Tales of

Sinnoh

Met zijn handen kalm in zijn jaszakken gestoken en zijn Aron naast zich wandelend, liep Lucius door de straten van Jubilife City. Hij had zichzelf ingeschreven bij de Ranger base, waarna hij al direct zijn eerste taak had ontvangen omdat ze blijkbaar te weinig man hadden. Hij had een badge op de voorkant van zijn borst zitten die duidelijk maakte dat hij bij Crescent Moon hoorde en een licht gevoel van trots ging door hem heen terwijl hij af en toe eens naar zijn borst keek om de badge te bewonderen. Het was niet de eerste keer dat hij een taak deed voor een Ranger base: in Kalos was hij samen met zijn vader ook aangesloten bij die Ranger base in Lumiose City. Dit was dus niet echt een enorme switch voor hem, al vond hij het wel lastig om zijn vader achter te laten in Kalos. Zijn vader had hem naar Sinnoh gestuurd omdat Crescent Moon nog iets vrij recents was en omdat hij wilde dat Lucius op eigen benen zou leren staan. Het betekende wel dat de jongen weer helemaal onderaan de ladder moest beginnen, maar dan was dat maar zo. Hij had er zin in en ondanks dat zijn kalme houding dat niet echt weggaf, was dat wel hetgeen wat hij voelde. Misschien was het voor nu maar een simpele patrouille, maar dat was voor hem meer dan genoeg.

Lucius wisselde een blik met zijn Aron uit toen hij een commotie verderop hoorde. Je zou het niet van hem verwachten, maar Lucius was niet bepaald het type dat zich op de achtergrond hield wanneer er gevaar dreigde. Hoewel hij meer een introvert was en zichzelf terughoudend opstelde tegenover het leren kennen van nieuwe mensen en zo veel mogelijk op de achtergrond probeerde te verdwijnen, was dat niet zo wanneer hij in de veronderstelling was dat er misschien een gevaarlijke situatie was. En dus knikte hij dan ook vastberaden naar zijn Aron, waarna hij in de richting van de commotie begon te rennen. Hij keek kort over zijn schouder om te zien of zijn Aron hem goed kon volgen en zag al snel dat de kleine Pokémon daar geen moeite mee had. Mooi zo. Hij richtte zijn blik weer naar voren en zag dat hij inmiddels al dicht in de buurt van het lawaai begon te komen. Nog één hoek om en dan zou hij direct weten wat dat er aan de hand was.

Het bleek om een groep wilde Paras te gaan die dat de straten aan het terroriseren waren. Lucius knipperde verbaasd met zijn ogen terwijl hij de ene na de andere Paras verschillende soorten gassen uit zag scheiden naar het publiek om zich heen. Ze moesten die Paras zo snel mogelijk weg krijgen, voordat er dadelijk gewonden zouden vallen. Lucius wist dat Pokémon soms negatieve effecten konden hebben van Poison Powder en Stun Spore, dus hij wilde er liever niet achter komen wat de werking op een mens zou zijn. ”Iron, gebruik Rock Tomb om de Paras uit de buurt van de mensen te houden,” droeg Lucius zijn Aron op een kalme toon op. Zijn Rock en Steel type knikte, waarna hij hard op de grond stampte om stenen van de straat los te maken en ze naar de groep Paras te slingeren. Het chaotische effect was immens. Een paar Paras schrokken zichtbaar en kozen het hazenpad, kruipend in de richting van de uitgang van de stad, naar het bos. De overige Paras, een stuk of vijf, keerden zich naar Iron. Lucius hield zijn kraag hoog op voor zijn mond toen paarse giftige gassen in zijn richting kwamen. Gelukkig was Iron immuun voor Poison type attacks, dus het deed hem niet zo heel veel en Iron stampte opnieuw op de grond waardoor er weer stenen loskwamen. Die slingerde hij naar de vijf Paras toe, waardoor er drie het hazenpad kozen. De twee overige Paras waren een stuk slimmer dan hun voorgangers: gele, statische stof kwam richting Iron en Lucius zag dat zijn Pokémon paralyzed raakte. Bij het volgende beeld wat hij kreeg, wist hij niet goed of hij moest lachen of series moest blijven. De twee Paras kwamen namelijk naar hem toe om aan te vallen met Scratch, wat zo goed als niks deed.

