Tales of

Sinnoh

Het ochtendrood was nog niet helemaal weg toen Kali zichzelf uit de taxi had gehesen en de geplaveide straat overstak. Op haar rug hing een zware plunjezak die bol stond van de spullen die ze erin had gepropt. Alles wat op haar naam stond had ze in die zak wat meer was dan sommigen maar minder dan de meeste. Toen ze de hoek om kwam zag ze hem al staan. Een iconische verschijning met zijn nek vol tattoo’s, zonnebril en wandelstok. Al die elementen leken niet bij elkaar te passen maar ze was wel wat van hem gewend.

“Weet je  zeker dat dit een goed idee is?” Kali wierp hem een onwankelbare glimlach toe. Haar broer de pessimist. “Tuurlijk!”  Zei ze zonder enige twijfel. Ze haalde de sleutel uit haar jaszak stak de straat over naar de bar aan de overkant. “En daarbij is alles al geregeld dus kunnen we toch niet terugkrabbelen, hoe graag we dat ook zouden willen.” Ze wierp even een zijdelingse blik op Kaz alvorens ze de sleutel in het slot stak en de deuren ontgrendelde. Hun hele hebben en houden opgeven om deze bar te kopen was een gigantische gok geweest. Eentje waar zij volledige verantwoordelijkheid voor zou opeisen als het fout ging. Maar ze zouden toch íets met hun leven moeten doen en waarom niet de gok wagen en midden in het  centrum van de grootste stad in Sinnoh een bar opkopen? "Ta-da!" Ze stapte opzij om Kaz de ruimte te geven en spreidde haar armen wijd. “Onze toekomst!” 

Zoals verwacht hield Kaz zijn reactie ongeveer net zo veel vreugde als een begrafenis, maar ze kende haar broer nu al 25 jaar en liet zich al lang niet meer uit het veld slaan. “Altijd met je drama.” Zei ze hoofdschuddend. Ze gooide haar plunjezak bij de deur neer en liep langs een paar stoelen die omgekeerd op de tafels stonden naar de bar di. Ze liet haar vingers over het oppervlak glijden en keerde toen om naar Kaz. Ze hees zichzelf omhoog, gooide haar benen eroverheen en landde aan de andere kant. Haar blauwe ogen gleden over de stelling aan de muur die vol met flessen drank stonden alvorens ze zich naar Kaz omdraaide. “Niets wat een nieuw likje verf, sprankelende verlichting en denderende muziek niet kan fixen.” Glimlachte ze, duidelijk een stuk meer in haar nopjes met dit idee dan haar broer. “Ik heb zo mijn manieren.” Antwoordde ze hem. Ze liet Canso uit zijn pokebal en hield hem onder zijn oksels omhoog terwijl ze hem langzaam de kamer rond draaide. “Kijk eens, hier gaan we wonen vanaf nu. En jij mag lekker hier zitten!” Ze zette hem neer op de bar naast de tap en schuin boven de gootsteen. Canso was nou niet bepaald een actieve pokémon te noemen en zoals verwacht, zakte hij meteen door zijn poten en sloot hij zijn ogen.  

Canso had zijn buik nog niet laten zakken of Kaz begon meteen te protesteren. Ze trok haar wenkbrauwen op en wierp hem een ‘really?’ blik. Hoofdschuddend aaide ze haar Nidoran nog een paar keer om haar punt nog maar eens te accentueren dat Canso nergens heen ging. “Jawel.” Begon ze met onwrikbare koppigheid. “Dat is leuk voor de gasten. Dan kunnen ze hem aaitjes geven voor geluk of zoiets. Sommigen mensen vinden het gezelschap van pokémon namelijk leuk.” En daar moest hij het maar doen. Als het moest zou ze de hele middag met hem hierover discuseren maar Canso ging blijven. Hij was mogelijk de rustigste pokémon die er bestond dus hij zou nooit voor problemen zorgen. Enkel liggen en slapen. Ze wendde zich tot de deur naast de bar en wenkte haar broer. "Maar genoeg over Canso. Kijk eens wat ik hier heb voor je!" Ze duwde de deur open en hield haar hand open in een 'ta-da' gebaar. Zijn eigen domein. Zijn eigen office-space. Zijn werkplek waar hij zijn ding mocht doen want Kali wist dat hij nog liever rauwe kipfilet zou eten dan drankjes staan mixen achter de bar.  

Kali liet hem ragen terwijl ze zijn blik standvastig vasthield en hem gewoonweg uitdaagde verder te gaan. Hij verdeed zijn tijd. Maar haar afleidingstactiek had toch enig succes want ze hoorde aan zijn toon dat zijn woede een stuk aan het afkoelen was toen hij de kamer in zich opnam. Wat fijn dat er tenminste íets was wat zijn goedkeuring kon wegdragen en niets minder dan een bedompt hok waar hij zijn boekhouding in vrede kon uitvoeren. “We’re in this together.” Ze liet haar blik nogmaals door de ruimte gaan terwijl Canso achter haar zijn ogen weer sloot toen het erop leek dat hij niet van de bar getikt zou gaan worden. “Ik beloof plechtig dat jij in je hok alle vrijheid krijgt qua inrichting en decoratie en ik daar met geen vinger aankom. Al schilder je de muren gitzwart en leg je leisteen op de vloer, ik zal me er niet mee bemoeien.” Dat zou een hele grote opgaven zijn, maar ze liet hem dat hebben. Anders zou hij nooit ophouden met bitchen en moanen. Al zou een plantje hier en een bloemetje daar de hele ruimte net wat meer- nee, nee, Kali stop. 

