Tales of

Sinnoh

Ze hadden alle drie had gewerkt. Lucia had haarzelf verdiept in diverse boeken en Donata zowel als Vito hadden elke strategie die de boeken omschreven braaf uitgeprobeerd. Zelfs als hun trainer de tijd uit het oog verloor en ze daardoor lang in de nacht nog bezig waren. Ze voelde zich een beetje schuldig er over; dus had ze besloten om het hele team vandaag te trakteren om een leuk dagje uit. Floaroma was een prachtige themepark en daad haar ontzettend veel denken aan de pretpark waar zij altijd heen ging als een jong meisje. Ze liet haar twee kinderen los uit hun Pokébal en kocht veel lekkers voor ze. En zoals je wel kunt bedenken; hadden ze al snel de tijd van hun leven. Snel propte ze knuffel in haar tas, ze had het gewoon bij een van die kraampjes die overal in het park te vinden was. En veel geld had ze ook niet hoeven uit te geven er voor. Dus het object gaf haar een goed gevoel. Het zou zeker weten een bedfellow worden. Hoewel ze maar voor een kort moment haar aandacht van de omgeving haalde waar ze liep bleek het genoeg te zijn voor iemand om met volle kracht tegen haar aan te beuken. Lucia kwam hard op de grond terecht. Pijn stak door haar lichaam heen, al werd het grotendeels verergerd door de schok die zie voelde. "Oh shit, sorry. Ik lette niet op." Haar blauwe ogen richtte zich strak op de eigenaar van de stem. Haar Pokémons waren ondertussen gearriveerd langs haar zijde en probeerde haar overeind te krijgen. Maar ze waren klein en niet super sterk dus veel hielp het niet. "Wauw ik voel me gelijk een stuk beter zeg." Kwam er door haar tanden heen terwijl ze haar lichaam van de grond probeerde te krijgen.

Ze kwam weer goed op haar benen terecht dankzij de hulp van de jongeman. Ze had liever gehad dat ze het uit haar zelf kon, zonder de assistentie van wie dan ook. Maar haar zelfstandige kant kon niet altijd bevredigd worden. Terwijl de jongen uitleg gaf voor zijn onoplettendheid veegde ze stof en stukjes aarde van haar kleding af. Gelukkig werden de straten hier goed schoon gehouden anders was vuilheid van haar dracht niet zo minimaal geweest. "Het is al goed." Mompelde ze zachtjes, het maakte haar niet zo veer uit wat zijn redenering was. "Vind je suikerspinnen lekker? Ik kan je er eentje kopen om het goed te maken?" Werd er toen voor gesteld. Lucia met een bedenkelijke blik naar haar Pokémon. Die haar wat verward aankeken, alsof ze ook niet goed wisten wat ze van de situatie moesten maken. Een suikerspin klonk niet zo slecht, het zou zeker wel als een goedmakertje dienen. "Of ik win die Pikachu voor je?" De vrouw keek naar de kraam en de knuffel waar hij op doelde. Het was een groot beest zeg, groter dan de gene die zij eerder had gewonnen. Het moest vast wel een hoofdprijs zijn of zoiets. Dus niet makkelijk te behalen "Weet je dat wel heel zeker?" vroeg ze toen. Het idee klonk goed, maar ze had ook geen zin om uren met hem bij stalletje te gaan staan. Dan ging ze toch liever voor het snoepgoed.

Toen ze het woord "eitje" hoorde voelde ze zich gelijk al beledigd. Maar inplaats van een pruil gezichtje op te zetten begon ze zachtjes te grinniken, de laatste zin van zijn verhaaltje kon maar beter niet out of context gehaald worden. Anders leek hij nog gayer dan dat hij er al uit zag met zijn paardenstaartje, niet dat zij dat erg vond. Een wijs iemand zei immers ooit "Een beetje gay is Oké." De man liep toen naar het verkoopkraampje. Hij gebaarde naar haar om hem te volgen. Wat geïrriteerd zuchtte ze, maar als een hondje sprinten ze achter hem aan. Eenmaal bij de stal aan gekomen was het al game on. Ze ging naast hem staan. Maar bleef op een afstand. Om hem wat "space" te geven. Lucia merkte dat hij zich zelf af leek te zonden zonderen van de wereld om hem heen. Hij was gefocust op zijn doel, niks meer en niks minder. Maar er was naar haar mening wel meer nodig dan vastberadenheid om de "grand prix" te winnen. En dat was skill. Met die mindset keek ze toe de man zijn eerste bal weggooide. Naar de blikken toen. Ze had verwacht dat het zou missen. Of hij niet alles zou raken. Maar dat gebeurde niet. Een hard geluid veder en alles lag op de grond. Verbaasd flikkerde ze met haar ogen. Ho-hoe kan dit?! Lang om er over te broeden had ze niet want voordat ze het werd de Pikachu aan haar gegeven. Vlug pakte ze het zachte object vast. Het beest dat bij de jongen hoorde begon blije geluidjes te maken en haar Pokémons volgde dit voorbeeld. "Ik hoop dat je nog plek hebt op je kamer." Ze had geen vaste kamer, ze leefde in een tent. Maar daar zou het ook wel in passen. "Bedankt, ik waardeer het." Sprak ze, oprecht. Een waterig glimlach vormde langs haar lippen en ze knikte. "Ik heet Lucia trouwens, met wie heb ik het genoegen?"