Tales of

Sinnoh

Sinds de trophy garden en dergelijk nu open waren aan het publiek zonder dat je moest betalen, had hij besloten om zijn dagelijkse wandeling naar daar te doen. Hij wist dat het er mooi lopen was, mooie uitloop voor Kit en hopelijk rustig genoeg voor kleine Bai. Jor had hij in de shop gelaten. De Appletun vond het niet zo heel fantastisch omnaar buiten te gaan, tenzij het was om in de zon te liggen. Dus hij liet het appeldraakje voor wat het was en was er met de andere twee op uit gegaan.

Eenmaal aangekomen aan de trophy garden keek hij even rond. Rustig plaatste hij de grijze vos op de grond, die even nieuwsgierig rondkeek. Een enthousiast gekef kwam van haar af, waarna ze naar voren schoot en rondjes begon te rennen, snuffelend aan dingen en kijkende of ze iets kon vinden dat haar aansprak. Griffin glimlachte zachtjes, kantelde zijn hoofd en legde even een hand langs de egel die op zijn ene arm lag. Bai maakte een blij geluidje, waarop de lange gozer haar even kroelde en verder begon te stappen. Eens zien wat ze hier zouden tegenkomen.

Ah... Het leek erop dat de lokale school dezelfde plannen had. De Shaymin ijn zijn armen duwde zich meteen meer tegen haar trainer aan, duidelijk niet zo gesteld op het feit dat deze kinderen best luid gingen. Hij glimlachte teder en liet zijn vingers tussen het gras op haar rug gaan in een poging haar een beetje te kalmeren. Het leek ietwat te lukken, waardoor een glimlach om zijn lippen krulde. Misschien konden ze beter wat verder gaan lopen, verder van de kinderenb, waar Bai wat rustiger kon worden. Kit daarintegen dartelde blij rond, af en toe opkijkende naar Griffin met ogen zo groot als schoteltjes. Haast smekende om mee te mogen naar de kinderen. Eeuwig sociaal als ze was zou ze er zeker plezier in halen, maar hij wilde haar niet uit het oog verliezen en floot haar dan ook mee. De zilveren vos keek op en trippelde meteen mee met de lange man.

Verder, diepe in de tuin, kon hij zien dat ze wat bloemen leken geplant te hebben. Wel meteen draaide de florist zijn hoofd wat uit interesse, waarna hij door zijn benen zakte en de bloemen wat beter bewonderde. Het was jammer dat hij geen camera bij zich had om de dingen te fotograferen. Het was immers wondermooi.