Tales of

Sinnoh

De lente kwam eraan en dat mocht duidelijk zijn. De temperaturen liepen langzaam weer op en Alain had een dunnere jas thuis opgehaald om niet te hoeven stikken buiten. Met de beige jas open, de Vulpix aan zijn voet en de Treecko nieuwsgierig op zijn schouder, wandelde hij die dag langs de waterkant. Die dag was hij immers vrij geweest en even een frisse neus halen kon nooit kwaad.

Met het festival weer opgeruimd, was het gelukkig weer rustiger rondom Hearthome City. Alain besloot dan ook om twee Pokéballs te pakken en Ari en Lina eruit te laten. Lina vloog direct vrolijk rondjes en Ari— Juist. Die begon als een debiel rondjes te rennen. Alain schudde zijn hoofd en lachte om de Pokémon, maar liet hem verder zijn gang gaan.

Natuurlijk kon het nooit eens mee zitten en de donkere wolken die over kwamen blokkeerden de zon, waardoor het al direct iets kouder werd. Een zucht klonk en Alain haalde een hand door zijn haar, voor hij die hand langs de achterkant van zijn nek wreef. Het— Het werd wel heel donker, of niet? Tweekleurige ogen keken even omhoog, maar… het leek er niet op dat het ging regenen. Mocht dat wel gebeuren, kon hij altijd nog terug naar huis gaan. Voor nu gingen de straatlampen aan en kon hij in elk geval nog wat zien. De Pokémon leken zich er weinig van aan te trekken, dus ook hij wandelde rustig door.

Een luide plons klonk en Alain haastte zich geschrokken richting het water, enkel om te zien hoe zijn domme hond zich perongeluk in het water had laten vallen. “Als je nou toch eens voorzichtig deed,” merkte hij op, voor hij de Pokémon bij zijn kraag pakte en wat moeizaam de kant op hielp. Sukkel.

De roze hond schudde zich uit zodra vier poten weer aan de kant stonden en Alain keek wat ontevreden naar beneden toen de helft van de spetters op zijn kleding wist te eindigen. “Natuurlijk,” verzuchtte hij. Het zou toch ook eens anders. Maar goed. Hij zette één hand in zijn zij en keek even opzij om zijn blik te richten op Lina, toen hij plots wat anders hoorde.

“Wat was—” begon hij te vragen, maar het leek erop dat hij niet de enige was die wat had gehoord. Toen zijn eigen Pokémon ook even stil waren, klonk het duidelijker als gespetter. Was daar— Net toen hij door wilde lopen met de gedachte dat het vast maar een Pokémon was, schoot Ari die kant op en liet Alain een diepe zucht klinken. Hij haalde even een hand door zijn haar, voor hij toch maar besloot achter Ari aan te gaan en te kijken waar het gespetter vandaan kwam.

spetter pieter pater

Politoeds. Als kind al had Alain er een lichte obsessie voor gehad. Hij wist niet wat het was, maar de Pokémon maakten hem gewoon zo blij. Het gehop, het geklap, het geluid— het was perfect! Een glimlach trok dan ook over zijn gezicht bij het zien van de groene kikker, tot hem opviel wat de situatie was. Een kleinere Poliwag lag in het water en was overstuur. Alain blikte even om zich heen, maar kon niet zo snel vinden waar ze— Was het het weer waar ze op aan het letten waren? Zou er een zware storm aankomen?

“Kear?” vroeg hij de Treecko, waarna deze via zijn zij naar beneden klom en op zijn pootjes terecht kwam. De Treecko stapte op de twee Pokémon af en hief zijn handje, nieuwsgierig kijkend naar de Poliwag. De Swablu kwam ook dichterbij en humde zachtjes een liedje in de hoop het tweetal te kalmeren, terwijl Ari op afstand bleef zitten en Alain ook wat afstand bewaarde, in de hoop de wilde Pokémon niet te laten schrikken.

Het ene moment leek er niets aan de hand, het volgende moment schoot de tong van de Politoed op hem af. Het was Rue die een Protect om haar trainer heen vormde om hem te beschermen, waardoor de lange tong tegen het krachtveld sloeg en de Politoed vervolgens de bosjes in schoot. “W—” begon hij nog, voor hij door had dat de Poliwag ook zijn kant op keek en een—

Nee.

Toch wel. Hij was… best wel… moe. De jongen zakte door zijn benen en Ari wist net op tijd naast hem te gaan liggen, zodat hij niet met een klap op de grond landde, maar zijwaards tegen de roze hond aan plofte, enigszins comfortabel en duidelijk niet op de hoogte dat ze hier nu buiten zaten. Ari was best warm. Het was enigszins comfortabel. Alles was oké.

