Tales of

Sinnoh

Het vrolijke welkom wat ze had gekregen van Hearthome City – wel, niet per se zij omdat het voor iedereen bedoeld was, maar je snapte wel wat ze wilde zeggen, toch? – zorgde ervoor dat ze helemaal opfleurde. Ze had Stellular en Danté beiden uit hun bal gelaten en omdat Stellular moeite had met over de straten te wandelen, had Madison haar opgepakt en hield haar dicht tegen haar borst aan. Af en toe richtte ze haar blik naar de Staryu. Met een rood knipperend lichtje gaf Stellular aan dat zij de versieringen en de menigte ook aangenaam vond. Danté was om zich heen aan het snuffelen en liet zijn staart zo nu en dan knetteren. Zijn blik was echter niet veel later gevestigd op een kraampje verderop en Madison zuchtte toen een etensgeur haar tegemoet kwam. Wel, het wás enkele uren geleden dat ze nog eens iets gegeten hadden, dus ze kon wel aannemen dat haar Pokémon honger hadden. Oké, vooruit dan. Ze liep naar het kraampje toe wat Danté had gezien en besloot om voor zichzelf een hamburger te bestellen, waarna ze voor haar Pokémon pokévoer bestelde. Ze moest Stellular wel even op de grond zetten om haar bestelling mee te nemen en ging grinnikend op een bankje zitten waarvan het zitvlak de vorm van een Luvdisc had. Het tafeltje was in dezelfde vorm en terwijl Madison van haar hamburger genoot, liet ze haar blik kort rond de stad dwalen. Ja, ze was hier echt wel op een goede plek terechtgekomen, besloot ze.

Het ene moment was ze rustig om zich heen aan het kijken en aan het genieten van het uitzicht, het andere moment moest ze haar hamburger wat omhoog houden omdat een Lycanroc mee wilde genieten van haar eten. ”Oh, hallo daar,” zei ze geamuseerd terwijl Danté begon te grommen en Stellular met lampje knipperde dat zich bevond op het centrale gedeelte van haar lichaam. Madison deed teken naar beiden dat ze zich gedeisd moesten houden en gaf de Lycanroc een snelle aai over zijn bol. Daarna scheurde ze een stuk van haar hamburger af en opende haar hand zodat de Lycanroc van haar hand kon eten als hij dat zou willen. Ondertussen gleed haar blik naar de mensen om zich heen, waarbij ze een jongen wel heel verschrikt in haar richting zag kijken. Een geamuseerde glimlach speelde om haar lippen terwijl ze met haar andere hand, die met de hamburger in, naar hem zwaaide. Het gevolg was dat een stuk augurk uit de hamburger viel en op Stellular belandde, maar dat had de zwartharige niet in de gaten. ”Kom je ook gezellig aan tafel zitten? Je Pokémon heeft het zich al gemakkelijk gemaakt,” zei ze geamuseerd tegen de jongen, waarbij ze hopelijk ook een beetje liet doorschijnen dat ze het gedrag van de Lycanroc niet storend vond. Ze vond het juist wel leuk als Pokémon naar haar toe kwamen, al had ze het natuurlijk leuker gevonden als het een Electric of een Water type was geweest. Maar ach, je kon niet alles hebben, wel dan?

Madison liet een licht lachje om haar lippen komen toen de jongen zijn excuses aanbood. ”Ach, wat wil je ook?” Ze haalde haar schouders op een nonchalante manier op. ”Het zijn Pokémon. Het zit in hun natuur om zich door hun instincten te laten begeleiden. Daar kan geen enkele goede opvoeding tegen op.” Ze was er vrij zeker van dat ze Danté ook nog een paar keer terug ging moeten roepen. Met Stellular had ze weer niet veel werk, behalve als er water in de buurt was. Dan verdween de Staryu nog wel eens snel uit haar zicht. Ze wuifde zijn tweede poging tot excuses weg met haar hand en scheurde nog een stuk van haar hamburger af, waarna ze die naar de Lycanroc stak. ”Zo. De rest eet ik zelf op als je het niet erg vindt,” zei ze geamuseerd tegen de Pokémon, waarna ze de rest van de hamburger weer naar haar mond bracht en luisterde naar de jongen die zichzelf en zijn Pokémon voorstelde. ”Aangenaam, Alain. Mijn naam is Madison en dat zijn Stellular en Danté,” zei ze terwijl ze eerst naar haar Staryu wees en daarna naar de Shinx. Haar Shinx kwam voorzichtig dichterbij Alain en maakte een speels grommend geluidje terwijl hij zijn pootjes tegen de stoel van de jongen zette en zijn neusje snuffelend in de lucht stak. ”Woon je hier ergens in de buurt of ben je ook naar het festival gekomen?” vroeg Madison voordat ze weer een hap van haar hamburger nam.

