Tales of

Sinnoh

Geklop gevolgd door de bel.

Een diepe zucht ontsnapte en Casimir schudde traag zijn hoofd. Zelfs als hij geen bezoek verwachten, wist hij precies wie er aan de deur stond. Hij greep zijn nieuwe Holo Caster erbij om snel een berichtje te typen.

De zetel was te diep en te laag om makkelijk recht te staan, maar het moest maar lukken. Casimir schoof vooruit zodat hij helemaal op de rand kwam te zitten en plaatste één hand naast zich neer. Nagels klonken echter weer op de grond. De Houndoom was overeind gesprongen en kwam naast hem staan zodra hij merkte dat Casimir aanstalten maakten om recht te staan. Hij keek de pokémon even met vernauwde ogen aan, voor hij zichzelf af duwde en zacht histe. In elk geval was het gelukt.

Aan een trage strompel pas, begaf Casimir zich naar de voordeur, op de voet gevolgd door de Houndoom. Hij bleef rond de jongen zijn benen draaien bij elke pas dat hij zetten. “Je bent echt geen hulp, weet je,” zei hij wat geïrriteerd toen hij genoodzaakt was om zijn voet harder dan comfortabel neer te zetten. Zonder de grond op te knallen, wist hij gelukkig de deur te openen.

“Kylian,” begroette hij de man na een diepe zucht. Het kleine stukje van net dat hij gewandeld had, zorgde ervoor dat hij buiten adem aan de deur stond. Hij zette nog een kleine stap opzij zodat de andere naar binnen kon wandelen.

Casimir keek toe hoe dat Kylian de Togepi neerzetten op de grond en het langs zijn benen naar binnen rende. Het was dat het ding klein was en hij het al langer kende, dat hij het niet erg vond. De Houndoom daarentegen ging er direct nieuwsgierig achteraan. Hopelijk zou het niks omstoten.

Bij de woorden van Kylian rechten Casimir direct zijn rug, alsof het ervoor zou zorgen dat hij er minder ellendig uit zag. Het werkte helaas niet. “Dat gaat niet gebeuren. Het gaat wel.” Met Alain had hij er geen moeite om zijn hulp te accepteren. Als het erop aankwam vond hij het vooral vervelend voor hem. Maar bij Kylian voelde het anders. Hij wilde zich niet zwak opstellen.  

Langzaam draaide Casimir zich om en begon alvast terug te wandelen. Een zucht rolde even over zijn lippen terwijl hij probeerde de ongemakken te negeren. “Als je wat wilt drinken, er is vast wat in de ijskast.” Casimir maakte een kort gebaar naar de keuken. Zelf zakte hij voorzichtig neer op de zetel. Omdat hij niet al de kussens erbij wilde nemen, bleef hij ongemakkelijk op de rand zitten.

Elke keer als Casimir weer neer zat, was hij opgelucht. In plaats van naar achter te leunen tegen de rugleuning, bleef hij gewoon rechtop zitten. De andere optie was naar achter leunen, maar dan zou Kylian zien hoe erg zijn rug eraan toe was. Dus dit was de enige optie, al zat hij er daardoor houterig bij.

Wanneer Kylian liet weten dat hij eerder al ergens had gezeten knikte Casimir kort. “Als je sevens wat wilt, weet je het zijn.” Hij ging er in elk geval niet voor recht staan. Het was sowieso sneller als de andere het zelf zou doen.

Casimir zijn gezicht vertrok terwijl hij zijn hoofd draaide naar Kylian om hem enkele seconden gewoon aan te kijken. Was hij serieus? “Ze ‘s ochtends aan mijn bed hebben was al erg genoeg.” Het enige ‘voordeel’ was dat hij toch amper kon slapen en meestal al wakker was toen ze er stonden. Verder was er geen enkele herinnering aan waar hij met plezier aan terug dacht. “Alain helpt daar waar nodig en— het lukt.” Ondanks dat hij zich schuldig voelde om het feit dat hij de andere zoveel extra zorgen bezorgde.

