Tales of

Sinnoh

Het was een zonnige dag en Aurora sloot genietend haar ogen toen de warme zonnestralen haar gezicht streelden. Het was echt een aangename dag om buiten te zijn, beter dan de regenachtige dag die ze laatst nog had meegemaakt. Haar blik gleed naar opzij, waar haar Pokémon zich aan het amuseren waren op de straat. Thunder was gekke bekken naar Blizzard aan het trekken en Blizzard was hard aan het lachen. Aurora zat op een bankje met haar handen in haar schoot gevouwen en keek glimlachend naar haar twee Pokémon. Haar aandacht werd echter getrokken door een oudere man die naar haar toe kwam lopen en ze knikte hem vriendelijk toe, niet meteen iets achter zijn attitude zoekend. ”Goedemiddag, schatje,” zei de man en hij gaf haar een knipoog, waarop Aurora ongemakkelijk wat met haar lichaam schoof. ”Heb je soms een sigaretje voor mij? Of misschien wel iets anders?” De suggestieve knipoog had niet eens hoeven volgen; Aurora begreep zo ook wel wat hij bedoelde en het liet haar alleen maar ongemakkelijker voelen. Blizzard en Thunder waren inmiddels verwikkeld in een tikspelletje en hadden niet in de gaten dat hun trainer in de problemen was. Ze was dus op zichzelf aangewezen. Ze schudde haar hoofd naar de man en hoopte dat hij weg zou gaan. Zijn blik betrok en hij kwam naast haar zitten, zijn hand op haar been leggend en Aurora verstijfde. Zijn blik voorspelde niet veel goeds en ze was bang dat hij boos zou worden, maar ze wilde ook niet toegeven en dus duwde ze zijn hand voorzichtig van haar been af. Die lag er binnen enkele seconden echter weer opnieuw en hij boog zich naar haar toe, waardoor ze zijn slechte adem kon ruiken. Ze schatte dat hij een goede tien jaar ouder was dan haar en dat maakte haar alleen nog maar ongemakkelijker. ”Sorry, maar ik heb echt geen sigaretten,” zei ze haast op een smekende toon tegen hem. Ze kromp in een toen hij zijn vingers wat harder in haar been drukte en intimiderend dichtbij haar kwam hangen en voelde hoe dat ze verstijfde. Ze reageerde nooit goed op agressie en intimidatie en zijn acties lieten haar weer teruggaan naar een tijd dat ze had gehoopt met therapie ver weg te stoppen. Nee, niet nu. Alles behalve nu. Er kwamen tranen in haar ogen en haar onderlip begon te trillen terwijl ze haar hand tegen zijn borst zette om hem weg te duwen. Hoe kwam ze uit deze situatie?

Aurora kon wel janken. En dat had ze ook zeker gedaan als er niet opeens een Cyndaquil naast haar had gezeten die haar neusje liefkozend tegen haar hand duwde. Aurora knipperde verdwaasd door haar tranen heen terwijl ze haar blik naar beneden liet gaan, naar de Cyndaquil. Er brandde een vlam op haar rug, maar die was ver genoeg van Aurora vandaan om het meisje geen zeer te doen. Aurora voelde zich nog verwarder over de situatie toen er opeens een jongen op het toneel verscheen die haar Lily noemde. ”Hey, S-Steven,” zei ze trillerig tegen hem, een glimlachje producerend. Het was een trillerig glimlachje omdat de angst haar op dit moment nog steeds overspoelde, al zeker toen ze de koude blik in de ogen van de onbekende jongen zag. Zijn blik was naar de man gericht en ongemakkelijk schoof ze wat verder naar opzij. De hand van de man gleed van haar been af en ze was blij dat deze niet terug op haar been legde. De man naast haar snoof en kwam overeind. Aurora zag dat ze ongeveer dezelfde grootte waren en ze hield haar adem in. ”Of anders wat?” hoorde ze de man schamper zeggen. ”Luister kerel, ik was hier eerst. Je kan weer met je vriendinnetje praten als ik klaar met haar ben, goed?” Het was nu pas dat haar eigen Pokémon de situatie in de gaten begonnen te hebben en Aurora zag hoe Blizzard met een bezorgde blik naar haar toe kwam rollen terwijl Thunder met zijn oortjes bewoog. De Pikachu kreeg een boze blik in zijn ogen toen hij besefte wat er gebeurde en op zijn vier pootjes kwam hij al aansnellen, een uitdagende houding terwijl hij zich voor de onbekende jongen positioneerde, elektriciteit pulserend van zijn rode wangen. Aurora legde geschrokken één hand tegen haar borst terwijl ze met de andere zachtjes de wang van de Cyndaquil omcirkelde, daar wat troost vindend. Hopelijk zou de situatie niet escaleren.

