Rustig keek hij toe naar de Pokémon voor hem. De Spinarak en Toireasa waren druk in de weer met een web in een boom. Rustig bleef hij de twee aankijken, tot zijn Gabite hem plots even aantikte. De Pokémon maakte een zacht geluidje en kantelde haar kop wat, waarna ze rustig opkeek naar de twee bug types. Al snel zag Myr wat zij ook aan het zien was. De kleine Spinarak leek eindelijk een move onder de knie te hebben en niet veel later begon ze op te lichten. Mooi, dan kon ze weldra terug gaan naar waar hij haar had gehaald. Hij vond het wel fijn om af en toe een Pokémon in zijn zorg te hebben voor enkele dagen. Het zorgde ervoor dat hij bezig bleef met de dingen. Iets in hem wist dat dit niet goed voor de Pokémon was. Dit was compensatiegedrag. Hij gaf geen echte aandacht aan de Pokémon, hij hield ze gewoon even voordat hij ze uiteindelijk weer liet gaan. handen altijd vol, zo bleef hij bezig, altijd.
Wynn piepte even en keek verwachtingsvol op naar haar trainer. Kort keek Myr neer op haar, waarna hij even een geïrriteerd geluid liet weerklinken en terug wegkeek van de Eevee. haar verder niet veel aandacht gevende was het duidelijk hoeveel hij echt om haar gaf. Met de dag meer kwam het steeds meer door en door. Was hij harder aan het worden naar alles om hem heen? Niet dat hij daar last van had, het zou immers vanzelf wel weggan. Uiteindelijk zou dat wel, kon niet anders.
Hij was naar Twinleaf Town afgereisd zodat hij zichzelf een Rowlet kon gaan vangen. Hij had Scar bij zich, de enige teammember die hij tot nu toe in zijn bezit had. Dat zou later wel anders zijn, maar voor nu was dit goed zo. Hij was toch niet iemand die zich heel hard wilde haasten om zijn droom te verwezenlijken. Het was eigenlijk meer een excuus geweest om uit huis te gaan dan wat dan ook om op reis te gaan en een Pokémon trainer te worden. Het interesseerde hem allemaal niet zo, de competitie en alles. Natuurlijk was hij wel zelfverzekerd en wilde hij wel voor zijn doel gaan, maar het was niet alsof er veel haast achter zat. Daar hield hij sowieso niet van, van zichzelf te haasten. Hij stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij door Twinleaf Town liep. Algauw viel een interessante verzameling van Pokémon hem op en hij trok even kort zijn wenkbrauw omhoog. Hij was niet het type dat snel sociaal ging doen, maar hij was ook niet het type dat zich terughield op complimenten als ze verdiend waren. Daar moest hij eigenlijk nog steeds een balans in vinden. ”Cool team,” zei hij dan ook op een kille toon, knikkend naar de Pokémon die de ander bij zich had. ”Je moet vast wel veel geluk hebben om ze op die manier tegen te komen.” Hij doelde natuurlijk op de speciale kleur dat de Pokémon hadden. Hij zou niet zeggen dat hij jaloers was op de ander, maar hij zou ook niet ontkennen dat hij dat ook wel voor zijn team zou willen hebben. Al vond hij Scar prima zoals hij was. Dat dan weer wel.
Een stem liet hem opkijken. Vragend keek hij om naar de man die zijn team kwam complimenteren. Hij kantelde zijn hoofd wat en knikte rustig naar hem. Ja. Hij vond het zelf wel een heel mooi team. Maar dit was niet echt zijn team team... Hij wist niet goed wat er zo allemaal binnen zijn team viel. Meestal als hij op stap was had hij Harlow of Adelyn bij zich en recent ook wel Murphy. Sinds hij de keystone in zijn macht had, was het iets waar hij zich op wilde focussen. Om Murphy in een Garchomp te laten evolven zodat ze sterker kon staan tegenover alles dat hun kant op kwam. Hij liet zijn blik dan ook kalm naar zijn Pokémon gaan. De Gabite kantelde haar kopje wat en kwam naar haar trainer toe. Rustig aaide hij haar even over de kop, die ze naar hem toe neeg. Het bleef toch wel wat, de Pokémon zelf. Maar ze had een goede thuis bij hem gevonden en hij een goede Pokémon in haar.
Toen de vreemdeling verder praatte knipperde Myrddin even... Geluk... Dat was een woord die hij niet zo zeer graag aanhoorde, maar goed. Hij knikte dan ook luchtig naar de man en nam zijn holo caster erbij. Kalm begon hij te typen op het ding. 'I guess so ja.' liet hij beamen door de robotstem. Hij liet zijn blik even vallen op de twee spinnen in de boom, die druk in de weer waren. Hij begon weer te typen en liet het geluid afspelen. 'Maar er zijn ook heel wat breeders die speciale mons verkopen, dus als je echt wilt komt dat wel vanzelf.' en dat was een feit. Als je geld had, kon je alles krijgen.
