Tales of

Sinnoh

Voor zijn ouders was het de eerste keer dat ze in Sinnoh waren, dus natuurlijk wilde ze alles gezien en gedaan hebben. Eterna City was één van de plekken die ze wilde bezoeken en natuurlijk moest Casimir mee. Ze wilde niet dat hij heel de dag alleen thuis zat terwijl Alain aan het werk was, dus gaven hem geen keuze. Het erge was vooral, dat ze zelfs een rolstoel gefixt hadden voor als het echt niet meer ging. Er was een kleine discussie door ontstaan, want natuurlijk vertikte hij het om erin te gaan zitten. Hij kon prima zelf wandelen, enkel als hij te lang recht moest staan voelde hij het, maar zelfs dan zou hij doorzetten.

Uiteindelijk hadden ze ergens een café uitgekozen om iets te drinken, waar ze wel zeker twee uur gezeten hadden. Als het aan Casimir had gelegen waren ze eerder weg gegaan, maar zijn ouders hadden vast opgemerkt hoe uitgeput hij was.

Ze deden hun best niet teveel vragen te stellen, maar het was onvermijdelijk. Echter bleef iedere vraag onbeantwoord achter, wat opnieuw zorgde voor frustraties aan tafel die enkel bleven oplopen. ”Ik ga even een frisse neus halen,” had Casimir op een bepaald punt gezegd voor hij naar buiten was gegaan en de Houndoom uit zijn pokébal had gelaten.

Eterna Forest was vlakbij, dus besloot hij daarheen te gaan. Het liefst van al zat hij gewoon neer of ging hij thuis slapen, maar dat was nog geen optie. Aan een rustig tempo wandelde hij dan ook door het bos, met de Houndoom voorop.

Iets verderop dook er oud en verlaten huis op. De Houndoom vond het maar niks, maar kon toch zijn eigen nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Casimir wilde er eigenlijk helemaal al niet binnenstappen, maar misschien was er een mogelijkheid om even te gaan zitten. De grond of omgevallen bomen waren immers geen optie, gezien het veel te laag was en hij dan moeite zou hebben op recht te staan.

Samen gingen ze het oude gebouw binnen, met de Houndoom dicht tegen zich aangeplakt. Snel stuurde hij zijn ouders een berichtje om ze te laten weten dat alles in orde was en hij spoedig terug zou zijn. Vervolgens zetten hij zich neer op de trap, om even op adem te komen.

Het deed goed om even pauze te kunnen nemen. Mensen bleven hem zeggen dat hij rustig aan moest doen, maar dat stond niet in zijn woordenboek. “Wat?” vroeg hij de Houndoom die voor hem zat. De pokémon was hem aan het aanstaren met een bezorgde blik waar Casimir ongemakkelijk van werd. Hij wendde zijn blik af en keek in de plaats daarvan even om zich heen.

Een koude bries deed hem zijn armen ongemakkelijk om zijn lichaam heen slaan. Waarom was het ineens ook zo koud? Misschien door het stil zitten? Maar, nee. Zijn grijze ogen vielen op een gebroken raam en hij trok direct zijn wenkbrauwen naar elkaar toe. Sneeuw. ”Natuurlijk moet het sneeuwen,” zuchtte Casimir hoofdschuddend. Hij had nooit zover mogen afdwalen van Eterna City.

Iets verderop kraakte iets en wel direct stond de Houndoom recht om luid te blaffen. “Wat heb jij nu? Is vast niks. De wind ofzo.” Het was een oud huis, natuurlijk dat alles hier zou kraken. De koude temperatuur buiten hielp ook niet. Maar de Houndoom was het er niet mee eens en bleef blaffen. “Oke, goed dan, dan toon ik je dat het niks is.” Terwijl Casimir recht stond, vertrok zijn gezicht en histe hij zacht. Eenmaal hij weer recht stond, stapte hij in de richting van het geluid. Dat beest was echt een held op sokken.

“Zie je, helemaal niets.”

Casimir hield de deur een beetje open en gebaarde naar binnen. Langs zijn benen keek de Houndoom naar binnen, nog steeds twijfelend en met een zachte grom. Zoals er wel meer kapot was in dit oude gebouw, was het raam niet meer heel wat zorgde voor het gekraak. Maar, er was helemaal niks—

Een gil ontsnapte toen er boven zijn hoofd een lamp kapot sprong. De deur gooide hij gelijk weer dicht en hij draaide zich om. De Houndoom was zelfs nog sneller en stond al enkele meters verderop, opnieuw luid aan het blaffen.

