Tales of

Sinnoh

‘Aurora!’ Wie? Hij keek opzij, alsof hij verwachtte dezelfde blauwharige persoon tegen te komen die hij eerder had leren kennen in Hearthome City. Echter, bleek het een geheel andere persoon te zijn, iemand die geen ogen in haar hoofd had want ze knalde compleet tegen hem aan. Was hij zo makkelijk te missen dan? Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij een stap opzij deed, zijn blik op het meisje.

”Ik ben Aurora niet.” Merkte hij droogjes op, terwijl hij zijn kleren recht trok en weer van plan was om het gesprek hierbij te eindigen. Wat behulpzaam. In plaats van de prins op het witte paard te spelen en deze chick te helpen met het vinden van Aurora, wilde hij gewoon weer weglopen. Ava piepte afkeurend, en hij keek met een verveelde expressie naar zijn pokémon. Ugh. Altijd die Cyndaquil van hem weer. Oké dan. ”Gaat het een beetje?” Smooth. Zijn vraag kwam helemaal niet.. een halve minuut te laat ofzo.

Paniek en stress was zichtbaar in haar blauwe ogen, maar hij zette geen pas opzij. Een hand tegen de post van de ingang, terwijl hij op haar neerkeek en wachtte op een reactie. ”Gelukkig niet,” Lachtte hij schamper toen ze opmerkte dat zijn haar niet roze was. Hij liet een blik over zijn schouder vallen, kijkend naar de duistere kamer achter hem. Ze wilde naar binnen? Well, be my guest.

Hij zette een rustige stap opzij, en maakte een sierlijke beweging. ”Veel succes daarbinnen. Ik hoop dat je nog andere pokémon hebt dan Aurora.” Merkte hij droogjes op. ”Ik heb gehoord dat er een geest rondloopt die mensen behoorlijk de stuipen op het lijf jaagt.” Hij gaf haar een korte knipoog, waarna hij wachtte tot ze ervandoor ging. Nee, hij had drie passen naar binnen gezet, maar had zich toen weer omgedraaid toen het besef kwam dat het er inderdaad spookte, vol ghost pokémon. Niet zijn ding.

Hij bleef op zijn dode gemak in de deuropening staan, want wat was de haast immers? Een pokémon die wegrende? Oh, ze had haar pokémon niet onder controle? Wat sneu. Ze gaven inderdaad die licenties veel te makkelijk weg. At least wist hij dat wanneer Ava wegrende, ze weer terug zou komen. Ze was niet zo een die zich verstopte en niet meer uit haar verstopplekje kwam. Zo had hij haar getrained, want hij was wel een capabele trainer.

Hij hief zijn kin wat op toen ze opmerkte dat ze inderdaad een tweede pokémon had, aan de kant stappend zodat ze naar binnen kon lopen. Hem niet gezien, natuurlijk, want hij draaide zich direct naar de uitgang en wilde naar buiten stappen. Helaas werd hem dat niet gegund, want voordat hij een pas verder kon zetten, vloog de deur met een hoop gekraak dicht. ”Muk,” vloekte hij, zijn hand op de deurklink, waarna hij er met kracht aan trok. Maar de deur gaf geen beweging. ”Goed gedaan hoor, nu zitten we vast door jouw domme pokémon.” Hij draaide zich naar waar hij dacht dat de vrouw zich bevond. En nu moest hij waarschijnlijk dealen met een of andere vervelende ghost pokémon. Nee, niet vandaag. ”Ava,” hij riep zijn pokémon, wiens rug nu wat feller begon te vlammen zodat de kamer verlicht werd in een warme kleur. Nu kon hij tenmiste wat voor ogen zien. Arceusverdomme. En nu? Een raam misschien?

De kille blik deed hem niks. Hij kon haast gokken dat er meerdere ghost pokémon in deze ruimte waren, en dat deed veel meer dan een jonge vrouw wiens enige optie was om een vuile blik naar hem te werpen. Alsof hij dat niet eerder had gezien. Hij keek haar ongeïnteresseerd aan, blij dat ze niet kon zien hoe hij de klink van de deur stevig vast hield uit angst. Dat zou niet goed zijn voor zijn ego. ”Whatever.” Hij rolde met zijn ogen en liet de klink los, waarna hij een enkele pas de ruimte in zette. De grafstenen waren alles behalve interessant om naar te kijken, hij wilde er niks van weten.

Zijn ijsblauwe kijkers volgden haar terwijl ze haar zaklamp aanzette en haar weg naar boven vervolgde. Terwijl ze de trap omhoog liep, keerde hij zich tot een andere richting. Hopelijk was daar de uitgang. ”Aurora, wie noemt een pokémon nou Aurora.” Hij staakte zijn pas, zijn blik op de grafstenen. Ging hij werkelijk zijn weg daar doorheen banen? Nee. Hem niet gezien. Hij keerde zich om en begon dezelfde trap omhoog te lopen als waar hij de vrouw eerder had zien verdwijnen. Misschien had zij de uitgang al gevonden. Helaas voor hen beiden, was ze er nog steeds. ”Aurora al gevonden?” Zijn lippen krulden wat op in een glimlach, want het was overduidelijk niet het geval. ”Dus, waar zoek je naar? Geeft ze ook licht of is dat gewoon haar naam?” Het leek erop dat Ava immers liever zocht naar de verdwenen pokémon dan naar een uitgang. Dít was immers een avontuur.

Haar galarian ponyta. Hij liet een schampere lach klinken. ”Natuurlijk.” Makes sense. Echt weer zo’n typische meiden keuze. Oh mama, ik wil een pokémon! Mag ik die geweldige pluizende pokémon met roze en blauwe accenten, ja wat schattig is het toch! Konden ze niet gewoon gaan voor een fire ponyta? Zoals het hoorde? Nee, ze moesten zonodig een fatsoenlijke pokémon omtoveren tot een nare psychic pokémon.

”Ah, maar misschien brengt mijn sprankelende persoonlijkheid wel wat licht in deze donkere situatie.” Merkte hij op, waarna hij zijn schouders wat ophaalde en naar zijn cyndaquil wees. Die veel te druk bezig was met het snuffelen over de vloer en het zoeken van de vrouw haar pokémon. Zij was hier de helpende hand, niet hij. Hij was gewoon een 1+1 deal. Wat eigenlijk wel een heel goed idee is voor de kipnugget sale. Dan kan de vrouw die vijftig pixels mist toch nog een paar extra kipnuggets per keer opeten. Het schijnt te helpen voor een rot mood, misschien moest hij dat ook proberen. Nee, grapje, hij was niet zo vervelend x