Het was één ding dat een onbekende je hielp in een ziekenhuis, maar bij je thuis – of in dit geval Alain’s huis – was iets helemaal anders. Als hij merkte dat het echt te veel werd voor Alain, dan zou hij het overwegen. Momenteel probeerde hij zoveel mogelijk zelf te doen, ook al had de dokter hem aangeraden helemaal niks te doen. Het moest wel. Gelukkig was Kylian niet iemand die erover zou doordrammen, ook al wisten ze beide dat het de beste optie was.

Zijn ogen vernauwden zich kort toen Kylian begon over de politie, vooraleer hij ze rolde en weg keek. Ongemakkelijk sloeg hij zijn armen over elkaar heen. “Alsof het iets uitmaakt.” Casimir schudde zijn hoofd terwijl hij zijn ogen richtte op de tv die uit stond. Als hij ze wilde vinden, kon hij enkel op zichzelf vertrouwen. “Is dat waarom je hier bent? Om je Crescent Moon taakjes uit te voeren?” Als hij iemand moest vertrouwen van die organisatie, was het Kylian. Maar het zou niets veranderen aan het beeld dat hij had van die mensen.

De woorden van Kylian zorgde ervoor dat hij weg keek, terug naar de tv die niet eens aan stond. Hij had hier allemaal geen zin in en als dat— nee. Het was dom om te denken dat de andere hier enkel was om zijn job te doen. “Dan snap ik al helemaal niet waarom je er nog steeds bij zit.” Maar op dit moment, kon het helpen. Crescent Moon had vast wel zijn manieren om pokémon terug te vinden. Om te helpen. Ook al leken ze soms nog zo incompetent.

Met nog steeds zijn blik gericht op de tv, terwijl hij aan de gips aan het pulken was, luisterde hij naar Kylian. Zijn aandacht werd even getrokken, toen de man zijn Holo Caster boven haalde. Een zucht rolde over zijn lippen. Zelfs al wilde hij er helemaal niets over kwijt en het allemaal zelf doen, wist hij dat Kylian gelijk had. “Wat wil je weten?” vroeg hij met tegenzin. Casimir leunde wat naar achter, maar zodra zijn rug een kussen raakte, besloot hij toch maar weer rechtop te zitten.

Bij de woorden van Kylian kon Casimir het niet laten om zijn hoofd te schudden. Er was vast wel iets anders dat de man kon doen. Iets met die gevaarlijke hobby van hem bijvoorbeeld. Maar voorlopig liet hij het daarbij. Hij zou het nog wel een ophalen. Ze hadden eerst minder aangename zaken te bespreken.

Zoekend keek hij om zich heen, op zoek naar zijn Holo Caster die hij ergens in de buurt had neergelegd, tot hij besefte dat die in de grote zak van zijn trui stak. Direct ging hij naar de app waar al zijn pokémon genoteerd stonden. Casimir wilde Rose aanklikken, maar zijn bevende vinger bleef boven het scherm hangen. Het was de eerste keer dat hij de applicatie geopend had sinds— maar ze stonden er allemaal niet meer. Hij klikte zijn Holo Caster weer uit en legde die met het scherm naar beneden neer.

“Het uhm— zes zijn er weg,” zijn grijze ogen waren weer gericht op de gips. Een klein stukje was ondertussen al kapot gepulkt. In deze korte tijd was het een zenuwtrek geworden. “Ik vrees dat ik niet al de ID’s uit mijn hoofd weet,” zei Casimir. Ergens halverwege zijn zin brak zijn stem even, wat hij probeerde te maskeren door zacht te kuchen. Wat als dat de reden was dat hij ze niet terug zou vinden? Ze hadden traits, maar er waren er wel meerdere met diezelfde trait. “Zevenhonderd drieënvijftig en achthonderd vijfenvijftig, shiny ninetales en obsidian Roc—Lycanroc.” Casimir deed zijn best om de ID’s van de andere te herinneren, maar hij kon er niet opkomen. Zijn gezicht vertrok door de opbouwende frustratie.

