Tales of

Sinnoh

Het gesprek met Alain had hem wat losser gemaakt over het idee van een starter. Zijn goede vriend stond achter hem en hij... HIj wist het zelf niet meer zo goed. Ergens vertrouwde hij zichzelf niet om dit weer aan te gaan. Weer zoiets in handen te hebben. Maar toen was anders en nu was nu. Hij zou een Pokémon krijgen die niet ver boven zijn niveau was... Toch? En dan nog zou hij een ruime keuze krijgen van Pokémon om uit te kiezen. Hij zou kunnen pijlen welke het beste met hem klikte... En dan misschien... Een bedenkelijk geluidje kwam van hem af terwijl hij nogmaals zichzelf bekeek in de spiegel. Van nerveusiteit was hij de badkamer nog niet uit gekomen. Blijven plukkende aan zijn haar was hij serieus gestressed om deze stap te zetten.

"Het komt goed. Als het niet goed gaat dan zoek ik gewoon een nieuw huisje voor hem... Komt goed..." mompelde hij nogmaals zacht tegen zichzelf, waarna hij zijn ogen sloot en even zijn handen langs de wasbak zette. Rustig ademde hij even in en uit. Het zou goedkomen, dat kon niet anders. Langzaam kwam een van zijn handen omhoog, waarna hij deze open draaide en even wat water over zijn handpalm liet gaan, om vervolgens zijn handen tot een kuipje te vormen en wat water erin te laten lopen. Snel gooide hij het water in zijn gezicht, wat een fris gevoel met hem meebracht. Hij lachte even zachtjes, nam een handdoek en droogde zijn gezicht even. Ok. Hij kon dit. Hij kon dit.

Onzeker was hij het huis uit gestapt en had hij de deur achter zich gesloten. De grote villa van zijn ouders was iets van het centrum van de stad af, maar hij was niet van plan om zijn motor te nemen. Hij zou een eindje wandelen, het zou hem immers tijd geven om zijn gedachten op een rijtje te krijgen en echt kalm te worden. En zo deed hij dat ook. Rustig nam hij zijn holo caster erbij, waarna hij even zijn instagram opende en wat van zijn berichten begon te bekijken. Zo te zien had zijn recente post goed gedaan, waardoor hij een berichtje had gehad van de eigenaar van het cafeetje in eterna met een bedankje. Ze hadden schijnbaar wat meer klanten gekregen erdoor. Wel meteen werd Lo een stuk warmer. Dat was waar hij het deels voor deed. Mensen die echt hun best deden en talent hadden moesten de kans krijgen om te stralen. Aangezien hij dat platform had kon hij ze dit aanbieden. En steeds opnieuw gaf het hem een goed gevoel.

Rustig was hij wat aan het texten met wat mensen, waarbij hij af en toe opkeek... En voor hij het wist stond hij voor het lab van Willow. Zijn ogen gingen even over de voorgevel, waarbij zijn hand wel meteen naar de blonde pluk op zijn schouder ging. Nerveus begon de man er wat aan te plukken, een sip gezicht makende bij het aanzicht van het gebouw.

Hij kon dit.

Even haalde hij diep adem, waarna hij een glimlach op zijn gezicht toverde en rustig een selfie nam voor het lab.



Even keek hij nog naar de berichtjes die hij naar Alain had gestuurd, waarna hij diep ademhaalde... EN de holo caster in zijn zak stak. Hij had zijn vader ook nog een berichtje gestuurd om te laten weten dat hij bij Willows lab was. Een lief berichtje had hij er snel achter gekregen die aangaf hoe trots de man wel niet op hem was en dat hij dit kon. Hij kon van geluk spreken dat hij zo'n goede ouders had. Ouders die achter hem stonden met elke nieuwe keuze die hij maakte. Het feit dat hij ze zo vaak moest inlichten over zijn wellbeing was een kleine prijs die hij daarvoor wel wilde betalen.

Nog even diep ademhalen en hij stapte het lab binnen. Zijn hand gleed even over de deur ging toen hij deze eindelijk wist te lossen. KOrt scande hij de gang, de omgeving, maar er leek niemand aanwezig te zijn. Even schraapte de jongen zijn keel, waarbij zijn hand over zijn hals streek. Misschien had hij moeten laten weten dat hij kwam. Opdat hij het zovaak uitstelde had hij de professor nooit ingelicht van zijn komst, zo ook niet vandaag. Het zou hem daarom ergens ook niet verbazen als ze Pokémon had liggen. Had hij het met opzet gedaan? Nee, niet helemaal. De stress en alles die erbij kwam kijken zorgden er gewoon voor dat hij geen weg met zichzelf kon. En dan vergat je dingen, zoals deze. Dingen die misschien natuurlijk leken voor mensen die wel hun koel konden bewaren.

Met rustige passen liep hij verder het lab in, waarbij hij al snel een open deur zag. De stem van een vrouw was hoorbaar, dat moest wel Willow zijn. Nog even diep ademhalen en hij stapte zo de ruimte in na even een klopje tegen de deur te brengen. Verrast keek de oudere vrouw op naar hem, waarbij al snel een zacht lachje kwam van haar kwam. "IK uh... Kom voor een starter..." sprak hij rustig tegen de vrouw, waarbij hij zijn hand naar zijn broekzak liet gaan en zijn licentie er zo uitviste.