Zijn blik gleed naar de Holo Caster en hij fronste kort toen een robotstem antwoordde in de plaats van de jongen. Hij had niet echt veel mensenkennis nodig om te weten dat dit waarschijnlijk kwam omdat de jongen zelf niet kon praten en besloot om daar dan ook geen opmerking over te maken. Niet dat de jongen er zo uit zag, maar Eli was nu niet bepaald geïnteresseerd in één of ander emotioneel levensverhaal. Dat konden ze nog altijd laten voor als Eli besloot dat de jongen tolerabel genoeg was in gedrag om zich daarvoor te interesseren. De volgende woorden van de Holo Caster deden hem kort fronsen en hij schudde zijn hoofd. ”Ik doe liever wat extra moeite om ze zelf in het wild te vinden dan dat ik daar geld voor moet neerleggen,” zei hij op een kille toon tegen de jongen. ”Plus ik ben van mening dat een Pokémon niet per se een kleurtje moet hebben om goed genoeg te zijn.” Hij knikte daarbij duidelijk in de richting van Scar, welke ter begroeting traag met zijn ogen knipperde naar de jongen. Als hij dat deed, viel het litteken om zijn oog nog meer op en Eli maakte een mental note dat hij extra zalf voor zijn Houndour moest kopen. ”Dus je hebt ze allemaal via breeds gekregen?” concludeerde hij vervolgens. Misschien kwamen zijn woorden van eerder een tikkeltje denigrerend of aanvallend over, maar als dat al zo was, dan interesseerde Eli zich daar weinig voor. Hij had wel wat andere dingen te doen dan rekening houden met de gevoelens van anderen. Dat hadden ze thuis bij hem immers ook nooit gedaan, dus waarom zou hij dat andersom voor anderen wel doen?
Extra moeite om ze zelf te vinden... Een heleboel woorden, alsof hij zojuist de sin van de eeuw was begaan. Heh. Hij had een punt. De kleurtjes waren gewoon leuk, in sommige gevallen waren ze zelf een nadeel voor de POkémon zelf. Hij liet zijn blik dan ook even vallen op Murphy, die zeker aan de kanten was geschoven voor haar niet zo mannelijke kleurtje. Hij vond het een heel domme reden als dat de reden was dat ze aan de kanten was geschoven. Het was zielig, van zoal de trainer als haar perspectief. Hij schudde dan ook zijn hoofd toen de ander verder sprak. Hij pakte zijn holo caster rustig vast en begon te typen. 'De Eevee heb ik van mijn moeder gekregen, mijn Gabite is verstoten door haar vorige trainer, de zwarte Ariados is achtergelaten langs straat, de andere Ariados is achtergelaten in het shelter. Buiten de Eevee zijn het allemaal rescues.' Klonk er van de holo caster af. Hij knipperde even keek kort langs zijn Pokémon. Toireasa keek op, het was duidelijk dat ze doorhad dat ze over haar bezig waren. Murphy daarintegen was gaan zitten en maakte het haar gemakkelijk. Wynn, de witte Eevee, trippelde echter naar de Houndour toe en lichte haar kopje op, een speels piepje van haar afkomende. 'Ik heb maar een Pokémon van een breeder gekocht. Maar zij is speciaal opgeleid voor me te helpen,' Klonk er van de holo caster nadat hij dit had neergetypt. Dus daarom kon hij geen problematiek wezen nemen. Een rescue was altijd leuk en al zijn Pokémon vielen er onder, maar hij had ook nood aan een die hem kon helpen.
De blik in Eli’s ogen werd zowaar milder toen de jongen vertelde waar hij zijn Pokémon vandaan had gehaald. Het waren voornamelijk Pokémon die, net zoals Scar, gered waren van of een vreselijke situatie of een vreselijke trainer. ”Daar heb ik respect voor,” zei hij dan ook op een mildere toon dan hij van zichzelf gewend was, gevolgd door een knikje. ”Ik heb Scar afgetuigd en vastgebonden in de regen gevonden in een steegje in Kanto. We hebben in het begin veel werk gehad om aan elkaar te wennen, maar nu is hij een partner voor het leven.” Hij was van plan om op termijn zijn team wat te gaan roteren zodat hij verschillende types in zijn team had zitten en dus ook meerdere Pokémon tegen een gym kon gebruiken, maar Scar zou hij niet inwisselen. Nooit. Scar draaide zijn kopje inmiddels naar de Eevee die naar hem toe kwam trippelen en hij snuffelde kort aan haar, waarna hij al een even speels tikje met zijn neus tegen haar oortje gaf. Eli probeerde de verbazing uit zijn blik te houden toen hij het gedrag van zijn Houndour zag, maar richtte zijn blik al snel weer op de jongen toen de Holo Caster opnieuw begon te spreken. ”Helpen waarmee?” vroeg hij ongegeneerd. Hij nam aan dat als de jongen niet wilde antwoorden, hij dat zelf wel zou aangeven. Eli was niet bepaald het type dat verlegen was om persoonlijke vragen te stellen en ging er eigenlijk automatisch van uit dat iedereen wel voor zichzelf kon beslissen waar hij of zij op wilde antwoorden.