Aurora voelde hoe de zenuwen door haar lijf gierden toen de jongen zijn reactie al klaar had liggen. Thunder moest een stapje vooruit doen toen de jongen dat ook deed en een goedkeurende blik verscheen in zijn ogen toen hij zag dat de jongen opkwam voor zijn trainer. Mooi zo. Zo hoorde het ook. Aurora hoorde verwonderd aan wat de jongen zei en als de situatie niet zo ernstig was geweest, had ze waarschijnlijk wel gelachen om de woorden die de jongen uitkoos. De situatie was echter allesbehalve grappig en Aurora klemde één van haar handen om de onderkant van het bankje heen toen de jongen zijn woorden sprak. Ze voelde hoe lichte blosjes op haar wangen kwamen toen de jongen haar zijn vriendin noemde en ze haalde kort haar wenkrauw op. De jongen was vrij aantrekkelijk en het maakte haar nog meer ongemakkelijk dat ze dat nu, op dit moment, opmerkte. Ze schudde kort haar hoofd en richtte haar blik naar haar Pikachu toen deze dreigend elektriciteit liet knetteren van zijn rode wangetjes toen de man plotseling naar voren stapte en de jongen bij de kraag greep. Voordat hij echt iets kon aanrichten, had Thunder hem al een kleine schok gegeven en zette de man geschrokken een stap naar achteren. ”Och, laat het toch ook zitten,” gromde hij en hij maakte een wegwerpgebaar naar Aurora. Hij keek over haar schouder naar haar en wierp haar een valse lach toe. Aurora wendde haar blik geschrokken af en hoorde Blizzard zachtjes haar naam zeggen om haar aandacht te trekken. Ze wachtte zenuwachtig af tot de man weggelopen was en om de hoek was verdwenen voordat ze haar adem uitblies en naar de vreemdeling tegenover haar keek. ”B-Bedankt,” zei ze trillerig tegen hem. ”Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als jij er niet was geweest. En je Cyndaquil natuurlijk.” Het lukte haar om iets meer te ontspannen toen ze haar hoofd draaide en naar het kleine wezentje keek, haar een glimlach schenkend en een aai over haar bol gevend. ”Zou ik misschien je naam mogen weten?” vroeg ze zachtjes aan de jongen. Ze nam aan dat hij niet Steven heette, net zoals zij geen Lily noemde.

Aurora wilde ergens dat ze iets van de dapperheid bezat van de jongen voor haar. Hij leek niet erg onder de indruk zijn van wat er gebeurd was, maar schreef het allemaal heel nonchalant af en durfde de man zelfs nog een natrap te geven, al was dat wel figuurlijk en niet letterlijk. Ze dacht niet dat zij ooit zo de confrontatie aan durfde te gaan en hoewel ze daar wel een reden voor had, maakte het dat nog niet gemakkelijker om dat toe te geven. Ze liet haar blik naar de jongen glijden toen hij zichzelf voorstelde als Cassian en haar wangen werden opnieuw rood toen hij haar bekritiseerde om de naam die ze voor hem had uitgekozen. ”Lily is anders ook ver van wat mijn naam echt is, hoor,” zei ze zachtjes tegen hem, haar wangen nog steeds brandend. Toch moest ze wel grinniken en ze haalde haar schouders op. Nu dat de man weg was en de situatie wat meer ontspannen werd, voelde ze weer aan dat ze zichzelf kon zijn en ze wierp een dankbare blik op Thunder, die haar vrolijk aankeek met zijn glimmende oogjes. Er resteerde niks meer van de agressieve houding die hij eerst had gehad en als ze het niet met eigen ogen had gezien, zou ze bijna niet geloven dat het haar Pikachu was geweest die zo boos was. ”Mijn naam is Aurora,” stelde ze zichzelf aan Cassian voor. ”Welke naam wil je dat ik je geef in het vervolg?” Het was meer een grapje geweest dan een serieuze vraag, maar Aurora voelde haar wangen nog steeds nabranden en ze probeerde nonchalant te kuchen. Ze wierp haar blik naar opzij en streelde de Cyndaquil over haar wang. ”En jij ook bedankt,” zei ze met een warme stem tegen de Pokémon, een warme blik verschijnend in haar ogen. Ze hield van Pokémon en dit kleintje was geen uitzondering.

