Tales of

Sinnoh

Zoals altijd was Casimir veel te vroeg op zijn bestemming. Nog een half uur voordat Alain klaar was met werken, en hij was al in Jubilife. Hij had nog speciaal het openbaar vervoer genomen zodat ze achteraf niet met twee auto’s zaten. Het plan was namelijk om iets te gaan eten, de vraag was enkel waar, maar hij vertrouwde erop dat Alain wel enkele goede plekjes wist.

Om wat tijd te doden was hij langs de Starmiebucks gegaan om twee koffies op te halen en twee stukken chocoladetaart. Achteraf gezien was het misschien niet het beste idee, gezien ze hierna wat zouden gaan eten en Alain zou gaan miepen omdat zijn koffie beter is, maar dat was te laat. Casimir viste zijn Holo Caster uit zijn zak en stopte even met wandelen om een foto te trekken van de zak waar alles in opgeborgen stak.



ZIjn Holo Caster hield hij nog even in zijn handen, wachtend op een reactie van Alain. Gezien de jongen nog aan het werk was, kon het even duren. Kalm wandelde hij verder, zo nu en dan een blik werpend op het machientje in zijn handen want die stond altijd op stil. Het was beter zo dan steeds de ping of het getril te voelen. Aan zijn zijde liep de shiny Ninetales met hem mee, zoals gebruikelijk was wanneer hij Alain ging opwachten.

Normaal was zijn omgeving niet iets waar hij op letten. De meeste mensen liep hij straal voorbij, zelfs als ze hem aankeken of zelfs aanspraken. Niet in dit geval. Er was iets aan de tegenligger dat Casimir zijn aandacht trok en ervoor zorgde dat hij zijn grijze ogen op de man richten. Was het zijn postuur? Of juist het gezicht waar niets van af te lezen viel. Voor dat er problemen van kwamen keek Casimir weer op zijn Holo Caster om te zien of Alain al wat geantwoord had. Hij verwachte van niet, aangezien het nog even duurde voor hij klaar was met werken, maar het was beter dan naar de onbekende man te blijven kijken.

Vanuit zijn ooghoeken merkte Casimir hoe hij de man naderde, en hield zijn blik strak gericht op de Holo Caster waar niks op te zien was. En dan klonk er een stem. Zowel Casimir als de shiny pokémon naast hem stopte met wandelen om de man met een diepe frons aan te kijken. Maar de man had geen oog voor hem, enkel voor de ninetales. Het zou niet de eerste keer zijn, gezien haar unieke kleur, maar iets zat hem niet lekker. Een gevoel dat snel werd bevestigd toen de man een pokébal boven haalde. Automatisch zetten hij een paar stappen naar achter en bij de woorden legde de Ninetales haar oren in haar nek.

Die is voor mij.

"Excuseer?" was het enigste zinnige dat over zijn lippen rolde. Casimir hield een vlak hand boven de Ninetales, als teken dat ze zich nog gedeist moest houden. "Dit moet een misverstand zijn," probeerde hij de situatie wat te redden, ondanks dat de blik die de man zijn Ninetales gaf, een koude rilling over zijn rug heen stuurde. Zijn Holo Caster hield hij bij de hand, zodat hij eventueel iemand kon bellen als het nodig moest zijn. Casimir zetten nog wat stappen weg van de man zonder zijn blik volledig van hem af te halen in een poging gewoon verder te wandelen naar de zaak waar Alain werkte en deze vent achter zich te laten. Misschien als hij er geen aandacht aan schonk- maar zijn ogen schoten steeds terug naar de pokébal.

Eenmaal de man op keek en hun blikken kruisten, hield Casimir de blik vast. Zijn eigen blik serieus en het was duidelijk dat hij op zijn hoede was. Voor even bleef het stil en ergens hoopte hij dat dit het was. Dat de man hem alsnog gewoon liet gaan, maar die hoop verdween als sneeuw voor de zon toen de man begon te spreken. De woorden deden Casimir zijn wenkbrauwen samentrekken in een verontrustende blik. Zijn kaken hield hij stevig op elkaar geklemd toen er gesproken werd over de waarde van een shiny Ninetales op de Black Market. Het enige wat hij deed was een hand op de Ninetales haar kop leggen.

