Tales of

Sinnoh

Ondanks de tijd van het jaar scheen de zon erg fel op hem neer. Hij had het al gauw warm gekregen en zijn jas over zijn arm gehangen terwijl hij met rustige tred het pad afliep. Hij wreef afwezig over zijn hoofd, zich storend aan de warmte die op zijn lange zwarte haren neerbeukte. Winter was niet voor niets zijn favoriete seizoen. De ijzige kou op je wangen .. beter dan deze ellende. Hij passeerde een paar kinderen die met hun pokemon van het pad af traden en in de beschutting van de bomen gingen spelen. Hij kon in de verte Eterna City al zien opdoemen. Kon de gebouwen boven de heuvel van het pad zien uitkomen en wist dat hij nog maar even in deze vreselijke hitte hoefde door te brengen. Gekleed in een lange zwarte broek met een wit overhemd met lange mouwen bleek net een tik te warm voor dit weer. Hij had zijn stropdas al afgedaan en in zijn achterzak gepropt met een grom toen de eerste stralen hem raakte.
 

Plotseling klonk er een vreemd gefluit dat ergens vanuit de bossen rechts van hem kwam. Hij besteedde er aanvankelijk geen aandacht aan en liep stug door. Hij had immers ergens waar hij wezen moest. Hij- Een Ekans kwam uit de struiken geslingerd en kronkelde récht op hem af. Hij deed alvast een paar voorzichtige stappen achteruit maar hij was al te laat en de slang wikkelde zich stevig om zijn been. Hij schold vreugdeloos en probeerde de slang af te schudden maar haar grip was als een bankschroef. Hij haalde de pokebal van Ma Zhu eruit, gooide die op en even later stond ze voor hem. Ze oogde de ekans op zijn been voor een paar tellen voordat haar mondhoeken om krulden en ze grinnikte. “Hou je bek en help me.” Mopperde hij gepikeerd. Ma Zhu haar staart begon feller te branden en voor Yashu haar kon tegenhouden, spoot ze een vlam op de Ekans af. En natuurlijk schroeide die ook zijn been. De ekans liet direct los maar Yashu voelde de blaren op zijn huid springen. Ma Zhu sprong meteen ver uit het bereik van zijn armen en benen en zette het op een lopen. Bij de bosjes bleef ze even staan, sprong ze op en neer terwijl ze hoog krijste en wenkte ze hem mee. Yashu volgde haar hinkend. O, hier zou ze voor boeten.

TLDR: Yashu gaat achter het gefluit aan.
 

Elke stap die hij zette stuurde pijn door zijn been heen. Alsof honderd minuscule naaldjes in zijn vlees prikte. Haar blauwe vuur was heter dan dat van normale vuur pokémon, iets wat hij normaal als een van haar grootste aanwinsten zag. Haar gehoorzaamheid liet het immers vaak afweten. Hij kreeg haar in het vizier maar als hij binnen bereik kwam, dan danste ze weer verder, genietend dat zij een keer de overhand had en niet hij. Yashu vernauwde zijn ogen terwijl hij haar volgde. Hoge noten drongen tussen de bomen door, een wonderlijk melodietje die absoluut niet thuis hoorde op een plek als dit. Yashu liep erop af en vond zichzelf al gauw op een open plek in het gezelschap van een man met een fluit. Voor hem kronkelde een glimmend wezen. Een slang. Een ekans. Ma Zhu stond op een afstandje toe te kijken, gefascineerd door de tonen. Yashu naderde, iet wat op zijn hoede. Hoe veel zonderlinge figuren kwam je tegen midden in het bos .. met een magische fluit? “Die van u?” Vroeg hij kortaf. De man stopte niet met spelen maar gaf ook geen kenbaarheid dat hij Yashu gehoord had. Yashu bekeek de ekans. Haar schubben waren groen afgezien van haar buikschubben, de ring om haar nek en haar staart die een felgele kleur hadden. Ze zwierde wiegend heen en weer op de tonen van de muziek, een glazige blik in haar ogen. Yashu oogde de man bedachtzaam voordat zijn blik naar Ma Zhu gleed. Ze keek hem aan, afwachtend, voelde dat hij iets in zijn schild voerde. Yashu haalde een pokebal uit zijn zak en mikte die tegen het achterhoofd van de Ekans aan. Maar één manier om uit te vinden of ze deze man toebehoorde of niet.