille van het feit dat Eli pas vrij laat in Sinnoh aan was gekomen en het ook nog op een zondag was geweest, waren de meeste winkels dicht. Eli was meestal was iemand die van koken hield, al zou je dat niet van hem zeggen als je naar zijn uiterlijk keek. Voor het fornuis staan, bedenken wat hij zou gaan koken en daadwerkelijk aan het eten beginnen, waren factoren die hem wel rust gaven. Alleen waren de supermarkten voor nu gesloten, dus zou hij het naar morgen moeten verplaatsen. Hij zou ook een gids moeten kopen om zichzelf wat meer comfortabel met zijn omgeving te maken en om eens te zien waar hij een goede kans vond op het vinden van een nieuwe teammember. Hij was realistisch genoeg om te weten dat hij het niet ging redden met één teammember en hij wilde ook echt wel een goed team opbouwen. Hij zou wel zien hoe hij het ging aanpakken. Voor nu ging hij er met Scar op uit om een tent te vinden waar hij kon eten. Hij stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij om zich heen keek, naar het bruisende leven van Jubilife City. De straatverlichting was aangegaan en Eli hield expres zijn afstand van de vrolijke mensen, bang zijnde dat ze hem zouden gaan aanspreken en hij dadelijk weer in één of ander sociaal gesprek verwikkeld zou raken waar hij dus absoluut geen zin in had. Zijn blik gleed naar een pizzeria en toen hij zijn Houndour er verlekkerd naar zag kijken, was de keuze al vrij snel gemaakt. Hij wenkte Scar en liep de pizzeria binnen. Het was rond etenstijd en dus vrij druk. Eli sloot aan in de rij en koos zijn pizza uit, waarna hij een mini pizza voor Scar uitkoos. Hij moest aan een tafeltje gaan wachten en zag dat er geen beschikbaar waren, buiten eentje waar al iemand aan zat. Hij zuchtte diep. ”Mag ik?” vroeg hij, maar voordat de persoon in kwestie antwoord kon geven, had hij zijn stoel al naar achteren geschoven en was gaan zitten. ”Bedankt,” volgde er toen en een licht arrogante grijns verscheen om zijn lippen terwijl hij haar met haar blik haast uitdaagde om er iets van te zeggen.
Vandaag had ze haar handen in elkaar gewreven en meteen geld uitgegeven aan een pizza. Of eigenlijk, twee pizza’s. Je kon Bruintjes maag horen knorren van hier tot aan de maan dus had ze zonder twijfel ook een kleinere pizza voor hem alleen besteld zodat ze geen oordopjes in moest doen later. Ze was aan een tafel gaan zitten waar er nog niemand was, wat eigenlijk puur geluk was, want alle andere tafels waren al volop bezet. Het meisje was daarom tevreden dat ze geen problemen ondervond en begon gewoon rustig een stuk pizza te eten terwijl ze met haar blauwe ogen rondkeek in de pizzeria. Jammer genoeg ging niet alles erg rustig – haar Phanteon maakte er nogal een rommeltje van en maakte lawaai. Oh, en bovendien wilde er iemand bij hun tafel gaan zitten. Maar voor ze toestemming kon geven zette hij zich al neer en keek haar met een uitdagende blik aan. “Het zou misschien een beetje aardiger zijn geweest als je me wat tijd gaf om te antwoorden”, zei ze met een kleine frons en werkte nadien het volgende stukje van haar pizza binnen alsof er absoluut niets gebeurd was. Bruintje had ondertussen al een hele troep gemaakt maar hey, hij vond het tenminste lekker. Ze leefden beiden voor eten, dat was erg duidelijk.
