Tales of

Sinnoh

Zou het niet eens tijd worden voor een derde Pokémon? Hazel keek met een bedenkelijke blik naar Rex en Aether. Rex liep voor haar uit en Aether vloog opgewekt van boom tot boom. Ze had de Pokémon nog maar net in haar team, maar ze had het idee dat twee Pokémon niet genoeg ging zijn als ze de gym uit zou dagen. Misschien zou ze dan toch beter voor de zekerheid een derde of zelfs een vierde moeten vangen. Dat betekende wel dat ze veel meer tijd kwijt zou zijn met trainen en dat ze ook meer voedsel in moest slaan. Voor een volledig team zorgen zou hard werken zijn, maar uiteindelijk was het plan toch om zes Pokémon te hebben. Ze wilde alleen goed nadenken wie dan haar volgende Pokémon zou worden. Ze onderdrukte een zachte zucht. Trainer worden was toch lastiger dan dat ze het zich had ingebeeld en het feit dat ze haar thuis zo plotseling achter zich had gelaten, maakte het er niet bepaald beter op. Dat hield ook in dat ze bepaalde artikelen niet bij zich had en ze wierp een zijdelingse blik naar de kledingzaak die zich aan haar rechterkant bevond. Ze moest eigenlijk nog shoppen voor ondergoed, maar no way dat ze dat ging doen terwijl er hier een hoop trainers rondliepen die ze onderweg waarschijnlijk nog wel vaker zou tegenkomen. De gedachte alleen al. Toch keek ze bleef ze bedenkelijk naar de winkel kijken en toen ze in de gaten had dat de winkel expliciet voor vrouwen bedoeld was, wendde ze gauw haar blik weer af. En zag ze dat iemand zijn ogen op haar gericht had. Hazel zette haar handen opstandig in haar zij en trok haar wenkbrauwen uitdagend naar hem op. ”Had je soms wat?” sneerde ze uitdagend naar hem.

Het verraste Hazel niet eens meer dat er voor een jongen stond die een antwoord klaar had. Ze leek alleen maar dat soort types tegen te komen op haar reis en het irriteerde haar mateloos, al was ze nog steeds van mening dat ze liever dit had dan het soort type dat zweeg en haar maar gewoon liet doen. Ze zette haar handen in zijn zij toen ze zijn woorden hoorde en rolde met haar ogen. ”Geef me één goede reden waarom je het nodig zou vinden om te staren naar een paspop met lingerie aan,” sneerde ze op een sarcastische toon naar hem. ”Want zover ík zou zeggen, heb jij dat soort kleding helemaal niet nodig.” Ze kon het niet laten om een sarcastische wenkbrauw naar hem op te trekken. ”Of het moet natuurlijk zo zijn dat het een fetish van je is om dat soort kleren wel te dragen,” merkte ze schamper op, al merkte ze wel bij zichzelf dat ze nu toch wel licht nieuwsgierig was naar het antwoord. Was hij zo iemand?

Hazel bloosde eerlijk gezegd niet vaak in haar leven, maar de jongen voor haar kreeg het bijna voor elkaar toen hij zijn woorden sprak. Ze voelde de warmte naar haar wangen stijgen en wendde haar blik een klein beetje van hem af om het te kunnen verhullen. Dit was eigenlijk ook helemaal geen onderwerp waar ze het met een jóngen over wilde hebben. Hell, waarschijnlijk wilde ze dit gesprek nog niet eens voeren met een meisje. Haar goudkleurige ogen richtten zich op hem toen hij zijn relaas deed en ze trok haar wenkbrauw naar hem op. ”Nou, ik weet niet of je ooit een meisje halfnaakt hebt gezien, maar er is niet veel veranderd tussen wat we nu dragen en één jaar geleden,” kon ze niet laten om op een droge toon tegen hem te zeggen. Meteen daarna hield ze een hand op. ”En néé, dat was géén uitnodiging om over je ervaringen te vertellen,” zei ze er vluchtig achteraan. Dat soort dingen wilde ze niét weten. Je had zo van die meiden die het reuze interessant vonden wat men allemaal uitspookte in de slaapkamer, maar daar was zij niet één van. ”Ik zat niét tegen dat glas aan,” sputterde ze tegen en haar wangen werden rood, maar deze keer van woede. ”En dan zeggen ze dat vrouwen kunnen overdrijven.” Ze maakte een “tskk”-geluidje en wendde zich van hem af. Hopelijk zou hij snel door wandelen, want de waarheid was dat ze die winkel op een gegeven moment wél binnen moest gaan.

