Tales of

Sinnoh

Eventjes keek hij naar het papiertje dat hem was overhandigd. Een quest op om te lossen, of om eerlijk te zijn, een goede daad om te verrichten. Er was gevraagd of hij het gehandicapte zoontje van een farmers family wilde begeleiden naar een fire type pokémon. En hij had de perfecte plek uitgekozen. Gelukkig woonde de familie niet al te ver weg van waar hij heen wilde gaan en was het goed weer. Dus tot nu toe leek alles in zijn voordeel te werken. Hij keek nog een keertje naar het adres waar hij moest zijn en lette met een side-eye op de Tauros, die zo te zien niet zo blij was met zijn aanwezigheid. Archie wandelde om de boerderij heen en stak een hand omhoog toen hij een man in een overall tegen kwam. "Goedemorgen," sprak hij vrolijk en sprong daarna achteruit, toen een hooivork zijn richting op werd geduwd. "Oh, sorry mijn jongen. Ik had je nog niet verwacht." Werd er tegen hem gezegd en de hooivork werd op de grond gegooid. "Jij bent de ranger die William vandaag komt helpen, neem ik aan?" Archie knikte eventjes. "Archie Rama, Crescent Moon Ranger." Stelde hij zichzelf voor, met een lichte buiging. De boer wuifde de buiging weg en lachte daarna. "William is een goeie knaap. Vandaag is zijn zestiende verjaardag, door een bedrijfsongeluk zit hij nu in een rolstoel en komt bijna niet meer buiten. Hij's echter gek op pokémon en vind het jammer dat hij niet meer kan helpen op de boerderij. Vandaar deze verrassing." Archie knikte. Dat was goed genoeg te doen. "Bil!" bulderde de boer daarna opeens, waardoor de ranger bijna een halve meter de lucht in sprong en zijn paars/gele haar overeind stond. Bil? Archie had nooit gesnapt hoe men van een naam als William Bil kon maken. Wil leek hem een veel logisere manier van afkorten. Maar goed, niet zijn probleem. Hij moest er alleen aan denken.
Het duurde een paar minuten, voordat een mevrouw in beeld kwam die een rolstoel vooruit duwde. In de rolstoel zat een opgewekte jongeman, een paar jaar jonger dan dat hij was. Hij wist zichzelf overeind te duwen en een hand uit te steken, die Archie aannam en een ferme handdruk teruggaf. "William?" vroeg hij voorzichtig. "Helemaal sir! William Grubbels. Maar noem me Bil, alsjeblieft." Oké, dat was makkelijker. Hij snapte het nog steeds niet, maar het was korter dan de hele tijd William zeggen. "Archie Rama, Ranger." Stelde hij zichzelf met een glimlach voor. De ogen van de jongeman werden groot. "Een Ranger, echt waar? Wat vet!" Bil stuiterde nog net niet op en neer in zijn rolstoel en hij werd eventjes apart gehaald door zijn ouders. "We verwachten hem vanavond weer thuis, voor het avondeten. Het gaat alleen maar om een fire type pokémon te laten zien, dat zou al meer dan genoeg moeten zijn voor hem." Archie knikte eventjes, nam afscheid van de boer en boerin en pakte de handels van de rolstoel van de Bil. "Let's go," zei hij, voordat hij de jongen vooruit duwde.

