De nacht begon te vallen, sterren fonkelde in de lucht en hij keek naar een van de lichtjes waarvan leek alsof 'ie bewoog. Hij grinnikte zachtjes en dronk nog een slok van zijn koffie. Het was lang geleden sinds hij een fatsoenlijke kop koffie had weten te krijgen. Sooner rather than later moest hij echt opzoek gaan naar een fatsoenlijk koffie zet apparaat, dat kon nog wel bij zijn appartementje. Zijn werkdag zat erop voor vandaag, maar hij had nog geen zin om naar huis te gaan. Natuurlijk zou hij niet al te laat moeten maken, want morgen stond er weer een werkdag voor de boeg. Archie rekte zich uit en geeuwde achter zijn arm, waarna een ongemakkelijk geluidje vanaf zijn schouder kwam. De Applin die zich daar bevond was er niet zo blij mee dat hij gecrushed werd. Misschien toch maar naar huis gaan, nog wat in de boeken duiken, voordat hij naar bed zou gaan. Archie draaide zich om, klaar om zijn koffiebeker in de prullenbak te gooien, toen er iets langs hem heen schoot en er met zijn Applin vandoor ging. "Arceus nog aan toe," vloekte hij luidop en pakte zijn pokéball erbij, klaar om de pokémon terug te laten keren.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De rust was aan het wederkeren in zijn stad. Nu Valentijn over was, werd het steeds kalmer en ging alles terug naar het oude. Casimir was alleen maar blij dat het allemaal over was. In elk geval kon hij in weer naar de winkel gaan zonder een horde festivalgangers tegen te komen.
Een kleine witte zak hing rond zijn arm en de boodschappen tikte bij iedere stap tegen zijn benen. Alain zou die avond weer koken, maar had nog enkele dingetjes nodig die Casimir snel was gaan halen. Zo ver was de winkel immers niet van zijn loft.
Een schaduw vloog vlak voor hem voorbij en Casimir werd gedwongen snel een stap naar achter te zetten. Wat het ook was, vloog hoger de lucht met iets in zijn poten. Door de donkere nachtlucht was het moeilijk uit te maken wat het allemaal precies was. Een panikerende stem naast hem, vertelde hem in elk geval genoeg. “Je gaat snel moeten zijn wil je hem terug krijgen,” zei hij kalm. Het was niet verkeerd bedoel, gewoon slechts een observatie, maar het kon snel verkeerd worden opgevat. Zeker gezien hij geen aanstalten maakten te helpen zoals hij daar stond met zijn handen in zijn zakken.
Archie zuchtte zachtjes toen hij de pokémon op zag stijgen en keek eens goed om zich heen. Hij had niet bijster veel om zijn appel terug te krijgen en hij wist niet hoe lang het zou gaan duren voordat de pokémon uit het bereik van zijn pokéball was. Waarschijnlijk was dat wel de beste keuze die hij had. Dus pakte hij de pokéball in zijn handen en wilde net de Applin terug laten keren, toen iemand zijn aandacht trok door tegen hem spreken. Een bijna sarcastische opmerking kwam zijn richting op. Hij keek eventjes geïrriteerd naar de jongeman, voordat hij zijn pokémon terug liet keren en de vogel pokémon zonder prooi liet gaan. Daarna draaide hij zich met een zucht om naar de jongeman die bij hem stond. "Was de sarcasme echt noodzakelijk?" Snoof hij. Daarna viel het hem pas op dat de jongeman met boodschappen tassen klaar stond. Zijn werkdag zat erop, maar dat betekende niet dat hij niets kon doen. "Need a hand?" vroeg hij daarna, knikkend naar de tassen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
De jongen had geluk dat hij nog snel genoeg reageerde en zijn pokémon weer veilig in zijn pokébal kreeg. Had hij iets langer gewacht, zou hij zijn pokémon misschien nooit meer hebben terug gezien. Een kwade kreet klonk luid tijdens deze stille avond. De pokémon van wie ze hadden gestolen, was het er niet mee eens dat zijn buit was gestolen van hem.
Casimir richten zijn grijze ogen weer op de jongen en trok zijn wenkbrauwen samen toen hij van sarcasme beschuldigd werd. Even opende hij zijn mond om er wat over te zeggen, maar besloot deze dan toch weer te sluiten. Hij zou mensen een kans geven. Het voorstel van de andere deed hem echter weer twijfelen of het wel een goed idee was om mensen te leren kennen.
"Zo zwaar zijn ze niet," antwoorden Casimir kalm terwijl hij de andere even verward aan keek. "Toevallig Crescent Moon?" Dat waren immers de enige types die direct hulp zouden aanbieden. Of dat zou je van hen verwachten. Casimir had geen hoge verwachtingen meer van Crescent Moon leden en om goede redenen. Als het van hem af hing bleven ze ver bij hem uit de buurt.
