Tales of

Sinnoh

Rustig knielde hij neer bij zijn motor, waarna hij even zijn handen over het ding haalde. Shit, wat was er nu weer mis aan. HIj kreunde even terwijl hij begon te prusten aan het voertuig, maar weinig leek te kunnen vinden. Shit, straks moest hij nog naar de garage. Zacht zuchtend kwam hij terug overeind, even zijn volledig zwarte hand langs zijn al vrij vuile gezicht brengende. Misschien nog eens... Hij draaide het ding aan, maar er was geen echte reactie. Misschien als hij... Gas bijgevende probeerde hij er leven in te brengen, waarbij het zware geronk van de motor al snel door de straten klonk. Ah. There we go.

'Vul!' Huh? verbaasd keek hij even op van het geluid. Naast hem, achter de uitlaatspijp van zijn motor, stond een... Vulpix? Het beestje was origineel wit kon hij zien, maar haar kop en lijfje waren volledig roetzwart geworden door hetgeen dat uit de motor was gekomen. Oh fuck. "Oh shit!" flapte hij er snel uit, waarbij hij zijn motor weer uit zette en de sleutel snel wegstak. "Sorry sorry, sorry, ben je ok? Oh mijn arceus," de zwartharige man knielde naar de Vulpix, die meteen naar hem toe sprong. Ietwat verbaasd dat het wezen zo naar hem toe sprong, viel hij om. Even hapte de trainer naar adem, een beetje verschietende van de manier waarop deze Pokémon hem zo had benaderd. Het gepiepe klonk nogmaals, waarbijk langzaam zijn handen om de kleine Pokémon bracht en rechtop ging zitten. Het leek erop dat het met zwart bevuilde wezentje zich nestelde in zijn armen en... Haar ogen sloot...

"Wacht nee, nee, niet slapen. Wacht nee- Ben je ziek-" paniek sloeg hem meteen over, waarbij hij paniekerig rondkeek. "Shit waar is je eigenaar- heb je ergens pij- Oh Arceus waarom word je niet wakker??? Hallo??? Ben je er nog???" maar de Vulpix had haar oogjes gesloten. Ze leek vredig te zijn, ondanks dat ze er erg vuil uitzag. Maar hij die er niet veel van kende, was duidelijk in paniek. "Shit shit shit," Dit kon toch niet gezond zijn? Stuntelig sprong de jongeman dan ook recht, helemaal zelf vuil zijnde in gezicht, armen in shirt door al de zwarte vegen. Hij zag er niet uit, het ding in zijn armen ook niet. "Ok jij- Ik- Ben je ok? Hallo? Oh arceus... Oh arceus... Oh arceus," Shit was het dood?

"Vu... Vulpix? Word wakker alsjeblieft- Oh shit..." zijn zachte stem sloeg over in paniek. Wat had hij in hemelsnaam gedaan? Moord op zo'n wezentje? Dat kon hij nie maken. Wat als het iemands Pokémon was. Het was een stem, die hem even geschrokken opzij liet springen. HIj draaide zich een kwartslag, het zwart besmeurde wezen wat tegen zich aandrukkende. Spanning van eerder sloeg over in volledige paniek toen de woorden tot hem door drongen. Toen hij realiseerde wie dit was. "Cas!" zei hij dan ook snel. "Ik- Het- Het is niet- IK was en het- En jij en-" Hij hapte even naar adem en keek snel van het beest in zijn armen naar de ander en terug. "Ik-Ik... nee. Ik- nee, niet aangeraden. Ik heb niks aangereden!" zei hij vluchtig. "J... Jij bent uit- Jij... Oh- ziekenhuis? Oh- Oh arceus-" Hij legde even zijn vrije hand tegen zijn voorhoofd aan. Even diep in en uit ademen.

En dat probeerde hij ook, tot zijn blik op de Houndoom viel. Wel meteen ging zijn mond terug open. "En uh- En ik- Ik... Ik was- niet- Ik heb niet..." kwam er snel uit zijn mond waarbij hij even snel gebaarde naar zijn motor met zijn vrije hand. De kleine Vulpix op zijn arm leek het allemaal niet zo erg te vinden en leek in slaap te zijn gevallen. "Ik... Ik- Pokémon center... Pokémon center!" kwam er vluchtig uit. Zijn hand duidelijk wat bevende terwijl hij een glimlach op zijn lippen forceerde. Gespannen als hij erbij stond was het duidelijk dat hij met zijn hoofd overal mee bezig was. Kantje boord op volledige paniek.

De Vulpix maakte het zichzelf duidelijk gemakkelijk in de armen van de jongen. Maar hij, een persoon die amper ervaring had met POkémon, had helemaal niet door dat er niks aan de hand was. In zijn ogen zag de mon er verslagen uit. Alsof hij net iets had gedaan dat echt niet mocht. Like, kijk het dan helemaal zwart zijn ook? Dat kon hij toch niet gewoon zo laten? Hij slikte dan ook even langzaam en speurde het wezentje af met zijn ogen, maar Cas begon te praten. Waarom de paniek? Wel meteen schoten zijn heldere ogen op naar de ander. "Wel- Ik, ik was aan het werken aan mijn motor ik zat er niet eens op en dan opeen stond het achter ed motor en ik weet niet waar het vandaan kwam en ik wist niet wat er aan de hand was ik- ik heb geen ervaring met Pokémon ik weet niet wat er mis met haar is- Arcues wat als ze iets heeft- Wat als die rook en shit niet goed voor haar is- Wonden eronder? Ze lijkt zo loom en moe en ik snap niet wat ik gedaan heb en wat ik kan doen en ik-" Is het gewond? "Ik weet niet ik heb nog nooit- en ik dacht nee maar dan is het zo en ik weet niet goed wat ik ermee moet doen want hoe zie je dat zelf en waar komt ze vandaan. Oh arceus straks is ze van iemand en eindig ik met strafblad," zijn hoofd trok meteen bleek weg. Dan was ie dood. Dan was ie zo dood.

