Tales of

Sinnoh

Sandgem Town had een prachtig strand. Hij was als kind een keer naar het strand geweest, maar was te jong om zich er wat van te herinneren. De enige manier waarop hij wist dat hij echt geweest was, was door de foto's van zijn ouders. Aan zijn voeten liep zijn Riolu, die nog altijd geen naam had. Daiki had er nog geen voor de Pokémon verzonnen. Zijn Dreepy hing losjes over zijn schouder heen, maar kwam af en toe los om rond hem te zweven of om zijn Riolu uit te dagen.

Daiki had zijn Holo Caster in zijn hand genomen en staarde naar de zee. Verderop liep nog een jongen, maar die was nog wel een eindje uit de buurt. De jongen staarde gedachteloos naar de horizon en opende de camera app. Hij maakte een paar foto's voordat hij zich besefte dat hij niet zeker wist voor wie hij ze maakte. Om naar zijn ouders te sturen? Die hadden tot nu toe al zijn berichten genegeerd. Naar Lloyd? Dat zou gek zijn, de jongen kende hij net. En een pagina als die van Lloyd beginnen voor foto's zou ook niks voor hem zijn. Daiki bleef staan kijken in de verte. Het geluid van de zee die tegen het land aan sloeg zorgde er voor dat zijn hoofd weer leeg werd, hij dacht aan helemaal niks, alleen nog-

Een Shuppet die om zijn hoofd vloog en een flits die voor zijn ogen langs trok. Daiki schrok, stapte achteruit maar had niet door dat zijn linkervoet vastgezogen zat in het natte zand en dus viel hij achterover. De Holo Caster glipte uit zijn hand en werd de lucht in geyeet. Het leek wel in slow-mo te gebeuren. Daar ging zijn Holo Caster, voer voor de vissen.

Daiki kon nog net zien hoe een Pokémon in zijn Holo Caster verdween en er net zo snel weer uit leek te komen voordat het ding verder ging met zijn reis naar de zee. Wat? Pokémon konden in apparaten? Dat was iets dat hij nog nooit eerder gezien had. Hij probeerde nog om weer overeind te komen om zijn Holo Caster nog te kunnen redden, maar hij was niet sneller dan de volgende Pokémon die langs hem heen leek te flitsen. Het was een soort hagedis. Dit kon hij pas zien toen het beest weer op de grond stond met de Holo Caster tevreden in zijn handen. Deze had hij wel een keer gezien, maar alleen van plaatjes in boeken. Treecko. Alleen in plaats van groen was deze Treecko zwart. Daiki krabbelde overeind en keek nog even naar de Pokémon voordat die weer langs hem heen rende. Hij draaide zich om, om te zien waar hij heen ging met zijn Holo Caster.

Daar was die andere trainer, dichterbij dan hij gedacht had. Had hij zo lang naar de horizon staan staren? Wat voorzichtig liep hij op de andere jongen af. Die vertelde dat het zijn.. zijn wat? Hij maakt de zin niet af en eindigde met een verontschuldiging. "Het geeft niet, ik-.. ehm.." Daiki was zo geschrokken door alles dat hij het woord niet meer kon vinden. "Je.. uh- je.. je Kimori is heel snel." hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. "Treecko, ik bedoel Treecko. Horen ze niet groen te zijn?" hij durfde nog niet om zijn Holo Caster terug te vragen. Zeker niet toen hij de ogen van de jongen zag. Twee kleuren? Was dat dan.. die vriend van Lloyd? Of waren er meer mensen in Sinnoh met dit soort oogkleuren. Daiki besloot  zijn mond er over te houden na zijn blunder van net.

De jongen verwees naar de Treecko als Kearney. Traited en shiny? "Kan dat ook?" vroeg hij zich toen hard op af. Daiki leerde elke keer iets nieuws over deze regio. Dat traits voor kwamen wist hij ondertussen wel, maar dat die traits ook shiny konden voor komen? Dat was nieuws voor hem. De andere twee waren ook shiny. Zijn blik ging even over de Rotom en de Shuppet. Al was van de Rotom niet veel te zien, die was veel te snel. De Shuppet draaide om hen heen.

