Tales of

Sinnoh

Aan de overkant van het plein spotte de jonge vrouw een wel heel bekend gezicht. "Noah!" Zijn naam rolde over haar lippen voordat ze er erg in had, een brede grijns op haar gelaat. Oh, wat had ze hem gemist op haar reis naar Sunyshore City! Ze zwaaide wilde met haar armen in de lucht, zodat hij haar ook zou spotten - alsof haar roep over het plein al niet luid genoeg was. Echter, zodra ze door had dat hij niet de enige was die haar richting op keek, trok een rode kleur over haar wangen. Ohjee. Dat was niet de bedoeling! Nu was alle aandacht op haar, en daar was ze overduidelijk niet comfortabel mee.

Snel stapte ze over het plein in zijn richting. Haar ogen op de grond, en haar gedachten op één ding en éen ding alleen: niet struikelen! Wat een ramp zou dat zijn, om op haar bek te gaan met al die ogen op haar! Ze haalde opgelucht adem toen ze eindelijk tot stilstand kwam voor haar vriend, even over haar schouders kijkend of er nog mensen naar haar keken - maar iedereen was allang doorgegaan met hun eigen leven. Met een schaapachtige grijns keek ze weer terug naar Noah. "Hoi!" Begroette ze hem, haar armen wijd open houdend omdat ze uiteraard een knuffel van hem wilde. Het was al veel te lang geleden!

Haar wangen brandden nog rood na van alle aandacht die ze op haarzelf had gefixeerd door zo hard te roepen. Echt weer wat voor haar, om iets te doen, en er vervolgens vol schaamte mee te leven. Ja, dit ging ze de komende tijd nog herinneren om drie uur het ‘s nachts, terwijl ze eigenlijk hoorde te slapen. Hij omhelsde haar, en alles was weer goed. Wat moest ze toch zonder zo’n goede vriend zoals Noah.

”Het ga-” Ze wilde enthousiast vertellen hoe haar week was, toen ze de pokéball in zijn hand opmerkte. Automatisch bracht ze haar hand naar haar lippen, haar ogen groot. ”Oh my Arceus!” Hij had een pokémon! ”Is die van jou? Wat cool, Noah! Bij wie? Hoe? Welke pokémon? Laat zien!” Een miljoen vragen, maar ze wilde gewoon heel graag weten wat voor pokémon hij had. Vast een HELE coole, hem kennend!

Verbazing trok echter door haar blik toen de pokéball door de wind uit zijn handen werd gemept. De pokéball zweefde mooi in een rechte lijn door de lucht, en haar wenkbrauwen trokken zich wat dichter bij elkaar. Hoe kon de wind een pokéball dragen? Oh! Waar was Blair? Oh nee! ”Nee, Blair, laat los!” Helaas begon de vliegende pokéball te versnellen. Verdomme, Blair!