Rue, echter, vond het allemaal een heel stuk minder oké en stapte dichter naar de Poliwag, lippen opgetrokken en een diepe grom vanuit haar borstkas. Ari bleef wat dom liggen en Kear leek ook niet onder de indruk van de situatie.

bot zei slaapje doen

Het smerige gevoel van natte kleding was wat hem wakker maakte. De kou sloeg pas toe toen Alain probeerde te bewegen. Hij haalde diep adem, trok een vies gezicht en probeerde overeind te zitten, maar een gewicht op zijn borst maakte dit wat ongemakkelijker. Toch duwde hij zich overeind en voelde hij iets recht in zijn schoot rollen. Hij wreef even in zijn ogen, keek naar beneden en…

Was dat een Poliwag?

Wat verbaasd keek hij neer op het beestje in zijn schoot. Ari was ondertussen in een diepe slaap beland, op zijn rug met poten gespreid, met Rue naast zich. De Treecko lag aan zijn zij en niemand leek zich bewust van het kleine beestje op zijn schoot. “Hallo daar,” groette hij haar tevreden, waarna hij in een kleermakerszit ging zitten zodat zij en hij beiden wat comfortabeler konden zitten. Helaas herinnerde de beweging hem er ook aan dat hij natte kleding had. Een expressie wat enkel beschreven kon worden als de Nyx-emoji trok over zijn gelaat. Gadverdamme.

“Jij hebt geen last van het vieze weer, eh?” merkte hij op. De regen droop nog altijd langs zijn gezicht naar beneden en Alain schudde zijn hoofd even, maar de langere pluk plakte al snel weer vast aan zijn wang. Gadverdamme. Het leek er echter op dat zijn stem Ari had wakker gemaakt en de wolf rolde zich om, stond op en kwam nieuwsgierig aan de Poliwag snuffelen. Zij leek het allemaal wel oké te vinden en keek nieuwsgierig op naar de grote hond. Het was toen ze speels een Water Gun in zijn gezicht afvuurde, dat het spel compleet was. Voor hij het wist rende Ari rondjes en probeerde deze in de waterstralen te happen, terwijl de Poliwag ze speels bleef afvuren. Vanaf zijn schoot. Wat betekende dat Alain nu niet een beetje klam en nat was, maar geheel doorweekt, onder de modder en smerig. En bovenal was het koud.

Waarom?

“Jongens ik vind het allemaal heel leuk maar—” Voorzichtig zette hij de Poliwag van zich af, maar het beestje leek het er niet mee eens te zijn en hupste vrolijk weer terug op zijn schoot. “Ik wil echt meer met je spelen maar als ik hier blijf zitten, dan bevries ik,” klaagde hij. De Poliwag sprong enthousiast op en neer, alsof ze hem probeerde te vertellen dat hij dan maar moest bevriezen, want ze schoot al snel weer een waterstraal af op Ari. En Ari ging gewoon door. En bedankt.

Oké. Met een zucht tilde Alain de Poliwag nogmaals van zijn schoot en dit keer kwam hij overeind voor ze er weer op kon springen. In reactie hierop, werd een teleurgestelde Water Gun op hem afgevuurd. Het was duidelijk dat het niet meer dan speels was gezien het absoluut geen kracht bevatte, maar desondanks hief Alain een wenkbrauw en keek hij het beestje met een zucht aan. “Echt waar?” vroeg hij zacht, voor hij voorover bukte. “Je bent wel ‘n leuk ding, of niet?” Hij aaide het beestje even over haar kop en keek bedenkelijk naar Ari, welke door zijn voorpoten gebukt zat. Rue, aan de andere kant, had de afstand vergroot en keek echt toe alsof haar hele familie zojuist beledigd was. Ah, uiteraard.

“Als je meer wil spelen, mag je altijd mee komen, maar ik wil echt een douche.”

Even schudde Alain met zijn hoofd, maar het leek erop dat de Poliwag mee wilde. Dit betekende wel dat hij keer op keer weer nat werd gespoten, waarop hij even met zijn hoofd schudde. Je kon dan ook niet alles hebben, en vandaag scheen een droge set kleding daartoe te behoren. Het was maar goed dat hij vandaag zowaar een eigen sweater had aangetrokken, voor Cas de zijne nat in de was terug zou vinden.

“Vooruit dan. Kom mee,” besloot hij met een zucht, voor hij de andere Pokémon ook wenkte. Hij pakte de Poliwag op en zette haar op de rug van Ari, waar zij tevreden geluidjes maakte. Goed genoeg. Nu was het tijd om naar huis te gaan.