Tales of

Sinnoh

Ze was al een hele tijd terug thuis, Alain had ruimte en tijd nodig, maar alles ging goed, blijkbaar. Desondanks probeerde ze veel van huis te zijn. Opnieuw begon haar Holocaster te rinkelen en opnieuw zag ze de afzender 'Thuis' verschijnen op het schermpje. Ze voelde zich misselijk terwijl ze de telefoon over liet gaan en over liet gaan, totdat er zich weer een gemiste oproep aan het lijstje voegde. Ze schudde haar hoofd zachtjes. Sinds het valentijns festival hadden ze steeds meer druk gelegd, vooral over de date die ze gehad had en contests, altijd contests. Na haar gesprek met Alain had ze geprobeerd afstand te nemen. Hierop volgden bezorgde, maar vooral boze berichten en gesprekken.

Ze drukte de powerknop van haar Holocaster in en zag het icoontje verschijnen of ze zeker wist dat ze hem wilde uitzetten. Ze verschoof de slider en zag het schermpje zwart worden. Eventjes rust, eventjes niet. Met een zucht wandelde ze nog een stukje door de straat in de richting van het Pokémon Center, terwijl Peaches rond haar benen danste. Met een diepe zucht liet ze zich zakken op een bankje, haar blik op de lucht gericht. Ooit zou ze ze terug moeten bellen en ze werden alleen maar bozer op deze manier. Maar daardoor werd de drempel ook.. steeds hoger.

 Peaches klom bij haar op schoot, besluitend dat haar kop het beste op Rey's knie paste. Het blauwharige meisje sloot haar ogen ook half, haar gedachten stromend naar wat er nu aan de hand was met Alain en wat ze zelf nu het beste kon doen met haar leven. Dit ging zo niet, daar had Alain gelijk in. Maar had ze de guts om haar eigen ouders te woord te staan? Om te zeggen dat ze het anders ging doen? Ze had gezien hoe erg ze ontstemd waren met Alain, ze had gezien hoe moeilijk dat was geweest, of tenminste, in haar ogen. Alain had immers Cas en Rey had... Alleen Alain die momenteel gigantisch druk was met Cas. En misschien Lloyd. Ze prutste wat met de knoppen van haar holocaster toen iemand haar benaderde. Ze liet expres haar blik in de richting van Peaches zakken. Ze had geen behoefte om een vreemde nog aan te kijken, niet nu.

Totdat de vreemde zich dicht naast haar liet zakken. Dit was al genoeg om Rey te doen verstijven, om ervoor te zorgen dat het blauwharige meisje niet meer zich verroerde. Haar blik schoot net omhoog naar de man die naast haar was gaan zitten, toen ze de koude prik van een mes in haar zij voelde. Haar adem stokte en elk woord veranderde in as in haar mond terwijl ze als bevroren bleef zitten. Peaches schoot echter wel overeind, haar tanden ontbloot, een laag gegrom uit haar mond stromend. Zij had geen boodschap aan het mes, zij wilde prima deze man een kopje kleiner maken.