“Oke, oke, je hebt je zin. We gaan,” zei Casimir. Zijn hart was sneller gaan kloppen doordat hij zo geschrokken was. Stom gebouw ook. Met redelijk grote passen stapte hij in de richting van de uitgang. Dit was allemaal een dom idee geweest. Hoe eerder hij weer in Eterna was hoe beter. Dan kon hij weer naar huis.

Een gelach dat ervoor zorgde dat een rilling over zijn rug trok, deed Casimir weer stil staan. Over zijn schouder keek hij naar achter, naar de onbekende pokémon met de rode wisps die er stond. Een statisch geluid kwam vanuit zijn jaszak en snel viste Casimir de Holo Caster eruit. Ook die wist niet wat de pokémon was maar het gekraak, dat had hij nog nooit meegemaakt.

Hij had geen idee wat het was en ergens stond hij er niet om te springen om dat uit te vinden. Heel erg lief zag de pokémon er niet uit. Snelle passen zetten hij vooruit — in hoeverre je het snel kon noemen — richting de uitgang. “Kom op, ze wachten op ons,” zei Casimir haastig tegen zijn eigen pokémon, hopend dat hij zou volgen. Een mix tussen grommen en piepen kwam voort uit de Houndoom die zijn best deed dapper te zijn. Hij had zijn tanden lichtjes ontbloot naar de pokémon, maar erg angstaanjagend zag hij er niet uit. “We gaan, nu!” zei Casimir nog wat duidelijker toen de pokémon enkel trage passen naar achter nam. Wat een sukkel was het toch. Uiteindelijk zou hij volgen, zolang hij dit huis maar kon verlaten. Hij ging recht voor de uitgang, dat het buiten sneeuwde vond hij niet erg.

Wat waren mensen altijd aan het zeggen? Dat pokémon lief waren? dat ze niks deden als jij niks deed? Casimir was het er allemaal al lang niet mee eens en dit bewees het nog maar eens. Buiten de pokémon gestoord te hebben, had hij niks gedaan. Hij was zelfs na de eerste waarschuwing direct weg gegaan, maar toch moest het ding aanvallen. En dan zijn Holo Caster? Nee, hij moest er niks van hebben.


“Shit,” mompelde hij zacht toen hij gegrom hoorden achter zich. Snel keek hij over zijn schouder heen, enkel om te zien hoe dat kleine ding achter hem aan holde als een kleine keffer. Dit is waarom hij liever binnen bleef. Naar buiten gaan bracht enkel problemen met zich mee. Casimir versnelde zijn pas nog een beetje, maar hij zou nooit sneller zijn als een pokémon.

Zonder verder te twijfelen, schoot Copper vooruit met zijn hoofd wat omlaag. Langzaamaan begon hij te wennen aan de enorme hoorns op zijn hoofd, dus was het tijd om te te gebruiken. Met toch enige twijfeling gaf hij de zorua een kopstoot met zijn hoorns.  Alles om het weg te houden bij Casimir. Luid gromde de grotere pokémon waarna hij enkele keren waarschuwend blafte. Zolang de pokémon uit de buurt bleef, zou dit niet verder escaleren.

Waarom liet het ding hem niet met rust? Het bleef maar volgen en Casimir had geen idee wat hij gedaan had om zo’n reactie te krijgen. In de vluchte probeerde hij over zijn schouder te kijken, maar ja hoor, daar was het nog steeds. De eerdere waarschuwing van de Houndoom maakte de pokémon helemaal niets uit.

Voordat hij over zijn eigen voeten zou struikelen, keek hij weer voor zich uit. Vanuit zijn ooghoeken viel hem een tweede pokémon op. Het leek dezelfde te zijn als degene die hem achterna zat, maar met andere kleuren. Veel tijd had Casimir helaas niet om de pokémon goed te kijken.

“Ember!”

De Houndoom draaide zich vlotjes om en een grote vlam op de veel kleinere pokémon af te gooien. Ook Casimir kwam tot stilstand, één arm rond zijn borst geslagen terwijl hij zwaar in en uit ademt, helemaal buiten adem. Zijn conditie was nooit de beste geweest, maar nu was het helemaal erg.

Hopelijk zou de pokémon de waarschuwing begrijpen en vanaf nu op afstand blijven. Kort keek hij weer in de richting waar hij zonet de andere zorua had opgemerkt. Met wat geluk zou de andere pokémon er nog steeds zijn, maar dan moest hij eerst van deze af komen.

Eindelijk had de wilde Zorua het op gegevn en zich teruggetrokken. Casimir legde één hand tegen zijn hart en boog voorover terwijl hij enkele seconden de tijd nam om op adem te komen. Gelukkig was hij er eindelijk vanaf en had het hem niet in zijn enkels weten te bijten. De Houndoom kwam ook weer naast hem staan en keek hem bezorgd aan. “Het gaat,” zei Casimir die weer rechtop ging staan.

