Tales of

Sinnoh

Hij had Malach nu al enkele dagen. Hij had de Pokémon vernoemt naar Malachite, aangezien zijn kleuren wel erg veel erop leken. Hoe dan ook wist hij niet goed wat hij aanmoest met de Tauros. Het was ene brave en hele lieve Pokémon die alles deed, maar hij was inderdaad spuuglelijk. Lloyd had opgemerkt dat hij ook een litteken had zitten over zijn schoft en ergens vroeg hij zich af wat de voorgeschiedenis was van de zachtaardige stier. Hij had opgemerkt dat hij erg schuw was van zijn vader... Wat ergens niet vreemd was. ZIjn vader was net als een Ursaring gebouwd. Breed en groot. Twee strenge bruine ogen en een baard die hij trots had uitgegroeid. Zijn bruine, krullende lokken liet hij altijd uitgroeien en droeg hij in een staart. Hij was duidelijk getint en had wat littekens over zijn armen lopen, zo ook eentje over zijn wang. De meeste waren van ongelukjes, zo wist lloyd, maar zijn pap vertelde altijd dat het van een gevecht ofzo kwam. De stoerste verhalen om zichzelf nog enger te laten blijken. IN de realiteit was de detective een echte knuffelbeer. Hoe dan ook was het wel altijd duidelijk dat hij niks meehad van zijn vader en zo dus ook geadopteerd was. Waar hij origineel blond was had hij een bleke complexiteit en helderblauwe ogen. Hij was altijd mager geweest en had geen aanleg voor spieren, waardoor hij echt op een stokje leek naast zijn pap. Hij leek helemaal niet op zijn ouders, maar dat kon hem niks schelen.

Vandaag, however, had zijn vader hem gevraagd mee te komen naar een case. Schijnbaar ging dit om het incident van enkele dagen terug in Jubi. Waar een jongen ten prooie was gevallen aan een Team Zekrom executive. Althans, dat waren de geruchten. Hij had helaas nog niet veel tijd gehad om de documenten in te kijken en wist dus niet wie deze man was. Wat zijn naam was of hoe hij eruit zag, was hem een raadsel. Hij zou ook alleen observeren, zien wat zijn vader zou doen en notities nemen. Mocht hij ooit zelf een detective willen worden moest hij leren van hem. Met alleen koffie zetten voor de agenten kwam hij immers nergens.

Al snel waren ze aangekomen bij het ziekenhuis, waar Lo al snel uitstapte. Even ruste zijn hand op de ene ball die aan zijn riem hing, waar de shiny Tauros inzat... Voordat hij zijn handen liet zakken en zich weg draaide. Snel nam hij zijn rugzak en de tas van zijn vader uit de politiewagen, waarna hij rustig even een pas terugnam. Kort keek de zwartharige even naar de grote man, die naar hem toe kwam. Rustig gaf de jongen de zak aan zijn vader aan, die het duidelijk wat makkelijker had het zware ding te tillen. "Thanks," zei hij met een glimlach, waarna een hand door de haren van zijn zoon gingen. lloyd glimlachte even en gaf zijn vader even een duwtje, waarna hij rustig de oudere man begon te volgen.

Waar zijn vader in uniform was, was hij in zijn gewoonlijke kleding. Buiten de badge die hij om zijn hals had kon men hem makkelijk verwarren voor maar een joch. Hij keek even twijfelachtig op naar zijn vader, die rustig informatie vroeg aan de balie. Lloyd nam hier de tijd om even zijn papierwerk boven te halen. Eenmaal zijn vader immers een kant opliep, stapte hij naar voren en legde hij de folders van zijn zusje neer. "Zou... Zou u hier wat van deze posters kunnen ophangen?" klonk er zacht van de jongen af. Het waren de vermist posters die hij wel vaker rondhing. Hij zou immers niet opgeven, nee, nooit niet. De dame bekeek de papieren even, waarna een glimlachje op haar lippen kwam en ze knikte. "Natuurlijk," zei de dame kalm. Lo glimlachte rustig en knikte even naar haar. "Dankjewel," zei hij op een zachte toon, waarna hij meteen achter zijn vader aan begon te lopen.

