Tales of

Sinnoh

Werk was lastig om op te focussen, maar met hoeveel er gebeurde begon Alain zich steeds meer af te vragen hoe hij deze baan kon behouden. Hij wilde iets te doen hebben, had baat bij een rooster waar hij zich aan vast kon houden, maar… Was dit realistisch? Misschien moest hij toch iets dichterbij huis zoeken. Hij had dit gevonden om meer uit zijn schulp te komen en hij genoot van de baan, maar—

Waarom gunde het leven hen geen moment rust?

De avond was gevallen en de volgende dag, wanneer hij terug kwam voor nog een halve dag werk, wilde de baas hem spreken. Alain wist al dat het weinig goeds kon zijn, zelfs al begreep zijn leidinggevende wat er gaande was. Wat als zijn contract verlaagd moest worden omdat ze niet het idee hadden dat dit rendabel was? Hij had huur te betalen. Betaald verlof? Hij moest wat doen, moest eruit en—

Met een zucht begon Alain over de straat te lopen, een korte wandeling zodat hij de indrukken van die dag naar beneden kon drukken en kon loslaten. Hij wilde niet dat Cas mee hoefde te krijgen wat een stress er tegen zijn schouders drukte. De jongen ging al door genoeg en hij moest zich niet als een last gaan voelen, dat was het laatste wat hij wilde.

In het donker alleen door Jubilife. Ooit was het veilig geweest, maar Alain herinnerde zich maar al te goed wat er was gebeurd. TOen hij dan ook voetstappen achter zich hoorde, pakte hij Rue ongemakkelijk op en drukte hij haar tegen zijn borstkas. Hij liep snel door, nam een zijstraat en…

Liep volop tegen iemand aan.

“Shit—”

De voetstappen achter hem leken niet eens meer deze kant op te komen. Hij was nerveus voor niets. Zwak.

“Het spijt me.”

Chinma