Tales of

Sinnoh

Met haar handen in haar zij keek Hazel naar het bordje voor haar dat aangaf dat dit het begin was van Eterna Forest. Ze had niet echt zin om het bos binnen te gaan, maar welke andere keuze had ze? De gym die ze moest hebben, lag letterlijk in de stad waar ze naartoe wilde gaan en bovendien had ze binnen een paar dagen een afspraak met haar zusje. Ze kon het zich niet permitteren om te laat te komen en er was geen mogelijkheid tot een taxi die haar naar Eterna City kon brengen op deze manier. Het was dé reden waarom ze niet lang rond had gelopen in Floarama Themepark, al zou ze daar graag wel eens een kijkje willen nemen. Ze zou het nooit hardop toegeven, maar een deel van haar jeugd kwam toch wel weer naar boven – de positieve momenten dan toch – als ze naar het pretpark keek. Misschien zou ze wel aan Scarlet voorstellen om mee te gaan. Het meisje zuchtte nog eens diep en liep uiteindelijk het bos binnen, al liet ze Rex wel uit zijn bal zodat hij haar kon assisteren. De Pokémon kirde vrolijk toen hij uit zijn ball werd gelaten en schudde kort met zijn kopje, waarna hij de eerste beste struik die hij tegenkwam al begon te onderzoeken. ”Ach, kom jij er dan ook maar uit,” mompelde Hazel en ze liet Aether uit zijn ball. De Pokémon vloog voor haar uit en ging in een boom zitten, waar hij met zijn snavel onder zijn vleugel begon te pikken. ”Ik neem aan dat we rechtdoor moeten wandelen?” vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Ze zuchtte nog eens diep. Waarom moesten die routes ook weer zo verdomd op elkaar lijken?

En natuurlijk was ze niet alleen. Niet alleen moest ze nu sociaal doen, maar ze kwam ook nog eens over als een debiel omdat het leek alsof ze tegen zichzelf aan het praten was. Haar blik gleed traag naar opzij toen de jongen zijn woorden sprak en ze rolde met haar ogen. ”Ik zie hier niemand anders staan, jij wel dan?” vroeg ze met een sneer aan hem. Ze had liever dat hij als een debiel overkwam dan dat zij dat deed, dus legde ze schuld maar bij hem. Misschien niet het meest aardige om te doen, maar Hazel wilde geen rare reputatie opbouwen, ook al zou ze hem na deze ontmoeting wellicht nooit meer zien. ”En tenzij je een geldig antwoord voor me hebt, hoef je niks tegen me te zeggen,” voegde ze er nog aan toe, waarna ze haar hoofd lichtelijk hooghartig wat omhoog richtte. Haar goudkleurige ogen gleden weer naar voren en ze zette haar handen in haar zij terwijl ze wachtte op wat hij ging zeggen.

Hazel rolde geïrriteerd met haar ogen toen de jongen zijn vraag stelde. ”Wel, laat me eens denken,” begon ze op een sarcastische, snerende toon. ”Ik sta hier aan de ingang van Eterna Forest en mijn gezicht is naar het bos gericht. Wil je die domme vraag opnieuw stellen of begrijp je de memo?” Rex keek omhoog naar zijn trainer en gaf haar een zacht zetje, waarop Hazel naar beneden keek. De Pokémon glimlachte breed naar haar en Hazel deed haar best om haar mondhoeken naar beneden te houden. ”En welke kant was jij van plan om op op te gaan?” vroeg ze aan hem, iets minder snerend dan daarnet, maar het klonk nog altijd niet heel erg vriendelijk. Rex was er echter wel tevreden mee en gaf een goedkeurend knikje, waarna hij zijn ogen, die wel iets weg hadden van die van Hazel, op de trainer en diens Pokémon richtte, wachtend op antwoord.

Ze probeerde het te verdoezelen voor de jongen, maar er ging een lichte huivering door haar heen toen hij gokte dat ze naar het Old Chateau zou gaan. No way dat ze daar ooit vrijwillig een stap binnen zou zetten. Ze had gehoord over de villa en dat het daar spookte en hoewel ze het nog niet met eigen ogen had gezien, vertelde iets haar dat ze dat ook niet per se hoefde. ”Helemaal juist,” sneerde ze. ”Want ik ben ook écht trainer geworden om één of andere domme villa te gaan bezoeken waar het zogenaamd zou spoken. Daar verdoe ik mijn tijd niet mee, hoor.” Zo, dat kwam in elk geval stoerder over dan hoe zij zich er écht over voelde. Dat hoefde de jongen immers niet te weten. Hij gaf aan dat hij naar Hearthome City wilde reizen en ze trok geringschattend haar wenkbrauw op. ”Je weet toch dat daar een kortere route voor is om naartoe te gaan, of niet soms?” vroeg ze verbaasd aan hem met een lichte frons op haar gezicht. Ze liet haar blik ondertussen naar de hemel glijden en vroeg zich af hoe lang ze erover zou doen om door dat verdomde bos te raken. Als het langer dan een halve dag reizen zou zijn, dan zou ze pas tegen middernacht in Eterna City aankomen en dat zag ze niet zitten.

