Tales of

Sinnoh

Lo zou binnenkort met Rey naar de kermis gaan, waardoor Alain zich iets minder schuldig voelde dat hij zijn zusje opnieuw moest afwimpelen. Het gebeurde het afgelopen jaar steeds meer, waar er zoveel gaande was in het leven dat hij niet wilde dat ze zich zorgen zou maken. Hij was de grote broer, hij moest voor haar zorgen. En zelfs daarin faalde hij. Hoe lang nog tot hij eindelijk hun ouders van haar nek kon halen? Hij faalde al in wat zijn eerste prioriteit zou moeten zijn. Hij kon het niet nog erger maken.

Nog een laatste keer haalde Alain diep adem. Hij verzekerde Cas ervan dat hij moest bellen als er maar iets was. Zelfs al kon hij zelf geen glas water pakken. Hij zou er zijn, hij moest er zijn. Hierna wenkte hij Ari, Rue en Kear om hem te volgen en stak hij drie andere Pokéballs aan zijn riem, voor hij de voordeur uitstapte en zich naar de strandtent zette waar Rey zou zijn.

De spullen die hij mee had zaten netjes in een mandje en Alain zwaaide vrolijk naar zijn zusje toen hij haar zag. De Lycanroc sprong een paar keer vrolijk op en neer bij het zien van het meisje, terwijl Rue zich rustig hield en Kear met nieuwsgierige ogen vanaf zijn schouder naar haar keek. “Hey Rey! Hopelijk heb je niet te lang gewacht,” begroette hij haar, in de hoop wat energieker te klinken dan hij zich voelde.

Voor Alain het wist, had zijn zusje haar armen om hem heen gewikkeld. Hij lachte even en sloeg zijn armen ook om haar heen, waardoor de Treecko wat ongemakkelijk over zijn schouder hing. Toen ze elkaar weer los lieten, ging het beestje er weer tevreden zitten en keek deze met knalgele ogen naar het voor hem onbekende meisje. Ari werd begroet en zoals altijd was Ari er maar al te enthousiast over. Hij probeerde een dikke slobber te geven over Rey’s gezicht en Alain gniffelde geamuseerd.

“Dit hier is Kearney,” stelde hij de Treecko voor. Waar een andere Pokémon duidelijk gereageerd zou hebben, hield de kleine Treecko zijn kop enkel lichtjes scheef en kwam er geen andere reactie uit. Alain fronste even licht, maar schudde al snel zijn hoofd. “Hij is eh— hij kijkt graag de Meowth uit de boom. Hoe is het met jou?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij had Rey graag bij hem thuis uitgenodigd, maar met hoe Cas er momenteel aan toe was…

“Klopt. Inferno noemen ze het, schijnbaar,” antwoordde Alain met een glimlach. Hij had altijd een speciale connectie gevonden met Pokémon die niet op hun soortgenoten leken. Ondanks zijn sociale persoonlijkheid, had hij zich een groot deel van zijn leven het buitenbeentje gevoeld. Het voelde juist om de Pokémon te hebben die dat kenden.

“Ik maakte me in het begin vooral zorgen om hoe… stil hij is, maar schijnbaar is er niets aan de hand.” Daar had hij gezeten, in het Pokémon Center, gewoon om te horen dat zijn Treecko… ja. Het was gewoon zijn persoonlijkheid. De zuster had hem verzekerd dat de Treecko niet ongelukkig was en dat er duidelijke tekenen waren dat de Treecko aan hem gehecht was, dus dat alles in orde was.

Het moment dat Rey wegkeek bij zijn vraag, was meer antwoord dan haar woorden hem zouden geven. Helaas was het ook het teken dat het goed genoeg ging, iets waar hij normaal geen genoegen mee zou nemen, maar op het moment had hij geen andere keuze. Cas had hem meer nodig. En het leek erop dat Rey dat onderwerp ook wilde laten vallen, want zijn hand werd beetgepakt. “Oké, oké!” lachte hij. “Had je al een plekje gevonden?”

Alain liet zich zonder gemaar meesleuren door zijn zusje en luisterde hoe zij aangaf het nog niet goed te kennen hier, dus open te staan voor input. Al snel kwam er echter een picknicktafeltje in beeld en hij glimlachte. Goed genoeg. Het was niet zo dat hij nog echt de tijd had gehad om op onderzoek uit te gaan in de stad waar hij nu technisch gezien al ruim twee maanden woonde. Maar ja, daar deed je weinig aan.

Peaches rende voor hen uit en hem werd beloofd dat ze nu beter luisterde. “Ik geloof je,” verzekerde hij haar. Het was een gevoelig puntje, door Cas en door Lo, maar hij vond wel dat ze goed verantwoordelijkheid moest nemen voor de Pokémon die ze in haar bezit had. Ari sprintte achter de kleinere Rockruff aan, terwijl Rue wachtte tot ze naast Alain kon gaan liggen en Kear tevreden aan zijn schouder bleef hangen.

“Dus— ehm— wat heb je zoal gedaan de laatste tijd?”