Iedereen had wel eens gehoord over Team Zekrom, ze waren immers actiever aan het worden door heel Sinnoh. Niet zo lang geleden had Alain nog pokémon uit de klauwen gered van iemand die vermoedelijk tot de groep behoorde. Zelfs al was Crescent Moon met de eer gaan lopen. Het punt was dat ze in opmars waren en dat je voorzichtig moest zijn met wie je vertrouwde. Ze werkte vanuit de schaduw en vaak wist je niet wie tot de groep behoorde. Was deze man één van hen? Het moest haast wel.

“Droom maar verder,” sneerde Casimir die de man aankeek met vernauwde ogen. Hier had hij geen tijd voor. Het was een conflict dat hij niet aan wilde gaan en het beste was dan ook maken dat hij hier weg kwam. De pokébal die geopend werd zorgde er echter voor dat Casimir ineens volledig alert was en zich weer helemaal naar de man toe draaide. Ook de Ninetales zetten wat stappen naar voor en zakte wat door haar voorpoten heen, om met een opgetrokken lip te grommen.

Tot zover het conflict ontwijken. Casimir hoopte dat de Ninetales de pokémon van de man lang genoeg bezig kon houden.

De metagross zorgde ervoor dat zijn hart enkele tellen oversloeg en dat zijn adem stokte in zijn keel. Het eerste dat hij opmerkte aan het gigantische ding, was de steen die rond zijn poot hing. Dat alleen betekende dat deze man sterker was als hem, maar misschien dat als Casimir het slim speelde dat hij nog een kans-

Casimir kreeg de kans nog niet iets te zijn. Zijn ogen verwijden wanneer dat de blauwe gloed om zijn Ninetales ervoor zorgde dat het de lucht in vloog. De pokémon zelf had geen idee wat er gebeurde en spartelde wilde in het rond met haar poten, zoekend naar een uitweg die er niet was. Een luide jank verliet haar bek wanneer ze door de lucht heen vloog, recht op Casimir af die zijn armen spreiden in de hoop haar op te vangen. Door de klap verloor hij zijn greep rond de zak en zijn Holo Caster waardoor beide door de lucht vlogen en iets verder belanden. Maar ook Casimir vloog enkele meters naar achter voor hij met zijn rug hard op de grond belanden en nog iets verder schoof. Het gewicht van de Ninetales op hem maakte het niet beter.

Alles nadien gebeurde even snel als de eerste aanval. Ze hadden amper de tijd om na te denken, voor een Flash Canon op hen af schoot, één die hen geraakt zou hebben als het niet voor zijn pokémon was. De Ninetales stond over hem heen, trillend op haar poten om de protect die ze had opgeroepen in stand te houden tegen de immense kracht van de andere pokémon. Brokstukken vloog langs wederzijdse kanten van het schild omhoog waar de aanval over de grond heen raasde. Geschrokken geschreeuw weerklonk om hen heen en zij die slim genoeg waren liepen weg.

Eenmaal het felle licht verdween liet Casimir zijn armen zakken en zag hij hoe de spanning van haar lichaam verdween en ze weer naar adem kon snakken. Eén ding was duidelijk; dit was een gevecht dat hij onmogelijk kon winnen. Al wat hij kon doen was tijd rekken en zorgen voor een opening om te vluchten.

“Fire spin,” zei Casimir snel terwijl hij weer rechtop kwam. Zijn spieren klaagde even, maar het was gelukkig niks ernstig. Als hij op tijd weg was, kon hij het zo houden. “We moeten hier weg.” Het maakte niet uit naar waar, zolang het weg was van deze man. Door de inspanning van eerder was de Ninetales niet zo snel, maar hij weigerde haar achter te laten. Casimir greep haar bal erbij, klaar om haar te laten terugkeren, maar dat resulteerde in een grom. Ze zou haar trainer niet in deze gevaarlijke situatie alleen laten. Samen liepen/rende ze de andere kant op, haar pokébal hield hij echter vast zodat hij haar direct kon laten terugkeren als het toch nodig zou zijn.

Snel wierp Casimir een blik over zijn schouder om te zien hoe de Metagross ter plekke bleef staan, omringd door het vuur. Goed. Zolang die pokémon daar bleef staan, hadden ze de kans om weg te komen. Het verbaasde hem even dat ze pokémon niets meer deed, maar hij wilde er verder niet over nadenken. Ervan uit gaan dat zijn plan werkte was beter, maar helaas erg naïef.