Madison humde instemmend met een meer serieuze trek rond haar lippen. Ja, een trainer was nog altijd verantwoordelijk voor zijn of haar Pokémon, maar als het ergste wat de Lycanroc deed een hap van haar broodje nemen was… dan viel het al bij al nogal mee. En hij liet haar nu met rust, dus het leek erop dat hij prima naar Alain luisterde. Ze liet haar blik kort naar Danté glijden en een glimlach gleed weer om haar lippen toen Alain zijn hand naar de Shinx uitstrekte, waar Danté zijn kopje maar wat graag tegen duwde. Aandachtzoeker. Stellular, die eerst de kat wat uit de boom keek, merkte op dat de jongen echt wel oké was en hupste ook wat onhandig in de richting van Alain om kennis met hem en zijn Pokémon te maken. Alain vertelde dat hij in Hearthome City bij zijn vriend woonde en Madison grijnsde. ”Dan is dit evenement wel perfect voor jullie,” zei ze plagend tegen hem. Valentijn was immers de dag van de liefde, was het niet? Zijzelf had er maar weinig ervaring mee omdat ze met andere dingen bezig was geweest in Kanto. Ze kon niet zeggen dat ze er totaal geen ervaring mee had, maar best wel weinig voor een meisje van haar leeftijd. Oh well. Ze zou wel zien wat er op haar pad kwam. ”Ik ben naar Hearthome gekomen omdat ik een sucker ben voor festivals,” gaf ze lachend toe. ”Maar mijn originele goal is om een fatsoenlijke CV op te bouwen en uiteindelijk een lab te openen. Ik wil mezelf specialiseren in Electric en Water types.” Ze glimlachte. ”En ik heb gehoord dat er een kraampje in de buurt is waar ze Froakie’s uitdelen, dus daar wil ik ook wel een kijkje gaan nemen.” Ze knikte naar hem. ”En wat doe jij zoal?” vroeg ze vervolgens geïnteresseerd aan hem.

Madison knikte met een glimlach. Dat zou vast wel, al dacht ze niet dat koppels die elkaar echt leuk vonden Valentijn echt nodig hadden. Het was meer een dag om de liefde te vieren, een extraatje. Misschien zou ze het volgend jaar ook wel vieren met haar toekomstige vriend, wie weet. Of misschien had ze tegen die tijd al een lab, al schatte ze die kans klein. Ze was wel van plan om er hard voor te werken, dus misschien zou ze dan al wel halfweg zijn. Haar blik werd weer getrokken naar Alain toen dat hij begon over de Froakie’s en ze grijnsde. ”Het zou natuurlijk leuk zijn om zo’n traited Pokémon te hebben, maar ik ben ook al erg blij met een blauwe, hoor,” zei ze grinnikend. Traited forms, shinies, hidden abilities en egg moves waren maar een bonus. Haar main focus waren Electric en Water types en alle extraatjes die daarbij aan te pas zouden komen, waren mooi meegenomen, maar geen must. Alain legde uit dat hij een trainer was, maar dat hij niet veel tijd had om ze uit te dagen. Waarschijnlijk een druk, sociaal leven. ”Ach, als je hard wilt werken voor je doel, dan bereik je hem uiteindelijk vanzelf wel, toch? Daar hoeft geen tijdsdruk op te zitten,” stelde ze hem gerust. Zij wilde ook hard aan haar doel werken, maar het was niet de verwachting dat ze binnen dit en één jaar een eigen lab zou hebben. Zeker niet. Ze was veel te veel gefocust op haar omgeving en haar Pokémon voor dat. Haar ogen begonnen echter te glinsteren toen Alain vertelde welke Water types hij in zijn team had zitten. Of thuis, beter gezegd. ”Een traited Buizel? Bestaat dat tegenwoordig ook al?” vroeg ze verrast. ”En één van hun is een fóssil Pokémon? Wat voor magische toverkracht heb je gebruikt om daar aan te komen?” Ze leunde geïnteresseerd wat meer naar voren. Daar wilde ze graag wel iets meer over weten!

Madison luisterde naar hoe de jongen vertelde over waarom dat het voor hem aanvoelde dat traited Pokémon hem beter begrepen. Er werd een verwijzing naar zijn ogen gemaakt en Madison boog zich naar voren, waar ze inderdaad de twee soorten kleuren opmerkte in zijn ogen. ”Dat is echt zo cool,” zei ze bewonderend. ”Die kleuren combineren ook echt heel mooi met elkaar.” Ze had het idee dat hij het echter minder cool vond dan zij en dat hij zich er misschien zelfs wel voor schaamde. Of dat hij er misschien ooit voor gepest was geweest. Hè, mensen konden echt zo bruut zijn soms! ”Heb je er eigenlijk last van?” vroeg ze. Het zag er dan misschien wel cool uit voor haar, maar misschien bracht het ook wel de nodige problemen met zich mee. Verminderd zicht, pijn, kleuren anders zien… Ze wist er niet veel over, maar het leek haar logischer om er Alain naar te vragen dan het op te gaan zoeken op het internet. Alain vertelde over de Omanyte die dat hij in zijn huis had – hij had er zelfs twee! – en Madison knikte als een blij kind toen dat hij aangaf dat ze gerust eens op bezoek mocht komen. ”Dat zou ik echt heel leuk vinden,” zei ze tegen hem. ”De notities die ik daarvan kan maken, zouden me erg helpen in mijn onderzoek en als ik later mijn eigen lab zou willen openen.” Ze pakte een papiertje en diepte een pen op uit haar handtas, waarna ze haar nummer voor hem op schreef. ”Dit is mijn nummer. Laat me maar eens weten wanneer het voor je uitkomt dat ik op bezoek kan komen,” zei ze met een vriendelijke glimlach tegen hem terwijl ze haar pen weer in haar handtas gooide. Die zou ze later weer met moeite terug kunnen vinden, maar oh well. Dat was een probleem voor dan.