Tales of

Sinnoh

Kaz had met tegenzin meegewerkt aan whatever plan Kali in haar hoofd had. Terwijl zij het creatieve en de leuke ideeën en dingen op zich nam, hield hij zich bezig met de taken die er voor zouden zorgen dat ze de bar niet de afgrond in zouden stampen. Hij zag het nog wel gebeuren, maar dat zei hij maar niet. Kaz had al vaak genoeg te horen gekregen dat hij te negatief en pessimistisch was, dus tegenwoordig was hij gewoon stil terwijl hij met een doodse blik voor zich uit keek.

Vandaag was precies zo'n dag. Het was misschien een week dat ze de bar nu hadden overgenomen en Kaz had stilletjes vanaf een afstand een aantal dingen opgepikt. Als ze deze bar gingen runnen, was het wel belangrijk dat hij wist hoe de vork in de steel zat. Maar naast kijken, leek het hem ook handig om te weten waar eventuele knelpunten zaten. Daar wist hij nog bar weinig van, maar anderen konden hem dat wel vertellen. Zoals werknemers. Tijdens een rustig moment had Kaz zich even naar voren geplaatst en uiteindelijk een slachtoffer uitgekozen. "Alain was het, toch?" vroeg hij, nadat hij de aandacht van de jongen had weten te trekken. "Ik wil je zo even spreken," vervolgde Kaz met een blik die weinig verraadde, voordat hij weer verdween naar het kantoortje achter. Daar nam hij plaats achter zijn bureau en wachtte geduldig tot de ander zijn kant op kwam.

Kaz had heel goed door wat die woorden met iemand konden doen. Angst voor straf, ontslag, noem maar op. Het probleem was dat Kaz niet heel veel gaf om de angst die het teweegbracht. Het was niet zijn probleem. De ander moest simpelweg niet zo onzeker zijn.

Terug in het stoffige kantoortje, nam Kaz weer plaats achter zijn bureau. Isabella de Wooloo lag aan de zijkant rustig haar middagdutje te doen. Kaz was daar enigszins opgelucht daarover, want dat betekende dat ze tenminste ging herrie en drama ging schoppen. Na een kort tijdje kwam Alain inderdaad binnen. Kijk, hij kon tenminste luisteren. "Ja, neem plaats," bromde hij. Hij wees niet naar een stoel, maar gezien er maar een voor het bureau stond, verwachtte hij wel dat Alain wist waar hij moest gaan zitten. "Ik zag dat je hier al een tijdje werkte. Hoe vind je het?" Kaz leunde iets naar achteren terwijl hij zijn slechte been strekte. Zowel zijn bruine als zijn melkwitte oog keken de ander doordringend aan terwijl hij geduldig wachtte op antwoord.

Kaz had beloofd aan Kali dat hij de business side of things en dat zou hij dan ook netjes doen. Daar viel ook onder dat hij een oogje in het zeil hield op het gebied van wie er op dit moment bij de bar werkte. En hoe die te werk gingen. Het was misschien een week geweest, maar het was genoeg voor hem om eens een gesprek met Alain aan te knopen.

Bij binnenkomst leek de jongen al hulpeloos onzeker, wat Kaz redelijk opmerkelijk vond. Maar misschien was hij wel gewoon zo als persoon. Sucked to be him, he guessed. Kaz begon niet met een gezellig praatje, vroeg niet hoe het met de ander ging. Daar was hij hier niet voor en daar was Kaz absoluut geen persoon voor. Als je al aan hem vroeg wat hij van het weer vond, kon hij zo een of andere chagrijnige tirade beginnen als je hem op het verkeerde moment trof. Toen hij een vraag stelde en vrijwel direct een... , antwoord was netjes gezegd, kreeg, trok hij een wenkbrauw op. Het was even stil terwijl Kaz Alain indringend aankeek, zelfs het melkwitte oog leek zich te kunnen focussen op de blonde die tegenover hem zat. "Waarom denk je in Arceus naam dat ik je ga ontslaan?" vroeg hij uiteindelijk op de niet meest vriendelijke toon. "Ben je wel helemaal honderd?" Was Kaz zijn manier om te vragen of Alain wel helemaal oke was. Maar een rustig antwoord zou hij waarschijnlijk toch niet krijgen.

Hij moest toegeven dat Alain er uitzag als een softie. Het was precies het type waar Kaz zelf niet om mee zou gaan. En nu zat Alain voor hem in de stoel en begon Kaz steeds meer spijt te hebben van dit gesprek. Tot zover het vertrouwen dat hij had in deze jongen.

Kaz zijn wenkbrauw bereikte zijn opgetrokken hoogtepunt toen de jongen voor hem begon te stamelen. Hij onderdrukte een zucht terwijl hij probeerde kalm te blijven en Alain niet voor alles en nog wat uit te maken. Zelfs Kaz kon inzien dat het geen zin had om werknemers weg te jagen. Maar als Alain zo doorging... "Omdat ik wil weten wie er achter onze bar staat," antwoordde hij kalm maar niet al te vriendelijk. "En een A4'tje met wat niet boeiende info erop, gaat me daar niet bij helpen," vervolgde hij. Kaz liet even een stilte hangen, proberend zijn volgende woorden niet te gemeen te laten klinken. "Ben je altijd zo'n... neuroot?" Ja. Goed bezig Kaz. Dit was echt de 10/10 perfecte woordkeuze.

Kaz had duidelijk heel andere verwachtingen in zijn hoofd van de mensen die hier werkte. Alain was de eerste waarmee hij een gesprek had willen aanknopen, maar na dit hele toneelstuk was het duidelijk voor hem dat dat niet meer nodig was.

Hij vouwde zijn handen samen op zijn bureau terwijl hij Alain niet uit het oog verloor. De ander zat er behoorlijk miserabel bij, wat Kaz compleet begreep. Maar begrip was een ander woord en dat stond op dit moment niet in zijn woordenboek. Deze jongen was een complete ramp. Was er iets dat hij wilde weten? "Nee," antwoordde hij kalmpjes. "Niet meer." Deze hele vertoning zei hem al genoeg. Hij zou Alain wat beter in de gaten moeten houden voor de aankomende werkdagen, hij had totaal geen idee wat hij van deze jongen kon verwachten. "Behalve dat ik nog steeds wacht op je beschikbaarheid voor de aankomende weken," verzuchtte hij terwijl hij naar achteren leunde in zijn stoel. Roosters maakten tenslotte niet zichzelf.