Tales of

Sinnoh

Veel kon hij niet doen. De afgelopen dagen sinds hij weer thuis was – thuis als in bij Alain in Sandgem – had hij zijn dagen op de zetel gespendeerd, soms een een film gezien of een boek gelezen, maar het was niet genoeg om hem af te leiden. De muren leken langzaam op hem af te komen hoe langer hij binnen zat. Rondwandelen was alles behalve comfortabel en van de dokters mocht het eigenlijk ook niet. Platte rust hadden ze aangeraden. Niet voor zijn ribben, maar voornamelijk voor zijn enkel en rug.

De frisse lucht deed hem echter goed en ook de Houndoom die vrolijk rond liep met een tak twee keer zo groot als hem leek ervan te genieten. Hij was nog geen vijf minuten van Alain zijn huis verwijderd en was gewoon naar het eerste het beste bankje gegaan dat hij tegenkwam om daar neer te zitten. Eigenlijk wilde hij na nog geen minuut al weer terug gaan, maar daar was zijn lichaam niet klaar voor.

Casimir keek op toen hij iets op zijn schoot voelde. Een kleinere tak als eerder lag op zijn benen. Een vrolijke blaf weerklonk terwijl de pokémon voor zijn voorbenen ging. Casimir pakte de tak vast, waardoor het wezen enkel enthousiaster werd. “Dit gaat niet lukken,” zuchtte hij, wat enkel zorgde voor een nieuwe blaf. Hij tilde zijn hand wat op en probeerde de tak weg te gooien, maar het vloog nog geen meter verderop neer. Toch was het genoeg voor de pokémon om er enthousiast op af te springen, de tak tussen zijn tanden te nemen en ermee rond te lopen.

Casimir keek toe hoe de Houndoom tevreden de tak tussen zijn tanden nam en zich weer neerlegde aan zijn voeten. Met hoe hij erop kauwde, zou het niet lang duren voordat het kapot was en hij een nieuwe mocht zoeken. Maar daartegen was hij vast wel van plan om naar huis te keren. Een tevreden brom deed Casimir naar de Houndoom kijken.

Zijn plan was om hier toch even te blijven zitten, maar daar leek misschien toch verandering in te komen. De zon ging harder schijnen en Casimir hield de arm met het gips boven zijn ogen om ze te beschermen tegen het licht. Zonder de wolken was het ineens een pak warmer. Hij maakte de sjaal los, want daarvoor was het nu echt te warm geworden, maar dat was niet voldoende. Ondanks dat de lente in aantocht was, droeg hij nog steeds een dikke trui – die veel te groot was – met daaronder nog extra laagjes.

“Hier heb jij vast geen last van,” zei Casimir tegen de Houndoom terwijl hij onhandig de sjaal verwijderde van zijn nek. Een geluid verderop deed hem even opkijken, maar niet direct iets zag. Ook de pokémon aan zijn zijde leek nergens op te reageren. Toch was het erg vreemd. Casimir was hier alleen, maar zo voelde het niet. Vluchtig keek hij even over zijn schouders, maar er was niks. De sjaal vouwde hij op om die vervolgens naast zich neer te leggen. “Misschien moeten we weer gaan,” sprak hij tegen de Houndoom. Het beest liet enkel een zucht horen terwijl hij rechtop stond. Nu moest hij zelf nog recht staan, dat was een grotere uitdaging.

De sjaal trok hij van zijn nek weg en legde hij over zijn linker arm heen, daar was het toch veel te warm voor. Het enige wat nu nog moest gebeuren was recht staan, en dan konden ze naar huis. Jammer genoeg was dat nog het grootste probleem, zeker gezien de bankjes veel te laag waren.

Een zachte grom verliet de keel van de Houndoom nog voordat Casimir wist waarom. Erg indrukwekkend was de grom echter niet te noemen. De vuilwitte pokémon die uit de bosjes kwam, zorgde ervoor dat Casimir een beetje opzij schoof, zelfs al zag het er niet naar uit dat het iets kwaad in zich had. De Houndoom was het er allemaal niet mee eens en mijn zijn hoofd laag keek hij twijfelend van de speelse Furfrou naar Casimir en weer terug. Erg goed zag het beest er niet uit, zelfs Casimir kon zien dat het te mager was.

