Tales of

Sinnoh

Met een goedkeurende blik in zijn ogen keek Eli naar de Shiny Turtwig die hij had gekregen. Of nou ja, gekregen… Hij had de Pokémon geruild voor een Luxury Ball. Hij had besloten dat Donatello, zoals hij de Turtwig heel cliché had genoemd, een vast slot in zijn team zou krijgen terwijl zijn pas gevangen Rowlet – die origineel zijn teammember zou worden – een speciale slot in zijn PC kreeg. Totdat hij een thuis vond voor de Rowlet. Waarschijnlijk ging hij de Pokémon eerst nog evolueren om er meer geld voor te krijgen, maar daarna zou hij er een goede thuis voor zoeken. Of de Wonder Trade in gooien. Het maakte niet zo heel erg veel uit, als hij er maar iets waardevols voor in de plaats kreeg. In elk geval was hij nu in Eterna City omdat hij gereageerd had op een andere oproep van één of andere Bug fanaat die graag een Venipede voor zijn team wilde hebben, maar op de één of andere manier dat blijkbaar niet zelf kon fixen. Eli had meteen op de oproep gereageerd, verwachtend dat hij er wel wat geld voor terug zou krijgen of iets anders waardevols. Maar hij was vooral geen geldwolf of zo. Neuh. Hoe moest hij anders al dat Pokévoer betalen? Zijn blik gleed kort naar Scar, Raffaela en Donatello. Raffaela keek naar Donatello alsof hij een bedreiging was voor het team en Eli rolde kort met zijn ogen terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd plaatste en zijn blik richtte naar de oranjekleurige hemel. Zijn maag begon te knorren, wat hem eraan herinnerde dat hij nog niks had gegeten. Dat zou hij dan straks maar eens als eerste gaan doen.

Als zijn maag zijn ogen niet liet openen, dan was het de opmerking van een veel te enthousiast meisje met een Pokémon dat hem deed denken aan een suikerspin dat dat wel deed. Eli opende één oog om te zien wie dat hij voor zich had en kon het niet laten om te denken dat haar haren best goed combineerden met de Pokémon die ze bij zich had. Zijn blik gleed kort naar het standbeeld waar het meisje voor stond en hij snoof geamuseerd voordat hij zijn ogen weer sloot. ”Veel succes,” zei hij op een nonchalante toon tegen haar terwijl hij met zijn hand een vaag gebaar naar haar maakte. ”Als je een legendary weet te vangen met die suikerspin dat daar naast je staat, dan eet ik de stront van mijn Turtwig op.” Hij miste de geagiteerde blik die zijn shiny Turtwig naar hem wierp en de verbouwereerde blik van zijn Houndour compleet. Raffaela was dan weer bezig om met samengeknepen ogen naar het meisje voor haar te kijken, inschattend of ze een bedreiging vormde voor haar of niet. Zou ze Eli inpikken of zou ze van hem afblijven? Voor de zekerheid stelde de Froakie zich al verdedigend voor haar trainer op, wat Eli opnieuw ontging omdat hij nog altijd met gesloten ogen op het bankje met zijn armen achter zijn hoofd rustend naar de hemel aan het “kijken” was. Dadelijk zou hij toch maar eens voor zijn eten gaan kijken, besloot hij toen zijn maag opnieuw knorde.