De man had begrip voor zijn Pokémon. Nou ja... De mon die hij hier bij zich had, hadden niet eens de meest hevige achtergronden. Shyla was door haar moeder verstoten geweest en daardoor was ze enorm rebels naar alles toe, waar ze al van jongs af aan had moeten vechten voor haarzelf. Morrígan was doof en weg geworpen als oud vuil. Adelyn was bijna gestorven als hij niet was ingesprongen om haar te verzorgen. Raeghann ook... Ja, bijna al zijn mon waren rescues. Buiten een handvol die geschenken waren of gevraagd waren door anderen om voor ze te zorgen. De man begon te praten over zijn eigen Pokémon en even fronste de man, waarop hij begrijpend knikte naar hem. Hij was zelf deel van een organisatie die dit soort dingen aanpakte, dus vreemd was het niet. Maar hij had nog nooit zo'n verhaal als deze gehoord. Altijd heel confronterend om dat soort dingen aan te horen, vond hij. Hij begon rustig te typen en liet de holo caster voor hem praten; 'Ik maak deel uit van Crescent Moon en we horen wel vaker zo'n hevige verhalen. Kan niet geloven dat mensen dat doen.' Maar toch was het de realiteit van de situatie. Wynn liet een blij geluidje horen toen de Houndour haar even speels leek aan te neuzen. Blij sprong ze naar achter, waarna ze een rondje om haar as draaide en speels door haar pootjes ging om een houding aan te nemen die aangaf dat ze wilde stoeien. Enthousiast gekef klonk van het vosje af, ze had er duidelijk zin in.
Murphy kantelde haar kop wat en liet haar focus van de ander naar de spinnen in de boom gaan, die ook druk in de weer leken te zijn met hun web. De vreemdeling vroeg hem naar de ene mon die hij van een breeder had, Harlow dus. Hij begon rustig weer te typen en liet de holo caster zijn zegje doen. 'Paniekaanvallen voornamelijk,' klonk er van het ding af. Hij was niet schuw of iets in die aard om dat soort dingen te delen. Harlow was speciaal opgeleid om dat soort dingen bij hem aan te voelen en hem te helpen. Ook wist ze precies wanneer in te grijpen als hij misschien wat te ver ging. Ze hield hem kalm op manieren waar hij soms niet eens bij stilstond. 'Het is een Lycanroc. Mijn andere Pokémon helpen ook wel, maar zij is speciaal ervoor opgeleid,' En het had hem vooral geholpen toen hij in het ziekenhuis had gelegen, vlak nadat zijn moeder... Zijn ogen dwaalden even af naar zijn verminkte hand, waar nu een vinger miste. Het verband er rond... Hoe lang zou hij deze nog aanhouden? Hoelang nog voordat hij echt de knoop zou doorhakken en zichzelf zou confronteren?
”Het is ziek en zulk soort mensen kunnen niet hard genoeg gestraft worden,” sprak Eli op een kille toon. Hij zei niet dat hijzelf niet van de harde aanpak was en dat hij zijn Pokémon ook wel zou straffen als het écht nodig was, maar een harde aanpak was iets heel anders dan je Pokémon opzettelijk mishandelen. Hij wist dat hij in een Pokémon gevecht soms een beetje te ver kon gaan, maar dan lag het net maar aan de ander hoe lang het zou blijven duren. Zijn eigen Pokémon zou hij echter nooit te lang laten kwellen. Als hij merkte dat ze niet meer konden vechten, zou hij ze terug roepen. Meteen. Scar trok kort met zijn oortjes toen hij de speelse reactie van de Eevee zag en zijn blik gleed kort over zijn schouder naar Eli. De witharige jongen haalde zijn schouders op, maar gaf een knikje van toestemming toen hij zag dat Scar onbewogen naar hem bleef kijken. Vrijwel meteen rende de Houndour naar de Eevee toe om haar – voorzichtig – een stoot te geven met zijn schouder, een speelse grom hem ontsnappend. Eli deed zijn best om de verbazing opnieuw uit zijn ogen te houden en was blij dat de robotstem van de Holo Caster hem afleidde. Hij gaf een knikje toen de jongen het had over paniekaanvallen, besluitend om daar niet dieper op in te gaan. Waarom zou hij ook? Ze kenden elkaar nauwelijks. De niet zo subtiele blik naar de hand met het verband er om heen ontging Eli ook niet, maar ook daar zei hij niks over. ”Het gezelschap van Pokémon kan soms beter genezen dan welk medicijn dan ook,” sprak hij op een kille toon, al klonk zijn stem iets zachter dan dat hij wilde. ”Zit je al lang in Crescent Moon?” vroeg hij meteen door. Alles behalve de focus leggen op zijn eigen zwakte. Dat zou hij niet toestaan.
