Hij wist van zichzelf dat hij een lichtgewicht was. Dat hij niet veel kon hebben tot hij neer ging, tot zijn gedachten volledig uitvielen en hij enkel nog maar een softie was. Het was niet dat hij compleet soft werd als hij gezopen had. Het was eerder een kwestie met wat er aan de hand was. Vechten, sure, zou hij zeker doen, maar met de onstabiliteit die zijn benen brachten met drank, deed hij dit niet vaak. Nu ook zat hij aan de bar, zijn armen over elkaar geslaan leunende op de bar, had hij zijn kin erop gelegd. Hij staarde afwezig naar zijn glas, die halfvol was. Hij was vergeten wat de naam was van dit drankje, opdat hij de barman ennkel had gevraagd op iets dat makkelijk dronk. Zo kon hij snel vergeten, snel dingen verzuipen in zijn hersenpan. De laatste tijd was niks goeds gegaan. Nou ja, het feit dat Shui terug in zijn leven stond was zeker een pluspunt. EN hij was er enorm dankbaar om. Maar meer dan ooit merkte hij hoe hard hij vasthing aan die man. Hoe bang hij was dat er iets fout zou gaan. Het gaf hem enorm veel stress. Wat als het net als Miko zou gaan en hij ook opeens weg zou gaan? De slapeloze nachten zonder de blonde jongen naast hem hadden geknaagd aan zijn mentale welzijn. Maar na alles dat hij had gezien, was het misschien beter. Dat men beslissingen voor hem nam. Misschien hadden ze allemaal gelijk en was hij gewoon een gevaar, een tikkende tijdbom. En misschien moest hij dat maar gewoon accepteren en met open armen ontvangen als wie hij was.
Hij duwde zichzelf wat rechter aan de bar, de muziek die door de bar ging ontging hem wat terwijl hij opmerkte hoe alles rond hem aan het draaien was. Normaal zou hij een hotelkamer gehuurd hebben en niet naar huis gaan, maar nu had hij een woning in de stad zelf... Dus was er daar geen nood aan. Niet dat hij wist of hij er zelf kon geraken op eigen houtje. Vast niet, maar zijn zelfzekerheid in deze toestand was groter dan hemzelf. HIj was er vrij zeker van dat hij dat wel nog kon. Rustig pakte hij zijn glas, waarna hij deze naar achter sloeg. In een keer gooide hij nog een paar goede slokken brandende vloeistof naar binnen, waarna hij even het glas neerplaatste en arm neerplaatste. Bedenkelijk voor hem uit starende was hij duidelijk niet echt meer bij deze wereld. Hij wist niet eens goed of hij wel deftig kon communiceren als iemand hem benaderde.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
275 words
it's a dead moon
i'm the grim reaper
Alcohol brandde op Yashu’s tong toen hij het zoveelste glas achterover tikte. Zijn drie metgezellen joelde joviaal en ook zij gooide hun vergif achterover. Met een tevreden gevoel in zijn binnenste leunde hij achterover in de loungebank, zijn ene arm om het grietje naast hem geslagen die te ver heen was om ook maar één zinnig woord eruit te krijgen. Yashu had haar gisteravond opgepikt en sinds dien snoof ze zijn voorraad op en warmde ze zijn bed uitstekend. Maar Yashu’s ogen waren al gericht op een nieuw slachtoffer. Een kleine man die zijn hoofd nauwelijks nog recht kon houden. Hij had hem al de hele avond gadegeslagen. Hoe hij daar zat, badend in miserie en ellende terwijl hij glas na glas achterover sloeg. Yashu’s grijze ogen gleden af naar de vrouw die tegen zijn borst aanviel en hij zuchtte. Hij wierp een blik op zijn maat die in zijn beschoten staat de hint begreep, opstond en aan de andere kant van haar ging zitten waarna hij wat lieve woordjes in haar oor fluisterde en ze met een glimlach tegen hem aan kroop. Yashu wurmde zich tussen de tafel uit, beende naar de man toe en plofte neer op de barkruk naast hem. Hij wenkte de barman en bestelde twee shots. Hij plaatste zijn ene arm op de bar en keek neer op de ander terwijl de barman de shotjes met een plof neerzette. Hij boog zich naar voren om boven de muziek uit te komen terwijl hij in oor van de man kon praten. "Deze is ‘on me’.” Hij veegde het shotje naar de kant van de man en gooide die van zichzelf achterover.