Al snel verschenen er drie Pokémon ten tonele. Hij slikte even, kneep zijn ogen toe en haalde diep adem. Ok dan. Even zien. Kalm analyseerde hij dan ook elke optie. De eerste was een soort van eekhoorn. Als hij het goed had was dit een Emolga. Het was een electric flying type. Ze waren heel populair in Kalos, waar ze vaker te vinden waren op de schouder van mensen. Hoe dan ook had hij ze ook al eens aan het werk gezien als diefjes. Hij stapte dan ook naar voren en stak zijn hand uit naar de elektrische muisachtige. Deze vernauwde haar ogen en snuffelde even aan zijn hand, waarbij ze even haar neusje optrok en schuin wegkeek van hem. Hm... Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem meteen bij de gedachte dat deze Pokémon hem misschien zou ontlopen... En niet zou luisteren. Toch gaf de man niet op en knielde hij even wat bij de flying Pokémon. "Hey, wat dacht je ervan als we-" het neusje van de Emolga schokte en raakte zijn hand, waarbij hij meteen vluchtig weg trok en overeind sprong. Gespannen staarde hij naar de Pokémon, die hem met een klein lachje aankeek. Ok nee, nevermind... Wat een naar karakter had die.

Hij liet zijn blik dan ook naar de tweede optie gaan. Deze had hij wel meer in Hoenn gezien, op meren. Het was een Lotad, grass water type als hij zich niet vergiste. Hij bekeek de Pokémon even rustig en knielde erbij neer, waarna hij rustig zijn hand bij de ander hield. De Pokémon sniffelde even aan zijn vingers, maakte een blij geluidje en zette een pas naar voren om haar pootje tegen zijn hand te zetten. Een glimlach krulde op zijn lippen toen hij zag hoe ontspannen de Pokémon was. Het leek erop dat deze heel rustig was en-

De Emolga naast hun hopte naar de Pokémon toe en schokte hem met een Nuzzle, waardoor water geschrokken uit de bek van de Lotad kwam. De Water Gun werd rechtstreeks in zijn gezicht gelanceerd, waardoor hij wel meteen zijn handen ophield om het tegen te houden. "Ah- Sto... Stop alsjeblieft," spark hij met enige moeite, maar de Pokémon luisterde niet. Het staakte immers wel zijn aanval op hem, maar had hierna zijn focus op de Emolga gelegd. Wat hij had gedacht dat een kalme Pokémon was, scheen bedrog te zijn. Want ze vuurde een nieuwe Water gun op de eekhoorn af, die deze ontweek. Gingen die twee nou echt vechten midden in een lab..? "Uhm... Stop... Alsjeblieft," Maar hij kreeg geen reactie van de twee. Angst bekroop hem meteen bij het besef dat hij geen gezag had over deze twee kleine Pokémon. Niet eens een beetje, niks. Hij kon moeilijk een van deze twee meedoen... Dan zou alles weer uit de hand lopen.

De moed zakte hem in de schoenen bij het aanzicht van de twee stoeiende POkémon, die niet luisterde naar hem. Met druipend, nat haar liet hij zijn schouders zakken. MIsschien moest hij maar gewoon gaan. De laatste optie zou vast hetzelfde zijn als de rest. HIj had immers al gezien dat het een Tauros was. Een beest van een Pokémon. Groot en breed gebouwd. Ze waren gekend voor hun woede en ongetemdheid. Ondanks dat ze goede Pokémon maakte om op te rijden, waren ze vaak koppig en extreem aggresief. Hij had dus het idee van de Tauros al meteen verworpen, enkel even gefronst bij de rare kleur die hij had. Hij haalde dan ook diep adem... En kwam langzaam overeind. Hij was doorweekt en de goede moed die hij eerder had was compleet weg gezakt. HIj had niet mogen komen. Het was een fout geweest. "Ik... Ik denk niet dat ik een van deze Pokémon als starter kan nemen," gaf Lloyd eerlijk toe aan de professor, die hem even met een frons aankeek. "Het zou niet veilig en verantwoord zijn," mompelde hij er rustig achterna. HIj probeerde zijn kalm te houden, zich sterk te houden, maar toch voelde hij tranen prikken achter zijn ogen. Hij had gehoopt dat toch anders zou gaan.

Met een diepe zucht kwam hij dan ook in beweging, richting de deur, de uitgang van het lab. Wat hij zou doen was een zorg voor later. Nu wilde hij gewoon naar huis en de teleurstelling van zijn lijf wassen. Een warme douche zou hem vast wat beter laten voelen en dan zou hij-

Iets greep zijn hoodie vast.