Zijn blik ging even in de richting van Alain's huis verderop, voor de twee pokémon zijn aandacht weer trokken. “Het zal vast niets doen,” zei Casimir ondanks de lichte twijfel in zijn stel. Je wist immers nooit. Door de woorden van zijn trainer, duwde de Houndoom de tak naar voor met zijn neus, dichter naar de andere pokémon. Enkel om daarna weer een stap naar achter te zetten om de afstand te vergroten. Net zoals Casimir, was de pokémon ook geen fan van onbekenden.

Het onderdanige gedrag van de Furfrou zorgde ervoor dat ook de Houndoom wat gerustgesteld werd. De pokémon wilde net een stap dichterbij zetten, voorzichtig om de pokémon niet bang te maken, toen iets het deed schrikken. De oren van de Houndoom schoten ook omhoog, zonder dat het wist waarom. Eenmaal dat de pokémon zich omdraaide en terug de bosjes in rende, zetten ook de pokémon enkele stappen naar voor.

Geschrokken keek Casimir om, ineens alert door de plotse reactie van de Furfrou. Verward keek hij naar zijn Houndoom, die even verward naar hem terug keek. Traag wandelde de pokémon naar de bosjes om daar te gaan snuffelen. “Blijf maar hier,” waarschuwde hij de pokémon, voor hij zich rechtop duwde. Een zachte his ontsnapte. Zijn arm duwde hij tegen zijn ribben terwijl hij om het bankje heen liep om te zien waar de Furfrou verdween.

“Kom, we gaan,” zei hij tegen de Houndoom, maar hij had enkel aandacht voor de bosjes. Gelukkig was hij slim genoeg om niet achteraan te gaan. “Het gaat niet terugkomen,” zei hij tegen te pokémon die zijn neus enkel dieper de struiken in stak op zoek naar de andere pokémon.

Wanneer de Houndoom zijn kop terug wilde trekken, leek het niet te lukken. De takken van het bosje bewogen hevig en zacht jankte hij om dan doodstil te blijven staan. Ondertussen wist Casimir wat dat betekende. Thuis deed hij dat ook als hij ergens achter vast zat en zijn best deed niets te vernielen. Het was beter zo, voor dat het iets kapot zou maken van Alain, maar in dit soort situaties was het vervelend.

Met tegenzin wandelde Casimir dichterbij en greep hij bosje voorzichtig vast. “Hoe heb je dit voor elkaar  gekregen?” vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. Het lukte niet direct, maar gelukkig bleef de Houndoom stil staan. Genoeg schudden met de takken en dan hopelijk zou hij losraken.

Boven hem verdween de zon, vermoedelijk achter de wolken. De Houndoom wist één stap naar achter te zetten, maar alsnog bleef hij vast zitten. Het geluid dat er echter bij kwam, deed hem even op kijken. Geen wolken, maar een reusachtige pokémon blokkeerde de zon. Was dat waar de–

Iets viel naar beneden de grond op en eenmaal Casimir zag wat het was, keerde zijn maag om. Hij plaatste een hand tegen zijn mond terwijl hij zijn maaltijd van vanmorgen probeerde binnen te houden. Haast meteen keek hij weg, om zijn aandacht terug te richten op de Houndoom die vast zat. De luide kreet die volgde, zorgde ervoor dat de Houndoom haastig naar achter schoot en de takken brak waardoor hij ontsnapte. “Kom op, het is echt tijd om te gaan nu.” Casimir zetten alvast wat stappen verder, hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter. De Houndoom begon echter luid te janken toen hij het aangevreten lijk zag likken. Hij zakte door zijn poten, terwijl hij traag achter Casimir aan kroop, zijn blik niet afwijkend van het lichaam.

“Een beetje sneller,” moedigde hij de Houndoom aan. Casimir hield één arm boven zijn hoofd, om de vogel die er rond vloog in het oog te houden. Voorheen zou hij verder zijn gewandeld, zelfs als zijn pokémon niet volgde, maar nu liet hij het beest niet alleen. Hij plaatste één hand op één van de hoorns, om hem zachtjes mee te trekken. De kracht om hem mee te sleuren, ontbrak hem momenteel. Iedere kleine beweging, voelde hij trekken.