Al snel waren ze op de juiste afdeling en voor ze het wisten stonden ze voor de juiste kamer. Kort keek Lloyd even naar zijn vader, die zijn hoed afnam en even zijn hand langs zijn haren streek. Respectvol als de man was, hield hij de hoed in zijn handen. Het was immers alleen beleefd om een hoofddeksel af te nemen. Rustig klopte de agent op de deur van de kamer, waarna hij even wachtte en toen de deur wat opende. "Jubilife politie, we komen wat vragen stellen in verband met uw incident," klonk er van de diepe stem af, terwijl de man geduldig aan de deur bleef wachten of hij toestemming had om verder te komen. Lloyd bleef rustig achter zijn vader staan, geen idee hebbende hoe de patiënt eraan toe was.

Het antwoord die kwam zorgde ervoor dat de grote man knikte en rustig naar binnen stapte. Lloyd liet zijn focus even naar zijn holo caster gaan zodat hij kort even zijn berichten kon nalezen. Hij had al even niks meer gehoord van Alain en met even bedoelde hij enkele dagen. Meestal stuurde Al hem zeker wel eens een random berichtje eens per zoveel dagen. Het was dat hij het de laatste dagen ook zo enorm druk had dat hij nog niet echt de tijd had genomen. Na deze case zou hij AL even een bericht schieten en zien of er iets aan de hand was. Misschien was die vreemde kleine dwerg weer eens wild gegaan. Of misschien was er weer iets met zijn goede vriend gebeurd. Wat het ook was, hij wilde het niet op zich geweten hebben dat hij er deze keer niet voor de witharige kon zijn. Hij had het zichzelf voorgehouden om beter te doen, want dat verdiende zijn vriend maar al te veel.

Rustig liet hij zijn hand zakken terwijl hij opkeek. Zijn holo caster verdween weer in zijn broekzak. Zijn heldere, diepblauwe ogen gingen even over de apparatuur heen die er stond. Hij kantelde zijn hoofd terwijl hij de spullen bekeek. Een zetje van zijn vader zorgde ervoor dat hij opkeek en zijn blik langs al het spul op de patiënt legde. "Cas?" flapte hij er verbaasd uit, voordat hij zijn handen langs zijn mond legde en even verbaasd knipperde. Snel legde hij zijn focus op de grond, waarbij hij even diep in en uit ademde. Ah- Shit... Dit was dus waarom hij Alain al langer niet had gehoord of niet? "Gaat ie een beetje?" vroeg zijn vader rustig aan zijn zoon, waarop Lloyd langzaam knikte. Hij zette een stap terug, nam zijn holo caster erbij en opende de chat met Al, waarna hij snel wat dingen typte. Een frons ontstond op zijn gezicht toen hij aanzag dat de berichten helemaal niet aankwamen. Paniek sloeg bij hem in. Alain was niet het type om hem te blocken, leek hem sterk. Was er iets met hem gebeurd? Was hij hier ook ergens in het ziekenhuis? Wat als er iets met hem was gebeurd? Hij kon Rey altijd even contacteren, misschien wist zij meer en dan-

"Ben je zeker dat het goed gaat?" de zware stem van zijn vader weerklonk nogmaals door de kamer. Lloyd had helemaal niet door hoe zijn vrije hand naar het blonde plukje op zijn schouder was gegaan, waar hij nerveus wat mee aan het frumelen was. De andere hand, die duidelijk wat aan het beven was, was strak rond de knalrode holo caster geklemd. Verbaasd keek hij op, zijn ogen groot als schaaltjes. Hij knikte even langzaam, slikte en zuchtte even. "Ja... ja, dit kan wachten," zei hij zachtjes tegen zijn vader waarna hij nogmaals knikte en zijn holo caster in zijn achterzak opborg. Zijn ogen gleden weer naar de zwaar gewonde man in het bed, waarbij hij wel meteen een ongemakkelijke rilling over zijn rug kreeg. "Dus Casimir Noirceur is de naam, heb ik het goed?" Noirceur... Klonk heel Frans. "Ik ben Jürgen Sattler, ik zal je wat vragen stellen. En dit is Lloyd, hij loopt met mij mee om wat ervaring op te doen. Hopelijk vind u dit niet erg?" Kort stak de zwartharige jongen even zijn hand op om even te wuiven naar de ander. "Uh... Aangenaam..." Klonk er zachtjes van hem af. Hoe dan ook kon hij het nog steeds niet van zich afschudden. Alles omtrent Alain, alles omtrent dit.

