Tales of

Sinnoh

Het was zijn eerste week in Sinnoh en Lucius moest eerlijk toegeven dat het hem wel goed meeviel. Hij dacht dat de switch van Kalos naar Sinnoh misschien wat lastig zou zijn, maar tot dusver had hij er geen problemen mee. Het hielp ook wel dat hij wel wat ervaring als Ranger had toen hij nog in Kalos woonde en dat hij een vader had die op dat gebied ook wel veel wist, dus hij wist dat hij zijn vader ook altijd wel kon bellen als er iets zou zijn. Dat gaf ook wel een goed gevoel. Dat hij er niet alleen voor stond. Hij liet zijn blik kort naar Iron glijden en boog zich naar voren zodat hij de Aron wat pokévoer kon geven. Hij glimlachte toen hij zag dat zijn Aron er vrolijk op knabbelde en leunde wat naar achteren op het bankje waar hij op zat. Zijn blik gleed kort naar boven toen hij de eerste regendruppels al op zijn gezicht voelde vallen en een zachte zucht verliet zijn lippen toen er niet veel later een helse regenbui volgde. Hij pakte Iron op in zijn armen en begon te rennen, waarna hij zich verschuilde bij een winkeltje met een ver uitstekende dakpan. Zijn blik was licht bedenkelijk naar de grijze hemel gericht terwijl hij met zijn schouder tegen de gevel van het winkeltje leunde. Dan maar even wachten tot de bui over zou zijn.

Het duurde niet al te lang voordat iemand zich bij hem voegde. Hij had niet bepaald het meest ruime plekje uitgekozen om onder te schuilen, dus hij moest een stapje opzij doen om te voorkomen dat ze tegen hem botste. Het maakte hem licht ongemakkelijk dat hij hier zo dichtbij iemand anders stond, maar hij hield zichzelf voor dat het maar voor even zou zijn. De vrouw verontschuldigde zichzelf en Lucius wuifde het weg met een glimlach, al kon ze dat natuurlijk niet zien omdat ze nog steeds voorovergebogen stond. Oh ja. Right. ”Geeft niks,” zei hij dan ook snel. ”Gaat het een beetje?” De vrouw klonk alsof ze een marathon had moeten lopen eer dat ze een plekje had gevonden om te schuilen. Of misschien had ze gewoon geen conditie. Hijzelf deed wel iets van sport en had dan ook wel een licht gespierd lichaam, maar dat was ook niet echt iets om “u” tegen te zeggen. Genoeg om fit te zijn, niet genoeg om overdreven knap genoemd te worden. Iron maakte een begroetend geluidje en strekte zijn korte pootjes naar haar uit om kennis te maken, maar Lucius hield hem een beetje naar achteren toe. Ze moest eerst maar eens bekomen van het rennen en dan zou de rest wel volgen.