Een wel bekend van een pokébal die werd geopend klonk achter hem en Casimir kon het niet laten om opnieuw over zijn schouder te kijken. De rode straal ging over hem heen en hij was nog nooit zo snel weer tot stilstand gekomen. Als er nog iets van kleur was overgebleven in zijn gezicht, was het nu volledig weggetrokken. Het was alsof zijn hart klaar was om uit zo uit zijn borst te springen, wat ervoor zorgde dat zijn ademhaling veel te snel en oppervlakkig werd. Er ging ging heldere gedachten meer door zijn hoofd bij het zien van het blauwe wezen dat zijn pad blokkeert. Casimir had niet eens door dat hij zijn hoofd heen en weer bleef schudden terwijl hij stappen naar achter zetten. Hij kon zijn blik niet van de grote garchomp houden.

Alles om hem heen leek voor een moment weg te vallen, tot de man zijn stem weer bij hem binnen drong. Earth Power. Het was genoeg om hem terug naar de realiteit te trekken, al was het veel te laat. Casimir probeerde nog om te draaien en weg te lopen, en ook de Ninetales was niet snel genoeg met hem uit de weg te duwen. De gronde barste recht onder hem waardoor zijn voet onder hem uit schoof en een pijnscheut door zijn enkel trok. Hij zou opzij zijn gevallen, als het niet was voor de ontploffing die direct volgde.

Stenen volgen onder hem naar boven door de explosie, maar dat weerhield hem er niet van om de Ninetales vast te grijpen. De kleinere brokstukken lieten kleinere sneetjes achter, maar een grotere wist hem in zijn zij te raken. Beide eindigde ze de grond op, Casimir met één arm over de Ninetales heeft geslagen terwijl hij haar vacht stevig beet hield. De rook en stofdelen van de explosie zorgde voor een diepe hoest die een brandende pijn stuurde door zijn borst en keel. Maar hij moest hier weg. Hij kon hier niet- niet met dat ding. Ondanks de hoest duwde hij zichzelf overeind, maar zodra hij gewicht zetten op zijn voet, zakte hij er weer doorheen. Dat terwijl de Ninetales naast hem nog niet bewogen had. Met vluchtige bewegingen zocht hij naar een pokébal van een andere pokémon, de paniek zorgde ervoor dat het hem niet uitmaakte dat het nutteloos was. Het was allemaal voor dat vals gevoel van veiligheid.

Een combinatie van adrenaline en de drang om hier weg te willen, zorgde ervoor dat Casimir weer op zijn benen kwam te staan in een snelle beweging terwijl de Garchomp aan het mega evolueren was. Eén arm had hij om zijn zij geslagen die pijnlijk stak bij iedere beweging en hij probeerde min mogelijk gewicht op zijn voet te zetten.

Het beeld voor hem deed zijn maag omdraaien en zorgde voor een misselijkmakend gevoel. Tegelijkertijd voelde hij hoe het lichter werd in zijn hoofd, en het kwam niet eens door de klap van eerder, zelfs al had het er vast wat mee te maken. Casimir wilde zoveel zeggen, zoveel commando's geven en dingen doen, maar hij kreeg er helemaal niets uit. Geen enkel woord wist zijn mond te verlaten en geen heldere gedachten ging door zijn hoofd heen. Terwijl hij strompelend stappen naar achter zetten, was hij helemaal vergeten dat de man daar nog stond samen met de Metagross.

De kreet die maar enkele seconden later klonk stuurde veel meer dan slechts een koude rilling over zijn rug. Voor een moment werden zijn benen onder hem week en viel hij al snel weer de grond op, maar Casimir bleef in beweging. Helemaal nadat het volgende commando luiden. Met zijn voeten duwde hij zich af tegen de grond om steeds verder naar achter te schuiven over de grond. De pijn die door zijn enkel raasde negeerde hij volledig want het was niet belangrijk. Al wat er toe deed was zijn pokémon veilig houden en afstand creëren tussen hem en dat monster, hoe onmogelijk het ook was. Zelfs ademhalen werd met de seconden moeilijker.