Daiki moest wel lachen. "Ze zijn wel lief en je Rotom heeft mijn Holo Caster gered van de zee." dus hij kon ook niet heel boos zijn op de Pokémon. Hij pakte het apparaat over van de jongen en keek er even naar. Er was niks veranderd, ondanks dat de Pokémon er net echt in gezeten had. "Ik eh, ik ben Daiki trouwens," stelde hij zich voor. Misschien dat zijn Dreepy al deze Pokémon ook wel leuk vond? Daiki pakte bedachtzaam de Pokéball van zijn riem en klikte deze open. Het groene wezentje schoot uit de bal en kreeg al snel door dat er nog meer zwevende Pokémon aanwezig waren. Met enige vaart schoot Yokai achter de Rotom aan, in een poging hem bij te houden. "Dat is mijn Dreepy, Yokai. Ik heb ook nog een traited Riolu, alleen is zij een beetje verlegen."

Daiki keek kort naar de Pokémon van de jongen. Het waren wel aparte gevallen. Hij legde nog uit dat het dus blijkbaar kon dat een trait ook een shiny variant had. Hij had het zelf maar één keer eerder gezien, dus dat liet zien hoe speciaal het was. Daiki knikte. "Dit is de eerste keer dat ik er eentje zie." wie weet zou hij er nog wel meer zien als hij wat verder door de regio trok. "Sinnoh heeft wel een hoop bijzondere Pokémon," besloot hij toen maar te zeggen.

De jongen glimlachte vriendelijk naar hem en keek naar zijn Dreepy. Yokai leek zelf niet echt onder de indruk van de andere jongen en had zijn zinnen echt volledig gezet op de Rotom bijhouden. Daiki zijn aandacht ging van zijn Pokémon terug naar de jongen voor hem toen hij begon te praten met iets wat leek op een vraag. Maar het werd halverwege afgekapt. Hoezo? Daiki had niet eens de rennende geluiden gehoord van een enthousiaste Pokémon totdat de jongen opzij stapte en een enorme roze hond zich op hem lanceerde. Samen met de Pokémon viel hij achterover. Het was even stil maar toen moest hij lachen, want hij kon alleen maar denken hoe gek het er uit gezien moest hebben. "Help," piepte de jongen lachend op de grond. Wat een wilde Pokémon had deze gozer.

Er was zeker nog genoeg voor de jongen om te ontdekken, dat besefte hij zich elke dag weer. Daiki knikte met een glimlach terwijl hij van de grond overeind krabbelde. De jongen had hem bevrijd van onder de Pokémon door hem weg te sturen. "Ja, dat er zeker.." het geluid stierf een beetje weg terwijl hij nadacht. "Sinnoh lijkt wel tien keer groter dan Kanto." zei hij toen tegen de jongen. Maar waarschijnlijk zou hij er naast zitten. Hij wist niet heel precies hoe groot elke Pokémon regio was.

Hij verontschuldigde zich voor zijn Pokémon - nog een keer - en legde uit dat hij niet zoveel buiten was gekomen de laatste tijd. "Ah, dat verklaart veel." Daiki kon er wel om lachen. Het was onschuldig gedrag. Enthousiasme. "Was je ziek?" misschien een iets persoonlijke vraag, maar het zou verklaren waarom de jongen niet buiten geweest was. "Oh- sorry, maar eh.. wat was.. uhm.. jouw naam?" het enige wat hij nog gemist had toen hij zich voorgesteld had aan de jongen. Daiki keek even kort naar zijn Dreepy. Toen de Pokémon zag dat er naar hem gekeken werd kwam hij weer terug gevlogen naar zijn trainer en legde zich neer over zijn schouder. Daiki grijnsde. Het was zo'n lief beestje. Hij hoopte dat zijn Riolu net zo vriendelijk zou worden uiteindelijk.