Tales of

Sinnoh

Een glimlachje gleed om haar lippen terwijl ze haar blik kort rustte op Danté. Ze had Stellular in haar Poké Ball gelaten omdat ze zich op dit moment niet echt in de buurt van water bevonden en omdat ze de Staryu niet constant in haar armen wilde dragen. Ze vond het geen probleem om dat voor heel even te doen, maar na een tijdje werden haar armen toch wel moe. Ze had ook het idee dat Stellular het aangenamer vond om in water losgelaten te worden, dus het volgende doel was om zo snel mogelijk een plek te vinden waar ze dat kon doen. Ze wist dat Sunyshore City een zee had waar ze haar Staryu in los kon laten, dus ze besloot om maar koers te zetten naar die stad zodra ze hetgeen had gedaan wat ze hier wilde doen. Het festival dat in het teken van Valentijn stond, was op dit moment gaande en ze wilde eerst nog naar dat kraampje met de Froakie’s gaan voordat ze daadwerkelijk koers zou zetten naar een andere stad. Ze moest ook nog haar stage doen in het Pokémon Center, maar dat zou allemaal wel komen. Alles op zijn tijd. Een nieuwe Water type aan haar team toevoegen, was voor nu het belangrijkste. De rest kwam later wel.

Madison kneep haar ogen kort samen toen ze een jonge vrouw met een opmerkelijk uiterlijk een eindje verderop zag staan, schreeuwend dat ze echte juwelen verkocht voor een best wel laag aanbod. Ze liet haar blik kort naar Danté gaan en vroeg zich af of ze zich ermee zou bemoeien, maar toen dacht ze aan haar vader in Cerulean City en besloot om het er toch op te wagen. Haar vader had eens een keertje een heel mooie juweel voor haar moeder gekocht toen dat ze nog leefde en had aan Madison uitgelegd hoe dat je kon ontdekken of een juweel echt was of niet. Hij had er redelijk wat geld voor neergelegd en haar moeder was zowel boos als blij geweest, maar ze had het juweel gekoesterd tot haar dood en daarna had haar vader het in een kistje opgeborgen in hun kamer. Maar goed, heel de essentie van dat verhaal was dat Madison waarschijnlijk wel kon ontdekken of ze echt waren of niet. ”Ik heb ook wel interesse,” zei ze met een nepglimlach tegen de vrouw. ”Zou ik die daar eens mogen bekijken?” De vrouw gaf haar het juweel aan en Madison pakte hem aan, waarna ze het bekeek. Het was een ring met een diamant in verwerkt. Ze kon niet zeggen of het echt was of niet. Dus dan was het tijd voor haar trucje. Ze keek snel om zich heen, bracht het juweel naar haar mond en ademde er hard tegen. Ze keek naar het juweel en zag dat het kort besloeg. Een kort glimlachje gleed om haar lippen en ze keek de vrouw beschuldigend aan. ”Deze zijn nep,” zei ze op een harde toon, zorgend dat de omstaanders haar konden horen. ”Een echte diamant zou niet mogen beslaan omdat het een goede warmtegeleider is. Deze beslaat wel.” En ze ademde nog eens tegen de diamant uit zodat men kon zien dat de steen inderdaad besloeg. ”En voor zo’n laag aanbod? Daar geloof ik niks van. Dit is duidelijk een oplichter.” Madison draaide haar ogen naar de vrouw en keek haar strak aan. Ze hield niet van oplichters en van bedriegers, dus ze hoopte dat ze de vrouw zo van haar stuk kon brengen. Ze had haar hand al op haar Holo Caster liggen. Als de vrouw moeilijk zou doen, zou ze naar de politie bellen. Dat was één ding dat zeker was.