Het was beter om weg te gaan en de pokémon te laten doen. Casimir richtte zijn blik nog eens op de vogel die in de lucht vloog. Het ding was werkelijk gigantisch en aan de geluiden te horen was het kwaad. Beter om het niet verder kwaad te maken. De Houndoom liep aan zijn voet en keek enkele keren ongerust naar achter. Casimir legde een hand op de hoorns van de pokémon neer om hem gerust te stellen. ”Het is oke,” zei hij tegen de pokémon aan zijn zijde.

Een nieuwe krijs weerklonk en direct begon de Houndoom luidkeels te janken. Casimir bleef verder wandelen, maar hield een hand boven zijn ogen, om het te beschermen tegen de zon. Twee pokémon waren tegen elkaar aan het vechten, maar zoals het er naar uitzag, was één er niet goed aan toe.

Casimir besloot sneller te wandelen, in de mate van het mogelijk. Hier wilde hij niets mee te maken hebben. Eén van de pokémon leek echter weg te gaan. Goed, hopelijk dat de andere ook—

Met een luide knal viel één van de Corviknight voor hem de grond op. Automatisch zetten hij een stap naar achter en de Houndoom verstopte zich achter zijn benen. Het deed zijn best om zijn vleugels te strekken en weg te vliegen, maar ver geraakte de pokémon niet. “Uhm— rustig aan,” begon hij voorzichtig met één arm uitgestoken in de hoop de pokémon te kalmeren.

Achter hem was de Houndoom zacht aan het grommen, maar het was meer uit angst dan wat anders. Het durfde niet eens van achter hem vandaan komen. Casimir zijn blik ging even naar de vleugels van de pokémon. “Ik zou niet teveel bewegen,” zei Casimir voorzichtig. Hij vertrouwde het ding niet en hij wilde eigenlijk enkel langs het heen wandelen.

ZIjn gezicht vertrok volledig wanneer de pokémon een poging deed om weg te vliegen. Automatisch zetten hij weer enkele stappen naar achter. Met zijn vleugels gestrekt, was het ding nog eens zo groot en indrukwekkend. In eerste instantie iets dat hij niet vertrouwde. Schichtig schoten zijn ogen weer naar het einde van de straat. Heel ver was het niet tot hij thuis was en dan—

Het bloed op de vleugel van de pokémon viel hem ineens op. Misschien was het van de andere Corviknight waar het mee gevochten had? Nee, het kon duidelijk de vleugel niet goed gebruiken en het zag ernaar uit dat het niet helemaal in de juiste positie stond. De blik waarmee de pokémon hem echter aan bleef kijken maakte hem nerveus, al kwam het niet bedreigend over.

Na een blik uit te wisselen met de Houndoom, stapte Casimir traag dichterbij. Hij maakte zichzelf een beetje kleiner en had nog steeds zijn hand uitgestoken. Het was zacht aan het beven, maar daar had de aanwezigheid van de vogel niets mee te maken. “Vliegen gaat niet lukken vrees ik,” vertelde hij de pokémon voorzichtig, niet eens wetend of het hem zou verstaan. “Ik kan er wel eens naar kijken? Misschien dat ik kan helpen.” Ondertussen stapte hij nog steeds dichter naar de pokémon toe, traag genoeg dat hij direct zou kunnen reageren als het ergens op zou reageren. Casimir wist nog niet hoe hij de pokémon zou helpen, maar de kansen waren groter dat het zou verbeteren als de Corviknight hem liet helpen.

Wat ging hij hieraan doen? Elke stap die hij zetten, was meer strompelen. Bukken ging niet en iets tillen absoluut niet. Zijn ene arm in het gips en de andere gemobiliseerd zodat hij die niet teveel kon bewegen. En dat moest iets helpen. Misschien dat het bij de pokémon allemaal wel mee viel. Vanaf hier was het moeilijk in te schatten, zeker met de roodachtige kleur.