Vlak nadat het commando was gegeven, schoot de Mega Garchomp op hen af met lichtgevende armen. Zo snel als Casimir kon, draaide hij zich om terwijl hij probeerde overeind te komen en tegelijkertijd weg te lopen. Een tevergeefse poging want hij vond geen grip, landen enkel weer de grond op. Achter hem hoorde hij de Garchomp ook aan een razendsnel tempo dichterbij komen, wat er enkel voor zorgde dat de paniek het overnam en hij nergens kwam.

Het eerste teken dat de Garchomp zijn doel had getroffen, was de luide schreeuw die galmde door de straten. Eén van de vlijmscherpe armen sneed langs zijn bovenarm naar zijn rug. Het ging recht door zijn kleren en over zijn huid heen, diep genoeg om bloed te laten vloeien. Halverwege echter stierf Casimir zijn stem af, enkel om plaats te maken voor een kreet die Casimir direct weerd deed omdraaien op de grond. Met haar laatste krachten had de Ninetales zich tussen de Garchomp en haar trainer gegooid om de klappen op te vangen. De eerste arm die eerst Casimir had weten te raken, liep verder over haar. Bij de klap volgde er zelfs geen schreeuw meer.

De Ninetales viel neer op Casimir en lag er bewegingloos bij. Casimir had enkel geen tijd om er lang bij stil te staan. Elke seconden was één seconden te lang. Ze mochten haar niet in handen krijgen. Dat was het enige dat door zijn hoofd ging en de reden dat hij heel de tijd haar pokébal vast had gehouden alsof zijn leven ervan af hing. Casimir drukte de bal tegen de Ninetales die er veel te stil bij lag om haar te laten verdwijnen.

In eender welke andere situatie zou Casimir beseffen dat het niets uit haalde om er andere pokémon bij te betrekken, maar logisch nadenken zat er niet meer in. Het enige wat hij wilde was een gevoel van veiligheid creëren en daarom verscheen de Rockruff tussen hem en de veel grotere Garchomp. Ondanks het verschil in grote en kracht, leek de pokémon niet onder de indruk. “H-hou ‘em bezig.” Want zelf zou het niet lukken effectieve commando’s te geven. Hij had gewoon- al wat hij moest doen- Tijd. Hier weg. Rose hier weg krijgen. De Rockruff ging over op een eigen Earth Power met het simpele afstand te creëren.

Aan de woorden van de man te horen, begreep Casimir dat hij zijn zinnen ook al op hem had gezet. Het was een fout geweest. Als hij gewoon de Rockruff had laten zitten- maar daar was het te laat voor. Enkel nadenken over ‘wat als’ scenario’s zorgde er al voor dat het eens zo licht werd in zijn hoofd. De Rockruff wist voor even toch de aandacht van de Garchomp op zich te houden, zelfs al deed de aanval niks. Zijn poten had hij gespreid, klaar om de Dragon Rush te ontwijken, maar hij was niet snel genoeg. De kracht van de impact zorgde ervoor dat het kleine wezen meters verder tegen een muur van een gebouw eindigde.

Tunnelvisie was gevaarlijk, zeker in situaties als deze. De mega Garchomp eiste al zijn aandacht, zelfs nu het niet rechtstreeks voor hem kwam. Al de rest viel weg en was slechts een vaag gefluister in de verte. Enkel de man zijn stem drong soms tot hem door, maar zelfs dat werd eruit gefilterd. Casimir wist nog een strompelende stap te zetten in de richting van zijn Rockruff, die met man en macht probeerde op te staan, maar zijn grijze ogen schoten steeds van zijn pokémon, naar de Garchomp. Hij wilde niet dichterbij komen, elke stap was te dicht, maar de Rockruff had hem nodig.

Het was de Rockruff zijn waarschuwende blaf, die Casimir snel deed omkijken, ineens weer bewust van de andere pokémon. Maar het was al te laat. Waar dat er achter hem een fel licht verscheen van de Rockruff die evolueerde, had Casimir enkel de tijd om zijn ogen te verwijden. Er was geen enkele mogelijkheid dat hij het had kunnen ontwijken. De pijn die door zijn lichaam raasde toen de Metagross tegen hem aan knalde was immens. Erg genoeg om het niet eens door te hebben hoe hij weer op de grond terecht kwam door het zware gewicht. Voor een paar seconden bleef Casimir stil liggen, terwijl zijn hersenen aan het verwerken waren wat er zonet gebeurd was. Waar ademen hiervoor al een probleem was door de paniek, werd het nu bemoeilijkt door zijn borstkas die niet goed wilde uitzetten en vooral een stekende brandende pijn.