"Welke pokémon heb je allemaal?" Was de eerste vraag die hij kreeg terwijl ze onderweg waren. Archie had hem een klein beetje verteld wat ze gingen doen. Of in ieder geval waar ze heen gingen. Route 212, daar zouden de pokémon moeten zijn waar hij naar op zoek was. De jongeman stopte eventjes en pakte de pokéballs van zijn riem af. "Momenteel heb ik Li, mijn partner, een Sandile." Hij liet de Sandile uit diens pokéball, die vrolijk hapte en geluidjes maakte bij het zien van zijn trainer. "Renyak, een Rockruff met een speciaal kleurtje." De roze Rockruff kwam tevoorschijn en maakte zich al snel thuis op de schoot van Bil, die hem voorzichtig aaide. "Volak en Ankka, de twee pokémon die ik heb gevangen en gekregen op het Valentijn festival." De blush gekleurde Froakie en de Absol keken elkaar met een schuine blik aan, waarna Volak in de nek van Archie ging zitten en Ankka rustig naast de rolstoel kwam lopen. "En als laatste, Mai Trin en Blish. Mijn twee nieuwste aanwinsten." De Rowlet maakte vrolijke geluidjes en ging op de armleuning van de rolstoel zitten, terwijl Blish prompt weer in slaap viel. Het was niet de meest actieve pokémon, maar dat had hij ook niet verwacht van een Slowpoke. Bil keek gelukkig zijn ogen uit. "Je Rockruff en Froakie zijn traited, toch? Ik heb daar iets over gelezen, maar nog nooit eentje zelf gezien. En de Slowpoke, dat is een Galarian variant? En is hij shiny? Want normaliter zijn ze roze, toch?" Archie schoot in de lach bij het enthousiasme van de jongen. Waarna hij knikte. "Gelijk heb je. Renyak heb ik gekocht van een fokker hier. Volak heb ik gekregen en Blish is een vreemd verhaal. Ik heb hem gevangen omdat een jongen hem had opgevist en blijkbaar hartstikke bang was voor hem." Ja, dat was iets waar hij nog op terug moest komen. Maar waar hij eigenlijk geen tijd voor had gehad. Immers kon hij nog steeds niet geloven dat 'ie zoveel pokémon had, in de korte tijd dat hij in Sinnoh was.
"Heb jij nooit pokémon gehad voor ... dit?" Archie wist niet helemaal zeker hoe hij het moest verwoorden, en hoopte dat hij Bil niet beledigde met zijn vraag. De jongen's vrolijke uitdrukking nam een donkere wending en hij keek weg, Renyak afwezig aaiend. "De Tauros in het veld, heb je die gezien?" Archie knikte, die pokémon leek niet al te vrolijk te zijn geweest met zijn aanwezigheid. "Hij was mijn pokémon, ik heb hem gekocht op een farmer's market. We waren beste maatjes, tot een jaar terug." De ranger slikte en hief zijn hand op. "Als je 't niet wilt vertellen, dan hoeft 't niet hè. Ik ben hier om je een leuke dag te bezorgen, niet om je aan vervelende dingen te herinneren." Zei hij snel, hopend dat dit niet fout zou aflopen. Maar Bil schudde zijn hoofd en slaakte een zucht. "We weten niet wat er mis is gegaan. Hij schepte me van de grond en ik kwam ongelukkig neer. Mijn rug is op zo'n plek gebroken dat er niets meer aan gedaan kon worden, sindsdien ben ik vanaf m'n heupen verlamd. De Tauros is er nog steeds, maar ik kom liever niet meer in de buurt." Bil keek voor zich uit, de Rockruff nog steeds afwezig aaiend. Archie besloot dat dit genoeg was en liet het gesprek erbij uit bloeden. Voor nu hoopte hij dat zijn pokémon genoeg waren om de jongen tot rust te krijgen.

Ze waren net het bos door, een pad dat moeilijk te trotseren was voor een rolstoel, maar met de hulp van zijn pokémon erbij wisten ze Bil erdoor heen te krijgen. Deze was inmiddels wel weer wat opgevrolijkt en ze waren rustig aan de praat geraakt over Archie's tijd voordat hij in Sinnoh was gekomen. Hij had uitgelegd wat zijn vader deed voor werk en dat hij hoopte ooit in zijn voetsporen te kunnen treden. Bil had hem veel succes gewenst en hoopte voor hem dat het lukte. Archie begon te genieten van deze dag.
De zon stond hoog aan de hemel toen ze het open veld op reden en hij liet Bil even boven aan de heuvel staan, om hem te laten genieten van het uitzicht. "Kijk!" zei Archie vrolijk, toen hij de kudde Ponyta in de verte zag. Een audible gasp was te horen van Bil en Archie was blij dat dit de jongen gelukkig maakte. Nu nog het tweede deel van de verrassing. Hij duwde de gehandicapte jongen in de richting van de kudde en bleef op gepaste afstand staan. Waarna hij een zak pokémon voer tevoorschijn haalde. "Ik neem aan dat je hiermee bekend bent," constateerde hij vrolijk, terwijl Bil de zak lachend uit zijn handen trok en wat op zijn hand deed. Één nieuwsgierig Ponyta kwam dichterbij, splitste zich af van de kudde, maar hielt alsnog afstand. "Kom maar," zei Bil rustig en Archie merkte dat de jongen inderdaad goed om kon gaan met pokémon, wat hem zich deed afvragen wat er in Arceus' naam verkeert had kunnen gaan met de Tauros. Hij schudde zijn hoofd en deed een stap achteruit toende Ponyta dichterbij kwam om het voer uit Bil's hand te eten. "Goed zo," zei de ranger met een grijns op zijn gezicht. Hij zag hoe Bil langzaam zijn hand uitstak, die lichtjes trilde van de zenuwen, en op de neus van de pokémon legde. De Ponyta hinnikte eventjes, maar ging verder met eten, waarna Bil zijn hand door de vurige manen van de pokémon liet gaan. Archie liep langzaam om de rolstoel heen, om het glunderende gezicht van de jongen te kunnen zien. Het maakte hem blij om de jongen zo te kunnen zien. Maar nu was het tijd om zijn eigen twist aan dit alles te geven. Hij had speciaal hiervoor een assist ball gehaald bij de Ranger base, zodat hij zijn plan kon uitvoeren.
