Tales of

Sinnoh

Zoals gewoonlijk liep Ace met zijn handen in zijn zakken door de stad van Jubilife City. Hij had gisteren heel de westkant ontdekt en liep nu meer naar het oosten toe zodat hij kon zien wat daar allemaal was. Hij was nog maar een paar dagen geleden naar hier verhuisd en hij moest wennen aan zijn nieuwe omgeving. Hij had al meer mensen ontmoet dan hem lief was en hij wist dat hij steeds dat risico zou lopen als hij buiten liep, zeker met Inpulsa aan zijn zijde. De Pokémon kon het niet laten om haar sociale skills te verbergen steeds als ze een Pokémon zag en haar attitude was er één waar Ace moeite mee had op sommige momenten. Hij had haar niet voor niks een naam gegeven dat bijna trok op “impulsief” en ook nu trok hij zijn wenkbrauw hoog op toen hij zag dat zijn Pokémon weer afgeleid was door iets. Het leek zo te zijn dat dat iets een meisje was met een Rowlet aan het zijde, vermoedelijk nog maar net met haar reis begonnen. ”Inpulsa,” gromde hij waarschuwend onder zijn adem door naar de Elekid, maar de Pokémon hoorde het niet of deed net alsof ze het niet hoorde – Ace had een sterk vermoeden dat het dat laatste was – en rende vrolijk op de Rowlet af, de Pokémon begroetend door haar armpjes vrolijk in de lucht te steken. Ace zuchtte diep en rolde met zijn ogen, waarna hij zijn handen nog dieper in zijn zakken stak en het meisje benaderde, haar een kortaf knikje gevend. Hopelijk konden ze hier snel weer weg.

Het kon altijd twee kanten uit gaan als Inpulsa ergens op af rende: of Pokémon werden boos en begonnen naar haar te meppen of ze had er een gezellig theekransje mee. Ace’s mondhoeken gingen licht omhoog toen hij zag dat het in dit geval het eerste was. Hoewel hij zich verantwoordelijk voelde voor zijn eigen Pokémon en ze met man en macht zou beschermen als de situatie daarom vroeg, was het ook wel zo dat hij vond dat het hun eigen schuld was als ze door eigen toedoen in de problemen raakten. Inpulsa trok een gekke bek naar de Rowlet toen deze liet blijken dat hij niet van Inpulsa’s aandacht gediend was en Ace propte zijn handen nog dieper in zijn zakken toen hij niet eens werd opgemerkt en de trainer van de Rowlet tegen Inpulsa begon te praten. ”Ik wens de trainer die haar vindt als ze verdwaald raakt veel succes,” zei hij op een harde, sarcastische toon, de verontwaardigde blik van zijn Elekid ontwijkend terwijl hij kil naar het meisje voor zich keek. ”Mocht het nog niet duidelijk zijn: ik ben haar trainer. De naam is Ace.” Hij deed geen moeite om zijn handen uit zijn zakken te halen om zijn hand naar haar uit te steken en kantelde zijn hoofd een klein beetje naar achteren terwijl hij haar kil bleef aankijken. Inpulsa stak inmiddels vrolijk haar armpjes naar voren om de aandacht van het meisje opnieuw te trekken en Igneel gromde zachtjes terwijl hij zijn blik fixeerde op de Rowlet, zijn ogen kort samen knijpend.

Ace was niet de meest sociaalste in omgang en dit was geen uitzondering. Het meisje leek van haar stuk gebracht te zijn, maar daar gaf de jongen vrij weinig om en hij hief zijn hoofd ietsje meer naar achteren en keek haar met een afwachtende blik aan toen ze zichzelf als Rosy voorstelde. Een naam die hij na vandaag wellicht ging vergeten, tenzij ze indruk op hem kon maken. En voor nu leek dat nog niet het geval te zijn. Inpulsa voelde de overwinning duidelijk toen de Rowlet wegkeek en zowel Ace als Igneel snoven afkeurend op het gedrag van beide Pokémon. Hij haalde zijn schouders op toen het meisje genaamd Rosy een grapje probeerde te maken van de situatie en keek naar Inpulsa. ”Ze valt wel mee,” maakte hij er uiteindelijk nonchalant van, wat hem weer een boze blik opleverde van de Elekid. ”Ze is kinderlijk en veel te impulsief, maar ze doet wel wat er van haar gevraagd wordt en ze is al heel lang een partner van me.” Hij haalde weer zijn schouders op. Meer woorden waren er niet nodig, nam hij aan. ”En jij?” vroeg hij en hij knikte naar de Rowlet. Hoewel hij het liefste weer weg wilde wandelen, was het ook wel zo dat het misschien niet zo’n heel slecht idee was als hij eens zijn best deed om de mensen in zijn omgeving wat beter te leren kennen. Hij zou haar na vandaag waarschijnlijk toch niet meer zien, dus wat kon het kwaad?