Alles werd alleen nog maar lastiger toen hij begon te hoesten doordat zijn longen zich aan het vullen waren met bloed. Het was verbazingwekkend hoe hij zich al die tijd had vastgeklemd aan de pokébal van de Ninetales, maar zijn greep was aan het verzwakken en hij moest zijn aandacht er echt op focussen, anders liet hij zonder twijfel los.

In de verte hoorde hij sirenes. Het kon niet anders dan dat ze hierheen kwamen. Al wat Casimir moest doen was het iets langer rekken, gewoon tot ze hier waren en dan- hopelijk was er iemand sterk genoeg bij die de man tegen kon houden.

Zijn al moeizame ademhaling stokte even toen hij de waarschuwende druk op zijn pols voelde. Hij greep met zijn vrije hand naar degene onder de Metagross, maar kwam niet ver doordat hij de wonden over zijn rug pijnlijk voelde trekken en de beweging het opnieuw deed aanvoelen alsof de Metagross tegen hem aan knalde.

De man knielde uiteindelijk naast hem neer. Met vernauwde ogen keek Casimir hem aan, maar het beeld was wazig. Heel die tijd was er hem niets overkomen. Zelfs zijn pokémon stapte hij dit gevecht ongeschaad. En dat terwijl- de man nam de bal van de Ninetales en de andere pokémon die hij bij zich had voordat Casimir iets kon doen.

Zwak. Leer je plek.

“N-nooit,” zei hij zacht, bijna onverstaanbaar. Zonder nadenken greep Casimir naar de man zijn pols om hem tegen te houden. Slechts een paar minuten-. De Metagross schoot weer in actie en meer kracht werd op zijn pols gezet en iets knapte vanbinnen. Tranen stonden ondertussen al enige tijd in zijn ogen en kort riep hij het uit van de pijn die door zijn arm trok. Zelfs al kon hij zijn vingers om de man zijn pols leggen maakte het niet uit want hij zou direct weer los laten.

Met de nieuwe verkregen energie die voor even door zijn lichaam raasde door de evolutie, stonde de Lycanroc grommend recht. De grond was al open gebarsten, maar een grote rotsblok kwam los nadat de Lycanroc op de grond klopte en deze rots vervolgens op de man af te gooien met een luide kreet. Zelfs al zou Casimir het nooit goedkeuren, het kon de pas geëvolueerde pokémon maar weinig schelen.

Was er meer dat hij had kunnen doen om dit te voorkomen? Misschien wel. Nee, hij had zeker meer kunnen doen. Maar tegelijkertijd was het onmogelijk met die Garchomp aanwezig was en elke logische redenering onmogelijk maakten. Zodra die pokémon was losgelaten en nadien nog eens evolueerde had Casimir moeten weten dat het gedaan was. Het ding zien aanvallen bracht te veel in hem naar boven. Teveel herinneringen die hij naar achter had geduwd. Hij had vanaf het begin geen schijn van kans.

Nog steeds was hij hyper gefocust op de Garchomp, bij de minste beweging dat het monster maakte, was Casimir direct gealarmeerd. Toen het dan ook weer in actie schoot, probeerde hij in de mate van het mogelijke te zien wat het deed. Ondanks dat hij haast aan de grond was vast genageld door de metagross en zijn lichaam niet meewerkte, schoof zijn goede voet over de grond in een tevergeefse poging meer afstand te creëren. Zelfs al lag de focus van de Garchomp op de aanval die de Lycanroc had uitgevoerd.

Ondanks dat er niet veel meer druk werd uitgeoefend wist Casimir dat de Metagross iets van plan was. Hij kon de Hyper Beam over hem heen zien razen en kon enkel machteloos toekijken hoe zijn pokémon werd geraakt en vervolgens als een lappenpop op de grond viel. Als het daar maar bij was gebleven. In een rood licht verdween de pokémon in de pokébal die de man net van hem had gestolen. Nu had hij ze allemaal. De paar pokémon waar hij een band mee had gecreëerd- degene die hij vertrouwde. Ze waren allemaal weg.

