Tales of

Sinnoh

De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, ideaal als je een tripje plant naar het Old Chateau. Kiyoshi had nog maar net een nieuwe camera gekocht en om die uit te testen was hij naar het bos gegaan. Daar had hij al enkele foto's getrokken van wilde pokémon en de Snorunt wilde er steeds mee op staan. Zelfs wanneer Kiyoshi een foto trok van iets anders, wist de pokémon er alsnog mee op te staan.

Na een tijd dacht hij genoeg foto's te hebben, zeker gezien het laat werd en hij nog moest eten. De Snorunt had echter andere plannen en liep de andere kant op. "Wacht nee! Blijf hier!" riep Kiyoshi die achter de pokémon aan liep, tot het oude huis tussen de bomen verscheen. De ice type stond voor de deur en wees enthousiast naar de deur die ze opende. "Hm, we hebben vast nog wel even tijd," zei Kiyoshi bedenkelijk voor hij de pokémon volgde en naar binnen ging.

Kiyoshi was nog maar net het huis binnen, toen hij het vervelende gepiep kon horen. Doordat het donker was in het huis, vielen de lichtjes die branden eens zo hard op. Met een bedenkelijke frons op zijn gelaat, wandelde hij erheen en zag hij de groenachtige kleuren oplichten. "Dit is gek," mompelde Kiyoshi en de Snorunt maakte een instemmend geluidje. Met haar poten was ze aan het zwaaien om aan te geven dat ze ook iets vast wilde houden, maar dat was geen goed plan. "Nee nee, deze houd ik wel vast." Anders zouden ze het kwijt geraken en dat was geen goed plan.

Vervolgens viel zijn blik op de radio. Nog een ander raar ding waarvan hij niet wist wat hij ermee moest doen. Er waren enkele knopjes op waar Kiyoshi op begon te drukken. "Ik vraag me af wie dit hier heeft achtergelaten," zei hij tegen de Snorunt. Iemand moest het hier vast zijn vergeten. Misschien kwamen ze er uiteindelijk wel voor terug, maar nu was hij te nieuwsgierig. Hij wilde graag weten waar dit allemaal voor diende.

Bedenkelijk keek Kiyoshi naar het apparaat in zijn handen waar enkel een statisch gekraak uit kwam. Het was luid en vervelend, dus ergens wilde hij het alweer uitzetten, maar hij hield zichzelf in. Misschien was het één of andere radio? Zoals een walky-talky. Iemand anders kon in dit gebouw zijn met net hetzelfde apparaat. “Of misschien in het gewoon kapot,” zuchtte de jongen diep terwijl hij zijn hoofd schudden.

Direct keek hij op toen de deur dicht sloeg. “Wacht!” riep hij. Straks had iemand hem hierbinnen opgesloten en ook al was hij niet snel bang, wilde hij hier liever niet vast zitten.

Behind you.

Kiyoshi was nog nooit zo snel omgedraaid? Hij struikelde er zelfs bijna door. “Is daar iemand?” riep hij luid terwijl hij in de duisternis probeerde te zien. Oke nee, het was beter dat hij hier snel weg was. De Snorunt stond al te trillen aan zijn benen, die wilde hier ook liever niet zijn. “Kom we gaan,” mompelde hij zacht terwijl hij richting de deur wandelde aan een snel tempo. Misschien was de deur gewoon dicht gevallen door de wind.