Tales of

Sinnoh

Een nieuwe start. Dat was waarom ze Kanto achter zich had gelaten en naar Sinnoh was gekomen. Ze had het heel moeilijk gehad met het feit dat ze haar vader dan alleen zou laten, maar haar vader had gezegd dat het na negen jaar onderhand wel tijd werd om verder te gaan. Niet dat hij ooit nog aan een nieuwe relatie zou beginnen of het volledig achter zich zou kunnen laten, maar hij had Madison niet in Cerulean City willen houden. In principe had ze dat prima gevonden, zo bij een waterstad en vlakbij de Power Plant, waar ze genoeg Electric types kon vinden om zich nog jaren mee bezig te houden. Maar haar vader had gelijk. Een nieuwe start maken, naar een nieuwe regio reizen, nieuwe vrienden maken en andere Electric en Water types vinden dan Kanto te bieden had… En haar droom verwezenlijken: een lab openen waarbij ze Electric en Water types kon uitdelen aan beginnende trainers. ”Niet te ver weg gaan. Ik moet je kunnen zien,” zei Madison op een zachte toon tegen haar Staryu voordat ze de Water type toeliet om in de zee te gaan. Danté koos er dan weer voor om dichtbij haar te blijven. Soms was het net alsof hij haar verdriet aanvoelde. Een lichte brok verscheen in haar keel toen hij zijn pootjes op de meest schattige manier in haar schoot legde en haar vragend aankeek. Ze aaide hem onder zijn kin, waar hij zichtbaar van genoot en Madison was zodanig bezig met de Electric type dat ze niet in de gaten had dat een verdwaalde traan over haar wang naar beneden liep.

Madison knipperde met haar ogen en keek verstoord op toen ze een kalme stem hoorde, gevolgd door geblaf van een Pokémon. Dante legde zijn pootjes uit haar schoot en keek om zich heen, waarna hij zelf begon te grommen en enthousiast achter de roze puppy aan begon te rennen. Madison keek omhoog naar de vreemdeling. Daar stond een jongen met halflang haar en een grote tatoeage in zijn nek naar haar te kijken. Ze merkte haar natte wangen nu pas op en een tikkeltje beschaamd wreef ze snel met haar handen de tranen weg. Het was niet helemaal haar bedoeling geweest om te huilen, maar Stellular had haar zodanig aan haar moeder doen denken dat het haar gewoon even ontglipt was. ”Hé,” zei ze terug en ze glimlachte naar de jongen. ”Sorry dat je me zo ziet. Soms is een rustig strandje en het uitzicht van een kalme zee genoeg om herinneringen op te halen.” Dat was het enige wat ze er voorlopig over wilde zeggen, want ze kende deze jongen natuurlijk nog niet. Het leek haar een beetje vreemd om dan al haar levensverhaal op tafel te gooien. Daar had de jongen natuurlijk geen boodschap aan. ”Gezellig stel Pokémon dat je daar hebt. Is dat een shiny?” vroeg ze, knikkend naar de puppy Pokémon. Ze kende de Pokémon eigenlijk helemaal niet, maar de kleur leek haar zo ongewoon dat dat het eerste was wat in haar opkwam.

Gelukkig vroeg de jongen er niet over door. Madison was heus niet te verlegen aangelegd om hem dan te zeggen dat ze het er liever niet over wilde hebben, maar het was altijd een beetje ongemakkelijk daarna en dat wilde ze liever vermijden. Het leek er echter op dat hij het erbij ging laten, wat zij natuurlijk niet meer dan prima vond. Haar blik gleed naar hem toen hij uitleg gaf over de Pokémon. Het was geen shiny, maar een traited Pokémon. ”Daar heb ik echt nog nooit iets van gehoord,” zei ze terwijl ze kort naar de vreemde Pokémon keek. ”Maar ik ben afkomstig van Kanto, dus dat kan daar wel iets mee te maken hebben.” Ze had toch voornamelijk Kantonian Pokémon gezien in de omgeving waar dat zij woonde, maar buiten Cerulean City en wat omliggende steden had ze Kanto nooit echt ontdekt, dus zeker weten deed ze ook niet. ”Ik heb de Shinx uit een ei gekregen van mijn vader en de Staryu was van mijn moeder,” probeerde ze zo rustig mogelijk te zeggen, maar het deed pijn om in de verleden tijd over haar moeder te praten en ze voelde de brok in haar keel weer opkomen. Gelukkig stelde de jongen zichzelf net op dat moment voor en wist ze het ergste verdriet weg te knipperen. ”Aangenaam, Archie. Mijn naam is Madison Lahey,” zei ze op een vriendelijke toon tegen de jongen. ”Wat brengt jou in Sinnoh?” vroeg ze vervolgens. Ze klopte daarna met haar hand in het zand naast zich om aan te geven dat Archie gerust mocht gaan zitten als hij dat zou willen. Dat zou het ook iets gemakkelijker maken voor haar omdat ze dan niet steeds omhoog moest kijken, maar hij moest het natuurlijk helemaal zelf weten.

Madison’s ogen lichtten geïnteresseerd op toen Archie haar vertelde dat hij van Johto afkomstig was. ”Echt? Dan zijn we praktisch gezien buren,” zei ze lachend. Johto lag immers naast Kanto en via boot of via een Water Pokémon was de afstand vrij makkelijk te overbruggen. Ze dacht dat als ze de boot zou nemen in Vermilion City, ze dan uit zou komen in een stad genaamd Olivine City, maar meer wist ze er ook niet van. Johto was wel één van haar tripjes dat ze nog wilde doen omdat daar de Whirl Islands waren, wat een thuisbasis was voor veel Water Pokémon. Ze had zelfs gehoord dat een legendary daar huisde, wat het des te meer interessanter maakte. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Archie die zijn Pokémon voorstelde en vervolgens wat meer vertelde over wat hem hier in Sinnoh bracht. Crescent Moon, hmm? Ze begon hem steeds interessanter te vinden, als ze eerlijk was. ”Daar kan ik wel respect voor opbrengen,” zei ze met een glimlach. ”Het lijkt me niet gemakkelijk om orde te handhaven in zo’n grote regio.” Zijzelf zou eigenlijk ook wel kunnen joinen, gezien haar historie van vele karatelessen. Ze had echter een andere toekomst voor ogen en die kon ze écht niet met een baan bij Crescent Moon combineren, jammer genoeg. Anders graag. ”Ik doe onderzoek naar Water en Electric types,” zei ze met een glimlach, gebarend naar Danté en Stellular. ”Ik hoop straks mijn eigen lab te kunnen openen en die twee types te mogen uitdelen, al vrees ik dat ik nog een derde erbij ga moeten nemen.” Velen vroegen immers toch door naar een derde type als ze het erover had, dus dan zou dat wel zo zijn. ”Maar het is wel een hele switch als je van Kanto afkomstig bent, moet ik zeggen. Alleen al de hoeveelheid Pokémon en het aantal beroepen dat je hier kunt uitvoeren, is vrij overweldigend.” Maar ze vond het leuk. En ze had interessante mensen ontmoet so far, dus ze kon zeker niet klagen.