Oh, die toon. Het was die toon die ervoor zorgde dat Archie een wenkbrauw optrok en de pokéball van de Appling terug in zijn zak stak. Morgen moest hij eens gaan kijken voor zo'n riem om de balls aan te kunnen hangen. Het irriteerde hem dat hij zijn vinger er niet op kon leggen wat hem irriteerde aan de toon waarin de jongen tegen hem sprak. "Dat ook, maar ook fatsoenlijk opgevoed," sprak hij daarom met een rustig toon in zijn stem. Maar als hij geen hulp wilde hebben, dan niet. "Geen fan van de Crescent Moon?" Dan maar on the hose zijn, eens zien of zijn gut feeling correct was en dat de jongen echt iets tegen de organisatie had waartoe hij behoorde. Om eerlijk te zijn, zou het ook niet zijn eerste optie zijn geweest, maar zijn vader stond erop dat dit de beste keuze was om het vak te kunnen leren. "Ik ben trouwens Archie, Archie Rama." Want bij een goede opvoeding hoorde ook een fatsoenlijke introductie.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Kort snoof hij geamuseerd bij de woorden van de jongen. Natuurlijk behoorde de andere bij Crescent Moon, maar ook vanwege zijn opvoeding. “Moet vermoeiend zijn als je iedereen wilt helpen met zijn boodschappen,” merkte hij kalm op. Het was bedoeld als een grap, maar ervaring had hem geleerd dat veel mensen zijn humor niet begrepen.
Twijfelend keek Casimir de jongen aan, niet goed wetend in hoeverre hij dit moest doortrekken. Te zien aan hoe snel hij zijn pokémon kwijt was aan een andere, betwijfelde hij het of hij al lang aan het werk was. “Ik heb er mijn twijfels bij,” zei hij eerlijk, ook al was dat nog zacht uitgedrukt. Hij had genoeg redenen om geen fan te zijn van de organisatie en hun doel in vraag te stellen.
De jongen stelde zichzelf voor, waarschijnlijk opnieuw iets dat bij zijn fatsoenlijke opvoeding hoorde. Een simpele naam, maar alsnog één die hij waarschijnlijk snel zou vergeten. “Casimir,” stelde hij zichzelf voor, maar zijn achternaam liet hij achterwege.
Oké, boy, waarom moest dit allemaal zo lastig zijn. Hij probeerde hier alleen maar een goede daad te verrichten, maar op één of andere manier werkte deze jongeman in alles tegen. Als hij zo door ging, zou hij zich gewoon omdraaien en weg lopen. Maar hij kon zijn vader al horen vloeken en tieren dat hij zich moest gedragen, het maakte niet uit hoe irritant de persoon voor je ook was. Je moest je ervoor afsluiten en erdoor heen bijten. Dus besloot Archie om de 'grappige' opmerking van de jongeman langs zich heen te laten gaan en niet meer dan een chuckle te geven ervoor. Verder zouden er geen woorden aan vuil gemaakt worden. Twijfels bij de Crescent Moon? Dat trok de aandacht van de jongeman, of misschien was dat gewoon het detective werk dat er in gedramd zat door zijn vader. "Mag ik vragen wat voor twijfels? Geen prettige ervaring? Trauma?" vroeg hij, mentale notities makend over dit alles en de gelaatsuitdrukking van de jongeman voor hem goed in te prenten. Misschien kon hij achterhalen wat de problemen waren met de reputatie van de organisatie waarvoor hij werkte. Door zijn focus op de jongeman, had hij maar nauwelijks door dat hij zich voorstelde als Casimir. Archie gaf een goedkeurende "mhm", voordat hij weer verder ging met zijn theorieën.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir keek de jongen even twijfelend aan, voor zijn blik ging naar de weg waar hij vandaan kwam. Misschien was dit niet iets waar hij het over moest hebben met iemand die zelf in de organisatie zat. In detail zou hij het over bepaalde zaken in elk geval niet hebben. “Hun manier van aanpak laat soms— meestal te wensen over.” Dat was het nog erg mild uitgedrukt. Als Casimir eerlijk was, trok hun manier van aanpak op niks en waren het een stelletje lompe mudbray's bij elkaar.
“Zit je al lang in de organisatie?” besloot hij de jongen te vragen. Als hij al jaren tot hun hoorde, zou het misschien het één en het andere kunnen veranderen. Misschien dat zo iemand wel goede kwaliteiten kon opsommen, want voorlopig kon Casimir er niet één opsommen. Zijn armen sloeg hij ondertussen over elkaar heen, waarbij hij de boodschappentas even vast moet houden met zijn andere hand.