”Als je niet oppast, zie je dadelijk jouw kwijl daarnaast. Alleen wel omdat ik je met je gezicht tegen het glas heb geramd en niet omdat je er vrijwillig tegen aan plakte,” waarschuwde ze hem, zonder ook daadwerkelijk naar de etalage te kijken. Ze wist dat ze niet dichtbij genoeg geweest was en ze wist ook dat ze niet gekwijld had. Ze wist ook dat ze hem een plezier zou doen door wel te kijken en dat gunde ze hem niet. ”Ik denk dat ik jou rood ook wel goed vind staan,” beet ze hem toe, al moest ze moeite doen om haar mondhoeken tot één streep te houden toen ze zag dat zijn Charmander hem een mep gaf. Ze dacht wel dat zij en die Charmander goede vrienden konden worden als dit zo doorging. De jongen gaf aan dat hij op het trainingsveldje was en Hazel draaide met haar ogen. ”Dan zie ik je daar voor een gevecht,” zei ze kortaf tegen hem, waarna ze met hoog opgeheven hoofd toch naar de winkel liep. Want ja, ze ging zich echt niet door zo’n kindje laten doen. Ze shopte een paar setjes bij elkaar en liep na een dik half uur weer naar buiten, waarna ze recht op het trainingsveldje af liep, een goede vijf minuten wandelen van de winkelstraat vandaan. Ze hield het tasje met de lingerie nonchalant in haar arm geklemd en zag de jongen een eindje verderop staan. Zonder blikken of blozen dropte ze de tas op de grond en tilde ze haar shirtje net ver genoeg op zodat hij de onderkant van haar BH kon zien. ”Ik vond het wel leuk kleuren bij mijn haar. Jij ook?” vroeg ze op een uitdagende toon aan hem. Ze liet haar shirt weer zakken en pakte één van haar Poké Balls – ze had Rex en Aether teruggekeerd vanaf het moment dat ze die winkel binnen ging – en keek haar tegenstander met een uitdagend opgetrokken wenkbrauw aan. ”Wilde je dat gevecht nu nog of niet?”

”De rest van de stad kan mijn kont kussen,” sneerde ze naar hem. ”En jij dadelijk ook als ik je helemaal ingemaakt heb.” Nee, aan zelfvertrouwen ontbrak het de roodharige niet aan. Verre van. Ze hield wel van een uitdaging en nu Rex een nieuwe aanval had geleerd en ze dus niet meer hoefde te steunen op maar één aanval waren haar kansen ook een stuk groter. De jongen liet zoals verwacht zijn Charmander op het toneel verschijnen en Hazel bracht Rex, haar Jangmo-o, naar buiten. ”Van die beslissing ga je nog spijt krijgen,” waarschuwde ze hem en ze wees met haar wijsvinger naar voren. ”Rex, gebruik eerst Leer en ga daarna voor een Dragon Tail!” riep ze naar haar Pokémon. Haar Jangmo-o knikte, waarna hij zijn blik strak op de Charmander richtte, om vervolgens zijn lichaam een kwartslag te draaien en met zijn inmiddels gloeiende staart hard richting de Charmander te slaan.

Een kleine grijns kwam om Hazel’s lippen toen de Charmander net ietsje te laat uit de weg sprong waardoor haar Jangmo-o zijn been wist te schampen. Niet echt veel schade, maar elk beetje hielp. Haar blik gleed naar de Charmander toen hij Smokescreen moest doen van zijn trainer en het werd gevolgd door een Scratch. Het rookgordijn verblindde zowel haarzelf als haar Jangmo-o, maar Hazel bleef kalm omdat ze wist wat ze in dit soort situaties het beste kon doen. Het was de niet-aanval die perfect was voor zowel een defensief als daarna een offensief te zorgen voor haar Pokémon en Hazel gebruikte het dan ook meteen. ”Gebruik Protect om jezelf te beschermen en ga daarna voor een Tackle!” riep ze naar haar Jangmo-o. De Charmander moest immers dichtbij komen om zijn Scratch uit te voeren en door de Protect zou Rex niet alleen zichzelf beschermen, maar zou hij zichzelf ook genoeg momentum geven om de Charmander te tackelen.