Ze had wel zo half en half kunnen verwachten dat dit niet vlekkeloos zou verlopen. Ineens stond er een uit de kluiten gewassen kerel voor haar neus, bedekt met tatoeages en een bierbuik om “u” tegen te zeggen. De meesten zouden hierdoor geïntimideerd zijn en waarschijnlijk afgeschrikt worden, maar Madison niet. Ze had niet voor niks karatelessen gevolgd en ook met dit soort personen kon ze omgaan als dat zou moeten. ”Bel de politie,” zei ze vol zelfvertrouwen tegen een jonge man die er redelijk nerveus uitzag. Hij wisselde één blik met de kerel voor haar uit, maar deed toch wat ze vroeg en haalde zijn Holo Caster tevoorschijn. Madison kneep haar ogen licht samen toen ze een geschrokken uitdrukking zag verschijnen op het gelaat van de man, al verdween dat alweer snel. ”Nee, dat doet hij niet,” bromde de kerel en hij wilde langs Madison gaan, maar Madison hield één hand tegen zijn borst en duwde hem naar achteren. ”Jullie zijn oplichters en dat moet bestraft worden. En denk maar niet dat ik bang ben voor jou, want dan heb je het mis,” siste ze naar hem. De man werd rood in zijn gezicht en even leek hij te twijfelen. Hij nam haar in zich op, duidelijk inschattend of het ethisch verantwoord zou zijn om haar een klap te geven. Het zicht van de man die de politie belde, leek voor hem een drijfveer te zijn, want al snel ging zijn vuist naar achteren. Als een kat dook Madison naar beneden, waarna ze haar voet haakte achter de enkel van de man en er een harde ruk aan gaf. De man strompelde wat naar achteren en Madison kwam snel overeind, waarna ze hem een harde trap in zijn buik gaf. Zijn grootte werkte in dit geval niet mee en dat was precies waar Madison op hoopte; hij zwierde nog met zijn armen naar achteren, maar het mocht niet baten. Zijn grote lichaam lag niet veel later op de grond en Madison keek strak naar de vrouw toen zij zichzelf ermee wilde bemoeien. ”Als jullie echt niks te verbergen hadden, waarom wordt hij dan zo boos?” vroeg ze verwijtend. Om haar heen stonden omstaanders die inmiddels ook verwijten naar het koppel begonnen te roepen, waarschijnlijk omdat een grote man zojuist had geprobeerd om een klein meisje te slaan. Madison’s mondhoek ging lichtelijk omhoog en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Omdat ze in een stad waren, zou het niet lang duren eer dat de politie hier zou zijn. Ze dacht zelfs in feite dat ze de politiesirenes al kon horen. Mooi zo. Hoe sneller dit opgelost zou worden, hoe beter.

Haar plan faalde een beetje, om het zo maar te zeggen. Niet alleen grepen de omstaanders niet in, maar ook kwam de man weer overeind en verscheen er niet veel later een Houndoom aan zijn zijde. Een Houndoom. Een Dark en Fire type die minstens veertien levels hoger was dan de Pokémon die zij in haar team had zitten. Zelfs met de type advantage van Stellular zou Madison geen kans maken en ze was er ook niet happig op om dat te proberen. Stellular was heilig voor haar. Dus zat er niks anders op dan over te gaan op een andere tactiek, want opgeven? Dat stond niet in haar woordenboek. ”Ik heb me b-bedacht,” probeerde ze op een bibberende toon te zeggen, alsof ze écht bang was voor de Houndoom die voor haar stond. Eerlijk? Ze werd er wel een beetje zenuwachtig van, maar ze wist dat het vooral intimidatie was als ze voor de rest niks zou proberen. En dat was nu ook niet meer van plan. Niet in hun zicht, tenminste. ”Ik z-zou graag zo’n groene diamant willen kopen, als d-dat gaat.” Een tevreden uitdrukking verscheen op het gelaat van de man en Madison moest een grijns onderdrukken. Te gemakkelijk. Ze haalde haar portemonnee tevoorschijn en probeerde haar gezicht in de plooi te houden toen haar het veel te hoge bedrag werd verteld. Toch haalde ze het juiste bedrag tevoorschijn en gaf het aan de vrouw, welke de diamant hard in haar handen duwde. ”En nu oprotten,” snauwde de man met de Houndoom, beschermend een arm slaande om zijn vrouwtje. Madison knikte haastig, waarna ze Danté wenkte en zich uit de voeten maakte. Of dat was toch tenminste wat ze hun deed geloven.

