Tales of

Sinnoh

Het leek erop dat er geen taken of quests voor vandaag waren en Lucius besloot om de stad een beetje meer te gaan verkennen. Hij was nog niet heel erg bekend met Jubilife City en als hij hier in de toekomst vaker zou gaan patrouilleren zonder te willen verdwalen, dan was het toch wel vrij essentieel dat hij de stad wat beter zou leren kennen. En dus ging hij op pad, met Iron aan zijn zijde. Hij had het idee dat Iron het ook wel naar zijn zin had. Hij had één kamergenoot die wel redelijk sociaal leek te zijn en die een Mudkip in zijn team had zitten. Het was vrij schattig om Iron te zien spelen met de Mudkip en het naar zijn zin te zien hebben, dus dat stelde Lucius ook al wel weer gerust. Hij zag zijn kamergenoot vrijwel nooit omdat hij er altijd ’s nachts op uit trok en dus was Lucius voornamelijk alleen, wat hij wel fijn vond. Hij was meer een introvert dan een extravert persoon en dus vond hij het alleen-zijn niet zo heel erg. Lucius stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij over straat liep en liet zijn blik langs de verschillende gebouwen glijden. Hij legde zijn hoofd zo nu en dan in zijn nek zodat hij kon zien hoe hoog de gebouwen reikten naar de lucht. Daardoor had hij zijn omgeving niet echt in de gaten en was het dus onvermijdelijk dat hij vroeg of laat tegen iemand op botste. Een geschrokken uitdrukking verscheen op zijn gelaat terwijl hij zijn hand al uitstak om te voorkomen dat de persoon voor hem zou vallen, want hij wist dat hij vrij groot van gestalte was en dat een botsing met hem hard kon aankomen. ”Sorry!” bracht hij geschrokken uit terwijl zijn kaken al rood kleurden van opkomende schaamte. ”Gaat het?”

De jongen had gelukkig zijn jas vastgegrepen zodat hij al kon verhinderen dat hij zou vallen. Anderen zouden het misschien niet zo fijn hebben gevonden als één van hun bezittingen in een houdgreep vastgenomen werd, maar dat kon Lucius in deze situatie niet veel schelen. Hij was immers diegene die met zijn hoofd in zijn nek naar een gebouw had zitten staren, dus dit kleine ding kon hij de jongen niet kwalijk nemen. ”Wel, dan maakt dat twee van ons,” zei Lucius vriendelijk, al was de rode blos op zijn wangen nog steeds aanwezig. Hij hield niet van dit soort scenario’s, als hij eerlijk was. Het feit dat hij bijna boven iedereen uittorende met zijn grootte en dat dat de impact van de klap daardoor nog harder maakte, hielp ook niet echt. ”Maar gelukkig heb je je niet bezeerd. Dat zou geen goede start zijn van mijn Crescent Moon-carrière.” Hij glimlachte naar de ander en dwong zijn kaken op elkaar zodat de rode blos weg zou trekken. Het was goed nu. Hij moest er niet zo over blijven malen. Zijn Aron maakte de situatie al wat losser door de ander met een vrolijk kreetje te begroeten. ”Het ziet er naar uit Iron graag kennis met je wilt maken,” zei Lucius, opgelucht zijnde dat zijn Aron de situatie zo wat kon verbeteren voor hemzelf. ”Mijn naam is Lucius,” stelde hij zichzelf daarna voor, waarna hij uit beleefdheid zijn hand uitstak naar de jongen. Dat was een gewoonte dat hij van zijn vader had geleerd en dat hij niet zo snel afgeleerd kreeg, ook al was dat niet echt de norm tussen leeftijdsgenoten.

Lucius was iemand die vrij opmerkzaam was wat zijn omgeving betrof, al zou je dat niet snel van hem verwachten omdat hij zijn blik niet bepaald alert door zijn omgeving liet gaan. Toch ontging het hem niet dat de jongen snel een stap achteruit zette zodra Lucius had gezegd dat hij in Crescent Moon zat. Hm? Het voelde echter te persoonlijk aan om daar nu al over te beginnen, maar hij zou het zeker wel in zijn achterhoofd houden. Iron werd op een zachte toon begroet en de Aron maakte een vrolijk geluidje, waarna hij op zijn achterpootjes probeerde te staan en tegelijkertijd zijn voorpootjes naar de jongen uit probeerde te strekken. Dat resulteerde er enkel in dat hij op zijn rugje belandde en heen en weer wiebelde met zijn pootjes. ”Iron,” zei Lucius op een vermoeide toon en hij kantelde de Aron weer om zodat hij weer terug op vier pootjes stond. De rest van zijn preek viel in het niets omdat de jongen zichzelf voorstelde als Alain, wat Lucius er weer aan deed herinneren dat hij eigenlijk midden in een gesprek zat. ”Ben je ook van een andere regio naar Sinnoh gekomen?” vroeg hij vriendelijk aan de jongen in een poging om hem op zijn gemak te stellen, al voelde hij zichzelf nu ook wel een beetje ongemakkelijk worden. Dat hij een vriendelijk persoon was en een Ranger was, wilde niet zeggen dat zijn social skills op en top waren. Verre van, zelfs.