Zijn vader had hem een paar dagen vrij gegeven. En hij haatte het. Natuurlijk kon hij zijn focus op het hangen van posters leggen, maar ook dat had hij hem verboden. Het was niet zo van zijn vader om zo strikt op hem te zijn, hij had gedacht dat die tijden achter hun lagen. Maar helaas. De oude man had de ball van Malach in zijn handen gedrukt en dus stond hij nu buiten ermee. Hij beet even op zijn onderlip en schudde zijn hoofd, waarna hij het voorwerp rustig in zijn broekzak stak. Hij vertrouwde het niet aan zijn riem te klikken, opdat Alex al eens los was gekomen op die manier. En ondanks dat hij nu al door had dat de water Pokémon niks zou doen, had hij niet dat vertrouwen bij zijn echte starter. De stier had zijn nare kant getoond en het zorgde ervoor dat Lloyd geen vertrouwen meer had in zichzelf. Laat staan de Pokémon die alles voor hem had verpest. Het was een pijnlijk besef. Maar ergens was het ook niet zijn schuld.
Nu zat hij op een bankje niet ver van zijn huis. Met zijn handen in het haar staarde hij naar de holo caster op zijn schoot. Alain bellen en vragen voor hulp was de gezonde en goede optie. Maar was dat wel iets dat hij nu wilde doen? Hij haalde even diep adem, zuchtte en leunde langzaam naar achter. Met een hand pakte hij de ball van Alex erbij, waarna hij het ding even bekeek boven zijn hoofd en vervolgens de schildpad eruit liet. Het beestje verscheen naast hem op de bank. Ze draaide blij haar kopje naar hem en maakte blije geluidjes. Even zuchtte hij, waarbij hij zijn hand over haar kopje haalde. Wat moest hij nu toch doen.
Eli liep met zijn handen in zijn zakken over straat. Nu dat hij heel dat domme Valentijn gedoe achter de rug had, kon hij net zo goed het oosten van Sinnoh verder verkennen voordat hij zijn Pokémon zou gaan trainen en zich aan een gym zou gaan wagen. Dat had voor zijn gevoel allemaal geen haast. Natuurlijk wilde hij de beste trainer worden die dat er was, maar het was nu ook niet dat hij er zo veel haast achter wilde hebben. Het belangrijkste was geweest om uit huis te geraken en dat was gelukt. Hoe langer hij een excuus had om in Sinnoh te blijven of misschien wel voor altijd te verblijven, hoe minder groot de kans was dat zijn vader achter hem aan zou komen. Hij was vuil dat weggeworpen kon worden. Hij was iemand geweest waar zijn vader zijn woede op uit had kunnen werken. Aan de ene kant voelde Eli zich wel schuldig dat hij zijn moeder daar nu mee liet zitten, maar aan de andere kant had ze zo veel verzwegen en weggestopt voor de buitenwereld dat het Eli niet meer kon schelen wat er met haar zou gebeuren. Voor zijn gevoel was ze net zo schuldig als zijn vader door steeds zijn gedrag goed te praten. Eli werd kort uit zijn gedachten gehaald door Scar, welke zijn neusje kort tegen het been van Eli duwde. Alsof hij de gedachten van zijn baasje kon ruiken. Donnatello en Raffaela waren dan weer met compleet andere dingen bezig. ”Wig!” riep zijn shiny Turtwig enthousiast, waarna hij naar een jongen dat op een bankje zat rende. Eli zuchtte diep. Nee, hè. Nu moest hij nog sociaal gaan doen ook. Zijn blik gleed naar de jongen die met een blik alsof hij terugkwam van een begrafenis naar zijn Squirtle aan het kijken was en hij fronste kort. Dan maar voor de indirecte aanpak gaan. ”Wie is er dood?” vroeg hij met een frons aan de jongen. Het was zijn eigen vage manier om aan de jongen te vragen wat er scheelde, maar beter dan dit zou hij niet krijgen van Eli. No way.
