Tales of

Sinnoh

Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken liep hij door het bos. Totaal geen idee waar hij was, maar ach. Hij zou er toch vroeg of laat wel weer uit komen. Zo lang hij hier dan niet tegen problemen aan zou lopen. Of gevaarlijke pokémon. Met alleen vuisten kwam je meestal wel een heel eind tegen mensen, maar tegen pokémon was dat toch net een ander verhaal. Hij zuchtte terwijl hij voor een kruising stond. Natuurlijk was het bord wat bij de twee paden stond niet meer te lezen. Waarom zou de regio haar natuurpaden ook onderhouden? Droogjes deed hij ine-mine-mutte voor hij het rechter pad in besloot te gaan. Hij zou vanzelf wel door krijgen als hij de verkeerde kant op ging. Met pech zou hij in het bos moeten slapen. Waarschijnlijk koud maar wel te overleven. Het begon immers weer lente te worden.

Okay dan. Zo veel voor het overleven van een nacht. Mist trok door de bossen. Dat was koud. En nat. En daardoor nog kouder. Hier overnachten was dus absoluut geen optie meer. Dan maar hopen dat hij op de goede weg was om de uitgang te vinden van het bos. Al was het ook maar de vraag of hij wel zou merken als hij het bos uit liep. De mist was zo dicht dat hij geen hand voor ogen zag. Hij zou behoorlijk moeten oppassen wilde hij niet teg- wow. Dat scheelde niet veel. Hij had het aan zijn reflexen te danken dat hij niet face-first tegen een boom was aan gelopen. Nee. Dit bos was zijn ding niet. Gefrustreerd probeerde hij het pad opnieuw op te zoeken zodat hij verder kon lopen zonder tegen bomen aan te lopen. Dat zou wel fijn zijn eigenlijk.

Ugh. Hij kon niet wachten tot hij hier weer weg was. Een bos met een veel te dichte mist was zeker niet zijn vibe. Dat bleek ook wel toen er plotseling een hoog gekrijs klonk. Wat? Hij had geluk dat hij opzij stapte om verward om zich heen te kijken. Als hij dat niet had gedaan, had hij een Poison Sting in zijn gezicht gekregen. Boos wendde hij zich tot de pokémon. "Kalmeer", zei hij op een lichtelijk geïrriteerde toon tegen het beest. Terwijl hij weg liep zuchtte hij een keer diep. Waarom kon hij niet gewoon magisch naar de stad teleporteren. Dat zou hem zo veel gedoe schelen. Geen bomen om bijna tegen aan te lopen. Geen pokémon die plotseling gilde en hem vervolgens aanvielen. Gewoon een heel stuk minder gedoe. Maar realistisch gezien was het niet mogelijk. Of wel? Er waren pokémon die het konden, zou hij het met zo'n pokémon dan ook kunnen?

Geluk hebben zat er vandaag dus duidelijk niet in. Eerst verdwalen in een bos. Dan dichte mist. Bijna tegen een boom aan lopen. Een pokémon die willekeurig hem aanviel en nu had hij het genoegen dat er takken uit de bomen kwamen vallen. Hij had nog net op tijd zijn armen over zijn hoofd kunnen slaan. Nu hadden zijn armen de klap op gevangen en was zijn hoofd veilig. Maar dat betekende niet dat het geen pijn deed. Shui wreef pijnlijk over zijn armen, voor hij een gat in zijn jas voelde zitten. Geweldig. Kreeg hij er dat nu ook nog bij? Binnensmonds schold hij zijn irritatie er uit. Hopelijk zou hij snel uit dit verdomde bos geraken en kon hij gewoon een bed op zoeken.

Er hing iets aan zijn jas he? Ja. Er hing iets aan zijn jas. Een hele fucking Venipede. Of course. Dat had hij weer. De pokémon had zijn kaken stevig om zijn jas geklemd. Was er ondertussen nog iets van de redden? Waarschijnlijk niet. Een diepe zucht verliet zijn mond voor hij begon te worstelen met de bek van de pokémon. Laat. Nou. Los! De pokémon deed nog een poging om in zijn handen te bijten maar belandde met een plof op de grond. Meteen begon hij in lange stappen te lopen. Weg van dat beest. En nu nog oppassen dat hij niet vol tegen een boom zou aanlopen. Die pech kon hij er echt niet ook nog eens bij hebben hoor.

Blijkbaar was het allemaal nog niet genoeg voor de pokémon. Het beest kwam met een rotvaart zijn kant op gerend. Hoorde die dingen zo snel te zijn? Nee toch? Hij zag nog maar één uitweg. Een goed gemikte trap precies tegen de kop van de pokémon, zodra hij dichtbij genoeg was. De Venipede was niet zo heel sterk of had al schade opgelopen tijdens de val. Want zijn trap was genoeg geweest om de pokémon uit te schakelen. Met een zucht trok Shui zijn jas recht. Daar was hij even vanaf voor nu. Alleen zijn jas was er wel kapot door. Maar hij kon wel een nieuwe jas kopen als hij terug in de bewoonde wereld was. Shui liet zijn blik even om zich heen gaan. Er waren geen wilde pokémon te zien, enkel bomen. Al zou de hevige mist daar waarschijnlijk ook wel aan meewerken. Hij moest voorzichtig door lopen in de hoop dat hij niet tegen een boom aan zou lopen. En geen gekke wilde pokémon meer tegen zou komen...

Het leek zowaar rustig te zijn. Oprecht een verassing eigenlijk. Met de pech die hij tot nu toe had gehad? Het zou hem niet verbazen als er nog meer had gevolgd. Maar nee. De mist leek dunner te worden, de bomen kleiner. De rand van het bos begon te naderen. Hij kon wel dansen. Al zou hij dat niet doen. Helemaal niet omdat hij net een slapende Venipede zag liggen. Met een niet al te zuinige bocht liep hij om de slapende pokémon heen. Hij wilde het niet wekken. Niet nog meer gedoe. Zodra hij er eenmaal voorbij was, richtte hij zijn ogen weer voor zich. Wacht eens even.. Als hij goed keek kon hij gebouwen zien in de verte! Hij had het nog net op tijd gered. Hij hoefde niet in het bos te slapen vannacht. Gelukkig.