Lloyd had niet mee gekregen hoe de ander hem aanstaarde nadat hij diens naam zei. Schijnbaar ook een nickname, want zijn vader noemde hem Casimir. Niet geheel raar, Cas klonk immers veel fijner. Maar misschien had de ander dat niet zo heel graag. Immers was hij nog steeds een vreemdeling voor hem. Hij slikte dan ook even en nam er een mentale notitie van. HIj zou het de ander wel eens vragen op een meer gepast moment. Nu was niet het ideale moment. Als zijn vader wist dat hij hem kende, zou hij immers buiten moeten wachten. Wat misschien beter was, maar ergens... Hij slikte even ongemakkelijk. Hij kende de man enkel door Alain zijn berichten en de gesprekken die hij had met hem. Niks meer... Dus het telde niet echt.

Zijn vader gaf de ander een bemoedigende glimlach. De manier waarop Cas sprak was alles behalve hoe hij het had voorgesteld, maar met zijn situatie was het ook niet vreemd. Rustig nam de zwartharige jongen zijn rugzak af, waarna hij een schrift uithaalde en een pen, om vervolgens een pas terug te nemen en te gaan zitten op een stoel wat verder van zijn vader en het bed af. "Dankjewel," zei zijn vader rustig tegen de man in het bed, waarna hij even omkeek naar Lloyd. Kort keken de twee elkaar aan, waarna zijn vader even rustig terug keek naar de patiënt. "Dan zullen we vast niet lang bezig zijn," sprak de man rustig tegen de ander. "Zullen we beginnen bij het begin als u dat goed vind? Kunt u me vertellen wat er is gebeurd?" zei de man heel rustig tegen de jongen in het bed. Kalm keek Lloyd even op naar de twee, waarbij hij rustig wat dingen begon neer te pennen. De houding van zijn vader was erg rustig, erg kalm. Hij nam afstand, aangezien hij duidelijk zag dat Casimir niet op zijn gemak was. Zou hij ook niet zijn als er plots twee vreemden in de kamer stonden. Zeker niet als hij in zijn schoenen stond... "Neem je tijd maar, ok? En maak je niet druk als je iets niet kan herinneren," zei de oudere man rustig tegen de ander. bemoedigend was zijn vader altijd. Hij mocht van geluk spreken dat deze vent zijn pa was, had ie echt zoveel geluk mee gehad.

De ander was zo gespannen. De manier waarop hij keek van zijn vader naar de deur en terug was maar al te duidelijk. Hij wilde niet dat de ander hier was, maar dat leek zijn pa niet echt in te zien. HIj zag immers geen aanstalten van de oudere man om weg te gaan en er iets aan te doen. Knikte enkel begrijpelijk toen Cas sprak. Ze wisten wie de iemand was. Een berucht iemand onder de politie. En zoal Crescent Moon als de politie kon er niks aan doen. Niet aan die vent. Hij had reports gelezen over deze man en de gedachte alleen al om oog in oog te staan met zo'n crimineel liet hem rillen. Hij was hetgeen waar Lo misschien het bangste voor was. Hij gebruikte Pokémon zoals hij ze zag in zijn nachtmerries, als echte wapens. Hij maakte zijn angsten realiteit. Kort klemde zijn hand strakker om de pen, waarbij hij kalm probeerde te blijven. Verder pennen en-

De knal liet een piepje uit Lloyd komen, waarbij hij meteen overeind sprong. Gespannen keek hij even rond, waarbij zijn blik wel meteen viel op het bed, waar het geluid vandaan kwam. Zijn vader keek even om naar hem, voordat het neerknielde om onder het bed te kijken. "Ah... Wat een mooie Houndoom," sprak de grote man kalm, maar verder gaf hij er geen aandacht aan. Hij kwam terug overeind en kort keek Lloyd zijn vader aan. Nu hij overeind stond had hij het schrift tegen zichzelf aangedrukt. Wat deed een Houndoom hier? Waren die beesten niet levensgevaarlijk? Wat als het opeens onder het bed vandaan zou komen om hun te bijten? Wat als het een brand zou starten en.... En...

De stem van de ander weerklonk weer.