“Wacht, nee, nee, nee-”

Zelfs al wist Casimir dat hopeloos was, draaide hij zich een kwartslag. Direct liet zijn lichaam weten dat het de foute beslissing was want alles deed pijn en zijn borstkas gaf het het gevoel dat hij werd neergestoken. Maar het hield hem niet tegen. Hij plaatste een bebloede hand tegen de Metagross zijn poot om er zacht tegen te duwen, alsof het iets van verschil zou maken. Alsof hij iets kon doen om dit allemaal recht te zetten als hij gewoon bevrijd werd van de Metagross.

“Je kan ze ni- ik laat je-,” op dit punt kwam Casimir niet meer uit zijn woorden. De klappen dat hij had opgevangen, het brandende gevoel als hij wat zei, het hoesten tussendoor en de lichthoofdigheid. Alles werkte tegen hem.

Zijn tanden klemde hij op elkaar om de aankomende pijn te verdringen en zelfs dat was niet genoeg. Traag duwde hij zichzelf enkele centimeters van de grond, maar zijn arm beefde onder het gewicht. Een klein stukje en dan- dan kon hij- de man-

De wereld draaide gevaarlijk voor zijn ogen wat het onmogelijk maakte om te zien wat er om hem heen gebeurde. Bijna. Het lukte hem om in een zittende houding te komen, één die hij welgeteld twee seconden vol hield voor het zwart werd voor zijn ogen en hij weer opzij viel. Er was niks meer dat hij kon doen. Het maakte niet uit hoe hard Casimir zijn best deed, achter de man aan gaan in deze toestand was hopeloos.

Zwak.

Dat was het juiste woord geweest. In enkele minuten tijd was Casimir alles verloren waarvoor hij deze laatste maanden zo zijn best had gedaan. En er was niets dat hij had kunnen doen om het tegen te houden. Of misschien wel maar- nee, hij kon het niet. Niet zoals dingen nu waren.

Een piepend geluid weerklonk in zijn oren. Iets dat hij niet direct kon plaatsen tot hij weer bloed ophoesten en vervolgens naar adem snakte. Het was zijn eigen oppervlakkige ademhaling dat de piep veroorzaakte. Iedere keer dat hij in- of uitademde was een ware marteling.

Nu Casimir weer op de koude grond lag, merkte hij pas hoe moe hij was. Zelfs als hij de man nog wilde volgen, zou het niet lukken. De kracht om zich nog maar te verleggen ontbrak volledig en zijn oogleden hadden nog nooit zo zwaar aangevoeld. Het kon vast geen kwaad om zijn ogen te sluiten. Al was het maar voor even. Een paar seconden…

De sirenes die steeds dichterbij kwamen, vervaagde tot Casimir ze amper kon horen. Net zoals de mensen die zich uit de ambulance haasten om ter hulp te schieten. Er werd tegen hem gesproken, maar er kwam geen antwoord. Later misschien. Als hij- niet nu. Al wat hij nodig had was rust.

Net wanneer Casimir dreigde nog dieper weg te zakken werd er een natte neus tegen zijn wang aan geduwd. Een kreun verliet zijn keel, gevolgd door gekuch, voor hij langzaam opzij keek. Het was onmogelijk iets uit te maken uit de vlekken die hij voor zich zag, maar dat weerhield hem er niet van om een bevende hand uit te steken. Haast direct duwde de pokémon zijn neus in zijn hand duwde. Een zachte glimlach trok over zijn lippen. Het was hem dan toch gelukt. Ze was niet in de klauwen van die man terecht gekomen. Rose was gewoon veilig.

Het drong helemaal niet tot Casimir door, dat het een hele andere pokémon was die voor hem stond. Eén die nog maar net de moed had gevonden om uit de schaduwen te komen, helemaal klaar om de jongen te beschermen na een evolutie, enkel om achteraf te zien dat de man weg was. De hulpdienst was er gewoon van uit gegaan dat de twee bij elkaar hoorde.

Ondertussen zorgde de hulpdiensten ervoor dat Casimir veilig naar het ziekenhuis vervoert kon worden en de politie hield de mensen allemaal op afstand. Nu de twee pokémon verdwenen waren, wilde iedereen weten wat er aan de hand was. Toen dat het echt nodig was, waren ze nergens te bekennen, maar nu kwamen ze met massa's kijken. Iedereen wilde weten wat er was gebeurd.