Tales of

Sinnoh

De blik van de taxichauffeur zei genoeg; Casimir zag er niet uit. Om de zoveel tijd merkte hij hoe de man in de achteruitkijkspiegel naar hem keek, maar hij probeerde het te negeren door zijn ogen op de weg te houden. Elke hobbel in de weg had hij gevoeld en op een gegeven moment had hij op het punt gestaan om terug te rijden. Zowel bij het instappen als het uitstappen voelde hij zijn hele lichaam klagen om de geforceerde bewegingen. Het was een wonder dat het lukte zonder hulp. Hij had zo zijn best gedaan zijn gezicht in de plooi te houden, maar toch vroeg de man of hij moest helpen. Een antwoord kreeg hij niet. Casimir legde enkel wat munten in zijn hand om nadien de deur achter zich dicht te gooien.

Enkel de heenreis had hem al volledig uitgeput. Als Casimir nu neer zou zitten, was de kans groot dat hij direct in slaap zou vallen. Maar dat was meestal het probleem niet. Doorslapen was wat niet lukte. Iedereen kon zien dat de jongen niet oké was, het stond op zijn gezicht geschreven.

Eenmaal de schuifdeuren van de gym opende, rolde er een opgeluchte zucht over Casimir zijn lippen. Hij had het gehaald. Nu moest hij enkel de gym verslaan en dan zou alles goed zijn. Dan kon hij bewijzen dat- dat hij niet-

Alles in orde?

Casimir schrok terug uit zijn gedachten en draaide zich veel te snel om. De taxichauffeur stond er nog steeds en keek hem met een bezorgde blik aan. Hoe lang stond hij hier al? Zonder te reageren stapte hij de gym binnen en de deuren sloten achter hem.

Nog steeds trok hij met zijn been. Het maakte niet uit hoe hard hij zijn best deed om normaal te stappen, iedere keer dat hij zijn voet neerzetten op de grond voelde hij een pijnscheut door zijn enkel trekken. De dokters hadden hem gezegd zijn voet zo min mogelijk te belasten, maar toch stond hij hier.

“Ik kom de gym uitdagen,” zei Casimir, zijn stem een heel pak minder zelfzeker als hij zelf wilde. De persoon gaf hem maar een rare blik. Zijn blik wendde hij af in de richting van het veld. De pokéballen die hij bij had voelde aan alsof ze een gat aan het branden waren door zijn kleren. Iedereen bleef hem aankijken alsof hij ieder moment in duizend stukjes kon breken.

Maar Casimir moest dit doen.  

Casimir had zijn handen tot vuisten gebald terwijl hij keek naar de Gym Leader. Zijn adem stokte in zijn keel zodra de man een pokébal boven haalde en hij moest zichzelf dwingen om op zijn plek te blijven staan. Hij wist welke pokémon de man tot zijn beschikking had en het– het viel mee.

Een sableye verscheen op het veld met een grote grijns op zijn kop. Dit was oké. Hiertegen kon hij zeker winnen. Casimir pakte er één van de ballen bij en liet de pokémon eruit. “Shit,” vloekte hij direct toen de Psyduck er verscheen. Verward keek hij neer op de pokébal in zijn handen. Hij had de verkeerde genomen, het was nooit– dit was niet de pokémon die hij nodig had. Zijn hartslag schoot direct de hoogte in. “Dat wa—” maar het had geen zin, hij was te laat want het gevecht was al begonnen.

“Amnesia,” zei Casimir snel.

Dit was niet de geschikte pokémon voor een gym gevecht. Dat wist hij maar al te goed. Deze pokémon kon zijn aandacht er nog geen vijf minuten bij houden. “Confusion.” Ervoor zorgen dat de Sableye niet steeds kon aanvallen was de beste optie, maar Frane leek erop voorbereid. Met een Dig verdween de pokémon onder grond en Casimir scande direct de omgeving, ook de Psyduck deed hetzelfde. Toen hij eenmaal zag waar de pokémon boven kwam was het al te laat. Een Shadow Claw raakte en zorgde ervoor dat de Psyduck stappen naar achter moest zetten.

