If I had a flower for every time I thought of you...
Het briefje in haar handen, eens onderdeel van een veel langer contract. Het was de belofte die haar ouders haar hadden meegegeven. Een huis of nou ja, appartement betaald door haar ouders met een creditcard genoeg gevuld voor haar om een inrichting en levensbehoefte te kopen. Het was meer dan ze ooit om had kunnen, durven vragen maar het hielp niet met de eenzaamheid die ze in haar hart voelde. Het was een kleine plek voor haar in een enorme stad. Als ze zelf had mogen kiezen had ze wellicht een andere plek gekozen maar ze kon niet echt terug gaan naar haar ouders en als een verwend kind vragen om meer. Nee dit was al veel te veel wat haar ouders voor haar deden.
Dus knikte ze zichzelf toe. Gaf ze zichzelf nog iets van motivatie terwijl ze opnieuw naar het briefje keek een adres dat voor haar als chinees klonk. Ze kende niets van deze stad dus ja.. hoe begon je aan een zoektocht naar je eigen huis? Juist een vriendelijke burger vragen! Glimlachend stapte de jonge vrouw op de eerste persoon die er uit zag als een type die hier wel kon wonen en tikte de persoon op de schouder. "Euhm sorry, ik ben op zoek naar deze straat. Zou u mij kunnen helpen?" Vroeg ze de persoon met een winnende glimlach. Iedereen was vast net zo aardig dan ze gewend was toch?
Met zijn handen in zijn zakken liep Eli met een kalme tred door de straten van Jubilife City. Hij was inmiddels al wel gewend geraakt aan de nieuwe omgeving. Hij had rustige buren en hij woonde zo te zien nog in het meest rustige gedeelte van de stad, wat hij wel fijn vond. Eli was nu niet bepaald een gezellig, sociaal type te noemen en hoe stiller het was en met hoe minder mensen hij om moest gaan, hoe beter. En net toen die gedachten de revue waren gepasseerd, moest er natuurlijk weer iemand op zijn schouder tikken. Scar was al stil gaan staan zodat Eli geen andere keuze had dan zich tot de dame in kwestie te richten. Een jong meisje stond voor zijn neus, een vriendelijke glimlach op zijn gezicht geplakt. Zelfs al had hij de moeite gedaan, dan waren zijn mondhoeken nog geen millimeter verschoven en dus behield hij zijn kille, koele blik terwijl hij haar aankeek en naar haar vraag luisterde. Hij onderdrukte een zucht. Kon ze dat nu echt niet aan iemand anders vragen? Het was nu niet bepaald alsof hij er benaderbaar uitzag of zo. Toch leunde hij wat meer in haar richting zodat hij op het briefje kon kijken en vernauwde zijn ogen wat toen hij zag dat het niet alleen dezelfde straat was, maar ook hetzelfde appartementsblok. Nu zouden veel jongens er waarschijnlijk om staan te springen om een knappe meid zoals haar in hun appartementsgebouw te hebben, maar hem deed het vrij weinig. ”Ik woon daar toevallig,” zei hij op een toon alsof hij daar totaal niet blij mee was. ”Ik kan het je anders wel even laten zien.” Voor ieder ander zou dit als een beleefd gebaar overkomen, maar voor Eli was het meer praktisch: hoe minder uitleg hij moest geven, hoe sneller hij haar ergens kon droppen. En dus draaide hij zich om in de richting van waar hij was gekomen, wenkte haar en liep toen met stevige passen voor haar uit naar zijn appartement. Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter.