Fragieler dan eerst, breekbaarder. Het was ook toen hij terug zijn blik op Cas legde dat hij doorkreeg hoe graag hij hun weg wilde. Maar zijn vader zag het niet in en knikte nogmaals. "Weet u nog wat u aan het doen was voor het gebeuren?" klonk er rustig van de breder vent af. Langzaam verlaagde Lloyd zijn handen, waarbij hij rustig wat dingen neerschreef... maar uiteindelijk stopte. "En ik neem aan dat u uw Pokémon bedoelt? Weet u precies welke er genomen zijn?" Oh... Oh jee. Was dat niet een beetje te snel om boven te halen? Had zijn vader niet door hoeveel stress de ander had? Een frons verscheen op de zwartharige, die al die tijd was recht blijven staan. Hij wist dat hij hier was om enkel te kijken maar... Maar dit was.

"Misschien heeft hij een minuutje nodig...?" klonk er zachtjes van Lloyd af, die even een stap naar zijn vader zette en kort aan zijn mouw trok. De grote vent keek even op, waarna hij zijn blik schuin legde op zijn zoon. Grote blauwe ogen waren gericht op de bruine kijkers van zijn vader. Kort keken ze elkaar aan, voordat een zucht volgde. "Hij is-... Misschien kunnen we beter even naar buiten gaan?" klonk er zacht van de magere jongen af. De lange man scande het gezicht van zijn zoon, voordat een zucht van hem afkwam en hij terug keek naar Cas. Geen woord terug gevende aan hem... Hij snapte ergens dat hij professional wilde blijven en eerste wilde uithoren wat Cas hem te zeggen had maar... Kon hij niet inzien dat dit geen nut had?

De ander begon te praten en toen de naam van Alain werd gedropt, lichte zijn vader een wenkbrauw op. Kort keek de brede man om naar hem, waarop Lloyd enkel even knikte naar zijn vader. "I... Ik ken hem niet persoonlijk maar ja-" zei hij zachtjes tegen de grote man. Een bedenkelijke frons kwam op het gezicht van de man, waarna een zucht van hem afkwam. In zijn ooghoek zag hij echter hoe Cas het duidelijk niet makkelijk had. ZIjn blik gleed dan ook even naar de jongen die in het bed lag. Compleet kapot gemaakt en fragiel. Wat er was gebeurd was duidelijk hevig geweest. Dit was wat een Pokémon kon doen, of niet? Hij slikte even en haalde diep adem, hield deze even vast en schudde zijn hoofd. Langzaam en beverig kwam zijn adem weer los. "Laat hem even, alsjeblieft pap," klonk er deze keer wat strenger van de magere jongen af, waarbij hij steviger aan de mouw van diens shirt trok.

De bruine ogen van de grote man werden op hem gelegd, maar een geluid van de gewonde jongen zorgden dat zoals hij als zijn vader omkeken naar hem. Het leek erop dat de ander iets in de aard van een paniekaanval aan het krijgen was. Het was dat moment dat de grote hand van zijn vader op de zijne kwam en hij even knikte. De agent kwam in beweging en verdween al snel uit de kamer, waardoor hij nu alleen was met iemand die duidelijk in paniek was. Kort hapte hij even naar adem, waarna hij zijn schrift meteen opborg in zijn rugzak. Rustig sloeg hij het ding weer op de rug waarna hij een waterfles van het tafeltje nam een bekertje erbij nam. Hij schonk wat water in, stapte naar het bed toe en zakte wat door zijn benen naast het bed, de ander rustig bekijkende. Ah jeetje..

De Houndoom was tevoorschijn gekomen. En wel meteen wilde Lo rechtstaan en een pas naar achter zetten. Maar de Pokémon was niet zo aggresief als hij had verwacht of eerder op z'n reizen had gezien. HIj knipperde even vluchtig en haalde diep adem. Hij zou vast niks doen. Langzaam maakte hij zijn helderblauwe ogen los van de hond, waarna hij zijn focus op Cas legde. "Wil je dat ik Alain voor je ga halen?" Sprak hij op zijn gebruikelijke zachte stem tegen de ander. Hij had geen idee waar de jongen was of hij hem kon bereiken op dit moment. Maar als Cas aangaf dat hij de ander moest halen, dan zou hij vast wel een manier vinden. Hij kon Rey even bellen of berichten en vragen of zij meer wist.