Archie ging naast de rolstoel zitten op zijn hurken en haalde een hand door de manen van de Ponyta heen, voordat hij tegen Bil zei. "Wat zeg je ervan als ik deze Ponyta voor je vang. Als een verjaardagscadeautje." Grote groene ogen keken hem aan toen de jongen dat nieuws hoorde en tranen welde op. "Hey hey, niet huilen nu. Je verdiend het. Een Ponyta kan je helpen op de boerderij en misschien kunnen ze hem zelfs voor je rolstoel spannen. Ik heb ergens gelezen dat er nog iemand is die dat doet en er zelfs races mee rijdt!" Er kwam geen antwoord, in plaats daarvan kreeg hij snikkend een knuffel van de jongen. Archie glimlachte en legde een hand op de rug van de jongen. Hij had het verdiend.

Toen alle tranen gelaten waren, kwam de ranger weer overeind en floot Volak bij zich. De Froakie zou het meest geschikt zijn hiervoor, al zou hij ook Renyak meer training kunnen geven. Nee, dit zou beter gaan. Hij knikte naar Bil, die een duim opstak naar hem. De Ponyta keek hem verward aan, alsof het niet door had wat er ging gebeuren. De kudde was al wat verder weg, dus hopelijk zou dit niet al te veel problemen met zich meebrengen. "Volak, begin met Quick Attack," De Froakie zetten zich af van de rolstoel en sprinten op hoge snelheid op de Ponyta af. Deze had nu wél door wat er aan de hand was en steigerde, waarna het aanviel met een Ember aanval. De Froakie rende door het vuur heen, waarbij enkele van de bubbels in zijn nek popte door de hitte en raakte de Quick Attack aanval. "Nu, Bubble." De bellen uit de nek van de Froakie werden gehaald en Volak gooide ze in de richting van de Ponyta, die gepijnigd achteruit stapte, om vervolgens een Tackle te landen. Volak rolde over de grond heen, maar kwam al snel genoeg weer overeind. "Growl, daarna Pound!" Als een echte kikker werd de bel van de Froakie groter en een grote "kwaak" was te horen, waarna de pokémon de lucht in sprong en de Ponyta een flinke tik verkocht. Het vurige paard steigerde nog een keer en hinnikte voor z'n eigen Growl aanval, voordat het nog een Tackle uithaalde naar de Froakie. Archie's ogen gleden even naar Bil, die met gebalde vuisten aan het toekijken was naar het gevecht. Hij glimlachte en richtte zich weer op het gevecht voor hem. "Nog een Bubble." Weer werden er bubbels in de richting van de Ponyta gegooid, maar deze kaatste ze af met een goede Ember, die ook Volak wiste te raken. Dit was een vervloekt sterke pokémon om te bevechten. "Quick Attack, daarna Pound." De Froakie schoot om de Ponyta heen, die de pokémon niet bij kon benen en werd op de rug geraakt door de aanval. Daarna stootte Volak het nog een paar keer in de nek van de pokémon en de Ponyta hinnikte weer gepijnigd. Archie wilde net de Assist Ball tevoorschijn halen, toen Volak van de pokémon's rug werd gestoten en een Tackle overzicht heen kreeg, gevolgd door een Ember. Oké, hallo. Dit was niet de bedoeling. "Quick Attack, daarna Bubble."  Zei Archie snel. De Froakie schudde zich eventjes uit en stond wat te wankelen op zijn pootjes, maar sprong toch weer op de rug van de Ponyta, om vervolgens de water bubbels los te laten. Zo, nu zou het moeten lukken. Archie maakte de Assist Ball groter in zijn hand en gooide deze in de richting van de Ponyta.