Ace deed zijn best om de verbijstering uit zijn blik te houden, al nam hij aan dat het niet heel moeilijk was voor trainers om één plus één te doen en uit te vinden waarom hij Inpulsa de naam had gegeven die hij haar had gegeven. Toch had hij niet verwacht dat het meisje dat zo snel uit zou vinden en zijn mondhoeken trokken kort naar omhoog, al dwong hij ze ook algauw weer naar beneden. Hij gaf een knikje toen ze aangaf dat ze haar Rowlet ongeveer een week geleden op had gehaald bij professor Sarah Hazel. Die kende hij wel, een beetje dan. ”Ik had mijn Pokémon al bij me toen ik naar Sinnoh kwam,” zei hij tegen haar. Ze haalde een Poké Ball tevoorschijn en deze keer was de verbazing wel te zien op het gezicht van Ace toen een Shiny Growlithe tevoorschijn kwam. ”Daar moet je geluk mee hebben,” zei hij en hij knikte naar haar Growlithe. Een Shiny tegenkomen was niet echt een gemakkelijk ding en het was iets wat vele trainers een must voor hun team vonden. Ace vond het wel cool om te zien, maar hij zou het zelf niet per se voor zijn team willen hebben. Als hij het op zijn pad zou tegenkomen en het zou zich waardig genoeg bewijzen om in zijn team te passen, dan zou hij het wel overwegen, maar anders zocht hij er niet direct naar. Igneel kon de verwondering ook niet uit zijn blik houden en hij gaf de Shiny Growlithe een knikje, iets wat hij niet vaak bij een andere Pokémon deed. ”Ik vermoed dan dat je een gevarieerd team op aan het bouwen bent om gyms uit te dagen?” gokte hij, zijn rode ogen weer op haar gericht.

Ace gaf een knikje en zijn mondhoeken kwamen kort omhoog terwijl hij van Igneel naar Inpulsa keek. ”Klopt,” bevestigde hij. ”Het ziet er soms niet altijd zo uit, maar ik zorg echt wel goed voor ze.” Hij had al meerdere keren commentaar van anderen gekregen om hoe hij Inpulsa soms behandelde, maar Inpulsa kende hem langer dan vandaag en wist heus wel dat hij het allemaal niet zo slecht bedoelde. Ze trok zich er dan ook vaak niks van aan of gunde hem enkel een verontwaardigde blik als Ace weer eens een kille, onbeschofte opmerking maakte. Ace gaf opnieuw een knikje toen Rosy aangaf dat dat haar eerste Pokémon was dat ze had gevangen. ”Er zijn slechtere Pokémon om als eerste vangst te hebben,” sprak hij op een nonchalante toon. Zijn gok dat ze een trainer was, bleek juist te zijn en Ace luisterde aandachtig naar wat ze zei. Ze was dus van plan om haar team te variëren wat types betrof. ”Ik denk dat dat het beste is wat je kunt doen inderdaad,” zei hij, gevolgd door een knikje. ”De weakness van sommige gymleaders is dat ze zich richten tot één specifiek type, al heb ik het idee dat ze dat in Sinnoh wel wat hebben proberen te camoufleren.” In Celestic Town had hij gehoord was er een gymleader die zich specifieerde in baby Pokémon van allerlei verschillende types en in Solaceon Town een gymleader die zich specifieerde in farm Pokémon, ook bestaande uit verschillende types. Dat was heel wat anders in Kalos: daar hielden de gymleaders zich wel aan één type in de meeste gyms, met soms slechts wat dual types.