Ze kon zich nog herinneren van een gesprek met Archie dat Crescent Moon de handhavers waren in Sinnoh. En zij waren ook precies diegenen die Madison belde. Ze kreeg één of andere vrouw van een secretariaat aan de lijn, waaraan ze heel haar verhaal uitlegde. Van de valse diamanten tot de bedreigingen van de biker gang. Er werd haar verzekerd dat er mensen op pad gestuurd zouden worden én eventuele politiebegeleiding als dat nodig zou zijn. Madison hield met een lichte grijns om haar lippen de diamant naar zich toe gericht. Ze had zich natuurlijk ook gewoon uit de voeten kunnen maken en dan de politie kunnen bellen, maar dan had ze geen bewijs gehad. Ze draaide haar hoofd naar de biker gang en de vrouw, die nog altijd valse juwelen aan het verkopen was. Ze koos een plekje uit waar ze uit het zicht was en waar ze toch alles kon volgen en leunde met haar schouder tegen een boom aan, terwijl ze met haar amethistkleurige ogen haar omgeving in de gaten hield. Dit zou moeten werken. Hopelijk.

Ze voelde toch wel iets van lichte opluchting door zich heen gaan toen een agent naar haar toe kwam lopen, vergezeld door een Crescent Moon member. Ze vond het ergens wel jammer dat diegene niet Archie was – ze zou het wel vet hebben gevonden om hem in actie te zien namelijk – maar oh well. This will do. De agent vroeg aan haar wat er was gebeurd en Madison liet haar blik van de insigne op de borst van de andere jongen snel weer naar de agent glijden. ”Die vrouw daar verkoopt vermoedelijke neppe juwelen voor een vreemde prijs aan voorbijgangers. Volgens mij zijn het oplichters.” Ze haalde de ketting met de smaragdgroene diamant die ze zojuist had gekocht tevoorschijn en liet het aan de agent zien. ”Mijn vader heeft me geleerd dat als je tegen het oppervlakte van een diamant beademt en de diamant beslaat, dat het een neppe is,” legde ze uit, waarna ze het demonstreerde door tegen de diamant te ademen. Het steentje besloeg enkele seconden voordat de wasem langzaam weer wegtrok. ”Toen ik de vrouw ermee confronteerde, kwam er een agressieve man naar me toe en begon me meteen te bedreigen.” Ze vond het slimmer om achterwege te laten dat ze hem gevloerd had. Ze had geen bloed bij hem gezien toen hij met een Houndoom naar haar toe was gekomen, dus waarschijnlijk had hij niet veel. ”Hij dreigde me te slaan en aan te vallen met zijn Houndoom, waarna ik de diamant heb gekocht en weg ben gegaan.” Het trillen van haar stem was gespeeld, maar het trillen van haar lichaam daarentegen niet. Ze had er geen twijfels over dat de man haar aan zou hebben gevallen als ze niet weg was gegaan of niks had gekocht. Die stunt had er echter wel voor gezorgd dat ze de helft van haar geld kwijt was geraakt, maar hopelijk zouden het inderdaad oplichters zijn en kreeg ze dat geld terug. ”Ik vind het persoonlijk wel verdacht dat die diamanten aan de prijs worden verkocht die ze vragen en dat ze meteen zo agressief reageren als je er naar vraagt.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek vervolgens van de agent naar de Crescent Moon member. Zouden ze hier ook effectief iets mee gaan doen? Ze hoopte van wel.