Het slimme nu was om weg te gaan en alles te laten voor wat het was, maar die ene pokémon had zijn aandacht weten te trekken. Aarzelend begon hij terug te wandelen naar de kamer waar hij zonet de blauwe pokémon had gezien. Traag duwde hij de deur wat verder open en keek naar binnen voordat hij effectief naar binnen wandelde, op de voet gevolgd door de Houndoom.

Op het eerste zicht zag hij de pokémon nergens meer. Misschien dat hij al weg was. Maar dan hoorde hij het zachte gegrom. Casimir hield één hand omhoog als teken dat de Houndoom moest blijven staan. Met trage passen probeerde hij het gegrom te volgen in de hoop de pokémon terug te vinden.

Niks. Voor even was het alsof de pokémon die hij zocht verdwenen was. Misschien via een gat in de muur, of op een andere manier was hij weggelopen. Casimir was ook niet van plan om er nog extra moeite in te steken. Deze korte wandeling duurde al veel te lang en hij was moe.

Net wanneer hij besloten had om weg te gaan, begonnen de lichten rood te flikkeren. Het zorgde er direct voor dat hij op hoog alert stond en met grote ogen keek hij om zich heen. De Houndoom aan zijn zijde begon luid te grommen naar het rode licht. Traag zetten Casimir enkele stappen achteruit en zoekend keek hij om zich heen.

Iets verscheen voor hem wat leek op een mens, maar het was duidelijk geen mens. Nee, het was iets dat hij normaal enkel zag in horror films. Casimir zetten zo snel mogelijk stappen achter en alleen maar sneller toen het op hem af kwam gelopen. “Cop—” begon hij, maar de hond was zelf luid aan het piepen en schoot langs hem heen naar de deur. Fuck. Fuck. Fuck. Casimir draaide zich om, te gehaast waardoor hij half over zijn eigen voeten struikelde maar zich nog nest aan een kast overeind kon houden.

Voor de houndoom was het gelukkig voldoende om toch zijn aandacht te trekken. Hij sprong voor Casimir en blafte naar de zombie die op hen af kwam, maar hij stond zelf haast te trillen op zijn poten. De Houndoom zag eruit alsof hij elk moment weg kon vluchten.

Vlak voor de zombie hem zou raken, verdween deze weer. Een alles behalve mannelijke schreeuw was uit zijn keel ontsnapt en hij had zijn hoofd weggedraaid met zijn arm voor zijn ogen. In zijn borstkas ging zijn hart zo hard tekeer, dat hij er misselijk van werd en dat de ruimte draaide. Zijn andere hand hield hij tegen de muur als steun, omdat hij schrik had anders door zijn benen te zakken. Na enkele seconden wist hij traag zijn arm te laten zakken, en durfde hij weer om zich heen te kijken.

“De pokémon—” begon Casimir, met de bedoeling te zeggen dat ze het wezentje misschien beter konden achterlaten. Momenteel wilde hij alleen weg en weer op adem komen. Copper dacht echter dat hij wat anders bedoelde en liep op de Zorua af om hem vast te pakken bij zijn staart en terug te trekken voordat het kon verdwijnen door het gebroken raam. “Shit.” Straks werd de pokémon nog kwader en wie weet wat er dan zou volgen. Casimir deed een poging om zichzelf af te duwen van de muur en een stap te zetten, maar zijn lichaam werkte tegen en alles draaide nog eens zo hard voor zijn ogen waardoor hij opnieuw steun moest zoeken.

Casimir zijn ogen werden groter toen de pokémon voor hem ineens veranderde van vorm. Hij had al gehoord over pokémon die het konden, maar nog nooit had hij het gezien. Met luid gejank draaide Copper zich om en rende weer naar hem toe om zich achter zijn benen te verstoppen. Wat een absolute sukkel.

Zelf was hij er niet zeker van of hij dit interessant of juist eng moest vinden, maar Casimir kon de potentie wel zien tijdens een battle. Zoals het er nu naar uit zag, was Copper nog niet in staat om het gevecht aan te gaan.

Voorzichtig waagde Casimir het om zich van de muur weg te duwen. “Oke, oke, kalm we willen je niks doen,” zei Casimir die beide armen in de lucht hield en wat door zijn knieën ging om zich wat kleiner te maken. Hopelijk lukte het zo, en anders moest Copper zich eindelijk eens vermannen. Voorlopig zat dat er helaas niet in, want de pokémon stond nog steeds achter zijn benen verstopt.