Kali probeerde om Kaz zijn gezicht een beetje te lezen. Ze wist dat ze samen veel hadden moeten opgeven voor dit. Maar alles zou beter zijn dan wat ze hadden achtergelaten. Haar blauwe ogen gleden weer over de bar toen ze over haar schouder keek en nadacht. Ja, dit ging werken. Daar zou ze wel voor  zorgen. Zij. Het was een gigantische stap geweest maar wat was er anders aan het leven als je niet af en toe grote risico’s nam. Anders stond je eeuwig vast in het leven zonder vooruit te komen. Passief levend zonder passie. Kali’s ogen zochten die van Kaz weer op en ze haalde diep adem. “Nu? Nu gaan we deze plek in orde maken voor de opening over een paar dagen. Er zou hier ergens een lijst moeten zijn met- ..” Kali was terug naar de bar verdwenen en zocht naar het papier die de vorige eigenaar voor hen had achtergelaten. Ze legde die voor haar neer en liet haar vinger langs de lijst met nummers gaan. “Dit zijn de personeelsgegevens van de mensen die hier nog willen blijven werken na de overname. We moeten hun roosters maken en ze voor die tijd even uitnodigen voor een kennismakingsgesprek.” Dat leek haar althans een prima idee. Maar toen ze zich omdraaide naar Kaz keek ze hem wel vragend aan. Ze wilde dit niet zonder hem doen en ondanks alles zou ze niets doen zonder zijn steun. Nou ja, behalve de inrichting van de bar en de muziekkeuze misschien.
 

Kali ontmoette Kaz zijn blik rustig. Hij had weer een sarcastische opmerking kunnen maken met een rol van zijn ogen en een bittere ondertoon, maar dat deed hij deze keer niet. Haar mondhoeken krulde zich tevreden om terwijl haar blauwe ogen begonnen te schitteren. Onder al die bravoure zat de oude Kaz die Kali zo goed kende. Eentje die sinds het ongeluk een stuk minder vaak te zien was. Hij kon wel zoveel klagen als hij wilde maar Kali wist dat als hij dit écht niet gewild had, hij al lang haar alleen op die bus had laten zitten en niet was meegegaan. Ze doorkruiste de korte ruimte tussen hen en gooide haar armen om zijn nek. “Dankjewel, broer!” Murmelde ze opgewonden. Ze liet hem maar gauw los en danste weer terug naar de bar waar ze Canso een paar aaien over zijn bol gaf. “Goed. We moeten ook de budgettering bespreken en een begroting maken ..” Dacht ze hardop terwijl ze haar blik bedachtzaam op het plafond wierp. “Dat is meer jouw forté, ik ben geen held met nummertjes. En we moeten ook iets doen voor marketing zodat iedereen weet dat we open zijn. Misschien moeten we we voorlopig vertrouwen op mond en mond als een advertentie in de lokale krant te duur is ..” Begon ze te ratelen, overweldigd met het managment aspect en de lange lijst met dingen die ze nog doen moesten.

In haar wervelwind van gedachten bleek Kaz de stem die daarin rust en reden bracht. Ze slaakte een zucht en knikte tenslotte met een flauwe glimlach. “Goed idee.” Ze liet haar ogen weer door de ruimte gaan. Dit kon écht iets worden. Dat voelde ze gewoon. Het zou een uitdaging worden maar ze was niet iemand om daarvoor terug te schrikken. Ook al gooide haar broer zijn kont vaak in de krib, zou ze dit nooit zonder hem kunnen. “Kom, Kaz. Ik moet je nog één ding laten zien.” Ze wenkte hem mee naar de deur die naar de personeelsruimte en de keuken leidde. Recht tegenover de deur waar ze door naar binnen was gestapt, was nog een deur die het steegje in naar buiten leidde. Die passeerde ze en in plaats daarvan liep ze naar een andere dichte deur. Ze viste de sleutels uit haar zak, overhandigde Kaz eentje en stak de hare in het slot. Toen ze die open draaide, onthulde die een trap die naar boven leidde. “We hebben een appartement boven de bar, zoals ik al verteld had. Voor nu is het gedeelde leefruimte met aparte slaapkamers maar het is iets. Tot je misschien je eigen plekje ergens wilt huren, natuurlijk.” Want Kali sloot niet uit dat ze elkaar na een tijdje zat konden worden en Kaz nu eenmaal .. wat meer op zichzelf wilde zijn sinds het ongeluk. “Na jou.” Zei ze terwijl ze opzij stapte om Kaz de ruimte te geven.