Aether was een tikkeltje verveeld naar het bos aan het kijken terwijl Rex tegen het been van zijn trainer leunde. Hij was inmiddels wel gewend dat ze niet echt de meest sociale persoon was, maar dat had hij al geaccepteerd en dus was het in dit soort gevallen vaak gewoon wachten tot de persoon voor zijn trainer het op zou geven en ze door konden gaan met hun reis. ”Ik heb al een paar vaste plekken waar ik van plan ben om nieuwe Pokémon te vangen, maar bedankt voor de tip,” zei Hazel op een droge toon, de uitdaging van de jongen opmerkend. Hij dacht dat ze bang was voor de zogenaamde spookvilla. Misschien wel een beetje, maar dat ging ze mooi niet toegeven aan de jongen. ”Wel, goed voor jou,” sneerde ze naar hem. ”Als je het niet erg vindt, dan ga ik nu wel het bos in. Ik heb een gym dat ik wil uitdagen.” En ze stak haar hand in een spottende begroeting naar hem op, knikte naar Rex en Aether en begon toen te lopen. Ze had niet in de gaten gehad dat de Pokémon van de jongen gefixeerd naar iets tussen de bomen aan het kijken was en werd dan ook totaal verrast toen er opeens een Gastly out of nowhere op haar af vloog en recht door haar heen ging, wat geen aangenaam gevoel veroorzaakte. ”Daar krijg je spijt van!” riep ze de Ghost type nog na, maar deze was alweer verdwenen tussen de rest van de bomen. Hazel huiverde nog wat na om het gevoel dat de Gastly haar had gegeven, maar probeerde het zo goed mogelijk van zich af te schudden. Dadelijk zou de jongen achter haar er nog opmerkingen over maken en dat plezier gunde ze hem niet.

Rex kon het niet laten om te lachen toen hij zag wat er gebeurde, geamuseerd zijnde door de reactie van zijn trainer. Aether keek haar even met een blank face aan, maar rolde daarna zijn ogen en keek de andere kant op. Ook de man naast haar leek het wel grappig te vinden en Hazel kruiste haar armen en keek hem geïrriteerd aan toen hij zijn woorden sprak. ”Heb je ooit al eens een Gastly gevoeld die recht door je heen ging?” vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. ”Want als dat niet zo is, dan zou ik maar ophouden met praten als ik jou was.” Ze richtte haar blik naar het bos en beet kort op haar onderlip. Het zag er niet bepaald uitnodigend uit, maar ze vond het ook weer zo stom om toe te geven aan de man naast haar dat ze iemands handje nodig had om door het bos te lopen. Want dat had ze niet! Maar toch… Ze draaide zich zo nonchalant mogelijk naar hem toe en trok haar wenkbrauw naar hem op. ”Ben jij al vaker door dit bos gewandeld?” vroeg ze zo nonchalant mogelijk. Het leek haar beter dat ze niet meteen op haar doel af ging, maar het gewoon rustig opbouwde. Dan zou het ook niet zo vernederend aan komen als ze uiteindelijk toe zou geven dat ze toch zijn hulp nodig had, want dat had ze daar al subtiel naar gewerkt.

Hazel wierp een blik toe dat zo veel wilde zeggen als “zie je wel” toen hij aangaf dat hij het nog niet eerder meegemaakt had. Haar goudkleurige ogen fixeerden zich van Rex en Aether, die hun trainer inmiddels zo erg gewend waren dat ze niet echt op de Gastly hadden gereageerd, weer terug naar hem toen hij aangaf dat hij nog niet vaak door het bos was gegaan en ze kreunde inwendig, al klaarde haar gezicht weer een beetje op toen ze zich besefte wat voor een kans dit bood. ”Well, ik weet niet welk doel je hebt in je leven, maar ik denk dat het zeker geen kwaad kan om nog wat ervaring op te doen wat het doorkruisen van een groot bos betreft,” sprak ze op een resolute toon en voordat hij kon protesteren, had ze hem al bij zijn hand vastgepakt. ”Laten we gaan!” En vervolgens begon ze hem zacht mee te trekken naar het bos, al liet ze zijn hand snel weer los zodra ze de ingang van het bos had bereikt. Ze wilde hem immers niet het verkeerde idee geven en als hij er écht geen zin in had, wilde ze hem ook weer niet dwingen. Dan zou ze wel alleen gaan.

Nadat ze hem los had gelaten en de man zijn vraag stelde, wapperde ze ongeduldig met haar hand. ”Naar Eterna City, dat weet je toch?” vroeg ze geïrriteerd aan hem. Haar blik gleed naar het wolkendek en ze kreunde inwendig toen ze zich besefte dat ze het waarschijnlijk niet zouden redden voordat de avond zou vallen. En dus in het bos moesten overnachten. ”Ik heb geen idee welke kant dat op is, dus ik probeer maar gewoon wat,” voegde ze er weinig geruststellend aan toe, waarna ze begon te lopen. ”Waarom wil je naar Hearthome City gaan?” vroeg ze over haar schouder aan hem. Nu dat het ergste gevaar voorbij leek te zijn en ze zowaar iemand had gevonden die met haar mee kon gaan zodat ze niet alleen door dit akelige bos moest wandelen, voelde het een stuk relaxter aan om een gesprek te beginnen. En ze vroeg zich ook werkelijk af welke achterlijke gek er nu via zo’n lange detour in een stad helemaal in het oosten wilde komen. Dan moest je toch wel heel veel dedication hebben, als je het haar vroeg.