Tales of

Sinnoh

Een man had hem erin gepraat om het te doen. Deze had hem zonder boe of ba bij de arm gegrepen en ergens naartoe getrokken. Het duurde niet lang voordat deze duidelijk doorhad dat de blonde man blind was. Lyan kantelde zijn hoofd wat op de woorden van de ander, die spottend overkwamen over zijn handicap. Iets dat ervoor zorgde dat de Squirtle in zijn armen wat boze geluidjes begon te maken. Lyan slikte even en liet zijn ogen heen en weer gaan, niet omdat hij iets zag, in tegendeel... het was een soort van automatische reactie. Een froakie kussen, dan kon hij die meedoen. Nou, hij wilde niet echt een kikker hebben. Hij had nu Ume, die een water type was, deels. Dus wat moest hij met nog een water Pokémon doen? Het was niet dat hij echt uitkeek op types ofzo maar... Hij zuchtte even en duwde de traited Pokémon dichter tegen hem aan. Wat een ongelofelijke mess was dit. Wat moest hij hiermee...

De man bleef doorpraten, tot Lyan er uiteindelijk genoeg van had. "Stop. St... Stop gewoon. Ga je me met rust laten als ik een kus aan dat beest geef?" klonk er geïrriteerd van de man af, een boze expressie op zijn gelaat... OF hij probeerde toch. het was altijd enorm moeilijk voor de blonde man om er echt boos uit te zien. Met zijn ogen die altijd wat raar stonden en zijn algemene... Voorkomen. Zacht, pastels en algemeen heel lief. Maar goed. De man lachte even en stemde in, waarna een kikker in zijn armen werd geduwd. Hierdoor verloor hij bijna zijn grip op Ume... Die hij na enkele tellen rustig even op de grond plaatste. De Pachirisu op zijn schouder was aan het knetteren van irritatie, kon hij merken, dus hij probeerde zichzelf zo kalm mogelijk te houden. Rustig nam hij de Froakie dan ook wat beter vast, waarna hij zijn lippen tegen het beest aandrukte, niet echt goed wetende waar... Hij kon enkel hopen dat het niet ergens awkward was.

Jakkes. Hij liet het beest los en trok een vies gezicht. De eekhoorn op zijn schouder liet een vrolijk geluidje horen, dus gaf Lyan haar even een duw met zijn handen, waarop ze piepte. Het wezen huppelde echter naar de andere schouder en kantelde haar kopje zacht hummend. HIj zette een pas naar achter en hoorde de bekende zompige geluiden die zijn Squirtle maakte. "Zo, was dat goed genoeg? Goeie dag nog," zei hij nors, voordat de blinde man zijn rug draaide naar de kerel die deze activiteit op hem had geforceerd. Aan sommige mensen had je ook echt helemaal niks. Die deden alles maar voo hunzelf. Hij kneep zijn ogen toe en klikte even met zijn tong, waardoor Ume al snel aan zijn zijde liep. Deiji leunde wat meer in de tred en begeleidde hem. Hij had al geen zin meer om echt hier verder te lopen. Zeker niet na... Dat.