Eli maakte er geen geheim van dat hij haar opmerking maar flauw vond: hij rolde zijn ogen en leunde, met over elkaar geslagen armen, achter in zijn stoel. ”Zie ik eruit alsof ik daar iets om geef?” vroeg hij aan haar, waarna hij nonchalant de menukaart pakte en deze bestudeerde, ook al had hij daarnet al iets besteld. Scar ging netjes naast de voeten van Eli zitten terwijl zijn blik zich kort fixeerde op de Phanteon, maar daarna al snel weer wegkeek. Eli’s blik gleed ook naar de Pokémon naast de stoel van het meisje en hij haalde kort zijn wenkbrauwen op. ”Wat is dat?” vroeg hij kortaf en hij gaf een knikje naar haar Pokémon. Hij had deze Pokémon nog nooit gezien en was deze ook nog in geen enkel boek tegengekomen. Het kwam vrij weinig voor dat hij niet wist welke Pokémon hij voor zich had en het feit dat hij deze niet kende, irriteerde en interesseerde hem op hetzelfde moment. Zijn pizza en die van Scar werd niet veel later naar hun tafeltje gebracht en Eli knikte, waarna hij een pizzapunt pakte en deze naar zijn mond bracht, zijn rode ogen nog altijd gefixeerd zijnde op het meisje voor hem.
Sommige mensen snapten niet wat vriendelijkheid soms kon doen. Het kon iemands dag verbeteren, of het kon een glimlachje op iemands gezicht zetten. Ivy was in het begin altijd vriendelijk, maar het hing er echt vanaf hoe ver men ging met hun onvriendelijkheid. ‘Zie ik eruit alsof ik daar iets om geef?’, vroeg hij aan haar waarna hij nonchalant een menukaartje pakte en het begon te lezen. Om eerlijk te zijn zag hij er voor Ivy uit als één van die stoere koude gasten met een reputatie – dus ze had eigenlijk geen idee of vriendelijk zijn hem echt kon interesseren of niet maar ze liet die zaak maar liggen. Als hij niet aardig deed zou zij wel aardig blijven doen. Bruintje was echter alleen vriendelijk wanneer de ander ook vriendelijk deed. Nu kon het de Phanteon echter niet schelen aangezien hij bezig was met het vermorzelen van zijn pizza. ‘Wat is dat?’, vroeg de witharige man opeens terwijl hij knikte naar Bruintje. Wat is dat – als in, wat is die pizza troep die hij gemaakt heeft, of wat is dat als in welke Pokémon soort is het? Wel, Ivy ging er van uit dat het niet over de pizza ging want deze Ghost Eeveelution was best wel zeldzaam eigenlijk. “Een Phanteon”, antwoordde ze kalmpjes en bemerkte kort nadien dat een werknemer de pizza’s van de man en zijn Pokémon kwam brengen. Zo, nu hadden ze allemaal pizza. Goed toch?
Een Phanteon. Eli’s rode blik dwaalde kort van haar af terwijl hij in zijn geheugen probeerde te graven naar informatie over de Pokémon soort. Hij hoefde geen expert te zijn om te weten dat het een Eeveelution was, maar het was eentje die hij niet kende. Jolteon, Flareon, Vaporeon, Umbreon, Espeon, Leafeon, Glaceon, Sylveon… en Phanteon, blijkbaar. ”Interessant,” was het enige wat hij zei, al klonk het deze keer minder sarcastisch dan eerst. Hij at van zijn pizza en liet zijn blik daarna weer bedenkelijk naar haar glijden. Ze was niet lelijk om naar te kijken, eerlijk gezegd. Roze haar, blauwe ogen, ongeveer rond zijn leeftijd. Er waren ergere dingen om te zien. Niet dat hij dat haar ging vertellen natuurlijk. ”Ook op reis hier in Sinnoh?” vroeg hij na een korte stilte. Hij had eigenlijk niet zo heel veel behoefte aan een gesprek, maar sinds dat hij hier toch zat tot zijn pizza op was, kon hij net zo goed er het beste van proberen te maken. Het beste als in zo veel mogelijk nonchalante vragen stellen, net doen alsof hij daar niet echt interesse toe had en zo veel mogelijk sarcastische opmerkingen geven totdat ze besloot dat ze genoeg had gehoord en weg zou gaan. Eli-stijl.