”Jaag ze weg met Rock Tomb, Iron,” droeg hij zijn Aron op. Zijn paralyzed status trad in waardoor hij niet meteen kon reageren, maar gelukkig voor Lucius en Iron wisten de Paras blijkbaar geen andere aanvallen naast Stun Spore, Poison Powder en Scratch en konden ze enkel aanvallen met een zwakke aanval. Dit gaf Iron dan weer de ruimte om opnieuw met zijn Rock Tomb aan te vallen en niet veel later kozen de overige twee Paras ook het hazenpad. Mooi zo. Lucius was in alle chaos vergeten om te zien of de Paras iemand geraakt hadden. Iron was wel voorzichtig geweest met zijn stenen, maar dat wilde niet zeggen dat een klein deel van de straat nu op zijn zachtst gezegd een klein zootje was. Oh well. Ze moesten de stad verdedigen en daar kwam soms rotzooi bij kijken. ”Is iedereen in orde?” riep Lucius terwijl hij zijn blik in een cirkel om zich heen liet glijden, klaar zijnde om in te grijpen als het nodig moest zijn.

De schade leek al bij al nogal mee te vallen, alleen… Lucius kromp licht ineen toen een vrouw luidop begon te klagen dat één van de stenen van Iron ervoor had gezorgd dat haar handtas geplet was. Oh nee. Dat was niet goed. ”Sorry, mevrouw,” zei hij op een serieuze toon, waarna hij naar haar toe ging. ”Is er iets kapot?” Dat leek geen goede vraag te zijn. De blik in haar ogen werd mogelijk nóg furieuzer en ze liet hem de inhoud van haar handtas zien. Het leek zo te zijn dat ze haar mobiel in haar achterzak had zitten en dat haar pasjes bij haar mobiel zaten, dus dat was allemaal in tact. Maar… De inhoud van de handtas was een stort. Iron’s Rock Tomb had ervoor gezorgd dat er allerlei tinten en kleuren in haar handtas waren ontstaan die hij enkel kon linken aan make-up spullen. Het zag eruit als het doek van een schilderij en Lucius voelde zijn huid ongemakkelijk prikkelen toen hij de blik van de vrouw op hem voelde. Hij wist dat de Ranger base dit wel kon vergoeden omdat hij technisch gezien door hun uit was gestuurd op een taak, maar dat voelde… onpersoonlijk aan. Alsof hij haar gewoon even bij de Ranger base wilde dumpen en dan weer door wilde gaan met wat hij bezig was. Nee, zo ging hij niet te werk. Het voelde niet oké aan. ”Ik eh…” Hij legde een hand in zijn nek en wreef er kort over. De spullen zagen er duur uit, alsook de handtas. Hij had wel wat maandlonen opgebouwd tijdens zijn Ranger tijd in Kalos, maar om eerlijk te zijn, wilde hij dat ergens anders aan spenderen dan aan dit. Maar hij had het gevoel dat hij geen andere keus had. Misschien kon hij het wel vergoeden bij de Ranger base voor zichzelf, maar voor nu leek dit de beste oplossing te zijn. ”Is het eventueel een oplossing als ik de handtas en de spullen erin vergoed?” vroeg hij aan haar, zijn grijze blik op haar gericht. Hij hoopte dat zijn zachte uitstraling een beetje mee zou werken in zijn voordeel en dat ze er geen hele heisa van zou gaan maken, want hij was eerlijk gezegd geen held met emotionele toestanden. Helemaal niet, zelfs.