Zodra de pokémon in beweging kwam – zelfs al was het rustig en traag – stond Casimir direct stil, maar het zag er niet naar uit dat hij niet welkom was. Integendeel zelfs. Het wezen was door zijn poten gezakt en hield de gewonde vleugel naar Casimir uit. Bedenkelijk keek hij ernaar, nu duidelijk dat er er iets mis was. De vleugel was duidelijk geraakt en te zien aan de manier waarop het werd gehouden, had de pokémon er erg veel last van.

“Mag ik?” vroeg hij het wezen voor hij voorzichtig een haast vederlichte hand plaatste op de vleugel. Achter hoorde hij de Houndoom direct luidkeels janken. Nog steeds aangedaan door het karkas van zijn soortgenoot.

Casimir voelde zich alles behalve kalm nu hij zo dicht bij de enorme pokémon stond. Zelfs nu de buik bijna de grond raakte, was het nog een beetje groter als hem. “Ik uhm— weet niet wat ik nu voor je kan betekenen?” Buiten de wonde ontsmetten was er niks dat hij kon doen. “Enige wat ik kan doen is het ontsmetten— denk ik.” De Houndoom had ondertussen zacht zijn broekspijp vastgenomen en trok er zacht aan in de hoop hem mee te krijgen. Zacht schudde hij met zijn been, in de hoop dat het los zou laten. ”Je misschien meenemen naar een pokémon center?” Wat deed je anders met een pokémon die gewond was? Zijn stem klonk niet erg zeker, maar dat was vooral te wijten aan de wilde pokémon die naast hem stond en de blauwe ogen die hem strak aankeken.

Direct zetten Casimir een stap naar achter toen de pokémon bries en terwijl zijn hoofd heen en weer schudde. Zijn hand had hij weer wat opgestoken, vooral om aan te tonen dat hij geen kwade bedoelingen had. Voor de Houndoom was het genoeg om naar achter te schieten en vanop een afstand toe te kijken.

“Oké, oké, geen pokémon center.” Maar wat moest hij dan doen? Casimir had geen enkele ervaring als het aankwam op gewonde pokémon. Alain wel, die had er enkele er weer bovenop gekregen. Maar was het te vergelijken met deze situatie…

In elk geval kon hij de wonde verzorgen, daarvoor hadden ze genoeg materiaal thuis liggen vanwege zijn eigen verwondingen. Als dat al gebeurd was, zou hij wel verder zien wat hij nog kon doen. Met zijn blik gericht op de pokémon, zetten hij wat stappen naar achter. Casimir wees in de richting van Alain’s huis, waar hij ook al heel begon te wandelen. “Ik ga even wat spullen halen,” zei hij tegen de pokémon. Waarom deed hij dit zelfs? Er waren vast andere mensen die konden helpen, die beter als hem konden helpen, maar toch was hij onderweg om spullen op te halen.

“Ben zo terug.” Of niet echt zo snel. Aan een trage pas begon hij verder te wandelen terwijl hij zijn Holo Caster boven haalde en wat begon op te zoeken. Voornamelijk wat hij moest doen met gewonde pokémon. Het eerste zoekresultaat vertelde hem al direct dat hij naar het pokémon center moest gaan, maar dat was blijkbaar geen optie.

Wachten was duidelijk niet aan de orde. Zodra dat Casimir verder begon te wandelen, hoorde hij de pokémon achter hem aan hopsen. De vleugel die gewond was, sleepte mee over de grond. Comfortabel kon het niet zijn. “Gewoon hier even wachten, dan kom ik terug met materiaal,” vertelde hij de vogel die hem enkel intens aan bleef staren. Verder kwam er geen reactie, dus draaide Casimir zich weer om en wandelde verder. Opnieuw hoorde hij de pokémon achter hem. Het bleef hem volgen.

Een diepe zucht rolde over zijn lippen terwijl hij weer stil stond. Het zou niet makkelijk zijn en hij kon het beter niet doen, maar hij stapte op de vogel af en voorzichtig tilde hij de vleugel een beetje op, hopend dat hij hem daar geen pijn mee deed. Voor zijn eigen lichaam was het wel te veel, maar hij deed zijn best om de pijn te negeren. “Kom dan,” mompelde Casimir en nog trager als eerst wandelde hij verder.

Wat moest hij hier nu weer mee?