Misschien moest hij verantwoordelijkheid gaan nemen en naar huis gaan. Maar aan de andere kant was daar ook geen nut aan. Want waarom was hij vanavond naar hier gekomen? OM te vergeten en door te gaan tot er niks meer overbleef. Het was het enigste wat hij echt verlangde van de substantie. HIj wilde dat het gewoon vergeten werd, dat hij het een plaats kon geven en verzuipen. Maar zo makkelijk was het niet, want morgen als hij weer nuchter was, zou het terugkomen, samen met de hoofdpijn en het akelige gevoel die erbij kwam kijken.
Shotglaasje voor z'n neus... Keek hij even langzaam op. De blonde man scande de barman even, voordat deze knikte naar iets naast hem. De stem was echter sneller dan hij hem kon aankijken. De kleine man knipperde vluchtig en liet zijn blauwe kijkers naar zijn metgezel gaan. Eh? Hij tilde rustig zijn handen wat op. Zijn verminkte hand ging even langs het glas heen, voordat hij wijselijk zijn goede hand erom klemde en het naar achter sloeg. Het brandde, brandde goed. En even kneep hij zijn ogen toe, voordat hij het glaasje terug neerzette en terugkeek naar de vreemde man. Een glimlachje krulde op zijn lippen, waarna hij zonder veel pardon wat meer naar hem toe leunde. Zijn blik gleed naar de barman, waarna hij rustig zijn verminkte hand opstak en twee vingers opstak. Twee nieuwe shotjes graag. En zo gevraagd, kreeg hij ze ook snel genoeg geserveerd. Zijn ogen gingen terug naar deze vreemdeling, een lichte glimlach om zijn lippen spelende. Hij was best knap eigenlijk. Nee, hij was heet.
The strong eat the weak, that's the way of the world
60
124
CHARACTER INFO
OOC INFO
Yashu Zháo schreef:
000 words
it's a dead moon
i'm the grim reaper
Yashu draaide een beetje naar de ander toe met een opgetrokken wenkbrauw. Zijn elleboog leunde op de bar terwijl hij de ander zonder schaamte langzaam in zich opnam. Twee extra shotjes? Hij zag eruit alsof hij elk moment van zijn kruk kon glijden en zijn ogen zou sluiten. Als er nog meer alcohol bij die man in ging dan wist Yashu zeker dat hij minstens de hele avond uitgewist had. Hij floot. “Nog twee shotjes .. dat is wel erg gewaagd vind je niet?” Vroeg hij dan ook terwijl zijn mondhoeken omkrulde. Hij keek opzij toen de barman weer langsliep en twee shotjes neerzette. Zijn blik rustte even op de ander voordat hij weer doorliep. ‘T was zijn zaak niet, zo lang de ander maar bleef bestellen.
In alle eerlijkheid... Nuchtere Myrddin zou hier nooit op ingaan, zou nooit deze gedachten hebben. Want hij had iemand anders waar zijn gedachten steeds bij bleven hangen. Maar hij was... Hij was weg. Net zoals de anderen. Er was geen punt om vast te blijven op eenlingen van mensen, zo dachten zijn bezopen hersenen, als je dit voor je had zitten. Hij kreeg de drank voor geschotteld en nam het glas vast. Wat de ander zei, liet hem even schuin opkijken, voordat de veel te kleine man het naar achter gooide. Het brandende gevoel was gedempt door alles dat door hem heen ging. Toen de ander dan ook weg leek te willen stappen, schoot de blonde man van zijn barstoel af. Altijd vergetende hoe ver de grond was voor hem viel hij bijna, waarbij hij hopeloos de ander vastgreep om overeind te blijven. Waar hij zich normaal gegeneerd zou voelen om dit alles, krulde een brede grijns om zijn fijne gezichtje heen. Hij opende zijn mond wat, maar wat er uit zijn mond kwam, waren niet meer dan geluiden. Hij fronste wat, schudde lachend zijn hoofd... En hield zijn mond dan maar stil. Hij trok een enkele keer aan de ander zijn shirt en gebaarde even naar de deur. Komkom. Zijn plek. Alsjeblieft.