Wat kon hij hier het beste doen? IN zijn ogen was het beste dat hij kon doen de ander zo goed mogelijk kalmeren en zien of hij Alain kon inlichten. Aan de andere kant was hij bijna zeker dat Al hiervan wist. De ander kon niet ver zijn, was misschien even een break gaan nemen. Immers, nu hij er beter over nadacht... Er was maar een slachtoffer geweest en daarbij zei hij dat hij Alain was gaan ophalen van werk. Het kon niet anders dan dat de ander even een breakje was gaan nemen. Toch... Toch sprak de ander een antwoord uit die hem verbaasde. Nee. Wel... Het was bevestiging dat Al waarschijnlijk ok was, anders zou hij vast iets anders gezegd hebben, toch? Maar waarom wilde hij niet dat- Oh... Ja.

Het gaat, zei hij. Waarop Lloyd de ander even langzaam bekeek. Had hij zichzelf bekeken? Niemand verwachtte dat het met hem ging. De ander had echter alleen aandacht voor de Houndoom, zo bleek, en dus bleef Lo er een beetje ongemakkelijk staan. Niet goed wetende of hij in de kamer moest blijven of niet. Hij had weg willen  gaan, maar aan de andere kant leek hem dat niet het beste. Cas begon weer te spreken. Nou... Dit waren woorden, waar hij wel iets mee was. "Dat snap ik," zei hij rustig tegen de ander, waarna hij even rustig naar de speciaal gekleurde hond keek naast de ander. "Dit soort dingen heeft tijd nodig. Sommige agenten zien dat... Niet zo goed in," gaf hij eerlijk toe. Hijzelf was niet eens een agent. Hooguit kon je hem aanzien als stagiare en daar stopte het ook. "Maak je er niet druk om. Ze hebben allen een dikke kop. Dat komt allemaal wel uiteindelijk op hun pootjes terecht," ze konden het gesprek altijd later voeren. En alles kwam wel goed, dat moest wel. Zolang ze positief ernaar bleven kijken.

Even schraapte hij wat zijn keel, ietwat ongemakkelijk. "Ik heb een glaasje water voor je uitgeschonken," Zei hij kalm, waarbij hij het glas op het nachtkasje bij het bed zette, zodat de ander er aan kon. "Dan... ga ik maar, tenzij ik nog iets voor je kan betekenen?" hij keek de ander even rustig aan. Als hij hem vroeg om iets te halen, zou hij het doen. Misschien wilde hij de afstandsbediening... Of misschien... Bedacht hij zich toch over Alain. Maar jeetje. Wat een moeilijke jongen was dit om te lezen. Hij had het wel enorm moeilijk om te polsen wat de beste stappen waren hier.

Misschien. Nou daar had hij helaas weinig aan. Hij slikte even, onderdrukte een zucht en bleef de ander kalm aankijken. Het was duidelijk dat de ander niet gemakkelijk was en in deze hele situatie zou ook hij niet meteen dingen lossen aan een vreemde. Het was niet een kwestie van vertrouwen, maar een kwestie van de impact van de situatie. Van het voorval dat plaats had gevonden. Hij knikte dan ook even kalm naar Cas. Een dankje, gevolgd door nog een paar woorden. "Natuurlijk," zei hij rustig tegen de ander, waarna hij even een pas naar achter zette en knikte. "Spoedig herstel toegewenst... En fijne dag nog," sprak hij op een zo vriendelijke toon tegen de ander, voordat hij zich omdraaide en met ietwat te snelle passen naar de deur van de kamer liep.

Eenmaal op de gang kwam een zware zucht van de jongen af. Zijn vader keek even kalm om naar hem, waarbij lloyd langzaam opkeek naar hem. Een nieuwe zucht volgde, waarbij een hand op de schouder van de zwartharige kwam. "En?" Hij haalde zijn schouders op. "Ik vertel de rest wel op kantoor," Een knikje, waarna ze in beweging kwamen. Rustig nam Lloyd zijn holo caster uit, waarna hij Rey begon te appen. Bij het passeren van de verpleegsruimte, klopte hij ook even aan, waarna hij aangaf wat Cas hem had gevraagd. Een jonger meisje ging erop in en liep langs hem heen, waardoor de trainer rustig achter zijn vader kon gaan. Eenmaal buiten zou hij Al even bellen op dat nummer... Dit was immers niet ok.