Tales of

Sinnoh

Ze had het nu een goed moment gevonden om een wandeling te gaan maken. En dat gold nog steeds. Bruintje was vrolijk, Insecto was ook redelijk goedgezind en Pride en Melody waren achteraan naast elkaar. De Milotic was haar nieuwste aanwinst, ze had haar gekocht uit medelijden van het feit dat ze continu gevangen had gezeten in een kooi. En nu was ze vrij, als ze dat wilde zijn. Melody leek daarbij ook wel goed overeen te komen met de Ralts, al was ze iets nerveuzer rond de Phanteon en de Scyther. Dat zou mogelijks wel kunnen veranderen ooit, maar voor nu bleef ze timide. Ze had wat tijd nodig om te wennen aan het feit dat ze niet meer opgesloten zat in een klein aquarium en Ivy gunde haar die tijd ook.

Hoe dan ook stopte ze met wandelen toen ze opeens een kreunend geluidje hoorde van ergens. Het meisje keek rond, naast zich, achter zich, boven zich, en merkte toen opeens een eindje verderop dat er een gewonde Pokémon lag. Met een haastig tempo liep ze er naartoe om het te observeren en wat bleek: het leek een gewonde Buizel te zijn. Arm ding… ze had geen idee waardoor het gewond was geraakt maar het leek niet al te best. Ze keek even met een blik vol medelijden naar haar vier pokémon voordat ze haar holo caster uit haar tas haalde en het typische nummer intikte van de crescent moon. Ze hees haar arm op zodat de telefoon bij haar oor zou geraken en begon met spreken. “Er ligt hier een nogal gewonde Buizel… Op eh, route 208. Zou iemand die kunnen komen helpen?”, ze wachtte kort af, en kreeg nadien antwoord van een vriendelijk persoon die zei dat er iemand zou afkomen. Hmm. Dus nu was het een matter of waiting. Rustig zette ze zich op een hurkje en keek toe naar de oranje Buizel. Haar eigen Pokémon toonden ook wat medelijden en keken allemaal toe, maar Ivy had met haar gestrekte arm ze aangegeven dat ze wat afstand moesten houden. Want ja, het was waarschijnlijk niet prettig als iedereen opeens zo liep te kijken...


Jett

Ze durfde de Buizel niet meteen aan te raken uit schrik dat ze hem mogelijks nog meer pijn kon doen als ze perongeluk een gevoelig plekje aanraken dus ze keek gewoon toe en wachtte stilletjes. Hopelijk hoefde ze hier niet al te lang zo te zitten. Aan het alerte geluidje van haar Scyther te horen was er iemand hun aan het naderen op hun Luxray en het was inderdaad diegene waar ze daarstraks om had gebeld. “Ja, dat klopt. Het gaat over deze Buizel hier”, zij en haar vier Pokémon gingen even aan de kant zodat de vrouw die op de Luxray zat dichterbij kon komen bij de gewonde Buizel. “Ik ben niet zeker over wat er is gebeurd, ik heb hem gewoon hier zo gevonden”, legde ze uit en Bruintje knikte als een akkoord terwijl de andere Pokémon van haar toe bleven kijken naar de Buizel die nog steeds van die lijdende geluidjes aan het maken was. Arm ding, Ivy hoopte maar dat ze hem konden helpen.

De vrouw die erbij was gekomen gleed van haar Luxray af en luisterde naar Ivy’s uitleg over de Buizel. Kort nadien hurkte deze neer en graaide in de tas die ze bij had, alleen maar om er een spuitje uit te halen. Zelf vond Ivy spuitjes best wel intimiderend, maar het was meestal voor het goede. ‘Kun je proberen om zijn arm zo stil mogelijk te houden?’, werd er aan haar gevraagd. De Buizel zag er erg slecht uit, en het rozeharige meisje wilde hem erg graag helpen. Dus ze knikte als reactie op de vraag en probeerde zachtjes met haar handen de arm vast te grijpen – alleen begon het oranje wezen een kleine nerveuze kreet uit te laten en deed zijn best om de arm te schudden. Haar vier Pokémon wilden ook helpen maar ze bleef ze aanwijzen om op afstand te blijven. Het zou haar wel lukken. Vlug pakte ze de arm en hield hem tegen zodat deze zou stoppen met wiebelen. De Buizel vond dit overduidelijk niet leuk, maar het was voor het beste. Met haar ene hand streelde ze de Pokémon zachtjes, met de ander probeerde ze het stil te houden. Het meisje richtte haar ogen op het spuitje; ze probeerde het zo stil mogelijk te houden zodat het spuitje goed kon gegeven worden.