Er viel een besje op de grond toen de Ponyta in de pokéball bleef zitten en Archie raapte deze op van de grond. Die zou nog wel eens van pas kunnen komen, later. Hij stak het besje in zijn zak en draaide zich om naar Bil met de pokéball in zijn handen. Een glimlach stond op zijn gezicht, maar een gepijnigd gehinnik klonk achter hen. Oh oh, misschien was dit niet de beste plek om te blijven momenteel. Volak was weer terug op de armleuning van de rolstoel gaan zitten en Archie parkeerde zich erachter, om de gehandicapte jongen weg te maneuverer.
Toen ze iets verder weg waren, maar de zon nog steeds hoog op hen scheen, zetten hij de rolstoel op de rem en pakte de pokéball van de Ponyta erbij. Hij gaf deze aan de jongen en glimlachte. "Officieel is 'ie nog niet van jou. Ik moet 'm nog eventjes langs de Ranger base laten gaan zodat ze 'm goed kunnen controleren, daarna krijg je de ball terug en ben je de trotse eigenaar ervan. Maar dat weerhoud ons er nu niet van om d'r er even uit te laten, toch?" Hij knipoogde naar Bil, die met een grijns de Ponyta tevoorschijn haalde. De pokémon hinnikte vrolijk en duwde haar neus tegen de hand van de jongen aan. "Wat leuk! Heel erg bedankt Archie. Ik hoop dat mijn ouders het niet erg vinden." Archie glimlachte alleen maar, wetend dat dit allemaal besproken was. Hij ging zitten op het gras en bleef rustig kijken hoe de twee met elkaar speelde. Dit zou de perfecte pokémon zijn voor iemand die niet meer uit de voeten kon komen. En beter dan een Tauros. Maar misschien, als Bil wat meer ervaring had met pokémon hanteren ondanks zijn handicap, zou hij de Tauros weer kunnen gaan gebruiken. Maar dat zou iets voor later zijn.
De zon begon te zakken toen Archie overeind kwam en zijn pokémon terug liet keren, inclusief de Ponyta, al gaf hij die pokéball aan Bil om vast te houden. "We gaan maar weer eens op huis aan, vind je niet?" vroeg hij aan de jongen, die met een vermoeide glimlach gaf. Deze dag was vast uitputtend geweest voor iemand zoals hij. Bil gaf hem ook geen antwoord, maar bleef met de pokéball op schoot voor zich uit kijken. De weg terug was rustig en ondanks dat ze weer door het bos heen moesten, ging het een stuk makkelijker nu de paden wat droger waren. Toen de boerderij in zicht was, merkte Archie dat Bil bijna in slaap was gevallen en reed rustig de rolstoel verder. Arme jongen had zoveel over zich heen gekregen deze dag, dat hij prompt in slaap was gevallen. Eenmaal op de oprit van de boerderij, gaf hij de rolstoel over aan de boerin en bleef nog eventjes met de boer staan praten. Hij had de pokéball uit de handen van Bil gehaald en speelde er nu zelf mee. "Ik laat deze nog even controleren bij de Ranger base, dan kom ik 'm later vandaag terug brengen. Ponyta's zijn heel makkelijk in verzorging en ze zou zelfs nog kunnen helpen op de boerderij. Ik zal meteen kijken of ik ergens terug kan vinden waar ik 't had gelezen over pokémons voor rolstoelen spannen. Misschien dat Bil dan zelf wat meer uit de weg kan gaan." Hij kreeg een ferme handdruk van de boer. "We zijn al lang blij dat je tot zover wilde gaan voor onze William. Ik weet zeker dat hij deze dag niet snel meer zal vergeten." Kreeg hij nog te horen, voordat hij de pokéball verkleinde en aan zijn riem hing. "We houden contact," zei Archie met een glimlach, voordat hij afscheid nam van de boer en zijn weg maakte in de richting van de Ranger Base.
Eenmaal daar gaf hij de pokéball over aan diegene achter de balie en legde uit wat er gebeurd was en wat ermee gedaan moest worden. Hij schreef snel een klein briefje en vroeg of die bij de Pokéball gedaan kon worden als deze werd afgeleverd.