Tales of

Sinnoh

Nu dat hij toch in het oosten van Sinnoh was omwille van dat domme Valentijnsgedoe vond hij dat hij net zo goed even in dit gedeelte van de regio kon blijven voordat hij terug naar Jubilife City zou gaan. Hij had inmiddels ook wel wat research gedaan in verband met welke gym hij uit wilde dagen en dacht toch wel dat de keuze op de Bug type gym zou vallen. Met Scar zou dat zeker geen probleem moeten zijn en als hij Raffaela een Ice type TM zou aanleren, zou dat ook wel goedkomen. Als ze dat kon leren, tenminste. Hij liet zijn Pokédex naar haar gaan om haar data te bekijken, maar merkte op dat ze een venijnige blik in haar ogen had. Dat was een blik dat voor haar ongewoon was en hij fronste kort, waarna hij zijn blik kort naar rechts liet glijden, de richting waar ze naar keek. Daar zag hij niet veel bijzonders, behalve een meisje met een Mudkip. Was het de aanwezigheid van een andere Water type…? Dat zou hij vreemd vinden. Hij zou juist denken dat Raffaela zich het meeste op haar gemak zou voelen bij Pokémon van hetzelfde type als zichzelf. Toen merkte hij dat op haar kopje gekanteld was en dat ze niet naar de Mudkip, maar naar het meisje keek en zodra de realisatie tot hem doordrong, ontstond er een vuile blik in zijn ogen. Aha. Niet alleen aanhankelijk, maar ook nog een jaloers. ”Denk eraan dat als je een scène durft te schoppen dat ik je niet alleen terugkeer in je bal, maar je ook uit mijn team schop,” siste hij naar de Froakie, waarna hij zijn blik naar het meisje richtte. Voordat hij echter iets kon zeggen of kon doen, ontsnapten er al belletjes uit de bek van zijn Froakie, in de richting van het meisje.

Het was een vrij zwakke Bubble geweest, thank Arceus. Eli had een blik in zijn ogen alsof hij Raffaele de nek om kon draaien en ook Scar blafte kwaad naar haar. Een smekende blik verscheen in Raffaela’s ogen toen Eli haar Poké Ball tevoorschijn haalde, maar dat had weinig effect op de witharige man en voordat ze ook maar iets kon doen, had hij haar al teruggekeerd in haar bal. Daarna draaide hij zijn hoofd naar het meisje toe en onderdrukte een geïrriteerde zucht. Hij had helemaal geen zin om met haar te praten, maar hij nam aan dat een verontschuldiging wel op zijn plaats was. ”Sorry voor dat,” zei hij op een kille toon. ”Ik moet haar nog manieren bijbrengen.” Dat was het enige wat hij erover wilde zeggen, want toegeven dat je Pokémon verliefd op je was, was iets waar hij niet aan ging beginnen. ”Ik vermoed dat je hier geen emotioneel en lichamelijk letsel aan over gehouden hebt?” ging hij vervolgens op een sarcastische toon verder. Het was een indirecte manier om aan haar te vragen of ze ergens pijn had, maar Eli wilde niet dat het meisje dacht dat hij een zorgzaam type was. Dat was hij namelijk niet. Echt niet.