"Ik ben dood..." mompelde hij. "IK ben zo dood, ik kan dit- Oh my arceus dit is erger dan- Nee, niet erger het si anders maar nog steeds hetzelfde en ik kan niet- Nee ik kan niet nogmaals zo naar huis gaan. Wat als... nee, ik ga.... nee, dit kan niet. Ik- zag haar niet. Ik zweer dat ik haar niet zag staan! Ik was gewoon bezig aan mijn motor.Oh arceus... Wat als ik haar wel heb aangereden maar het niet zag?! Oh my artceus. Nee, dat zou ik- dat zou ik toch gezien hebben? Ja dat moet haast wel, ik zou dat gevo... gevoel- ja nee. Nee nee. Dan iemanbd anders? Nee, het was precies daar en ik- Dit is mijn schuld, dit is zo mijn schu-" Cas sprak weer, waardoor Lo eindelijk zijn lippen op elkaar perste. Hij liet zijn schouders zakken en staarde even naar de Pokémon in zijn armen. De ander moest er vast van wel vanaf weten, naar zijn weet had hij immers heel wat meer ervaring in Pokémon dan hem. Bedenkelijk staarde hij dan ook naar de Pokémon, voordat hij met grote ogen opkeek naar de ander. "Ben je dat zeker? Ik- ik wil niet dat ze iets overkomt," dat hij iets had gedaan. Hij wilde Pokémon en mensen geen pijn doen. Dat was gewoon onmenselijk om te bedenken. "Denk je dat dit schadelijk voor haar is?" zijn wenkbrauwen trokken samen. Hij was zo lost in zichzelf. "Ik- ik kan niet genoeg van Pokémon. Ik heb zelf nog maar even mijn starter en ik kan er niks mee- Ho... Hoe zou ik dan met dit...? Ik... Ik zou geen trainer mogen zijn..." zijn stem stierf zachtjes af terwijl zijn focus op de Vulpix bleef. In zijn onwetenheid had hij niet door dat het wezen gewoon blij aan het slapen was, helemaal tevreden in de armen van haar, in haar kopje, nieuwe eigenaar.

Lo merkte gewoonlijk wel op wanneer hij teveel praatte, maar dit was niet gewoonlijk. Dit was oh shit dikke paniek. En dus had hij niet door hoeveel shit er wel niet uit zijn mond kwam. Woorden die Cas helemaal niet wilde horen, niet hoefde te horen. En dat besef sijpelde pas weer binnen van het moment dat zijn lippen eindelijk op elkaar bleven. Overpraten gebeurde zo bij hem. En het was iets waar hij zichzelf zo streng bij hield. Hij was niet iemand die zijn echte problemen deelden met anderen. Want op het einde van de dag was hij de enige die er iets aan kon doen of kon aan veranderen. DIt was echter een andere kwestie. Een Pokémon? Daar kende hij immers helemaal niks van.

Er kwam geluid uit de ander en langzaam keek Lloyd even op. Het ziet er ok uit...? Hij knipperde even en keek terug naar de Vulpix. Ja... daar had hij een punt I guess? maar hij kende er het fijne niet van. De ander sprak verder en aandachtig luisterde de zwartharige jongen naar wat hij te zeggen had. Er was inderdaad geen bloed.. Toch? Twijfelachtig tilde hij het beestje wat meer op, waarna hij haar begon te bestuderen, maar er was inderdaad niks. Cas gaf aan dat hij altijd naar het Pokémon center kon gaan, waardoor Lo bedenkelijk bleef kijken naar de Vulpix. Hij maalde er even over, voordat hij terug keek naar de ander... Fronsend. "Ik... Denk je dat dat het beste is?" Hij haalde even diep adem en zuchtte. "De laatste keer dat ik ging omdat mijn Pokémon er wat anders uitzag... Gaven ze hem terug en zeiden ze gewoon dat hij shiny was..." mompelde hij verslagen tegen de ander, een zucht van hem afkomende. "Ik... Wat als... Ik weet het niet meer..." en zoals Alain had gelachen, hadden ze dat ook gedaan in het Pokémon center. Was absoluut niet gemeen bedoeld, maar hij schaamde zich er dood voor. Wat als het nu hetzelfde verhaal zou zijn? Hij knipperde even en slikte.

"Sorry... Het spijt me zo," mompelde hij zachtjes. Hij rechte zijn rug wat meer en duwde de Vulpix meer tegen zich aan. Hoe ging hij haar meedoen naar huis...? KOn ze wel mee op zijn motor? Was dat veilig? Misschien in zijn rugzak... Zijn ogen gingen langzaam van de Pokémon naar Cas, voordat hij even diep adem haalde. Als de ander zei dat het ok was, dan moest het dat wel zijn, toch? "Je bent uit het ziekenhuis..." sprak hij rustig tegen de ander. "Hopelijk wat te doen thuis?" Hij liet zijn ogen naar de Pokémon gaan en bekeek haar nogmaals, de onrust was er nog steeds, maar hij onderdrukte het zoveel mogelijk.