Verbaasd keek hij om, om de grote, massieve Tauros achter zich te zien. Teder had de herbivoor zijn hoodie tussen zijn tanden genomen. De grijze ogen van de Pokémon waren strak op hem gericht en ondanks dat hij ietwat bang was... Zag hij toch iets van tederheid in de blik die de stier hem gaf. Een zacht, verdrietig lachje kwam van de man af, waarbij hij een hand langs de kop van de Pokémon legde. "Ik ga... Sorry maatje, kan je alsjeblieft loslaten?" En zoals gevraagd, deed de normal type wat van hem werd verwacht. De hoodie werd gelost, waarbij de POkémon even langzaam zijn kop wat liet zakken. Had hij zojuist... Meteen naar hem geluisterd? Een kleine frons ontstond op het gezicht van de man, waarbij hij even de Pokémon aaide. "Dankjewel... Tot later," en met die woorden kwam hij terug in beweging.

Maar met elke pas kon hij het gekletter van de hoeven achter hem horen.

Langzaam draaide hij zich om, om te aanzien dat de groene Tauros hem helemaal was gevolgd naar de deur. Hij knipperde even verbaasd en slikte even. Had hij te snel geoordeeld? Hij kantelde zijn hoofd wat en stak zijn hand uit naar de vreemd uitziende normal type. "Mag ik je aaien?" De Pokémon sloot zijn ogen, liet zijn kop wat zakken en duwde rustig zijn voorhoofd tegen zijn handpalm. Verbaasd knipperde Lloyd even, waarbij zijn vingers rustig over de Pokémon streken. Dit was helemaal niet het gedrag van een Tauros. Toch niet wat hij er gewoon van was. "Je bent heel zacht..." mompelde hij zachtjes tegen de POkémon, een lach op zijn lippen krulende. Rustig keek de groene Pokémon op, waarbij het zijn hoofd wat bewoog en even met zijn snuit de hand begeleiddde naar de dikke vacht rond de hals van de POkémon. Zijn hand zakte wel meteen weg in de haren, waarbij zijn mond wat open viel. "Oh... Je bent echt heel zacht," fluisterde hij zachtjes tegen de Pokémon. Rustig bracht hij zijn andere hand wat omhoog, waarbij hij kalm de Pokémon meer begon te aaien. Zijn blik gleed even naar de kop van de Pokémon, die zijn ogen had gesloten. "Heb je dat graag?" sprak hij zachtjes tegen de Pokémon aan, waarbij hij even over de schoft van de grote stier ging. Een blij geluid kwam van de Pokémon af. Schijnbaar wel.

Enkele minuten gingen voorbij, waarbij Lloyd zowat de tijd uit het oog verloor. HIj bleef zachtjes tegen de stier praten, hem aaiende en dingen vragen... En steeds opnieuw deed de Pokémo wat hij wilde. Het was zo'n zachtaardig wezen, iets dat hij niet had verwacht. Het was toen Willow even haar keel schraapte, dat hij eindelijk opkeek. "Ik denk dat er toch een goede keuze voor je is. Wat denk jij?" Verbaasd knipperde de man even, waarbij zijn ogen langzaam naar de stier gingen. De grijze kijkers van het beest stonden zacht, waarna het langzaam zijn ogen sloot en liefkozend zijn kop tegen zijn buik aanlegde. Een lachje kwam van de man af. "Ja, ik denk het ook."

Het duurde niet lang voordat een hand op zijn schouder kwam. Kalm keek de trainer even om, enkel om Willow te zien die de Pokéball van de Tauros uithield naar hem. Vervolgens overhandigde ze de papieren van het vreemd uitziende wezen aan hem, waarop Lloyd even knikte naar haar. "Dankjewel," zei hij dan ook zachtjes, met een glimlach op de lippen. De vrouw glimlachte nog even naar hem en wenste hem nog een fijne dag, waarna hij en de Pokémon beide naar de uitgang werden begeleid. Even aaide de jongen de normal type nogmaals, waarna hij hem voor nu liet terugkeren in zijn ball. Immers betwijfelde hij het dat het door de deur zou passen. Het was een massief beest, dus het zou zeker niet zo makkelijk werken.

Eenmaal buiten keek hij even rond, waarna hij al snel een afslag nam naast het lab, richting een open veld. Kalm nam hij zijn pokéball erbij waarna hij rustig weer de stier eruit liet. In een rode flits verscheen het beest voor hem... En... VIel zijn mond open. Wacht es even. Was het normaal dat hij zo groen was? Zo geelig? Dit zag er niet- Oh jee. Paniek bekroop hem wel meteen waarna hij even diep adem haalde en zijn holo caster erbij nam. Eerst even Alain inlichten erover. Het verschrikkelijke gevoel bekroop hem echter vrij snel. Wat moest hij gaan doen met- En wat als hij... Nee, dit beest zag er echt ziekig uit. En was echt lelijk. Konden ze dit fixen? Bezorgd keek hij op naar de Tauros, die langzaam naar zijn nieuwe eigenaar was gelopen, om liefkozend zijn kop tegen zijn buik aan te duwen. Ah... Even haalde de man diep adem, waarna een zucht volgde, en hij de Pokémon even kroelde achter zijn horens, iets dat hij duidelijk fijn vond. Nou... Het was toch iets dan...

- Open