Normaal was dit het moment om direct over te gaan op een aanval, maar het ging allemaal te snel voor Casimir om bij te houden. Er was een mogelijkheid om aan te vallen, maar hij wist niet met wat. Eender welke aanval was goed geweest, maar zelfs wanneer hij zijn mond opende, kwam er niks uit. Frane wachten er ook niet op. Voor Casimir het besefte, werd de Psyduck al geraakt door een Low Kick. De pokémon viel op zijn rug en begon hevige met zijn poten te spartelen. “Amnesia.” Het was genoeg om ervoor te zorgen dat de Psyduck kalm genoeg was om hopelijk weer recht te staan, maar het was niet snel genoeg.

De Sableye stond weer voor de Psyduck en zorgde ervoor dat de Psyduck naar achter vloog door een Mega Kick. “Amn–” begon Casimir twijfelend, niet wetend of het nodig was om de Psyduck weer te laten kalmeren. Het was daar dat hij een grote fout maakte.

”Disable.”

Zijn ogen verwijden terwijl hij de man die er kalm bij stond aan keek. In de meeste situaties was het geen probleem als één aanval niet gebruikt kon worden, maar nu kon hij dat niet hebben. Zonder deze ene domme aanval, was er niets dat hij kon doen om de aandacht van de Psyduck te trekken. Het zwarte ding was weg aan het lopen, handen tegen zijn hoofd en een angstige blik in zijn ogen. Er was niks– hoe kon hij– wat moest–

“Hydro—” een hoestbui kwam op voordat Casimir zijn zin kon afmaken. Een arm plaatste hij rond zijn ribben die klaagde en de gips hield hij voor zijn mond. Zijn keel en longen branden en de pijn trok helemaal naar zijn rug. Casimir hoorde niet wat Frane zei, en kon enkel zien hoe de Sableye recht voor de Psyduck verscheen. Zijn pokémon wist helemaal niet hoe hij moest omgaan met een pokémon die voor hem verscheen en verstijfde helemaal om vervolgens geraakt te worden door de Shadow Sneak.

Frane stopte daar niet. De man zag zijn kans en zou die grijpen. “Thunder Punch.” Elektriciteit bouwde zich op rond één van de klauwen van de Sableye en een vuist raakte de Psyduck recht in zijn gezicht. Er was niets dat Casimir kon doen buiten hulpeloos toekijken. “Nog een keer.” De Sableye reageerde direct. “Ontwijk het,” probeerde Casimir wanhopig, maar het enige wat de Psyduck deed was weg lopen waardoor hij opnieuw geraakt werd, dit keer tegen zijn rug. De zwarte pokémon viel naar voor en stond niet meer recht.

Er werd iets gezegd door de scheidsrechter, maar Casimir hoorde niet wat het was. Hij keek enkel toe hoe zijn pokémon stil op de grond lag, aan het wachten tot hij weer opstond. Dit kon nog niet over zijn. Ze waren helemaal niet zo lang bezig. Het had geen probleem mogen zijn en toch– nee, ze moesten verder.

“Vanzelf gaat hij niet terugkeren.” Bij die woorden werd Casimir uit zijn gedachten getrokken. Met een bevende hand greep hij naar de pokébal van de Psyduck om hem te laten terugkeren. Het was oké. Dit gevecht was niet over, hij had nog steeds een kans om het om de rollen om te keren. Hij kon nog winnen.

Zijn hand beefde harder als normaal terwijl hij naar de volgende pokébal greep. Deze keer controleerde hij het twee keer om zeker dat zijn dat hij de juiste bij zich had. Hij wilde niet hetzelfde meemaken als daarnet. Voor hem op het veld verscheen de Mawile en hij kon het niet laten opgelucht te zuchten, blij dat het dit keer wel de juiste was. De Mawile keek hem echter met een kwade blik aan vanuit haar ooghoeken. Sinds hij haar gevangen had, was ze al kwaad op hem, het er niet mee eens zijn dat ze geen wilde pokémon meer was. Luisteren deed ze dan ook met tegenzin.