Het zou niet zo moeilijk moeten zijn om de pokémon te overlopen. Enkele maanden geleden zou hij ze gewoon vervangen hebben. Dan had hij de moeite niet gedaan om ze bij te houden want zijn eigen leven was belangrijker. Ergens was het echter veranderd. Voornamelijk nadat hij Alain had ontmoet. “Sakura dreepy, heeft een vreemde obsessie met bloemen. De uhm— Noibat die je me had gegeven,” zei Casimir terwijl hij even op keek naar Kylian. “Verder een Cotton Candy Mismagius en Tricolor Arcanine. De laatste was één van die gigantische pokémon die je soms tegenkomt.” De laatste twee pokémon waren er twee waar hij plannen voor had. Mensen wilde ze overkopen, en hij van van plan geweest om dat één van de dagen te regelen. De enige reden dat hij ze op zak had.

“Alain heeft enkele namen gegeven, maar ze luisteren er niet allemaal even goed naar.” Enkel de pokémon die regelmatig uit hun bal waren, luisterde naar die nicknames, maar andere niet echt. Het was enkel om ze makkelijker aan te spreken. “De N–Ninetales luistert naar Rose, Lycanroc naar Stuart. Met wat geluk de Dreepy naar Harry en Noibat naar Cupid, maar dat zijn twijfelgevallen.” Zou het geholpen hebben om ze te vinden als hij ze allemaal een naam had gegeven die hij gebruikte? Misschien was dat weer één van de grote fouten die hij begaan had als trainer…

“Het spijt me van de Noibat,” zuchtte Casimir, gevolgd door een diepe zucht. Kylian had hem die pokémon toevertrouwd en nu was die weg, omdat hij niet sterk genoeg was geweest. Elke pokémon in zijn bezit was zijn verantwoordelijkheid, maar hij had ze stuk voor stuk gefaald.

Casimir zag aan Kylian zijn blik dat de man er iets over had willen zeggen. De namen die gegeven werden aan zijn pokémon waren soms een hele ervaring, maar hij deed het er mee. Zelf gebruikte hij ze niet, iets wat nu aanvoelde als een fout. Was het grof om je pokémon geen naam te geven? Om ze te bezien als slechts een andere pokémon van die soort. Een mens noemde je ook niet gewoon mens. Casimir schudde zijn hoofd en zetten de gedachten van zich af. Het was nu toch te laat. “We hadden titanic gezien en— ja.” Sindsdien had de Ninetales een naam. Of niet meer. Misschien dat ze zelfs ni— nee, zo mocht hij niet denken.

Bedenkelijk humde hij om de woorden van de andere terwijl hij hem aan keek. Als ze iets vonden, zou hij het laten weten. Nog steeds had hij geen vertrouwen in Crescent Moon. “Bedankt.” Hij schoot er niks mee op om de hulp af te slaan. Hoe klein de kans ook was dat ze iets zouden vinden, het was het proberen waard. “Dat levert toch niks op,” zei Casimir direct op datgene dat volgde. “Anders hadden ze hem al lang geleden kunnen aanhouden.” Er was zoveel over die man te vinden, zoveel misdaden waar hij bij betrokken was en nog steeds was hij op vrije voet. Iets zei hem dat het niet enkel was door de pokémon die hij bij zich droeg.

Normaal keek hij geen films, enkel misschien ‘s avonds op tv iets als hij zich echt verveelde. Het was pas sinds Alain, dat het echt iets was wat hij graag deed, vooral omdat het weer wat was om samen te doen. Al was het iets kleins. “Leukste deel was wanneer het schip eindelijk begon te zinken,” zei hij hoofdschuddend. Heel het liefdesslot eromheen met Rose en— die man moest voor hem niet. Maar Kylian keek hem aan alsof er een wonder was gebeurd. “Het was vlak na Myrrdin.” Eveneens een periode waarin hij er niet goed aan toe was.

“We zullen zien,” antwoordde Casimir met een zachte schouderophaal. Het kon waarschijnlijk allemaal geen kwaad. In elk geval had hij hier niets mee te verliezen. Buiten misschien nog meer publiciteit. Een trainer die net een heel team aan pokémon was verloren door een Team Zekrom Executive, dat zorgt vast voor een mooie krantenkop.

Vermoeid wreef Casimir door zijn ogen. “Ik vrees van niet,” zei hij met een kleine geforceerde glimlach. “Ben blij dat je langs gekomen bent.” Het was waar, al had hij liever gehad dat het was om andere redenen, en dat ze het niet over zijn pokémon moesten hebben. Maar, beter om het er met Kylian over te hebben, dan een willekeurig Crescent moon lid.