Tales of

Sinnoh

Voorzichtig stapte Misha van het bootje af. Ondanks het warme weer droeg hij lange mouwen om de sporen van de naalden op zijn armen te kunnen verbergen. Het zonnetje die op zijn bol scheen werkte ontspannend, deed hem heen en weer wiegen op zijn voeten maar dat kon ook door de drugs in zijn systeem komen. Peepo zweefde dicht naast zijn hoofd en dook bij harde geluiden vlug in zijn kraag en voor de verandering was Oatmeal ook erbij. Het weer hier was een stuk aangenamer voor de naakte eevee. Hij hoefde hier zelfs geen truitje meer aan! Hij wandelde met een rustige pas langs de winkels die allemaal zaken verkochten waar hij geen geld voor had. Hij was al via een illegale omweg hier gekomen. In ruil voor een klein zakje poeder had de man hem langs de havenmeester gekregen en op zijn bootje. De reis was vreselijk geweest terwijl hij naast zijn kotsende metgezellen bij de boeg van het schip had gestaan. Maar Misha was het schommelen van boten gewend. Het bracht hem terug naar zijn jeugd, naar een tijd voor het zo gruwelijk mis was gegaan. O, als die oude man hem nu eens kon zien .. Schaamte was een emotie die Misha vaak zou voelen, maar hij duwde hem altijd meteen weg. Het had geen zin om een pity party te houden voor shit waar hij zelf niet uitkwam. Het was nu eenmaal zo. Misha tilde Oatmeal van de grond af toen ze een zijstraatje ingingen waar het verdacht stil was. Hij vernauwde zijn ogen en spitste zijn oren.

Alert maar met een vastberaden tred liep Misha door, een paar verloren lokken uit zijn ogen strijkend om uit te komen bij een groezelig juwelen kraampje. Hij stak een sigaret op en ging leunde rustig schuin tegenover het kraampje tegen de hoek van de straat. Ogenschijnlijk achteloos liet hij zijn ogen over de waren gaan. Kettingen hingen aan haken en ringen in allerlei soorten en maten lagen netjes in rijen in de bakjes. De een met een nog grotere nepsteen dan de ander. Hij keek om zich heen maar zag niemand. Misschien was de eigenaar wel even weg gestapt .. Het zou toch een vreselijke misdaad zijn om zo’n dief van zijn eigen portemonnee te zijn. Hij liet Oatmeal los en kwam in actie. Nogmaals liet hij zijn ogen door de straten gaan voordat hij naar voren stapte en met geoefende vingervlugge bewegingen handenvol juwelen in de zakken van zijn broek stak. Hij duwde Peepo erachteraan in zijn kontzak, die de vervelende gewoonte had om luid te gaan zoemen als hij het niet ergens mee eens was, en liep rustig de straat uit.