Ze wist niet zeker of ze vond wat hij zei de waarheid was, maar het kon in elk geval geen slecht ding zijn dat hij zei dat Lily haar niet slecht zou staan en ze haalde haar schouders naar hem op, een glimlach om haar lippen spelend. Haar glimlach zwakte echter lichtelijk af toen hij vroeg naar haar naam en ze rolde ongemakkelijk met haar schouders. Haar Spheal kreeg weer die bezorgde blik in haar ogen en Aurora deed er alles aan om niet naar haar Pokémon te kijken, wetend dat ze dan misschien zou gaan beginnen huilen. Alles wat met haar vader te maken had, was nog steeds een gevoelig onderwerp voor haar en gezien hij diegene was die haar naam uitgekozen had, voelde het voor haar niet goed om het erover te hebben. ”Naar het noorderlicht,” zei ze op een zachte toon, haar blauwe ogen naar de Cyndaquil richtend zodat ze toch iets had om zich op te focussen. Ze glimlachte toen de Pokémon haar snuit tegen haar handpalm drukte en Aurora zag dit als een teken dat ze de Pokémon op mocht pakken. Ze hield voorzichtig de vlam de andere kant uit en zette de Pokémon op haar schoot. ”Wat een schatje,” zei ze haast op een liefdevolle toon. ”Heb je haar bij de professor gehaald of was ze al van jou?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon terwijl ze haar blik weer op Cassian richtte. Ze streelde ondertussen zachtjes over het kopje van de Cyndaquil heen en glimlachte liefdevol naar haar Spheal toen deze haar aandacht trok door tegen haar been te rollen. Alles is goed met me leken haar ogen te willen zeggen tegen de Pokémon en ze keek weer naar Cassian.

Aurora voelde hoe haar wangen rood kleurden toen hij zijn woorden sprak. ”Het kan ook zijn dat ze het een mooie naam vonden en zich daarna bedachten dat het van het noorderlicht komt. Ik weet het eigenlijk niet zo goed,” stamelde ze terwijl ze steeds roder werd. Ze vond het niet bepaald leuk hoe dat hij reageerde, maar ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Aurora was een weinig voorkomende naam en het was logisch dat hij daar vragen over had, maar kon hij het niet gewoon laten gaan? Gelukkig ging het gesprek over op zijn Cyndaquil – welke gelukkig niet geprotesteerd had toen Aurora haar op haar schoot had genomen – en ze keek naar Cassian toen deze uitlegde hoe hij haar had verkregen en wat ze voor hem betekende. ”Ik denk dat dat van elke Pokémon wel gezegd kan worden,” zei ze met een rustige glimlach tegen de jongen. ”Ik zou zonder Blizzard en Thunder ook helemaal anders in het leven staan dan dat ik nu doe.” Ze wierp haar Pokémon een alwetende glimlach toe en richtte haar blik daarna weer op Cassian. ”Met wat voor doel ben je naar Sinnoh gekomen als ik vragen mag?” vroeg ze aan hem. Hij zei dat hij zijn Pokémon in Johto op had gehaald, dus er moest vast een reden zijn waarom hij nu hier in Sinnoh was.

Aurora was blij dat het onderwerp over haar naam gedropt werd. Het bracht herinneringen terug aan haar vader en als ze één ding niet wilde hebben, dan was het wel aan hem denken. Niet nu ze geen mogelijkheid meer had tot therapie volgen en ze eindelijk minder nachtmerries begon te hebben. Ze liet haar blik naar Cassian glijden toen hij zijn woorden over haar Pikachu sprak en ze glimlachte. ”Hij kan zich inderdaad behoorlijk beschermend opstellen,” gaf ze Cassian gelijk terwijl ze afwezig met haar vingers over het kopje van de Cyndaquil streelde. ”Al denk ik niet dat hij de man echt zó veel pijn zou hebben gedaan.” Het was eigenlijk ook niet iets waar ze over na wilde denken. Ze hield niet van agressie en ze hield er ook niet van als haar eigen Pokémon zich erdoor lieten meeslepen. Het onderwerp werd opnieuw verlegd, deze keer naar de droom van de jongen. Hij gaf aan om ooit een eigen lab te willen openen en Aurora trok onder de indruk zijnde met haar wenkbrauwen. ”En is er één bepaald type waar je in wilt specialiseren of ben je van alle markten thuis?” Ze glimlachte naar hem. ”Ik zal tegen die tijd dan wel wat reclame voor je maken door een Pokémon van je te komen halen,” zei ze tegen hem. Wie weet was zij tegen dan al de Champion, maar dat verwachtte ze eerlijk gezegd nog lang niet. Ze deed het rustig aan met haar reis en dat vond ze prima, want hoe minder druk er op lag, hoe aangenamer het was.