“Fairy Wind en daarna Iron Defence.”

Een roze mist verspreidde zich over het veld voor zich, die op volle snelheid de Sableye omringde. Casimir wist voor de eerste keer opgelucht adem te halen. Heel het gevecht was verschrikkelijk geweest tot hiertoe, maar eindelijk raakte een aanval. Ze had zelfs nog de tijd om de volgende aanval ook uit te voeren.

Een geschrokken geluid verliet de Mawile toen dat de Sableye ineens uit haar zicht verdween. “Houd de grond om je heen in het oog.” Het was opnieuw een Shadow Sneak, maar het probleem was dat de Mawile niet naar hem luisterde en om zich heen bleef keken. Ze stapte zelfs enkele keren opzij, maar de grond gaf ze geen aandacht. “Blijf kalm, verdomme,” vloekte Casimir die de stress weer voelde, maar hij werd volledig genegeerd. Dat de Sableye zijn aanval succesvol kon uitvoeren toen hij eenmaal verscheen, was geen wonder. De Mawile gebruikte de momentum van de klap enkel om weer afstand te creëren.

“Sucker Punch.”

Het voordeel was dat de Mawile snel was en in slechts enkele seconden voor de Sableye kwam te staan, om hem een harde klap te verkopen. Op het commando van Frane, wist de pokémon echter te blijven staan, waardoor hij direct terug kon aanvallen. Een Flame Punch raakte de Mawile direct en ze schoof erdoor een meter naar achter. De Sableye ging direct weer voor de aanval, en opnieuw werd de Mawile geraakt door een Flame Punch. Frane probeerde, maar de 3de keer waren ze erop voorbereid. “Ontw—” de Mawile sprong vanzelf al opzij om de aanval te ontwijken en koos er zelf voor om aan te vallen met Bite. Ze greep de Sableye vast met de rare kaken die aan haar hoofd bevestigd waren. Het was helemaal niks waar Casimir aan gedacht had, maar hij moest het er maar mee doen.

“Nog eens Sucker Punch.” De Mawile had echter andere ideeën. Ze gooide de Sableye de grond op om daarna met een Iron Head aan te vallen. Voor even was de Sableye aangedaan van de plotse klappen, maar het duurde niet lang voor hij was weer in orde.

Tussen de klauwen van de Sableye verscheen er een grote donkere bal, die op de Mawile af vloog. Door de kleine afstand tussen beide pokémon, was het helaas onmogelijk om het te ontwijken. Voor even leek het erop dat de Shadow Ball de Mawile op de grond zou krijgen, maar ze bleef standvastig rechtstaan. Wanneer ze echter weer op keek, was de Sableye nergens meer te bekennen. Net zoals de vorige keer wist ze niet wat er aan de hand was. Casimir wilde haar zeggen wat ze moest doen, maar wat als ze weer niet luisterde? Het ene moment deed ze precies wat hij wilde, en het andere moment ging ze haar eigen gang. De twijfel en de angst om weer genegeerd te worden, zorgde ervoor dat hij de lang twijfelde.

De Sableye verscheen vlak voor de Mawile met een nieuwe Shadow Sneak. Het zorgde ervoor dat de Mawile maar wankel op haar poten bleef staan. “Fairy Wind,” Casimir haatte hoe wanhopig zijn stem klonk, maar deze keer werkte het. Zodra hij de aanval zag van de Mawile, sloot hij even zijn ogen, alsof er een grote last van zijn schouders viel. Dit korte gevecht had al veel te veel energie geëist van hem. “Nu Iron head.” Frane had enkel andere plannen en liet de Sableye aanvallen met een Thunder Punch. Beide pokémon raakte elkaar en de liepen wankel naar achter. “Niet opgeven,” mompelde hij zacht tegen de Mawile die haar best deed overeind te blijven. Hopelijk was het genoeg om de Sableye uit te schakelen.