Hazel zag tot haar voldoening dat ze de Charmander geraakt hadden. Ze fronste toen de jonge naar zijn Charmander riep dat de Pokémon een Ember uit moest voeren en een klein ideetje kwam bij haar opzetten. ”Laat jezelf raken door die Ember en gebruik dan Dragon Tail op de grond. Spring daarna in de lucht en gebruik opnieuw je Dragon Tail, maar dan op hem!” riep ze naar haar Pokémon. Haar Jangmo-o knikte nog voordat hij geraakt werd en zijn staart lichtte op, waarna hij deze hard op de grond sloeg zodat er opnieuw stof op kwam waaien. De Pokémon liet zijn staart opnieuw gloeien en zette zich af, waarbij hij over de lichte stofwolk sprong en een salto maakte in de lucht zodat hij zijn staart naar beneden kon richten om het extra hard aan te laten komen. Hazel hoopte dat als deze aanval de Charmander zou raken, dat ze dicht bij de overwinning zou zijn.

Haar mondhoeken gingen kort naar omhoog toen Rex zijn tegenstander raakte. Ze keek toe hoe de jongen zijn Charmander opdroeg om verder te gaan, maar de Charmander ging tegen de grond en Hazel fronste kort toen ze zag dat de Dragon Tail een nare plek achter had gelaten op zijn schouder. Rex kirde vrolijk toen het duidelijk werd dat hij de overwinning kreeg en hij draaide zijn kopje naar Hazel. Hazel’s mondhoeken drukten zich nog verder omhoog toen ze de blik van haar Pokémon ontmoette, maar het zicht voor hun was niet echt aangenaam en ze sloeg haar armen over elkaar heen toen de jongen zijn Charmander in zijn armen oppakte, wat nog een zieliger beeld gaf. Ze kwam wat dichterbij toen hij zijn woorden sprak en ze knikte naar de Charmander. ”Heb je graag dat ik met je mee ga?” vroeg ze op een kalme toon. Dat ze tegen hem had gezegd dat ze hem ging inmaken en dat ook daadwerkelijk had gedaan, wilde niet zeggen dat ze hem nu zomaar aan zijn lot ging overlaten. Je zou het misschien niet van haar zeggen, maar ze vond het echt erg hoe de Charmander slap in zijn armen lag en aangezien zij daar deels verantwoordelijk voor was, vond ze het niet meer dan normaal dan dat ze voorstelde dat ze mee zou gaan.

Ze snapte hem wel. Zij zou het ook niet geaccepteerd hebben als iemand met haar mee zou willen gaan nadat ze zojuist een gevecht had verloren. Dit waren het soort momenten dat je als trainer beter even alleen kon zijn om te dealen met het verlies en weer door te gaan. Hazel drong dan ook niet aan toen hij zijn woorden sprak, maar gaf hem een knikje. ”Ik kijk er al naar uit,” zei ze en ze merkte dat ze het meende. Ondanks dat ze niet bepaald vriendelijk begonnen waren, had hij wel aangetoond dat hij wat in zijn mars had en Hazel wist zelf ook wel hoe het was om de verliezer te zijn in een gevecht. Ze was misschien niet de aardigste persoon, maar dit ging ze niet in zijn gezicht wrijven, net zoals het meisje in Lake Verity dat niet had gedaan nadat zij verloren was. Zulke dingen deed je gewoon niet. Ze gaf haar eigen Holo Caster aan de jongen zodat hij zijn nummer in het ding kon zetten en pakte het weer terug aan nadat dat in orde was. ”Ik wens je veel succes met alles en zodra je sterker bent, dan verwacht ik wel een berichtje van je,” zei ze tegen hem, een lichte glimlach om haar lippen terwijl ze de Holo Caster in de lucht stak en kort heen en weer bewoog. Dat was immers een belofte waar hij nu niet meer op terug kon komen.